Σε συνέντευξή του στην Εποχή της 27ης Σεπτεμβρίου (σελ. 6), ο (βουλευτής  σήμερα) Βασίλης Μουλόπουλος διαπιστώνει ότι ακόμα και οι πιο αντισυστημικοί αριστεροί έχουν βολευτεί και ότι η Αριστερά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Να μην την δολοφονήσουμε αλλά εθελοντικά πρέπει να πάρουμε το χάπι της ευθανασίας. Ο Μουλόπουλος μεταχειρίζεται δυο μεταφορές για να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να στραφούμε κατά της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς και να την διαλύσουμε (δολοφονία)  θέτοντας τις βάσεις μιας νέας Αριστεράς, αλλά να περιμένουμε να αλλάξει μόνη της (να πάρει το χάπι της ευθανασίας).  Ποιο είναι αυτό το χάπι της ευθανασίας; Θα το πάρουν οι Κύριοι της Αριστεράς.

Το χάπι της ευθανασίας λέγεται  έμπρακτη άρνηση των προνομίων των στελεχών  και τα πρώτα από αυτά είναι η δραστική μείωση της βουλευτικής θητείας .Ο κόσμος θα πάψει να γυρίζει την πλάτη στην ιστορική Αριστερά όταν θα δει μια πρώτη χειρονομία καλής θέλησης που θα καταργεί την πολιτική και συναισθηματική εκμετάλλευση. Τι εννοώ όμως με την δραστική μείωση της κοινοβουλευτικής θητείας; Τι είναι η συναισθηματική και η πολιτική εκμετάλλευση;

Στην Α’  Πειραιώς ο Σύριζα κατέβηκε με 8 υποψήφιους (5 άνδρες και 3 γυναίκες) και πήρε μία έδρα. Υπάρχουν δυο λογικές του πως θα χρησιμοποιηθεί αυτή η έδρα: η κυριαρχική και η κομμουνιστική. Σύμφωνα με τη πρώτη, που προκρίνει την μονιμότητα και τη διάρκεια, την έδρα για τέσσρα χρόνια θα την κατέχει ένας ή μία, όποιος πάρει έστω κι έναν παραπάνω ψήφο από τους άλλους ανταγωνιστές συναγωνιστές. Όλοι και όλες αγωνιζόμαστε, όλοι και όλες συμμετέχουμε, αλλά ένας μόνο κερδίζει, ένας μόνο νικάει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Δρίτσας Θεόδωρος. Σύμφωνα με την κομμουνιστική λογική, που προκρίνει την προσωρινότητα και την εναλλαγή, διότι όλοι και όλες πρέπει να νικούν, την έδρα πρέπει να μοιραστούν όλοι οι υποψήφιοι, δηλαδή έξι μήνες ο καθένας.  Κι όποιος εκλέγεται μια φορά, δεν πρέπει αν εκλέγεται κι άλλη, ώστε να περάσουν από τη Βουλή όσο γίνεται περισσότεροι. Αυτό είναι το χάπι της ευθανασίας. Αυτός είναι ο εθελοντικός θάνατος της Αριστεράς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάψουν οι αριστεροί να είναι συστημικοί  και βολεμένοι. Θα το πάρουν αυτό το χάπι οι Κύριοι της Αριστεράς; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Ποτέ των ποτών. Γι αυτό ακριβώς και η ιστορική Αριστερά αποχωρεί απο το πολιτικό προσκήνιο.

Τα ψοφίμια ποτέ δεν αυτοκτονούν. Μόνο οι απελπισμένοι. Οι Κύριοι της Αριστεράς δεν είναι απελπισμένοι, είναι ψοφίμια.

Οι νταβατζήδες της ιστορικής Αριστεράς τα κατάφεραν: το ΚΚΕ είναι ”δυνατό στη Βουλή”, ο Σύριζα ”ισχυρός  στη Βουλή”: 23 βουλευτές το πρώτο, 13 ο δεύτερος. Αυτή είναι η στρατηγική τους επιδίωξη: η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού μέσω της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια Αριστερά του 20 και 30%, δεν θέλει μια Αριστερά που να αναστατώσει τις ψυχές, τα πνεύματα, τη σκέψη, τις πρακτικές,  θέλει μια Αριστερά του 12%, ίσα που να επιβιώνει. Αυτός ήταν ο λόγος που ο ΣΥΝασπισμός προχώρησε στην σύμπηξη του Συ.Ριζ.Α.: ο ΣΥΝ κατόρθωσε να επιβιώσει,  ρίχνοντας το δόλωμα της ενότητας της Αριστεράς, και οι συνιστώσες να έρθουν στο φως της δημοσιότητας, έχοντας την ελπίδα ότι θα γίνουν μαζικότερες. Η ιστορική Αριστερά άλλα λέει, άλλα σκέφτεται, άλλα εννοεί, άλλα κάνει.

Ο κόσμος όμως άρχισε να τους παίρνει χαμπάρι. Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2007, η ιστορική (κοινοβουλευτική) Αριστερά διατήρησε τον αριθμό των εδρών αλλά έχασε (της εξωκοινοβουλευτικής περιλαμβανομένης) πάνω από 120.000 ψήφους. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι με την επιτυχία της αυτή, η ιστορική Αριστερά υπέγραψε την θανατική της καταδίκη. Ολοένα και λιγότεροι  ανένταχτοι Αριστεροί και Αριστερές θα υπερψηφίζουν στο μέλλον τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς. Και θα έρθει μια μέρα, σε πέντε, δέκα χρόνια, που ούτε το ΚΚΕ ούτε ο Σύριζα θα εκπροσωπούνται στη Βουλή. Κι αυτό θα σημάνει ασφαλώς την διάλυσή τους. Η οποία βέβαια μπορεί να επιταχυνθεί, στη περίπτωση που κάνει την εμφάνισή της μια Αριστερά που δεν θα  διακρίνει το σκοπό από τα μέσα, που δεν θα λέει άλλα και άλλα θα κάνει, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, που θα θεωρεί τον κομμουνισμό ως σημείο εκκίνησης και όχι ως απώτατο μελλοντικό σκοπό. Θεωρώ ότι η διαδικασία εμφάνισης αυτής της Αριστεράς έχει αρχίσει και θα επιταχύνεται όσο θα διαλύεται η ιστορική Αριστερά.

Ενδείξεις αυτής της σύνθετης διαδικασίας, του επικείμενου θανάτου της ιστορικής Αριστεράς  και της διαμόρφωσης των όρων εμφάνισης της νέας, εντοπίζω ολοένα και συχνότερα σε έντυπα της Αριστεράς. Στην Εποχή της 27ης Σεπτεμβρίου (σελ. 6), ο Βασίλης Μουλόπουλος (εκλέχτηκε βουλευτής)  θεωρεί ότι ‘‘ η Αριστερά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Δεν μπορούμε όμως να τη δολοφονήσουμε. Στη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ πήγαμε να τη δολοφονήσουμε αντί να πεθάνουμε οικειοθελώς για να ξαναγεννηθούμε. Εκβιαστικά δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο γιατί θα αποτύχουμε. Πρέπει εθελοντικά να πάρουμε το χάπι της ευθανασίας.” Στην ερώτηση, Θεωρείς ότι οι αριστεροί έχουν γίνει συστημικοί; απαντά: ”Απολύτως. Πιστεύω ότι ακόμα και οι πιο αντισυστημικοί βολευτήκαμε. Ακόμα κι αν διανοητικά το αρνιόμαστε, ουσιαστικά το έχουμε αποδεχτεί.’‘

Πως είναι όμως δυνατόν οι βολεμένοι και οι συστημικοί Αριστεροί να πάρουν εθελοντικά το χάπι της ευθανασίας; Και ποιο είναι αυτό; Το γνωρίζουν; Εμείς το γνωρίζουμε: είναι η αποποίηση των προνομίων που απολαύουν. Αυτοί νοιάζονται μόνο για τον πλούτο, την ισχύ και τη φήμη, όπως αρμόζει σε έναν Κύριο, σε έναν άρπαγα και καταστροφέα του κοινωνικού πλούτου. Είναι δυνατόν να πεθάνει οικειοθελώς ο Παπαδημούλης, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας, οι νταβατζήδες της Αριστεράς; Στη Γαλέρα του Σεπτεμβρίου (2009, τ. 47, σελ. 6), ο Ο Βασίλης Μουλόπουλος διαπιστώνει τα εξής: ”Η Αριστερά δεν μπορεί να παραδοθεί στο κοινό αίσθημα. Πρέπει να το αποδομήσει, να το ανατρέψει. Δεν μπορεί να υποκύψει στην αλήθειαπου είναι ψέμα, ακόμη κι όταν οι δικές της αλήθειες είναι δυσδιάκριτες, δύσκολο να γίνουν αποδεκτές. Πρέπει να αντιπαρατάξει στις εύκολες λύσεις τις δικές της λύσεις, ακόμα κι αν είναι μακρινές και δυσάρεστες, γιατί περιλαμβάνουν και εμάς, όχι μόνο τους άλλους. Ακόμη κι αν αυτές δεν γίνονται άμεσα αποδεκτές από τις μάζες, δεν δίνουν ψήφους. Καλύτερα μια Αριστερά ουτοπιστική παρά μια Αριστερά οπουρτουνιστική.” Στους ”Πολίτες” του Σεπτεμβρίου (τ. 6, σελ. 55), ο Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής στη Πάντειο, κλείνει το άρθρο του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ως εξής: ”Δηλώνουμε αριστεροί και αναπαράγουμε όλα τα δογματικά, σεξιστικά μικροαστικά και όποια άλλα μοντέλα αναπαράγουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση, την μικρόνοια και την μικροπρέπεια. Γι αυτό είναι που η πρώτη και η πιο επείγουσα πολιτισμική (ενν. επανάσταση ) της αριστεράς θα πρέπει να γίνει ενάντια στον εαυτό της.’‘

Αυτές οι δυο μαρτυρίες  που παρουσιάζω είναι εξόχως διαφωτιστικές και αντιπροσωπευτικές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν τον επικείμενο θάνατο της νεκροζώντανης  ιστορικής Αριστεράς και  επιχειρούν να τους προλάβουν, προτείνοντας μια θεραπεία πολιτικής και κοινωνικής αυτοκτονίας: η ευθανασία είναι αυτοκτονία. Πρόκειται όμως για αυταπάτες. Οι Κύριοι της ιστορικής Αριστεράς δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Αυτοί που θέλουν μια άλλη Αριστερά το γνωρίζουν αλλά παραμένουν, δέσμιοι του παρελθόντος, με μισή καρδιά. Αυτά που λένε ο Μουλόπουλος και ο Ανδρεάδης εκφράζουν τον δίλημμα των ανένταχτων αριστερών, εκφράζουν την μεταβατικότητα της κατάστασης: δεν συμφωνώ αλλά στηρίζω. Άλλη μια εκδοχή της στάσης άλλα λέω  άλλα κάνω.

Αυτό που απομένει να δούμε είναι το χάπι της ευθανασίας. Πως να πεθάνει η Αριστερά και να ξαναγεννηθεί;

Ζούμε τον θάνατο της ιστορικής Αριστεράς: την οριστική της αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο λόγω της αδυναμίας της να επέμβει στην ιστορία. Εάν η ιστορική Αριστερά γεννήθηκε κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, στις μέρες μας κλείνει τα  ογδόντα, ενενήντα χρόνια  ζωής και θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τον απολογισμό της ύπαρξής της σε δυο λέξεις: κληρονομιά (ανεκτίμητης αξίας) και αποτυχία (ολοκληρωτική). Η κληρονομιά που μας άφησε είναι ένας τεράστιος πλούτος (πολιτικών, κοινωνικών, πολιτισμικών) ιδεών και πρακτικών που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την αποτυχία. Εάν δούμε την αποτυχία ως αντίπαλο, για να την κατανοήσουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιούμε για την κατανόηση και αντιμετώπιση του κατ΄εξοχήν πολύμορφου αντιπάλου: του χρήματος, του κεφαλαίου, του καπιταλισμού. Θεωρώ ότι σήμερα είμαστε σε θέση να συνοιψίσουμε τη θεωρητική μας εργασία πάνω στην αποτυχία της ιστορικής Αριστεράς ως εξής: η ιστορική Αριστερά απότυχε επειδή μιμήθηκε τον αντίπαλο ως προς το σκοπό, τον τρόπο οργάνωσης και τα μέσα εκπλήρωσης του σκοπού. Και επειδή μιμήθηκε τον Κύριο (το κεφάλαιο, τον καπιταλιστή, το κράτος) έγινε και η ίδια Κύριος. Η ιστορική Αριστερά, από το Κ.Κ.Ε. μέχρι τις συνιστώσες του Συ.Ριζ.Α. και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις είναι μια μικρογραφία της ταξικής κοινωνίας με αποτέλεσμα οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου εκτός από την οικονομική εκμετάλλευση να υφίστανται και την πολιτική εκμετάλλευση. Αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι της γυρίζουν , και θα συνεχίσουν να της γυρίζουν, την πλάτη.

Η ιστορική Αριστερά μιμήθηκε τον Κύριο ως προς το σκοπό: μια μέρα, στο απώτατο μέλλον, ο καπιταλισμός, η επιστήμη, η τεχνολογία και η δημοκρατία θα καταφέρουν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας – η δημοκρατία μάλιστα διατείνεται ότι όλοι και όλες μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι, μιας και δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Η ιστορική Αριστερά υπόσχεται ότι τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός (αρπαγή και καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου μέσω του εμπορεύματος και του χρήματος) θα επιλυθούν είτε στο απώτατο μέλλον (κομμουνισμός) είτε στο αμέσως προσεχές μέλλον, όταν η Αριστερά θα πάρει στα χέρια της, με κάποιον τρόπο (βίαιο ή ειρηνικό), τα ηνία της κυβέρνησης και του κράτους και με την επιβολή της κοινωνικής δικαιοσύνης (κυρίως με την αναδιανομή του εισοδήματος) θα προωθήσει τις παραγωγικές δυνάμεις, θα κρατικοποιήσει τα ιδιόκτητα μέσα παραγωγής με αποτέλεσμα να εκπληρωθεί η ευχή ότι ένας άλλος κόσμος (σοσιαλιστικός) είναι εφικτός. Πως θα πάρει στα χέρια της η ιστορική Αριστερά τα ηνία της κυβέρνησης και του κράτους; Θα οργανωθεί και θα παλέψει, θα αγωνιστεί. Θα οργανωθεί όμως όπως οργανώνεται και ο Κύριος: τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς είναι αντίγραφα του κράτους και της ταξικής κοινωνίας. Θα παλέψει και θα αγωνιστεί επίσης όπως ο Κύριος: με τις εκλογές ή, επί το επαναστατικότερον, με την ένοπλη πάλη.

Οι σημερινοί υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου έχουν γυρίσει τη πλάτη σε αυτή την κυριαρχική, εκμεταλλευτική και αντιδημοκρατική Αριστερά. Η Αριστερά του μέλλοντος, που αναμφίβολα θα εμφανιστεί – έχει αρχίσει ήδη η διαδικασία της γένεσής της – θα είναι μια Αριστερά που δεν θα μιμείται τον Κύριο ούτε ως προς το σκοπό ούτε ως προς τον τρόπο οργάνωσης ούτε ως προς τα μέσα. Ο κομμουνισμός δεν είναι ο σκοπός αλλά το σημείο εκκίνησης – μιας και ο κομμουνισμός, όπως η η ισότητα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δημιουργικότητα, δεν διεκδικείται ούτε χαρίζεται αλλά ασκείται και επιβεβαιώνεται. Ο σκοπός θα είναι η διεύρυνση της ήδη υπάρχουσας συμβίωσης, συνεργασίας, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας – και δεν υπάρχει, δεν υπήρξε, δεν πρόκειται να υπάρξει κοινωνία χωρίς όλα αυτά. Τολμώ να ισχυριστώ ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική και ότι τα κοινωνικά προβλήματα είναι έκφραση της συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού. Ενώ ο Κύριος διακρίνει το σκοπό από τα μέσα, και δεν μπορεί να μην το κάνει αφού ο σκοπός του είναι η καθυπόταξη των υποτελών Παραγωγών και της Φύσης (η εκπλήρωση της επιθυμίας της σωματικής αθανασίας), η συρρίκνωση δηλαδή του εμμενούς κομμουνισμού, η Αριστερά του μέλλοντος θα ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα: σκοπός και μέσο θα είναι η διεύρυνση της συμβίωσης, της συνεργασίας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας. Έτσι, το πρότυπο οργάνωσης της νέας Αριστεράς δεν θα είναι το μαντρί ή ο στρατώνας (κράτος) αλλά η ελεύθερη, δημοκρατική, δημιουργική και εξισωτική ομάδα, μέσα στην οποία θα ασκείται και θα επιβεβαιώνεται καθημερινά η συμβίωση, η συνεργασία, η κοινοχρησία, η κοινοκτησία, η ισότητα, η ελευθερία, η δημιουργική σύγκρουση. Η Αριστερά δεν θα είναι μια ταξική κοινωνία αλλά μια κομμουνιστική κοινωνία, ένα πρόπλασμά της.

Ζούμε τα τελευταία χρόνια της ιστορικής Αριστεράς. Θεωρώ πως η επιτάχυνση του τέλους άρχισε με τις ευρωεκλογές και θα συνεχιστεί με τις εθνικές, στις 4 Οκτωβρίου 2009. Το ερώτημα είναι το εξής: πως θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά της άσκησης και της επιβεβαίωσης του κομμουνισμού ως του κομβικού τρόπου επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε εμείς οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου; Είναι δυνατόν κάποια πολιτική δύναμη της ιστορικής Αριστεράς να ξεπεράσει τον εαυτό της, να πεθάνει οικειοθελώς, όπως παρατηρεί ο Β. Μουλόπουλος στην Εποχή της 27/9/ο9, και να εμφανιστεί ως η νέα Αριστερά; Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι  ”οικειοθελώς”  πεθαίνει μόνο αυτός που υποφέρει και δεν θέλει άλλο να ζει, ότι οι Κύριοι της Αριστεράς όχι μόνο δεν υποφέρουν αλλά καλοπερνάνε με τον πλούτο, την ισχύ και τη φήμη που διαθέτουν και ότι τα απλά μέλη είναι ελάχιστα πια και παντελώς απρόθυμα (λόγω των σχέσεών τους με τους Κυρίους), θεωρώ ότι η νέα Αριστερά δεν θα προκύψει από κάποια σημερινή πολιτική οργάνωση της Αριστεράς. Το μέλλον της Αριστεράς βρίσκεται στους ανένταχτους και τις ανένταχτες: αυτοί και αυτές είναι η Αριστερά του μέλλοντος. Αυτοί ια διαλύσουν την ιστορική Αριστερά, αυτοί θα δώσουν τη χαριστική βολή, αυτοί θα επινοήσουν την Αριστερά του μέλλοντος. Δυο τινά θα συμβούν: ή η νέα Αριστερά θα εμφανιστεί εφόσον ολοκληρωθεί πλήρως η διαδικασία της αμετάκλητης αποσύνθεσης της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς,  δηλαδή σε λίγα χρόνια (πέντε-δέκα) ή θα εμφανιστεί κατά τη διάρκεια του τέλους της και θα επιταχύνει τη διάλυσή της.

Ό,τι και να γίνει, η Αριστερά της άσκησης και της επιβεβαίωσης του εμμενούς κομμουνισμού θα εμφανιστεί μια μέρα. Το ζήτημα είναι το εξής: πως θα μπορέσουμε εμείς οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες να καθίσουμε να φάμε, να πιούμε και να κουβεντιάσουμε; Στο ερώτημα αυτό θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση σε ένα μελλοντικό σημείωμα: θα υποστηρίξω ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να πετάξουμε, να ξεχάσουμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο παίρνουμε αποφάσεις. Ποιοι και ποιες, που και πως θα μαζευόμαστε για να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε; Η πρότασή μου είναι η εξής: οφείλουμε να εξοβελίσουμε τους αποκλεισμούς, τη μιζέρια, τη στέρηση, τη θυσία, την ηθική της εργασίας, τη βλοσυρότητα και τη γκρίνια από την πολιτική. Κι αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο όταν μπολιάσουμε τη πολιτική με το στοιχείο της απόλαυσης και του ψλεντιού: μικροί και μεγάλοι, τρώμε και πίνουμε, τραγουδάμε και χορεύουμε, συζητάμε και αποφασίζουμε με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Το επαναστατικό υποκείμενο του μέλλοντος θα είναι οι ανοιχτές συμβιωτικές ομάδες των κοινωνικών παραγωγών μέσα στους κόλπους των οποίων ασκείται και επιβεβαιώνεται η συμβίωση, η συνεργασία, η κοινοχρησία, η κοινοκτησία, η δημιουργική σύγκρουση, η ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον, δηλαδή ο εμμενής κομμουνισμός.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την σημερινή μας οικτρή κατάσταση: την κούραση, την απομόνωση, τον φόβο και την αποβλάκωση.

Αθανάσιος Δρατζίδης   Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2009

Στην Εποχή της 19/7/09 ο Πάνος Λάμπρου ρωτάει τον Αρ. Μπαλτά: Δεν είναι τουλάχιστον αντίφαση να διεκδικείς ως αριστερά περισσότερα πολιτικά δικαιώματα για τους πολίτες, στο πλαίσιο του σημερινού αστικού συστήματος, και να παραμένουν αμφισβητούμενα τα πολιτικά δικαιώματα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση: Ναι, είναι. Το Σάββατο και την Κυριακή (18, 19/7/09) συνεδρίασε η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή (ΚΠΕ) του Συνασπισμού, δηλαδή η κορυφή, τα στελέχη, οι Κύριοι ενός τμήματος της ιστορικής Αριστεράς. Δεν γνωρίζω πόσα είναι τα μέλη της ΚΠΕ, αλλά πρέπει να είναι πολλά.  Στην συνεδρίαση αυτή κατατέθηκε μια πρόταση (Κοκκινοπράσινο, Ανασύνθεση, Π. Πάντος)  για να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πήρε ”μόλις 10 ψήφους” (Εποχή, 19/7/09, σελ. 7), ”με τα νεότερα στελέχη να πειθαρχούν απ΄ότι φαίνεται στην κεντρική συννενόηση”. Είναι σαν να μας λένε:μην ανακατεύεσαι, κάτσε  στο σπίτι σου και όταν έρθει η ώρα πήγαινε να μας ψηφίσεις να εκλέξουμε περισσότερους βουλευτές για να στέλνουν περισσότερα στελέχη τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Και εγείρεται το ερώτημα: Αυτή είναι η δημοκρατική Αριστερά; Όλοι και όλες που καταψήφισαν την πρόταση δεν είναι αριστρεροί, είναι νταβατζήδες της Αριστεράς.

Ο κόσμος κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μόνο και μόνο για να μη μείνει εκτός Βουλής ο Συνασπισμός και για να μπουν στη Βουλή κάποιοι από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε: η Αριστερά ενώνεται! Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι οι τύποι για το μόνο πράγμα που νοιάζονται είναι τα προνόμια τους, η φήμη τους, η ισχύ  τους, τα εισοδήματά τους, τα εξοχικά τους, τα SUV  τους.  Η Αριστερά είναι μια ταξική κοινωνία: υπάρχουν οι Κύριοι, οι νταβατζήδες, η κορυφή, τα ανώτατα στελέχη και η βάση, τα απλά μέλη, ο κόσμος, οι ψηφοφόροι οι οποίοι το μόνο που θα κάνουν είναι να εκτελούν όσα οι Κύριοι προστάζουν. Φαντάζεστε τι θα γίνει εάν οι ανένταχτοι αποκτήσουν πολιτικά διακιώματα! Εφιάλτης, σκέτη καταστροφή! Εάν οι ανένταχτοι προβάλλουν στο προσκήνιο, οι Κύριοι θα χάσουν τα πάντα ! Κι αυτό πρέπει να αποτραπεί με κάθε τρόπο!

Γι αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαλυθεί και θα διαλυθεί. Κι αν διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαλυθεί και ο Συνασπισμός,  ο οποίος δεν θα μπορέσει να υπάρξει για πολλά χρόνια εκτός Βουλής.  Η Βουλή είναι το παν γι αυτούς. Είναι η πηγή της ισχύος τους, της κυριαρχίας τους. Προσπαθούν να πάρουν μέτρα για να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά ματαιοπονούν. Ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπει στη Βουλή στις δυο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι βέβαιο ότι θα διαλυθεί. Είναι πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Είναι και παραείναι. Το φοβούνται οι ίδιοι οι Κύριοι. Ο κόσμος τους γυρίζει τη πλάτη. Τον εκμεταλλεύονται στη δουλειά τα αφεντικά, τον εκμεταλλεύονται και στη πολιτική τα αφεντικά της Αριστεράς! ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Μέσα από αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά που η οργάνωσή της θα μας δίνει μια εικόνα της κοινωνίας που θέλουμε. Μια Αριστερά χωρίς κορυφή και βάση, χωρίς Κυρίους και υποτελείς, χωρίς νταβατζήδες και προστατευόμενους.

Αυτό που έγινε στις Ευροεκλογές θα ξαναγίνει και στις βουλευτικές. Κι άλλοι κι άλλες θα γυρίσουν τη πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα λοιπόν είναι: ή πολιτικά δικαιώματα σε όλους και όλες ή θα  διαλύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς εξαρτάστε από εμάς, όχι εμείς από εσάς. Χωρίς εμάς, είστε ένα τίποτα! Θα σας κάνουμε ένα τίποτα. Μπορούμε, αλλά δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Εμείς σας πήραμε χαμπάρι, εσείς όχι. Θα μείνετε με το στὀμα ανοικτό με αυτά που θα συμβούν! Ετοιμάστε τα πράγματά σας να μετακομίσετε.

ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον τίτλο

Ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε ότι ο τίτλος της νέας Αριστεράς δεν πρέπει να καταγράφει το ποιοι είμαστε και δεν πρέπει να προτρέπει τους εργαζομένους. Γιατί; Από τη στιγμή που όλοι, από τους ακροδεξιούς μέχρι τα απορρυπαντικά και τις αυτοκινητοβιομηχανίες,  δηλώνουν ότι είναι επαναστάτες και κάνουν επανάσταση, ότι είναι ριζοσπάστες και καινοτόμοι ή πρωτοπόροι, από τη στιγμή που όλοι δηλώνουν σοσιαλιστές, εμείς οφείλουμε να μην τους μιμηθούμε. Διότι πιά πρόκειται περί μίμησης του λόγου του πολυπρόσωπου  Κυρίου, ο οποίος άρπαξε, υιοθέτησε και αφομοίωσε το λόγο της ιστορικής Αριστεράς. Και από τη στιγμή που ο Κύριος, από το αφεντικό στη δουλείά και τον πολιτικό στο βήμα, από τον δημοσιογράφο και τον διαφημιστή στη τηλεόραση, οφείλουμε να πάψουμε να παροτρύνουμε, δηλαδή να διατάζουμε τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικο9ύ πλούτου. Οι τίτλοι ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Π.Α.ΜΕ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κόψτε (πιο κομψά: να κάψουμε) σύριζα, κάντε ανταρσύα, πάμε πορεία. Το πιο κραυγαλέο όμως είναι το ανεκδιήγητο ΣΥΜΜΑΧΙΑ ”ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιους παροτρύνει/προστάζει αυτός ο τίτλος. Τους Κυρίους ή τους υποτελείς  Παραγωγούς;  Η γενικόλογη αυτή ασάφεια  είναι δομικό χαρακτηριστικό και των δύο επιλογών: τι ριζοσπάστες είμαστε, τι αντικαπιταλιστές, τι να κόψουμε σύριζα, τι ανταρσύα να κάνουμε, που να πάμε;

Ήρθε η ώρα να επινοήσουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα στάση ως προς το ζήτημα του τίτλου. Ο τίτλος είναι ένα σημαντικότατο όπλο και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε ως τέτοιο. Οφείλουμε να επινοήσουμε έναν τίτλο που να δημιουργεί προβλήματα στον Κύριο, τον βιομήχανο, τον τραπεζίτη και τα τσιράκια τους, από τους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους τους. Έναν τίτλο που στο άκουσμά του να κάνει τον Κύριο να χάνει τον ύπνο του, ένα τίτλο που να λειτουργεί ως καταλύτης στη συνείδηση των υποτελών Παραγωγών. Το όπλο αυτό, ο καταλύτης αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την απλή και λιτή διατύπωση της στρατηγικής μας, δηλαδή διατύπωση των πυρηνικών επιθυμιών μας, των στοιχειωδών αναγκών μας.  Ποιες είναι αυτές; Δεν είναι πολλές, μονάχα δύο:  πρώτον, να εργαζόμαστε όλοι και  όλες λίγες ώρες, και δεύτερον, να έχουμε όλοι και όλες πρόσβαση στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο.  Να εργαζόμαστε λίγο ώστε από τη μια να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή και από την άλλη να μπορούμε να να εργαζόμαστε όλοι και όλες. Να έχουμε όλοι πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο για να ζούμε χωρίς άγχος και ταλαιπωρία και να μπορούμε να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις πυρηνικές επιθυμίες, αυτές τις ριζικές ανάγκες σύνθημα και τίτλο της νέας Αριστεράς; Ασφαλώς και μπορούμε! Θα μπορούσαμε να τις συμπυκνώσουμε με ευθύτητα και σαφήνεια ως εξής: τριαντάωρο και μισθός για όλους. Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Είναι πρόταση, δεν είναι απόφαση. Η πρόταση αποσύρεται εάν υπάρξει κάποια καλύτερη. Και θέτω το εξής ερώτημα:  τι θα γίνει εάν στις προσεχείς βουλευτικές ή ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει μέρος με αυτόν τον τίτλο; Θα ξεπεράσουμε το 10% ή όχι; Βάζω στοίχημα.

ήρθε η ώρα να αλλάξουμε                                                                τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων

Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μόνο για ένα λόγο: για τον ίσο αριθμό και την εναλλαγή ανδρών και γυναικών. Το στοιχείο αυτό ήταν το μόνο χαρακτηριστικό που έρχεται από το μέλλον και ένιωσα την ανάγκη να το υποστηρίξω. Για κανέναν άλλο λόγο δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, το ξεκαθαρίζω. Η πρακτική αυτή είναι μια πρακτική κομμουνιστική στη πράξη και όχι στα λόγια, άρα μια πρακτική που διευρύνει τον κομμουνισμό του παρόντος.  Αλλά είναι η μόνη. Μπορεί να υπάρξουν άλλες; Ασφαλώς! Θα αναφερθώ σε τρεις,  σε αυτές που άπτονται του ζητήματος της συμμετοχής στις ευρωεκλογές. Η πρώτη: θα πρέπει να εξασφαλίσουμε την εκλογή όλων των υποψηφίων, ανδρών και γυναικών. Όλοι, και οι 2ο ή 22, δεν έχει καμιά σημασία, πρέπει να εκλέγονται. Μα είναι δυνατόν; Ασφαλώς και είναι! Με την εναλλαγή των υποψηφίων. Όχι ένας για πέντε χρόνια, αλλά και οι 2ο για τρεις μήνες ο καθένας. Όχι δυο για πέντε χρόνια αλλά και οι 20 για έξι μήνες, κλπ. Όλοι θα πολεμάμε και όλοι θα νικάμε. Όχι όλοι και όλες να πολεμάμε και λίγοι να νικούν. Ήρθε η ώρα αυτό να τελειώσει. Η δεύτερη πρακτική: κανείς και κανένας δεν θα έχει το δικαίωμα να βάζει υποψηφιότητα. Μία φορά είναι αρκετή, ώστε να συμμετέχουν και να εκλέγονται όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες. Η τρίτη πρακτική αφορά τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων.  Ήρθε η ώρα να αλλάξει ο τρόπος επιλογής τους. Δεν θα τους επιλέγουν η κορυφή (τα στελέχη) αλλά η ίδια η βάση – επιτρέψτε μου την απαράδεκτη αυτή λέξη.  Κάθε τοπικός πυρήνας, κάθε πολιτικό κύτταρο της νέας Αριστεράς, θα εκλέγει έναν άνδρα και μια γυναίκα και κατόπιν με  κλήρωση θα επιλέγονται οι δέκα ή έντεκα άνδρες και γυναίκες. Θέμα προτερειότητας δεν τίθεται μιας και όλοι και όλες θα εκλέγονται.

Και θα θέσω και πάλι το ερώτημα που έθεσα παραπάνω:  Τι θα γίνει εάν στις επόμενες βουλετικές ή ευρωεκλογές ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με τον τίτλο τριαντάωρο και μισθός για όλους  και ταυτόχρονα με ίσο αριθμό γυναικών και ανδρών υποψηφίων, με την δέσμευση ότι όλοι και όλες θα εκλεγούν, ότι δεν θα έχουν το δικαίωμα να ξαναθέσουν υποψηφιότητα, με την επιλογή των υποψηφίων από τη βάση και στη συνέχεια με κλήρωση; Θα πάρει πάνω από 15% ή δεν θα πάρει. Βάζει κανείς στοίχημα; Θα πάμε να ψηφίσουμε και μετά θα πάμε για μπάνιο και για ούζο! Γιατί; Γιατί θα πειστούμε ότι αυτή η Αριστερά είναι η δική μας Αριστερά. Είναι η Αριστερά που δεν μας εκμεταλλεύεται (παντοιοτρόπως) πολιτικά , είναι η Αριστερά που εκφράζει τις επιθυμίες μας, είναι η Αριστερά που θα επιδιώξει να κάνει τα λόγια πράξη: να εφαρμόσει το τριαντάωρο και τον μισθό για όλους και όλες.

Και θα μας ρωτήσουν; Πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Πως θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας; Πως θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, δηλαδή τον μισθό για όλους και όλες; Τον μισθό μπορούμε να τον εξασφαλίσουμε με την απεργία. Την μείωση του χρόνου εργασίας με το πέρασμα στην πράξη, με τη  μαζική αποχή από την εργασία. Υπάρχει και ο τρόπος της διακυβέρνησης. Θα πρέπει να το διατυπώσουμε καθαρά και απλά: ναι, θέλουμε να κυνερνήσουμε για να εφαρμόσουμε – μέσα σε ένα μήνα, το πολύ –  την τριαντάωρη εργασία και τον μισθό για όλους. Θα ήταν καλύτερα, πρώτα να τα εφαρμόσουμε και μετά να κυβερνήσουμε. Θα συμφωνήσουν ανεπιφύλακτα μαζί μας.

Ας υποθέσουμε ότι πράγματι κατεβαίνει με αυτό το τρόπο στις  όποιες εκλογές και ότι αυτή η απόφαση είναι απόφαση ενός συνεδρίου. Ποιες θα είναι οι συνέπειες;  Θα είναι πολλές και ιστορικές. Θα αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ όποιος και όποια τα βρίσκει όλα αυτά απαράδεκτα.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι. Θα διαλυθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη συνέπεια θα είναι η ταχύτατη συρρίκνωση του ΚΚΕ,  το οποίο σε δέκα χρόνια θα πάψει να υπάρχει, και των Πρασίνων Οικολόγων.  Η τρίτη συνέπεια θα είναι η προσχώρηση στο εγχείρημα όλων σχεδόν των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων και οργανώσεων της ιστορικής Αριστεράς. Με λίγα λόγια, το ”τριαντάωρο και μισθός για όλους” και ο τρόπος καθόδου στις εκλογές θα αποτελέσει τον πυρήνα της νέας Αριστεράς, της Αριστεράς που όχι μόνο θα βάλει όρια στη δράση των Κυρίων αλλά και θα είναι πρόπλασμα και σαφής εικόνα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας, μέσα στην οποία όχι μόνο θα μπορούμε να επιλύουμε τα προβλήματα, προσωπικά και κοινωνικά,  που αναπόφευκτα θα προκύπτουν αλλά και θα μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή εφόσον η ολιγόωρη εργασία, οι  ποικίλες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δραστηριότητες  και η πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο θα δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή μας.

Ο Κύριος αρχίζει να φοβάται

Ο  Θ. Πάγκαλος  χαρακτήρισε ρεμάλια όσους και όσες δεν πήγαν να ψηφίσουν και προτίμησαν την παραλία.  Η Μ.Δαμανάκη δήλωσε ότι στη δημοκρατία αποφασίζουν αυτοί που ψηφίζουν.  Η Αριστερά θεωρεί ότι η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, η δυσφορία των εργαζομένων δεν εκφράστηκε, όπως αναμενόταν, με την υπερψήφιση των κομμάτων της, από το ΚΚΕ μέχρι το ΕΕΚ, αλλά με τον πιο ανώδυνο τρόπο, την αποχή από τις εκλογές. Ο Πάγκαλος ανησυχεί διότι επισημαίνει μια εκδήλωση ανυπακοής εκ μέρους των εργαζομένων. Η Δαμανάκη ανησυχεί διότι βλέπει μια υποχώρηση της αποβλάκωσης: όταν ψηφίζω, δεν αποφασίζω, γιατί να ψηφίσω;  Η Αριστερά ανησυχεί διότι η πολιτική εκμετάλλευση των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου υποχωρεί και οι Κύριοι της Αριστεράς χάνουν τα προνόμια τους. Θα μείνουν χωρίς υποτελείς; Μα αν συμβεί αυτό, θα πάψουν να είναι Κύριοι, να προστάζουν, να αρπάζουν και να καταστρέφουν. Δεν είναι σοβαρός λόγος αμφιβολίας; Ασφαλώς και είναι.

Βάζω στοίχημα από τώρα ότι στις επόμενες ευρωοεκλογές θα πάνε να ψηφίζουν ακόμα λιγότεροι, όχι μόνο στην Ελλάδα.  Τώρα που έγινε η αρχή, ποιος τους σταματάει. Μήπως όμως θα έχουμε αύξηση της αποχής και στις βουλευτικές εκλογές; Μήπως σε όλες τις εκλογές; Μήπως αυξάνει ο αριθμός των ανυπάκουων; Μήπως υποχωρεί η αποβλάκωση; Μήπως η αντίσταση των εργαζομένων στην πολιτική εκμετάλλευση που υφίστανται από τους Κυρίους της Αριστεράς γίνεται ολοένα και πιο αποφασιστική; Εάν σε δέκα χρόνια, στις ευρωοεκλογές του 2019,  πάει να ψηφίσει μόνο το 10% των ψηφοφόρων, τι θα γίνει;  Θα υπάρχει ευρωκοινοβούλιο; Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά μπροστά σε αυτή τη τάση;

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης αντιμετωπίζουν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: θέλουν να αντιδράσουν αλλά δεν μπορούν. Θέλουν να ζουν διαφορετικά: θέλουν να εργάζονται λιγότερο, να πληρώνονται καλά, να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν, να μην αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της ανεργίας. Αλλά δεν μπορούν. Εργάζονται πολύ και εξαντλητικά, δεν πληρώνονται καλά, αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, δεν ζουν όπως θα ήθελαν. Η θέση τους χειροτερεύει, η εξαθλίωση προχωρά ακάθεκτη. Ο αριθμός των εργαζομένων που δεν εμπιστεύονται κανένα κόμμα αυξάνει διαρκώς. Τι θα άλλαζε εάν έπαιρνε το ΚΚΕ 10% και ο ΣΥΡΙΖΑ 15%; Τι θα γινόταν εάν η Αριστερά εξέλεγε 10 ευρωβουλευτές;  Ξέρουν οι εργζαζόμενοι πως ζούν οι ευρωβουλευτές; Πόσα παίρνουν τον μήνα; Είναι μια ζωή ταξιδάκια; Καλά εστιατόρια και ακριβά κρασιά στις Βρυξέλες; Και τζιπάκι; Και τα παιδιά σας σε καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού;  Κι εμείς μέσα στο λιοπύρι, μέσα στα κάτεργα που τα λένε εργοστάσια να λιώνουμε και να βογκάμε;  Και κάθε βράδυ στα τηλεπαραθύρια; Και μας δεν μα ξέρει ούτε η μάνα μας, ούτε τα έντερά μας μάς αγαπάνε, που λένε και στη πιάτσα. Νομίζετε ότι σας φθονούμε; Κάνετε μεγάλο λάθος αν το νομίζετε! Να μας κοροϊδεύουν δεν θέλουμε.

Θέλουμε να αντιδράσουμε, θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς αλλά δεν μπορούμε, αλλά δεν ξέρουμε πως.  Η Αριστερά μας πούλησε. Αυτή που δεν μας πούλησε, δεν διαφέρει και πολύ από την πουλημένη. Μόνο λόγια είναι. Δεν μπορεί να κάνει τα λόγια έργα γιατί άλλα λέει κι άλλα κάνει. Είναι κομμάτι της Αριστεράς που πεθαίνει, που αποσύρεται από το προσκήνιο.  Αποσύρεται φωνάζοντας γενικόλογα επαναστατικά συνθήματα.  Για τις ανάγκες των πολλών! Για την ανατροπή! Επαναστατικές φλυαρίες που χρησιμοποιούνται ως δόλωμα για να πιαστεί το ψάρι και να διαιωνιστεί η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος βέβαια είναι ένα μικρό κράτος. Κάθε αρχηγός κόμματος είναι κομματικός πρωθυπουργός και ονειρεύεται να γίνει και κρατικός. Η Αριστερά έρχεται από το παρελθόν, όχι από το μέλλον. Η Αριστερά δεν είναι ένα πρόπλασμα μιας άλλης κοινωνίας αλλά αντίγραφο της σημερινής.

από την αποχή στις εκλογές, στην αποχή από την εργασία

Θέλουμε να αντιδράσουμε αλλά δεν μπορούμε. Ο συσχετισμός της δύναμης είναι συντριπτικά εις βάρος μας, ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός από μας πολιτικά. Όχι όμως και οντολογικά! Χωρίς υποτελείς ο Κύριος είναι ένα τίποτα.  Ένα πράγμα μας απομένει να κάνουμε: να κινηθούμε σαν το νερό, προς τα εκεί που υπάρχει η ελάχιστη αντίσταση.  Προς τα εκεί όπου θα μπορέσουμε να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε, προς τα εκεί όπου πρώτα θα νικήσουμε και μετά θα πολεμήσουμε.   Τι κάνει ο Κύριος όταν δεν προσερχόμαστε στις κάλπες; Ανησυχεί ή όχι; Ο Πάγκαλος ανησυχεί και μαζί με αυτόν και πολλοί άλλοι. Γιατί ανησυχούν; Ανησυχούν διότι οι υποτελείς αρνούνται να είναι υποτελείς. Ανησυχούν διότι δεν μπορούν να πείσουν, δεν μπορούν να (καθ)οδηγήσουν τους υποτελείς προς τα εκεί που θέλουν, προς την ενίσχυση της Κυριαρχίας. Οι υποτελείς αποσύρονται, απομακρύνονται, φεύγουν, απουσιάζουν, περνούν στη πράξη.  Δεν θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους κι αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά βρίσκεται πολύ κοντά στο οριστικό και αμετάκλητο τέλος της.

Θεωρώ ότι η τάση της αποχής από τις εκλογές θα επιταχυνθεί και θα γενικευτεί. Είναι μια πρώτη μορφή αντίδρασης. Ελάχιστη, στοιχειώδης, ενστικτώδης, αυθόρμητη, ακατανίκητη. Είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Είναι μια μορφή πάλης. Και θα έχει αποτελέσματα. Και εφόσον θα έχει αποτελέσματα, αναπόφευκτα θα πρέπει να περιμένουμε την αντίσταση των Κυρίων ημών. Άρα ο κοινωνικός πόλεμος, όπως κάθε πόλεμος, θα κλιμακωθεί. Κι όταν ο πόλεμος κλιμακωθεί, αναπόφευκτα κλιμακώνονται και οι μορφές πάλης. Ποια μορφή πάλης όμως είναι πιο ισχυρή από την αποχή στις εκλογές; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι και όλες: η αποχή από την εργασία και η απεργία.   Δεν είναι το ίδιο: Η απεργία είναι μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού: π.χ., την αύξηση του μιισθού ή την καταβολή μισθούς σε όλους. Η αποχή απο την εργασία είναι μέσο και σκοπός ταυτόχρονα, είναι πέρασμα στη πράξη.

Τι θέλουμε σήμερα; Θέλουμε να εργαζόμαστε λιγότερο, όλοι και όλες, και να έχουμε πρόσβαση στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο. Θ’έλουμε μείωση του χρόνου εργασίας και μισθό για όλους και όλες. Το πρώτο μπορούμε να το επιτύχουμε χωρίς να το ζητήσουμε: δεν πάμε στη δουλείά και αυτό είναι όλο. Πρόκειται για πέρασμα στη πράξη, για νίκη χωρίς πόλεμο. Το δεύτερο, ο κοινωνικός μισθός, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την απεργία.

”τριαντάωρο και μισθός για όλους”

Αυτές είναι οι (δυο) ριζικές ανάγκες  των πολλών, αυτή είναι η στρατηγική μας, αυτοί είναι οι στόχοι μας και μπορούμε να τους πετύχουμε με την αποχή από την εργασία και με την απεργία. Όχι γενικόλογα και ασάφειες! Και αυτή η στρατηγική πρέπει να είναι και ο τίτλος της Αριστεράς. Το κόμμα ή η οργάνωση που θα εμφανιστεί με αυτό τον τίτλο θα γίνει το σπέρμα της νέας Αριστεράς. Με μία προϋπόθεση: ότι θα εξαλείψει την πολιτική εκμετάλλευση, την πολιτική ως επάγγελμα. Είναι πολύ εύκολο: θα εκλέγονται όλοι για λίγους μήνες (εκ περιτροπής) και μόνο για μια φορά.

Εάν εμφανιστεί αυτή η Αριστερά, θα υπάρχει σοβαρότατος λόγος να πάμε να ψηφίσουμε. Εάν υπάρξει και ι ευρωπαϊκό κόμμα ”τριαντάωρο και μισθός για όλους”, ακόμα καλύτερα. Εάν δεν υπάρξει, η αποχή στις βουλευτικές και ευρωεκλογές θα γενικευτεί, δημιουργώντας το πρώτο ρήγμα στην Κυριαρχία. Με λίγα λόγια, επέρχεται επαναστατική έκρηξη και επαναστατική κατάσταση: οι Κύριοι δεν μπορούν (να υποτάξουν και να καθοδηγήσουν), οι υποτελείς δεν θέλουν (να υπακούσουν εξ αιτίας της επιδείνωσης της εξαθλίωσης – όχι μόνο της οικονομικής) και αντιδρούν όπως μπορούν (αποχή από τις εκλογές), κι αυτοί που είναι στη μέση, ταλαντεύονται και δεν μπορούν να αποφασίσουν με ποιον θα παν και ποιον θα αφήσουν.  Ο Δεκέμβρης και η αποχή από τις εκλογές ήταν ταω πρώτα σημάδια. Πολύ σύντομα, θα σκάσουν μύτη κι άλλα.

Η έννοια της νεκροζωντανότητας

Είναι δυνατόν κάποιος, κάτι, να είναι και ζωντανός και νεκρός;  Ποιος είναι αυτός; Είναι ένας ζωντανός που πρόκειται να πεθάνει: ο γέρος, ο καταδικασμένος σε θάνατο, ο ασθενής που δεν γιατρεύεται, αυτός που παίζει με τον θάνατο.   Νεκροζώντανος είναι αυτὀς που είναι  ζωντανός αλλά σε λίγο θα είναι, ή πιθανόν να είναι, νεκρός.  Νεκροζώντανος είναι ο ζωντανός που αντιμετωπίζει τον θάνατο ως κάτι που επίκειται να συμβεί, που ζει υπο τη σκιά του θανάτου.  Νεκροζώντανος όμως είναι και ο ζωντανός που  στερείται πολλών χαρακτηριστικών του ζωντανού: ένας έγκλειστος σε κελλί απομόνωσης είναι ζωντανός ή νεκροζώντανος; Ένας ζωντανός που βρίσκεται για πολλά χρόνια σε κώμμα, είναι ζωντανός ή νεκροζώντανος; Κάποιος που βρίσκεται σε απόγνωση, σε λύπη ανείπωτη, σε απελπισία, είναι ζωντανός ή νεκροζώντανος;  Η μάνα που έχασε το παιδί της, ο ερωτευμένος και η ερωτευμένη που εγκαταλείφθηκαν, είναι ζωντανοί ή νεκροζώντανοι; Αυτός που κυριεύεται από μια μια έντονη επιθυμία θανάτου (κρίση πανικού) είναι ζωντανός ή νεκροζώντανος; Ο καταθλιπτικός είναι ζωντανός; Το ανορεκτικό μοντέλο που έχει μείνει κόκαλο και πέτσα είναι ζωντανός άνθρωπος; Ποιος, ποια δεν έχει βιώσει μια περίοδο έντονης λύπης, απελπισίας και απόγνωσης;  Όλοι μας και όλες μας έχουμε βιώσει μία η περισσότερες καταστάσεις νεκροζωντανότητας. Θα έλεγα ότι όλοι και όλες είμαστε νεκροζώντανοι από τη φύση μας,  μιας και γενιόμαστε  με την υπόσχεση του θανάτου, όπως συνήθιζε να λέει ο Μπέκετ. Ανά πάσα στιγμή λοιπόν μπορούμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον θάνατο ή τη στέρηση της ζωής, δηλαδή, τη στέρηση της χαράς, του γέλιου, της συνύπαρξης, της συμβίωσης, της ελεύθερης δημιουργικότητας.  Η νεκροζωντανότητα  είναι μια φυσική κατάσταση μόνο όταν αντιμετωπίζουμε το φάσμα του θανάτου,  στα γηρατειά.  Από τη στιγμή όμως που τα γηρατειά τείνουν να εξαλειφθούν – σε λίγες δεκαετίες θα πεθαίνουμε σχεδόν όλοι από καρκίνο – οφείλουμε να δεχτούμε ότι η νεκροζωντανότητα είναι μια κατάσταση που καθορίζεται κοινωνικά. Θα δούμε ότι ουδέποτε άλλοτε η νεκροζωντανότητα ήταν τόσο γενικευμένη και συχνή όσο σήμερα, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, και η διαπίστωση αυτή μας ωθεί να αναζητήσουμε τη σχέση του καπιταλισμού με τον θάνατο και την νεκροζωντανότητα και να θέσουμε το ερώτημα: ο καπιταλισμός είναι νεκροζώντανος; Ποια είναι η διέξοδος; Η ζωή ή ο θάνατος;

Continue reading →

Είναι δυνατόν να προβλέψουμε εάν και που θα γίνει μια κοινωνική επανάσταση;  Όχι, δεν μπορούμε, κατά κανένα τρόπο. Μπορούμε να προβλέψουμε μια επαναστατική κοινωνική έκρηξη; Μπορούμε να προβλέψουμε τον ερχομό μιας επαναστατικής κατάστασης;  Μπορούμε και στο προκείμενο άρθρο θα εξηγήσω τους λόγους.  Για να μπορέσουμε όμως να συννενοηθούμε και να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, θεωρώ αναγκαίο να παραθέσω την άποψη μου σχετικά με το τι εννοούμε όταν λέμε επαναστατική κατάσταση. Μας βοηθάει η ίδια η έννοια. Είναι μια κατάσταση κατά την οποία η σχέση μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου ανατρέπεται προς όφελος των δεύτερων. Επαναστατική κατάσταση έχουμε όταν παρατηρείται μια τάση μείωσης της ισχύος των Κυρίων και μια τάση αύξησης της ισχύος των υποτελών Παραγωγών σε μια δοσμένη ιστορική συγκυρία.  Η ισχύς των Κυρίων εξαρτάται από την δυνατότητα να αποσπά την αφοσίωση και την υπακοή των Υποτελών, από τη δυνατότητα δηλαδή κινητοποίησής τους προς εργασία, προς πόλεμο ή προς κατανάλωση.  Πολλές φορές ο Κύριος δε μπορεί να αποσπάσει την αφοσίωση και την υποταγή, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τους υποτελείς Παραγωγούς και σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε την εμφάνιση μιας επαναστατικής κατάστασης. Που οφείλεται όμως η αδυναμία του Κυρίου; Οφείλεται στην άρνηση των υποτελών Παραγωγών να υπακούσουν και να κινητοποιηθούν προς όφελος των Κυρίων τους. Οι Κύριοι δεν μπορούν να τους πείσουν. Για ποιο λόγο;  Λόγω της επιδείνωσης της κατάστασής τους.  Η άρνηση της υπακοής και της κινητοποίησης παίρνει πολλές μορφές, μία από τις οποίες είναι η παθητική αντίσταση, η αδιαφορία, η απομάκρυνση από τους χώρους, τους χρόνους, το λόγο, την ιδεολογία του Κυρίου.

Μια επαναστατική έκρηξη, μια επαναστατική κατάσταση είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, τουλάχιστον δεκαετούς διάρκειας,  κατά την οποία  ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός υποτελών Παραγωγών, με την γενική σημασία του όρου, αφίστανται του Κυρίου και του λόγου του λόγω της επιδείνωσης της υλικής του κατάστασης.   Κατά την διαδικασία αυτή ο Κύριος δεν γνωρίζει τον υποτελή: δεν γνωρίζει τι επιθυμεί ο αντίπαλος,  τι σκέφτεται, πως αντιδρά, τι σχεδιάζει. Έτσι, δεν μπορεί να τον πείσει. Μπορούμε λοιπόν να διαπιστώσουμε εάν κυοφορείται ή όχι μια επαναστατική κατάσταση;  Μπορούμε. Εάν θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα: επιδεινώνεται η κατάσταση των υποτελών Παραγωγών;  Απομακρύνεται ο υποτελής Παραγωγός από τον Κύριο; Άντιμετωπίζει ο Κύριος δυσκολίες να αποσπάσει την αφοσίωση του υποτελούς και να τον κινητοποιήσει προς εργασία;

Θεωρώ ότι και στα τρία αυτά ερωτήματα μπορούμε να δώσουμε θετική απάντηση. Ναι, η κατάσταση των υποτελκών επιδεινώνεται. Ναι, ο υποτελής Παραγωγός απομακρύνεται από τον Κύριο. Ναι, ο Κύριος αντιμετωπίζει δυσκολίες να αποσπάσει την αφοσίωση των υποτελών. Πριν καταπιαστούμε διεξοδικά με τα ζητήματα αυτά, ας δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα: υπήρξε στο παρελθόν ακριβής πρόβλεψη της εμφάνισης μιας επαναστατικής κατάστασης; Ναι, υπήρξε. Όχι μία, πάρα πολλές φορές. Ας δούμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Θα συνεχίσω αύριο.

Τι είναι η πολιτική μεγαλομανία; Είναι η ενασχόληση των στελεχών και οπαδών ενός κόμματος με πράγματα ανώτερα από τις δυνατότητές τους σε συνδυασμό με έναν διακαή πόθο για απόκτηση ισχύος, φήμης και δόξας.   Μεγαλομανιακός είναι ο ανίσχυρος που θέλει να γίνει ισχυρός αλλά δε μπορεί. Η ίδια του η μεγαλομανία δεν του το επιτρέπει. Ο μεγαλομανιακός έχει την εντύπωση ότι είναι  αυτό που επιθυμεί να γίνει, δηλαδή ισχυρός. Κι αφού είναι ισχυρός, ενώ δεν είναι, γιατί να προσπαθήσει να γίνει; Η μεγαλομανία είναι μια παγίδα στην οποία πέφτει ο ίδιος.  Η μεγαλομανία, και η παράνοια που την ακολουθεί, με τη μορφή είτε του διωκτικού παραληρήματος είτε του παραληρήματος μεγαλείου, είναι μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τα μικρά κόμματα και μικρές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής ιστορικής Αριστεράς.  Το πιο πρόσφατο κρούσμα πολιτικής μεγαλομανιακής συμπεριφοράς είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή.  Μια μικρή σε αριθμό μελών πολιτική οργάνωση, το ΝΑΡ, και μερικές ολιγομελείς τοπικές ομάδες,  (η ΑΚΟΣ έχει πέντε –  έξι μέλη, όλα άνδρες) συνέπηξαν μια Συνεργασία με σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού.  Πότε;  Τώρα!  ”Με όπλα την κατάληψη και την απεργία, ήρθε η ώρα να κάνουμε ανταρσία”.   Αυτό το σύνθημα φωνάχτηκε από συναγωνιστές και φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Γιάννενα και ο αρθρογράφος νιώθει την υποχρέωση να το αναφέρει.

Continue reading →