φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Από το νεκροκρέβατό της, εδώ και πολλές δεκαετίες μισοπαράλυτη, η νεκροζώντανη ιστορική Αριστερά, μανεκέν για σάβανο, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κοιτάζει το ταβάνι και να κουνάει τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της. Με αυτά τα δάχτυλα γράφει και υπογράφει. Γράφει και υπογράφει για να επικροτεί και να διαμαρτύρεται. Το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης συγκέντρωσε, εδώ και πέντε μήνες, 1108 υπογραφές. Με αυτόν τον ρυθμό, που θα επιβραδυνθεί ασφαλώς, του χρόνου τέτοια εποχή θα καταφέρει να  φτάσει τις δυο χιλιάδες. . .

Η νεκροζώντανη Αριστερά αδιαφορεί, εάν δεν χαίρεται, για τη φίμωση του Ιού. Κάποιοι λίγοι συγκεντρώνουν υπογραφές για να διαμαρτυρηθούν. Θα ήθελα να τους ρωτήσω: με πόσες υπογραφές θα μπορέσετε να ακυρώσετε την απόφαση της διεύθυνσης;

Εάν μαζέψετε 100.000 υπογραφές, θα υποχωρήσει η εκδότρια; Όχι, βέβαια! Εάν μαζέψετε 10.000.000, θα καμφθεί η ατσαλένια και αγέρωχη βούλησή της; Όχι, βέβαια! Πόσες πρέπει να συγκεντρώσετε για να καταφέρετε να επιστρέψει ο Ιός;

Όλος ο πλανήτης να υπογράψει, θα κλάσετε μια μάντρα κλειτορίδες.

Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα; ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ. Τότε γιατί υπογράφουν;

Μα γιατί φοβούνται! Φοβούνται να συγκρουστούν με την Ελευθεροτυπία! Αυτοί που θέλουν να τα βάλουν με τον καπιταλισμό και το κεφάλαιο! Η γνωστή στάση: και αγωνίζομαι και τα έχω καλά με τον καπιταλιστή. Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες! Η γνωστή υποκρισία, η γνωστή διπλοπροσωπία, η γνωστή εξαπάτηση.

Ο κόσμος της εργασίας τους έχει πάρει χαμπάρι και τους γυρίζει τη πλάτη. Από δω και πέρα, δεν θα υπάρξει χώρος, δεν θα υπάρξει πρακτική, δεν θα υπάρχει αντίληψη που να μην γίνει πεδίο σύγκρουσης της αριστεράς του παρελθόντος και της αδιαμόρφωτης ακόμα αριστεράς του μέλλοντος, της Αριστεράς της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας σε κλίμα ευρύτητας και ελευθερίας πνεύματος, της Αριστεράς της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρότατη και δημιουργική – το χάσμα είναι αγεφύρωτο.

Δεν θα υπογράψω ποτέ!

Από την 14η Νοεμβρίου σταμάτησα να αγοράζω την Ελευθεροτυπία υποστηρίζοντας ότι μόνο η στάση αγοράς της εφημερίδας, η καταναλωτική αποχή, μπορεί να εξαναγκάσει την εκδότρια να ακυρώσει την απόφασή της. Δεν είμαι μόνος! Εάν δεν τα καταφέρουμε, ίσως να επιταχύνουμε το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας.

Έτσι κι αλλιώς, η Ελευθεροτυπία, όπως και όλες οι άλλες  αστικές εφημερίδες, είναι νεκροζώντανη, με το ένα πόδι στον τάφο.

Τη Δευτέρα, 22 Νοεμβρίου θα αγοράσω την Απογευματινή – την επανεκδίδουν οι εργαζόμενοι,  που έχουν να πληρωθούν τρεις μήνες, εάν δεν κάνω λάθος – και θα κρίνω εάν θα συνεχίσω να την αγοράζω ή όχι.

Αθανάσιος Δρατζίδης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Η θεωρία της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου λέει ότι για να νικήσεις κάποιον (άτομο, ομάδα, τάξη)  πρέπει πρώτα να τον φοβίσεις και να τον αποπροσανατολίσεις. Το γεγονός ότι οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου ηττήθηκαν, τουλάχιστον προς το παρόν, μας αναγκάζει να υποθέσουμε ότι ο Κύριος μπόρεσε και να τους φοβίσει και να τους αποπροσανατολίσει. Ο εκφοβισμός και ο αποπροσανατολισμός είναι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος – της απόπειρας να μειωθεί η ισχύς του αντιπάλου, επομένως να μεταβληθεί ο συσχετισμός ισχύος μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών ή να μονιμοποιηθεί η μόνιμη υπεροχή του ενός, του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Η διαπίστωση αυτή, το ότι δηλαδή ο Κύριος κατάφερε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα και ευκολία να φοβίσει και να αποπροσανατολίσει τους υποτελείς Παραγωγούς είναι ένα μείζον ζήτημα το οποίο πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου, δημόσιας και ανοιχτής συζήτησης. Είναι ένα από τα δυο ζητήματα με τα οποία πρέπει να ξεκινήσουμε τον διάλογο για την επανίδρυση της Αριστεράς – το άλλο είναι το γιατί ο κόσμος της εργασίας  γυρίζει τη πλάτη στην ιστορική Αριστερά.

Αυτά τα δύο ζητήματα η ιστορική Αριστερά δεν τα συζητάει και δεν πρόκειται να τα συζητήσει. Με τη στάση της αυτή επιταχύνει την αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο. Εμείς όμως δεν θα πάψουμε να καταπιανόμαστε με αυτά τα ζητήματα  γιατί το κάνουμε εδώ και δεκαετίες – δεν θα σταματήσουμε τώρα που η νεκροζώντανη Αριστερά είναι πια νεκρή και πρέπει να απομακρύνουμε το πτώμα της. Έχουμε ήδη διατυπώσει κάποιες απαντήσεις. Ο κόσμος της εργασίας γυρίζει την πλάτη στην ιστορική Αριστερά όχι γιατί δεν μπορεί ή δεν θέλει να ενωθεί αλλά επειδή η Αριστερά είναι μια Αριστερά των προνομίων, της πολιτικής εκμετάλλευσης, της ανελευθερίας πνεύματος και υποστηρίζουμε ότι η ενότητά της είναι παντελώς ανέφικτη και πως εάν ενωθεί θα γεννηθεί ένα τέρας, ένα τέρας που θα ενώσει όλα τα ελαττώματα, τις αναπάρκειες και τις αδυναμίες της ιστορικής Αριστεράς με συνέπεια να επισπεύσει περαιτέρω την αποσύνθεσή της.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας έφηβος, κοντός και αδύνατος, συναντιέται στο πεζόδρόμιο της Σόλωνος, στο οποίο δε χωράνε δυο γάτες, με έναν ψηλό σωματώδη άνδρα, ένστολο ή μη. Δεν χωράνε και οι δυο. Ποιος θα παραμερίσει; Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα και ας θέσουμε το σχετικό ερώτημα: γιατί σηκωνόμαστε από το κάθισμά μας όταν μας πλησιάσει ένας ισχυρότερος από εμάς; Ας πάμε στο πρώτο ερώτημα, κι ας το διατυπώσουμε με άλλον τρόπο: γιατί ο ισχυρότερος άνδρας δεν θα παραμερίσει για να περάσει ο έφηβος; Το γνωρίζετε, είμαι βέβαιος: ο παραμερισμός θα εκληφθεί ως εκδήλωση υποταγής. Στο δεύτερο παράδειγμα, η υποταγή εκδηλώνεται, επιδεικνύεται με το να σηκωθούμε όρθιοι. Γιατί δεν πρέπει να καθόμαστε, εάν δεν μας το επιτρέψει ο Κύριος; (Θα το εξετάσουμε σε ένα προσεχές σημείωμα).

Διατάζοντας και απαγορεύοντας ο Κύριος επιβάλλει την κυριαρχική σχέση. Είναι πιο ισχυρός, διότι είναι κάτοχος των μέσων αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης, είναι κάτοχος των όπλων και του χρήματος (εμπορεύματος). Ο  Κύριος μεταχειρίζεται πολλούς τρόπους να επιβάλει τη θέλησή του – ένας από αυτούς είναι ο εκφοβισμός και η απειλή. Ένας από τους πολλούς τρόπους εκφοβισμού και απειλής είναι η επίδειξη της ισχύος του: οι παρελάσεις των όπλων και του στρατού είναι ένας από αυτούς. Ο Κύριος οφείλει να κάμψει τη θέληση του υποτελούς, οφείλει να τον τιθασεύσει. Όλα αυτά τα μελετάμε στην Κυριαρχική και την Εκφοβιστική. Ο Κύριος όμως δεν μένει σε αυτά. Κάνει και κάτι άλλο. Επιχειρεί να πείσει ότι η υποταγή μας συμφέρει, ότι η υποταγή σώζει ζωές, επιχειρεί να μας κάνει δουλοπρεπείς, να συμπεριφερόμαστε δουλοπρεπώς. Ο Κύριος ποθεί διακαώς και κάτι άλλο: ποθεί να μας βλέπει να εκδηλώνουμε την υποταγή μας, να την επιδεικνύουμε.

Η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών έχει στρέψει την προσοχή της, μεταξύ των άλλων, προς τον εντοπισμό και τη μελέτη των τρόπων  επίδειξης της υποταγής του Υποτελούς Παραγωγού. Οι τρόποι αυτοί είναι πάρα πολλοί, δεν έχουν εντοπιστεί και βέβαια δεν έχουν μελετηθεί. Θα τους εντοπίσουμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ύπαρξης: στην παραγωγή, στη μετακίνηση, στον έρωτα, στις σχέσεις άνδρα-γυναίκα, γονέων-παιδιών, δασκάλου-μαθητή, στην πολιτική, στον αθλητισμό, παντού όπου υπάρχει ανταγωνισμός, ο σκοπός του οποίου είναι η παραγωγή της νίκης και της ήττας, δηλαδή η εγκαθίδρυση της κυριαρχικής σχέσης (διαταγή-υπακοή). Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι Κύριοι και ποιοι οι Υποτελείς στο πεδίο της Πολιτικής, της επέμβασης στην Ιστορία, δηλαδή στο πεδίο της λήψης των αποφάσεων που σχετίζονται με την διευρυμένη αναπαραγωγή της Κυριαρχίας. Και σε αυτό το πεδίο, ο Κύριος δεν επιθυμεί μόνο να επιδεικνύει την ισχύ του αλλά επιθυμεί και οι υποτελείς  να επιδεικνύουν την υποταγή τους. (Η επίδειξη της υποταγής είναι κάτι που διδάσκεται – το καθήκον αυτό έχουν αναλάβει να το φέρουν σε πέρας οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες, οι αθλητές, οι παπάδες, οι γκόμενοι, οι γκόμενες . . .Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση επίδειξη της υποταγής βλέπω καθημερινά γύρω μου – κι όχι μόνο στην τηλεόραση). Πως επιδεικνύουμε, συνειδητά ή ασύνειδα, την υποταγή μας στον Κύριο στο πεδίο της Πολιτικής;Πως την επιδεικνύουμε σε όλα τα άλλα πεδία; Γιατί δεν έχουμε ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα;

Έχετε σκεφτεί μήπως οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις είναι τρόποι επίδειξης της υποταγής;