Κατά τη συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το «2010-Έτος Φτώχειας» (14/01/10) ο υπουργός εργασίας Κύριος Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε ότι, αν είναι ορθές οι εκτιμήσεις του υπουργείου, τότε θα προσεγγίσουμε το ένα εκατομμύριο ανέργους και μπορεί στο τέλος του 2010 να έχουμε “ισπανικού τύπου ανεργία, με ποσοστό 20% έως 21%” (Ελευθεροτυπία, 15/01/10). Δεν νομίζω να έχει νόημα να εμπλακούμε σε μια συζήτηση κατά πόσο είναι ορθές ή όχι οι εκτιμήσεις του υπουργείου και του υπουργού, που τις προσυπογράφει. Στο τέλος του 2010 θα δούμε εάν ήταν ορθές ή όχι. Εάν αποδειχτούν ορθές, οφείλουμε να τους συγχαρούμε. Τι θα κάνουμε όμως εάν αποδειχτούν λαθεμένες; Δεν ξεχνάμε, στο τέλος του 2010 θα επανέλθουμε επί του θέματος.
Οφείλουμε λοιπόν να αφήσουμε, προς το παρόν, κατά μέρος τις προβλέψεις και τις πιθανολογίες και να στραφούμε προς τις ακλόνητες βεβαιότητες που προκύπτουν από τις δηλώσεις του Κυρίου Υπουργού. Η πρώτη από αυτές προκύπτει ως απάντηση στο ερώτημα εάν ο (οποιοσδήποτε) υπουργός, το (οποιοδήποτε) υπουργείο και η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση θέλει, επιδιώκει την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας. Η απάντηση που θα δώσουμε είναι κάτι παραπάνω από κατηγορηματική: όχι, δεν θέλουν, δεν επιδιώκουν την επίλυση αυτού του προβλήματος. Γιατί; Διότι η επίλυση του, όπως και η επίλυση κάθε κοινωνικού προβλήματος θα είναι μια συμφορά! Ένας εφιάλτης! Γιατί; Θα δώσουμε παρακάτω μια απάντηση.