φίλες και φίλοι,

κομμουνισμός δεν είναι μόνο η κοινοχρησία και η κοινοκτησία των μέσων παραγωγής του κοινωνικού πλούτου, των πρώτων υλών, της ενέργειας.  Δεν είναι μόνο η ανοιχτή έκθεση του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν. Δεν είναι η συνεχής μείωση του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας – που στις μέρες μας δεν ξεπερνάει τον ένα μήνα το χρόνο. Δεν είναι μόνο η ελεύθερη πρόσβαση και χρήση όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών χώρων.

Κομμουνισμός είναι κάθε μορφή συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, δημιουργικής σύγκρουσης, ισότητας, ελευθερίας, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας. Από τη στιγμή που η αναπαραγωγή της ζωής και της κοινωνίας είναι αδύνατη χωρίς τη συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε την άποψη ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δε θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. (Εάν έχετε επιφυλάξεις για την χρήση του όρου ‘κοινωνία’, σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω επί του ζητήματος).

Ο κομμουνισμός είναι πανταχού παρών, είναι παντού τριγύρω μας μόνο που δεν μπορούμε να τον δούμε γιατί τον απωθούμε στο μέλλον με την μορφή άλλοτε του ιδανικού και του ιδεώδους, άλλοτε της μελλοντικής νομοτέλειας και αναγκαιότητας κι άλλοτε της φιλοσοφικής Ιδέας. Οι κοινοτικές βιβλιοθήκες, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες, τα  τρένα , τα πλοία, τα δίκτυα, οι κοινωφελείς υπηρεσίες, η γλώσσα, η παράδοση, η παρέα, η οικογένεια, το σχολείο, το εστιατόριο, το μπαράκι, ο γάμος, η κηδεία, όλα αυτά είναι κομμουνισμός, δεν το βλέπετε, δεν το νιώθετε;

Continue reading →

φίλες και φίλοι,

με το σημερινό σημείωμα θα δείξω ότι διαθέτουμε σήμερα τέσσερις τρόπους απόκρουσης της ανελέητης επίθεσης του Κυρίου, τέσσερις τρόπους άρσης των μέτρων κατά του κόσμου της εργασίας: τη μονοήμερη γενική απεργία, τις  διαδηλώσεις-λιτανείες που συνήθως, αλλά όχι πάντα,  συνοδεύουν την γενική  απεργία, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών εκ μέρους των εργαζομένων. Από αυτούς τους τέσσερις τρόπους, οι δυο πρώτοι είναι, και θα είναι, αναποτελεσματικοί, ο τρίτος είναι σήμερα παντελώς ανέφικτος και μόνο ο τέταρτος μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός.Σήμερα, ο αυθόρμητος, διάχυτος λαϊκός πόλεμος με όπλο τη στάση πληρωμών είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν το βλέπουμε;

Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυρο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου με βασικο όπλο αρχικά τη στάση πληρωμών; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.

Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.

Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% δεν θα αργήσει να συγκροτηθεί και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όφελος των υποτελών Παραγωγών, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να στραφούμε προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι,

μαθαίνω ότι ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά δεν πληρώνουν κοινόχρηστα. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων που έχουν πάρει από τις Τράπεζες. Υπάρχει ένα κίνημα μη καταβολής των διοδίων. Ολοένα και περισσότεροι,ιδίως νέοι, μετακινούνται με λεωφορεία, τραμ και τρένα χωρίς να πληρώσουν εισιτήρια. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά πάνε στη ΔΕΗ και ζητάνε να τους κάνουν κάποιες ευκολίες, να πληρώσουν δηλαδή το λογαριασμό με δόσεις. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά, μικρομάγαζα και μικροεπιχειρήσεις δυσκολεύονται να πληρώσουν ή δεν πληρώνουν ενοίκιο. Πέρυσι, τέτοια εποχή δεν ήταν έτσι. Πως θα είναι του χρόνου, τέτοια εποχή;

Τα στοιχεία που  παράθεσα δείχνουν μια τάση. Τι είναι η τάση; Η τάση είναι ένα ανολοκλήρωτο φαινόμενο, μια εν εξελίξει δυναμική κατάσταση. Η επισήμανση και η λεπτομερειακή μελέτη της τάσης είναι πολύ σημαντική διότι μας βοηθάει να σχηματίσουμε μια εικόνα του μέλλοντος και να προβλέψουμε τις συνέπειες που θα έχει η ολοκλήρωσή  της. Το ερώτημα που εγείρεται κατά τη διάρκεια της εν εξελίξει τάσης είναι το εξής: θα ανακοπεί  ή θα τείνει να ολοκληρωθεί; Τι μπορεί να την ανακόψει; Τι θα συμβεί εάν ολοκληρωθεί;

Υπάρχουν όμως κι άλλα ερωτήματα, ακόμα πιο σημαντικά. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα αδιαφορήσει, θα παρακολουθήσει ως θεατής την εν εξελίξει λαϊκή στάση πληρωμών ή θα την ενθαρρύνει; Θα την εκλάβει ως μια έκφραση της απόγνωσης των εργαζομένων ή θα την μελετήσει, θα την θεωρητικοποιήσει και θα την αναγάγει σε ένα άκρως αποτελεσματικό μέσο διεξαγωγής του μακροχρόνιουκοινωνικού πολέμου;Είμαστε σε θέση να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα;Είμαστε, ασφαλώς και είμαστε.

Continue reading →

Στις 21 Απριλίου του 1813 δημοσιεύτηκε στη πρωσσική συλλογή νόμων (σελ. 79-89) το Διάταγμα για την Πανστρατιά (Verordnung uber den Landsturm), με το οποίο ο Πρώσσος μονάρχης  Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’ (1797-1840) καλεί τους Υποτελείς του να αντισταθούν με ανταρτόπολεμο στην εισβολή των στρατιών του Ναπολέοντα στη Πρωσσία. Δεν γνωρίζουμε από ποιον ή ποιους έχει συνταχθεί αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχει συνταχθεί από τον πρώσσο μονάρχη. (Σε ένα μελλοντικό σημείωμα θα δείξω ότι το έχει συντάξει ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς (1780-1831)  ή έχει βάλει αποφασιστικά το χέρι του). Το μανιφέστο αυτό του ανταρτοπολέμου, πάνω στο οποίο βασίστηκαν όλα τα αντάρτικα της υπαίθρου κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα,  έχει βασιστεί σε δύο ισπανικά διατάγματα,  που εμφανίστηκαν μετά τον ανταρτοπόλεμο των Ισπανών κατά του Ναπολέοντα: στο Reglamento de Partidas y Guadrillas, της  28ης Δεκεμβρίου του 1808 και στο Corso Terrestre, της 17ης Απριλίου 1809 – τα οποία και θα δημοσιεύσουμε μόλις μας δοθεί ευκαιρία. Ο (φασίστας) Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη, γράφει, σχολιάζοντας το Διάταγμα για την Πανστρατιά (σελ. 43): ‘Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το όνομα  του νόμιμου βασιλιά βρίσκεται σε ένα τέτοιο κάλεσμα για ανταρτοπόλεμο. Αυτές οι δέκα σελίδες της πρωσσικής συλλογής νόμων συγκαταλέγονται σίγουρα στις πιο ασυνήθιστες σελίδες όλων των νομικών δημοσιευμάτων του κόσμου’, και το χαρακτηρίζει ως τη ‘Μαgna Carta του ανταρτοπολέμου’.

Continue reading →

Verordnung über den Landsturm^*

[Σύντομη εισαγωγή και μετάφραση μπορείτε να βρείτε στο ‘Διάταγμα για την Πανστρατιά]

Vom 21sten April 1813

Ich habe Meinem getreuen Volke die Vollendung der Landesbewaffung durch den Landsturm verheissen. Die Landwehr ist, wie Ich mit dankbarer Anerkennung solches Eifers und solcher Anstrengungen erfahre in allen Provinzen für errichtet anzunehmen.

Es soll daher überall sofort zur Einrichtung des Landsturms mit der bisherigen hätigkeit geschritten werden, damit der Feind, wie auch die Erfolge unserer Waffen, die in Gottes Hand liegen, sehn mögen, gewahr werde, dass ein Volk nicht besiegt werden kann, welches eins mit seinem Könige ist.

Diese Unüberwindlichkeit hangt nicht von einer besondern Beschaffenkeit eines Terrains ab. Die Sümpfe der alten Deutschen , die Gräben und Kanäle der Niederländer, die Hecken und das Buschwerk der Vendee, die Wüsten Arabiens, die Berge der Schweizer, der wechselnde Boden der Spanier und Portugiesen haben, vom Volke vertheidigt, stets ein und dieselbe Folge erzengt.

Hat der Gebirgsbewohner den Vortheil unangreifbarer Höhen, Schlupwinkel durch Felsen gesichert; so hat der Bewohner der bebauten Ebene, seine Seen, Wälder und Sümpfe und den Vortheil, leichter eine gewisse Menge auf einen Fleck zu versammeln, als die zersteut liegenden Wohnungen in der Vergeit diess gestatten.

Hat auf der Angreifer die Wahl des Angriffs-Punktes für sich, Vaterlandsliebe, Ausdauer, Erbitterung, nähere Hülfsquellen geben, auf die Länge, dem Vertheidiger das Übergewicht.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Με το σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσω να δείξω ότι, όταν, κατά τη διάρκεια μιας απεργίας, κατεβαίνουμε στο δρόμο και διαδηλώνουμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο ισχυρό όπλο, καταφεύγουμε σε ένα λιγότερο ισχυρό, κι αντί να παρατείνουμε την έμπρακτη (προσωρινή) κατάλυση της κυριαρχικής σχέσης (είναι και αυτό η απεργία), επιστρέφουμε σε αυτήν, στην Κυριαρχία, αυτοϋποβιβαζόμενοι στην κατάσταση του ικέτη. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από την απεργία, ακόμα κι από την γενική απεργία διαρκείας; Γιατί η ικεσία, η διεκδίκηση, το αίτημα ενισχύει πάντα και παντού τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Θα έρθει μια μέρα που δεν θα κατέβει κανείς και καμιά στους δρόμους κατά τη διάρκεια μιας γενικής απεργίας διαρκείας; Και τι θα κάνουμε;

Εάν δεν κατέβουμε στους δρόμους, εάν δεν διαδηλώσουμε, εάν δεν ικετεύσουμε, αφενός δεν καταφεύγουμε στη χρήση ενός λιγότερο ισχυρού όπλου του κοινωνικού πολέμου και αφετέρου παρατείνουμε την απουσία μας από την κυριαρχική σχέση. Και τι θα κάνουμε; Θα χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο που όλοι και όλες, ζωντανοί, αγέννητοι και πεθαμένοι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: τη γιορτή, τη χαρά της ζωής, το τραγούδι, το χορό, το παιχνίδι, τη φροντίδα, εκλαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία και όχι ως κάτι που θα εφαρμόσουμε στο απώτατο μέλλον.

Η ιστορική/Ικετευτική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν μπορεί να αναλάβει ένα παρόμοιο συντονισμό. Όσο δεν το κάνει, θα γευόμαστε μόνο απόγνωση και απελπισία, θα γνωρίζουμε μόνο τη μια ήττα μετά την άλλη. Και δεν μπορεί γιατί δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί δεν θέλει την κατάλυση της Κυριαρχίας, γιατί οι Κύριοι της Αριστεράς είναι οι αυριανοί μας Κύριοι.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά!

Να διαλύσουμε την Ιστορική /Ικετευτική Αριστερά!

Η Αριστερά του μέλλοντος ή θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει!

Continue reading →

πρόταση

για μια συλλογική επεξεργασία της ιδρυτικής διακήρυξης της ευρωπαϊκής Αριστεράς

τριαντάωρο και μισθός για όλους

έχοντας υπόψη,

ότι ουδέποτε άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία ο συλλογικά παγκοσμίως παραγόμενος πλούτος ήταν τόσο μεγάλος όσο στις μέρες μας, τόσο που αρκεί και περισσεύει για να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια, ικανοποιώντας δηλαδή τις ελάχιστες βασικές ανάγκες (τροφή, ρουχισμός, ιατρική περίθαλψη, κατοικία, μετακίνηση),  ενώ ταυτόχρονα ουδέποτε άλλοτε υπήρχαν τόσοι ενδεείς άνθρωποι πάνω στη Γη, στο παγκόσμιο χωριό (πεινασμένοι, διψασμένοι, άρρωστοι, άστεγοι, άνεργοι, μετανάστες, φτωχοί, κλπ),

ότι ουδέποτε άλλοτε η ανθρωπότητα ως κοινωνία και ο πλανήτης ως φύση  αντιμετώπιζαν  τόσα πολλά και συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα, τόσο οξυμένα  και παγκόσμια (άρα και τοπικά, και προσωπικά)  προβλήματα όσο στις μέρες μας, ενώ ουδέποτε άλλοτε ήμασταν τόσο κοντά στη δυνατότητα επίλυσής τους,

ότι ουδέποτε άλλοτε φτάσαμε τόσο κοντά στα πρόθυρα της Αποκάλυψης (στη Κόλαση ζούμε ήδη) όσο στις μέρες μας  ενώ ουδέποτε άλλοτε οι Κύριοι του κόσμου τούτου, οι άρπαγες και καταστροφείς του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, ήταν τόσο αποφασισμένοι να αποτρέψουν την επίλυση των παγκοσμίων και τοπικών κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων,

ότι ουδέποτε άλλοτε οι υποτελείς παραγωγοί του τεράστιου κοινωνικού πλούτου ήταν τόσο κουρασμένοι, λόγω της πολύωρης και εξαντλητικής εργασίας, τόσο φτωχοί, λόγω των χαμηλών μεροκάματων και μισθών, τόσο αγχωμένοι, λόγω των δανείων και της ανεργίας, τόσο ανήσυχοι, τόσο θλιμμένοι, τόσο απομονωμένοι, τόσο φοβισμένοι, τόσο συγχυσμένοι όσο στις  μέρες μας, αλλά και τόσο αγανακτισμένοι, θυμωμένοι, απελπισμένοι, τόσο κοντά στην κοινή πια πεποίθηση ότι

εάν τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα επιλυθούν, ο δυτικός πολιτισμός, ο καπιταλισμός, το εμπόρευμα, το χρήμα και η αγορά, το κράτος και η δημοκρατία θα καταρρεύσουν,

τίθεται το δίλημμα,

να επιλέξουμε μεταξύ του πολιτισμού μας, του υπάρχοντος  κοινωνικού, οικονομικού, πολιτισμικού και πολιτικού συστήματος από τη μια και της επίλυσης των κοινωνικών και προσωπικών προβλημάτων από την άλλη, και

είμαστε αναγκασμένοι,

να αναθεωρήσουμε τους ισχύοντες ορισμούς του Πολιτισμού, της Κόλασης, του Παραδείσου, της Αποκάλυψης, του Κυρίου, του Θεού,  της Αποκάλυψης, της Προόδου, του Ορθού Λόγου, του Βασιλείου του Ουρανού, της Δευτέρας Παρουσίας, της Ημέρας της Κρίσης, και

να υποστηρίξουμε

ότι δε μπορεί να υπάρχει ένας ορισμός για τον πολιτισμό αλλά δύο: ένας του Κυρίου κι ένας του υποτελούς Παραγωγού. Έτσι, πολιτισμός δεν είναι τα επιτεύγματα και οι επιδόσεις του ανθρώπου που οφείλονται στις δεξιότητες και τις ικανότητες του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν οι  Κύριοι, αλλά  η ικανότητα μιας ομάδας, κοινότητας, κοινωνίας, της ανθρωπότητας σήμερα,  να εντοπίζει, να κατανοεί και να επιλύει όσο το δυνατόν συντομότερα τα προβλήματα που αναπόφευκτα προκύπτουν και λόγω της εγγενούς αδυναμίας μας να προβλέπουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Κατά συνέπεια, κοινωνία και άνθρωποι χωρίς προβλήματα δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν,

Continue reading →

Σύνοψη και συμπέρασμα του άρθρου:

Οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση στα εξής ερωτήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς να πολεμήσουμε, χωρίς να επέμβουμε στην Ιστορια, χωρίς την πολιτική; Η δική μου απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Από δω και πέρα, το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: για ποια πράγματα  θα πολέμήσουμε; Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, δηλαδή οι πιο διακαείς πόθοι μας;  Η δική μου απάντηση: η πολύωρη και εξαντλητική εργασία, η χαμηλή αμοιβή, η ανεργία. Θα πολεμήσουμε για την μείωση της εργασίας, για την αύξηση της αμοιβής, για την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μισθού. Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί και με με το πέρασμα στη πράξη: με την υπάρχουσα τεχνολογία μπορούμε να κανονίσουμε όλοι και όλες μαζί πότε δεν θα πηγαίνουμε στη δουλειά. Προτείνω μια βδομάδα το μήνα να μην πηγαίνουμε. Μπορεί να επιτευχθεί όμως και με την Πολιτική, με την υλοποίηση ενός στόχου: προτείνω το τριαντάωρο τη βδομάδα ή το τετραήμερο.  – εφαρμόζεται ήδη! Όμως, η αύξηση του μεροκάματου/μισθού και η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πολιτική. Προτείνω το όνομα του νέου σχήματος που θα προκύψει από την επικείμενη διάσπαση του Σύριζα να καταγράφει τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τους στόχους μας: ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο καθαρά ότι  υπάρχουν δυο τρόποι για να γίνει κάποια κοινωνική (και προσωπική) αλλαγή, στη περίπτωσή μας η κατάργηση των διοδίων: με την διατύπωση αιτήματος προς τον Κύριο ή με το πέρασμα στη πράξη, δηλαδή με την έμπρακτη κατάργηση των διοδίων, το συλλογικό σταμάτημα της καταβολής του αντιτίμου. Στην πρώτη περίπτωση στρεφόμαστε προς τον Κύριο ή προς τους υπηρέτες του (πολιτικούς κυρίως)  και ζητάμε, εκλιπαρούμε, παρακαλάμε, ευχόμαστε, ικετεύουμε, προσδοκούμε, αιτούμε την κατάργηση των διοδίων ή την εκπλήρωση κάποιας άλλης επιθυμίας ή ανάγκης. Γινόμαστε ικέτες. Γονατίζουμε μπροστά στον Κύριο, σκύβουμε το κεφάλι και παρακαλάμε.

Επειδή η μέθοδος αυτή δεν είναι αποτελεσματική, πολύ συχνά η ικεσία συνδυάζεται με τη απειλή. Ικετεύουμε τον Κύριο και ταυτόχρονα τον απειλούμε ότι εάν δεν ικανοποιήσει το αίτημά μας,  θα υπάρξουν αντίποινα. Επικρατεί η αντίληψη ότι εάν είναι πολλοί οι ικέτες, εάν φωνάζουν δυνατά, εάν είναι δηλαδή μαχητικοί, ο Κύριος θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Και αυτό το μοντελάκι ανήκει πια στο παρελθόν. Λυπάμαι όταν βλέπω τους δυναμικούς και μαχητικούς διαδηλωτές να σκορπίζουν με το πρώτο δακρυγόνο και μετά να διαμαρτύρονται. Τι αφέλεια! Μα τι θέλετε να πετάνε; Κρουασάν; Πόλεμος γίνεται, δεν το έχετε καταλάβει; Δεν γνωρίζετε ότι νικάμε χωρίς να πολεμάμε; Δεν γνωρίζετε ότι πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε;

Continue reading →

Εάν η πάλη και η φυγή είναι δυο μορφές επιβίωσης, γιατί ασχολούμαστε μόνο με την ταξική πάλη και όχι και με την ταξική φυγή; Τι είναι η ταξική φυγή; Τι είναι οι ταξικές γραμμές διαφυγής; Μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας ταξική φυγή; Υπάρχει και ποιο είναι το ταξικό αδιέξοδο; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε εντός των ημερών.