φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Η ποδοσφαιρική αηδία (αηδία σημαίνει ‘έλλειψη ευχαρίστησης και ηδονής, έλλειμμα ζωής'[α-, ηδύς]) τελειώνει, άλλες αηδίες θα την αντικαταστήσουν. Κάπου κάπου όμως σκάνε μύτη και κάποιες  ευχάριστες, ηδείς, εξελίξεις και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ήταν μια άκρως ευχάριστη εξέλιξη:  το πτώμα της νεκροζώντανης Αριστεράς αρχίζει να αποσυντίθεται και σε λίγα χρόνια θα σαπίσει και οι οργανικές και ανόργανες ύλες που κατακρατά θα επιστρέψουν στη κοινωνία. Μια άλλη πολύ ευχάριστη εξέλιξη ήταν η διαδικασία εκφυλισμού των διαδηλώσεων των γενικών απεργιών. Τι αυταπάτες! Τι αυταπάτες! Έγιναν τέσσερις Γενικές  Απεργίες (5 και 20 Μαΐου, 29 Ιουνίου, 8 Ιουλίου) μα καμιά δεν ήταν γενική γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν απήργησε, κι από τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο ένα μέρος που γινόταν ολοένα και μικρότερο: οι 150.000 στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου έγιναν 80.000 (20/5), 50.000 (29/6) και, τέλος, 15.000 (8/7)! Αφού δεν γίνεται τίποτα με τη μονοήμερη απεργία και τις διαδηλώσεις γιατί να χάσω και το μεροκάματο, σκέφτηκαν οι δημόσιοι και δεν απήργησαν.

Οι ‘γενικές απεργίες’ και οι διαδηλώσεις τέλος!  Γιατί όμως αυτές οι εξελίξεις προκαλούν σε όλους απογοήτευση και πίκρα και αμηχανία και κατάθλιψη και εσύ τις θεωρείς πολύ ευχάριστες και ενθαρρυντικές; Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα θα καταργηθούν. Δεν καταργήθηκαν. Το πολιτικό και θεωρητικό αδιέξοδο της νεκροζώντανης Αριστεράς είναι αβυσαλέο. Αν δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μέτρα με την απεργία και τη διαδήλωση, πως θα τα καταργήσουμε; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ποιος είναι αυτός;

Στα ερωτήματα αυτά η νεκροζώντανη Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει; Εκτός κι αν γνωρίζει τον τρόπο και τον αποφεύγει. Γιατί να τον αποφεύγει; Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα και χρήζουν επειγόντως απαντήσεων. Θα επιχειρήσουμε να τις διατυπώσουμε: αύριο το πρωΐ, το θέμα του πρώτου, λογικά και χρονικά, σημειώματος θα είναι ελευθερία πνεύματος και ιστορική Αριστερά. Θα δείξω ότι η ιστορική  Αριστερά δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ελευθερία πνεύματος. Οπότε δεν είναι Αριστερά, διότι για μένα Αριστερά, δηλαδή κομμουνισμός, σημαίνει ελευθερία πνεύματος.

Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα (κομμουνισμός, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία) και μετά θα πάω στο λαχανόκηπο να φυτέψω φασολάκια και όψιμα καλαμπόκια. Μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι δημιουργία και η δημιουργία ποίηση.

φίλες και φίλοι,

με το σημερινό σημείωμα θα δείξω ότι διαθέτουμε σήμερα τέσσερις τρόπους απόκρουσης της ανελέητης επίθεσης του Κυρίου, τέσσερις τρόπους άρσης των μέτρων κατά του κόσμου της εργασίας: τη μονοήμερη γενική απεργία, τις  διαδηλώσεις-λιτανείες που συνήθως, αλλά όχι πάντα,  συνοδεύουν την γενική  απεργία, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών εκ μέρους των εργαζομένων. Από αυτούς τους τέσσερις τρόπους, οι δυο πρώτοι είναι, και θα είναι, αναποτελεσματικοί, ο τρίτος είναι σήμερα παντελώς ανέφικτος και μόνο ο τέταρτος μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός.Σήμερα, ο αυθόρμητος, διάχυτος λαϊκός πόλεμος με όπλο τη στάση πληρωμών είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν το βλέπουμε;

Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυρο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου με βασικο όπλο αρχικά τη στάση πληρωμών; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.

Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.

Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% δεν θα αργήσει να συγκροτηθεί και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όφελος των υποτελών Παραγωγών, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να στραφούμε προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας.

Continue reading →

Του χρόνου, τέτοια εποχή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει, θα διαλυθεί. Αντ’ αυτού,  θα υπάρχει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (μετέχουν η ΚΟΕ, η ΔΕΑ, η ΚΕΔΑ και η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα, με ηγέτη τον Αλέκο Αλαβάνο).  Δεν είναι προφητεία, είναι πρόβλεψη. Τι σημαίνει πρόβλεψη; Πρόβλεψη σημαίνει αποκάλυψη των σχεδίων και των μελλοντικών κινήσεων κάποιου ή κάποιων.  Εάν η πολιτική είναι, κατά τον Μισέλ Φουκό,  συνέχεια του πολέμου, τότε δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην ταχύτητα και την απάτη. Τι σημαίνει απάτη; Σημαίνει άλλα να σκέφτεται, άλλα να λες, άλλα να εννοείς κι άλλα να κάνεις. Μπορεί να υπάρξει πολιτική που να μην ερείδεται πάνω στην ταχύτητα και την απάτη; Ασφαλώς και μπορεί να υπάρξει. Η ταχύτητα είναι περιττή, διότι οι κοινωνικές αλλαγές γίνονται πολύ αργά (η κοινωνία δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής  ενός ανθρώπου -μέσα σε 70, 80 ή περισσότερα χρόνια), ενώ η απάτη είναι άχρηστη εάν υπάρχει ταύτιση μέσων και σκοπών, εάν οι σκοποί εκλαμβάνονται ως σημεία εκκίνησης.  Η ιστορική, νεκροζώντανη Αριστερά δεν ενδιαφέρεται γι΄ αυτή την πολιτική. Μιμείται τον Κύριο και εννοεί την πολιτική όπως την ασκεί αυτός. Και τον μιμείται διότι τα στελέχη των Αριστεράς είναι Κύριοι που εκμεταλλεύονται πολιτικά τον κόσμο της εργασίας και εξασφαλίζουν πλούτο, ισχύ και φήμη.Το δράμα της Αριστεράς είναι ότι κάποιοι και κάποιες, λίγοι ασφαλώς,  έχουν αγνές προθέσεις.

Γιατί συγκροτήθηκε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής; Ποιος είναι ο σκοπός του; Ποια είναι η εκτίμηση των στελεχών που τον συγκρότησαν; Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε κατ΄αρχήν είναι το γεγονός ότι το Μέτωπο συγκροτήθηκε από τα επάνω, από τους επάνω. Ποιοι είναι αυτοί οι επάνω; Υπάρχουν και οι κάτω; Ναι, η Αριστερά είναι ένας κόσμος που αποτελείται από τους επάνω και τους  κάτω. Λένε οι πάνω: να πάμε κάτω, να ακούσουμε τους από κάτω. Οι πάνω είναι τα στελέχη της Αριστεράς, οι Κύριοι. Είναι στελέχη που πληρώνονται από το κόμμα, είναι βουλευτές ή ευρωβουλευτές, είναι μέλη δημοτικών συμβουλίων, είναι δημοσιογράφοι των εφημερίδων της Αριστεράς, , είναι επαγγελματίες συνδικαλιστές, με λίγα λόγια είναι επαγγελματίες της πολιτικής. Αυτοί είναι οι Κύριοι της Αριστεράς. Οι από κάτω είναι τα απλά μέλη και οι ψηφοφόροι. Αυτοί φέρουν σε πέρας το χαμαλίκι: κολλάνε αφίσες, τρέχουν σε συγκεντρώσεις, μοιράζουν ψηφοδέλτια, ψηφίζουν,  πουλάνε εφημερίδες και άλλα πολλά. Το γεγονός ότι το Μέτωπο συγκροτήθηκε από κάποιους Κυρίους της Αριστεράς σημαίνει ότι υπήρξε μια εκτίμηση της κατάστασης και ότι τέθηκαν κάποιοι στόχοι. Ποια είναι η εκτίμηση; Ποιοι είναι οι στόχοι;

Continue reading →

1. Σήμερα στην Αριστερά υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις ως προς το μέλλον της: η μία υποστηρίζει ότι η υπάρχουσα Αριστερά είναι ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον επικείμενο κοινωνικό πόλεμο, η άλλη ότι είναι τελείως ανεπαρκής και πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξουν. Ποια από τις δυο αυτές απόψεις θα επικρατήσει; Μα η πρώτη φυσικά, του Κουβέλη, του Τσίπρα, του Παπαδημούλη, του Λαφαζάνη. Η Αριστερά αυτή δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να αυτοδιαλυθεί, να αυτοαναδιοργανωθεί, να καταργήσει από μόνη της τα προνόμια και τις φιλοδοξίες των στελεχών της . Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από αυτήν. Όποιος, όποια το αντιλαμβάνεται, σηκώνεται και φεύγει. Κι αυτοί που έφυγαν, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι δεκάδες χιλιάδες. Σήμερα, υπάρχει μια ορατή Αριστερά και μια αθέατη. Εκλογικά, τα ποσοστά της πρώτης κυμαίνονται μεταξύ του 10-15%, παραμένουν σταθερά εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Τα ποσοστά της δεύτερης, της αθέατης Αριστεράς, κυμαίνονται μεταξύ του 12-25% . Από αυτήν την αθέατη Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά που δεν θα λέει άλλα κι άλλα θα κάνει, η Αριστερά που θα εκλάβει τους σκοπούς της ως σημείο εκκίνησης, που θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από την αρπαγή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, που η οργάνωσή της θα είναι πρόπλασμα της  εξισωτικής κοινωνίας που επιδιώκουμε.

Στο ΒΗΜΑ  της περασμένης Κυριακής (9/2/10, σελ. 5) διάβασα τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης. Όσες και όποιες επιφυλάξεις κι αν έχω με τις δημοσκοπήσεις, δεν αρνούμαι ότι πολλές φορές όντως καταγράφουν όψεις της κοινωνικής και πολιτικής  πραγματικότητας. Αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, ναι, αλλά την καταγράφουν. Να οι απαντήσεις σε μερικές από τις ερωτήσεις της δημοσκόπησης: Μπορούν οι κινητοποιήσεις να ανατρέψουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας; 64% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Όχι απαντώ κι εγώ, δεν είναι απλό όχι, είναι κατηγορηματικό ΟΧΙ. Πως ανατρέπεται; Μόνο με γενική απεργία διαρκείας. Δεν γίνεται, το πρόγραμμα περνάει. Γίνεται, το πρόγραμμα δεν περνάει. Πρέπει να σταματήσουν οι διαδηλώσεις; 54% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Τα κόμματα πρέπει να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης ή να ανταπαρατεθούν δυναμικά στα μέτρα; Υπέρ της δεύτερης επιλογής τάσσεται το 22%. Δέχεστε τα μέτρα προκειμένου αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Όχι απαντά το 44%. Αρνείστε τα μέτρα; Ναι, τα αρνούμαστε απαντά το 35%. Υπάρχει λοιπόν ένας σκληρός πυρήνας της Αριστεράς, μεταξύ του 22 και του 35%, που είναι διατειθεμένος να αντιπαρατεθεί δυναμικά στα μέτρα. Υπάρχει άλλη μια ερώτηση: αν δεν σας καλύπτει η κυβέρνηση, από που προβλέπετε ότι θα προέλθει μια λύση; Δεν γνωρίζω δεν απαντώ, απαντά το 66%. Αυτό σημαίνει ότι στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της αποχής θα αυξηθεί κατακόρυφα. Ενδέχεται να πάνε να ψηφίσουν μόνο οι μισοί! Το 10% απαντά: από την Αριστερά.Όσο πήρε η Αριστερά στις εκλογές του 1974! Βέβαια, στις προσεχείς εκλογές ενδέχεται να πάει στο 15% αλλά είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι από τον σκληρό πυρήνα των αριστερών μόνο το 10% της έχει εμπιστοσύνη. Το υπόλοιπο 12-25% της έχουν γυρίσει ανεπιστρεπτί τη πλάτη. Αυτό το 12-25% είναι η αθέατη κοινωνική Αριστερά. Η οποία και δεν θα πάει να ψηφίσει, θα προτιμήσει να πάει για ουζάκι. Κι εγώ για ουζάκι θα πάω. Και πολλοί γνωστοί και φίλοι που το 2007 τσιμπήσαμε και κάναμε τη μαλακία και ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ. Η πεποίθησή μου είναι ότι μόνο από αυτή την κοινωνική Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος. Το θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος να συναντηθούμε. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια θα συναντηθούμε.Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα τη δει με καθόλου καλό μάτι η νεκροζώντανη Αριστερά. Διότι γνωρίζει πολύ καλά πως η εξέλιξη αυτή θα επιταχύνει την αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο.

Ο κόσμος της εργασίας, οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, έχει γυρίσει τη πλάτη του στην ιστορική Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ). Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τα ποσοστά της παραμένουν σταθερά, γύρω στο 10-12%. Σε ένα προηγούμενο άρθρο έδειξα ότι  θα μπορούσαμε σήμερα να είχαμε μια Αριστερά γύρω στο 25-30%, το λιγότερο. Τρεις φορές (1975-8ο, 1986-87, 2007-8) οι εργαζόμενοι στράφηκαν προς την Αριστερά, τρεις φορές έφαγαν πόρτα. Η Ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια ισχυρή Αριστερά, το μόνο της μέλημα είναι η αναπαραγωγή των κομμάτων της, η διαιώνιση της ισχύος των στελεχών της. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, ο κόσμος της εργασίας δεν πρόκειται να στραφεί γι άλλη μια φορά προς την Αριστερά διότι έχει πειστεί ότι είναι μέρος του συστήματος, είναι μέρος του προβλήματος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: γνωρίζει η Αριστερά για ποιον λόγο ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει την πλάτη; Οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν, η Αριστερά; Απάντηση πρώτη: δεν το γνωρίζει. Γιατί δεν το γνωρίζει; Δεν το γνωρίζει διότι δεν θέλει, δεν τη συμφέρει να το γνωρίζει. Απάντηση δεύτερη: το γνωρίζει. Μιας και το γνωρίζει, θα αλλάξει, θα καταργήσει την πολιτική εκμετάλλευση των εργαζομένων, θα καταργήσει τα προνόμια των στελεχών της; Όχι, κατηγορηματικά όχι!

‘Ολοι και όλες μιλάνε για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας νέας Αριστεράς. Από που, πως θα προέλθει αυτή η Αριστερά; Από τη μετεξέλιξη της υπάρχουσας ή θα είναι το αποτέλεσμα μιας άλλης διαδικασίας; Ποια θα είναι αυτή η διαδικασία; Ας δούμε την πρώτη περίπτωση.

Για να υπάρξει μετεξέλιξη, συνειδητή, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι θέλουμε να αλλάξουμε. Θα πρέπει να αλλάξουμε αυτό που φέρνει αναγούλα στους εργαζόμενους. Ποιο είναι αυτό; Η υποκρισία και η απάτη, Η ιστορική Αριστερά, τα στελέχη της δηλαδή, από τα κατώτερα μέχρι τα ανώτερα,  άλλα σκέφτεται, άλλα λέει, άλλα εννοεί, αλλά κάνει.  Γιατί το κάνει αυτό; Μα είναι απλό: χρησιμοποιούν την κοινωνική δικαιοσύνη, τον μαρξισμό, την ιστορία ως μέσα για να εξασφαλίζουν πλούτο και φήμη. Σκοτώνονται μεταξύ τους για να βγουν βουλευτές. Όσοι βγουν, κάνουν το κάθε τι για να ξαναβγουν. Αυτός ο φαιδρός Κουβέλης πόσα χρόνια είναι βουλευτής; Πάνω από είκοσι; Στον ΣΥΝ, θέλουν να βάλλουν ένα όριο: όχι πάνω από δυο τετραετίες. Να φάνε κι άλλοι, μην είστε μοναχοφάηδες, πάρτε τη σύνταξη και στο καλό. Αυτά βλέπει ο εργάτης που λιώνει στο εργοστάσιο, αυτά βλέπει η εργάτρια και υποστηρίζουν ότι όλοι ίδιοι είναι. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της υποκρισίας και της απάτης. Η Αριστερά άλλα λέει κι άλλα κάνει, δεν ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα, δεν υπάρχει με άλλα λόγια μια ηθική της πρακτικής. Εάν αλλάξει αυτό, η ιστορική Αριστερά θα μετεξελιχθεί σε μια νέα Αριστερά, στην Αριστερά που δεν θα αναβάλλει την υλοποίηση των σκοπών της, δηλαδή την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων στο απώτερο και απώτατο μέλλον αλλά θα τους εκλάβει ως σημείο εκκίνησης, θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Μπορεί να αυτοκαταργηθεί η Αριστερά; Είναι δυνατόν η οργάνωσή της να είναι πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματίζεται; ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Η Αριστερά του μέλλοντος θα προκύψει από αυτούς  κι από αυτές που την έχουν  εγκαταλείψει αηδιασμένοι κι από αυτούς κι αυτές που ταυτίζουν το μέσο με το σκοπό, που ο σκοπός τους είναι σημείο εκκίνησης (αναρχοκομμουνιστικές ομάδες και στέκια, έντυπα, δίκτυα, κλπ). Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική. Κάποιες τάσεις του αναρχισμού ήταν πάντα ευαίσθητες στο ζήτημα της ηθικής της πρακτικής. Τη θέση αυτή η (κομμουνιστική) Αριστερά θα πρέπει να την υιοθετήσει. Το ζήτημα είναι πως θα συναντηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Η γνώμη μου είναι ότι η συνάντηση αυτή δεν θα αργήσει.

Continue reading →

Φίλες και φίλοι, στο κείμενο που θα διαβάσετε θα υποστηρίξω την πρόβλεψη ότι τα επόμενα δέκα χρόνια θα ζήσουμε τη διάλυση του Πασόκ και της Ιστορικής Αριστεράς, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων άλλων μεγαλομανιακών απολιθωμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ) . Η Αριστερά περιμένει ότι ο κόσμος της εργασίας θα εγκαταλείψει το Πασόκ και θα στραφεί προς αυτήν. Τι αυταπάτη!  Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει η Αριστερά! Από το 1974 μέχρι σήμερα, τρεις φορές ο κόσμος της εργασίας στράφηκε προς την Αριστερά, αλλά η Αριστερά τον απέπεμψε κακήν κακώς. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια ισχυρή Αριστερά, το μόνο που επιδιώκει είναι η αναπαραγωγή των προνομίων των στελεχών των κομμάτων της. Το ΠΑΣΟΚ είναι δημιούργημα της Αριστεράς. Η τύχη της Αριστεράς είναι άρρηκτα δεμένη με τη τύχη του Πασόκ: η διάλυση του Πασόκ θα επιταχύνει τη διάλυση της Αριστεράς. Τι θα κάνει ο κόσμος της εργασίας; Αποχή. Αποχή, έως ότου εμφανιστεί η Αριστερά του μέλλοντος, που σίγουρα θα εμφανιστεί μιας και είναι υπό διαμόρφωση. Πιστεύω πως θα σκάσει μύτη σε λίγα χρόνια. Μία από τις πρωτοβουλίες που θα πάρει θα είναι η συνειδητή και αποφασιστική ανάληψη πρωτοβουλιών που θα κινηθούν προς την κατεύθυνση της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και της Ιστορικής ψοφοδεούς και ηττοπαθούς Αριστεράς.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να πείσει τους εργαζόμενους η σημερινή Αριστερά να στραφούν προς αυτήν;Υπάρχει ένας και μόνο ένας: να καταργήσει τα προνόμια των στελεχών της, να καταργήσει τους επαγγελματίες πολιτικούς της. Πως; Είναι απλό: κανένας και καμιά δεν θα εκλέγεται πάνω από μια φορά βουλευτής και μόνο για λίγους μήνες, ώστε όλοι και όλες οι υποψήφιοι μιας εκλογικής περιφέρειας που κερδίζει μία ή περισσότερες έδρες να γίνονται βουλευτές. Εάν ο Σύριζα καθιερώσει αυτό το μέτρο, στις  προσεχείς εκλογές θα πάρει πάνω από 20-25%  κι αν δεν γίνει αυτό εγώ  θα κάτσω στη πλατεία Συντάγματος να περάσετε να με φτύσετε. Μπορεί το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτή την καλής θέλησης κίνηση; ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ.  Γι αυτό και οι μέρες τους είναι μετρημένες. Χεστήκαμε για τον ορθότητα της πολιτικής γραμμής. Το μόνο που θέλουμε είναι ταύτιση λόγων και έργων. Αυτή είναι η πρώτη, λογικά και χρονικά, ορθή πολιτική γραμμή. Όλες οι άλλες έπονται.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Με το σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσω να δείξω ότι, όταν, κατά τη διάρκεια μιας απεργίας, κατεβαίνουμε στο δρόμο και διαδηλώνουμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο ισχυρό όπλο, καταφεύγουμε σε ένα λιγότερο ισχυρό, κι αντί να παρατείνουμε την έμπρακτη (προσωρινή) κατάλυση της κυριαρχικής σχέσης (είναι και αυτό η απεργία), επιστρέφουμε σε αυτήν, στην Κυριαρχία, αυτοϋποβιβαζόμενοι στην κατάσταση του ικέτη. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από την απεργία, ακόμα κι από την γενική απεργία διαρκείας; Γιατί η ικεσία, η διεκδίκηση, το αίτημα ενισχύει πάντα και παντού τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Θα έρθει μια μέρα που δεν θα κατέβει κανείς και καμιά στους δρόμους κατά τη διάρκεια μιας γενικής απεργίας διαρκείας; Και τι θα κάνουμε;

Εάν δεν κατέβουμε στους δρόμους, εάν δεν διαδηλώσουμε, εάν δεν ικετεύσουμε, αφενός δεν καταφεύγουμε στη χρήση ενός λιγότερο ισχυρού όπλου του κοινωνικού πολέμου και αφετέρου παρατείνουμε την απουσία μας από την κυριαρχική σχέση. Και τι θα κάνουμε; Θα χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο που όλοι και όλες, ζωντανοί, αγέννητοι και πεθαμένοι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: τη γιορτή, τη χαρά της ζωής, το τραγούδι, το χορό, το παιχνίδι, τη φροντίδα, εκλαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία και όχι ως κάτι που θα εφαρμόσουμε στο απώτατο μέλλον.

Η ιστορική/Ικετευτική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν μπορεί να αναλάβει ένα παρόμοιο συντονισμό. Όσο δεν το κάνει, θα γευόμαστε μόνο απόγνωση και απελπισία, θα γνωρίζουμε μόνο τη μια ήττα μετά την άλλη. Και δεν μπορεί γιατί δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί δεν θέλει την κατάλυση της Κυριαρχίας, γιατί οι Κύριοι της Αριστεράς είναι οι αυριανοί μας Κύριοι.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά!

Να διαλύσουμε την Ιστορική /Ικετευτική Αριστερά!

Η Αριστερά του μέλλοντος ή θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει!

Continue reading →

Εάν μου ετίθετο το δίλημμα να διαλέξω μεταξύ της σπανακόπιτας της αναλφάβητης μάνας μου και της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν θα επέλεγα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, τη σπανακόπιτα.

Continue reading →