Στα προηγούμενα άρθρα, φίλες και φίλοι αναγνώστες, παρατηρήσαμε ότι στις ταξικές κοινωνίες του παρελθόντος και του παρόντος δημιουργούνται ή επιβιώνουν από το απώτατο παρελθόν πολλοί θεσμοί οι οποίοι διαθέτουν πολλά κομμουνιστικά χαρακτηριστικά (ανοιχτή έκθεση, ελεύθερη πρόσβαση, συμβίωση, συνεργασία, εναλλαγή, προσωρινότητα, κοινοχρησία, κοινοκτησία. δημιουργική σύγκρουση) και ασχοληθήκαμε με τρεις από αυτούς: το δρόμο, την κοινοτική βιβλιοθήκη και το ασανσέρ. Τους θεσμούς αυτούς (οργάνωση χώρου, χρήση εργαλείων, κατανάλωση προϊόντων, κοινωνικές πρακτικές, κλπ) τους ονομάσαμε κομμουνιστικότητες, σημειώσαμε ότι θα τους πάρουμε μαζί μας όταν θα μεταβούμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία και εκθέσαμε την άποψη ότι η μετάβαση αυτή όχι μόνο θα πάρει τον χαρακτήρα επέκτασης και διεύρυνσης των κομμουνιστικοτήτων αλλά και ότι αυτές θα είναι το πρότυπο οργάνωσης όλης της κοινωνίας και ειδικά της κομβικής κοινωνικής πρακτικής, της οργάνωσης της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου. Τα ζητήματα που φέρνουν στο προσκήνιο της θεωρίας οι κομμουνιστικότητες είναι πολλά, ενδιαφέροντα και σημαντικά και θα ασχοληθούμε με αυτά αφού πρώτα μελετήσουμε άλλη μια από αυτές, ίσως την πιο σημαντική: τα κοινόχρηστα δίκτυα.
Στο ερώτημα εάν μπορούμε να διαθέτει ο καθένας και η καθεμιά το δικό του οδικό δίκτυο, απαντήσαμε κατηγορηματικά πως αυτό είναι αδιανόητο και αδύνατο. Η ύπαρξη όμως μιας οποιαδήποτε κοινωνίας, όπως υποστηρίζουν οι ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι, ερείδεται στην ύπαρξη και λειτουργία δικτύων: παράλληλων και επάλληλων, πολλές φορές επικαλυπτόμενων, διάσπαρτων, αυτοδιαχειριζόμενων ή μη, γενικού ή μερικού χαρακτήρα. Το δίκτυο είναι ένα σύμπλεγμα από δρόμους, γραμμές, αγωγούς, σωληνώσεις, συνδέσεις που διασταυρώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγουν με την ολιγίστην δαπάνην την πλείστην χάριν, όπως πίστευε και ένας φτωχός γεωργός και ποιητής της Βοιωτίας του 700 π. Χ., ο Ησίοδος. Αν και κάθε δίκτυο έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι όλα τα δίκτυα έχουν και μια κοινή ομοιότητα: τον κόμβο. Ο κόμβος είναι ένας χώρος εισροής στοιχείων(ανθρώπων, υλικών, ενέργειας, γνώσης, πληροφοριών, μηνυμάτων, κλπ), σύνθεσης αυτών των στοιχείων και εκροής των προϊόντων της σύνθεσης. Ας δούμε έναν πολύ γνωστό μας κόμβο, το ταχυδρομείο, το οποίο ασφαλώς, ως κομμουνιστικότητα, θα υπάρχει και σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Στο ταχυδρομείο καταθέτουμε επιστολές, χρήματα ή δέματα. Πως φτάνουν στον προορισμό τους. Η κατάθεση και η διανομή είναι προσωπική, η αποστολή όμως δεν είναι και δεν μπορεί να είναι. Το κάθε εισερχόμενο στοιχείο δεν αποστέλλεται μόνο του. Τα στοιχεία που εισρέουν στο ταχυδρομείο ταξινομούνται με βάση τον προορισμό τους και εφόσον μαζευτούν αρκετά, αποστέλλονται. Από την άλλη, στο ταχυδρομείο της περιοχής μας εισρέουν στοιχεία από άλλα ταχυδρομεία, τα οποία θα διανεμηθούν στους κατοίκους. Ο τρόπος αυτός αποστολής εξασφαλίζει λιγότερη εργασία και λιγότερη κατανάλωση μεταφορικών μέσων και ενέργειας. Φαντάζεστε τι θα γινόταν εάν ο καθένας και η καθεμιά συνδέονταν τηλεφωνικά άμεσα με όλους τους άλλους; Η γη θα καλύπτονταν με καλώδια. Η ύπαρξη όμως των κόμβων του τηλεφωνικού δικτύου μειώνει στο ελάχιστό τη δαπάνη και αυξάνει στο μέγιστο τις ωφέλειες.