Στο Εψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (966, 18.10.09, σελ. 44-6) διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο Μιλένας Σιδηροπούλου για το cohousing, για την συν-κατοίκηση. Ένας μικρός αριθμός νοικοκυριών αποφασίζει να ζήσει κοντά και μαζί, να διευρύνει δηλαδή την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, για να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο των μελών τους, για να ενισχύσει τη συμβίωση, την αλληλεγγύη και την συνεργασία, για να μειώσει το κόστος λειτουργίας και συντήρησης των νοικοκυριών.

Η γειτονιά του χωριού και της πόλης ήταν κάποτε μορφές συγκατοίκησης. Στα χωριά, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, η αλληλεγγύη και η συνεργασία ήταν ιδιαίτερα διευρυμένες: υπήρχε κοινό πηγάδι ή πηγή νερού, καλλιεργούσαν όλοι μαζί εκ περιτροπής τα χωράφια, τα παιδιά μεγάλωναν και έπαιζαν μαζί, έτρωγαν σε όποιο σπίτι τους έπιανε η νύχτα. Στη πόλη, η γειτονιά, με συρρικνωμένη την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, παραμερίστηκε από την πολυκατοικία, η οποία είναι μια μορφή συγκατοίκησης με στοιχειώδη κοινοχρησία και κοινοκτησία (ασανσέρ, κλιμακοστάσιο). [θα συνεχίσω αύριο το πρωί]