ο ναζισμός ως παροξυσμός του ποιμενικού στοιχείου

φίλες και φίλοι, καλημέρα

Στις αρχές της ραψωδίας Ζ, ο αιχμάλωτος Άδραστος πέφτει στα πόδια του Μενελάου και τον ικετεύει να μην τον σκοτώσει αλλά να τον οδηγήσει ζωντανό στα καράβια και να τον ανταλλάξει με χαλκό, χρυσάφι και σίδηρο που έχει ο πατέρας του στο σπίτι, στη Τροία. Ο Μενέλαος πείθεται αλλά τον παίρνει χαμπάρι ο αδερφός του, ο Αγαμέμνων και του την πέφτει. ‘Τι κάνεις, ρε μαλακοκάβλη Μενέλαε (ὦ πέπον, ὦ Μενέλαε, Ζ 55), τον λέει και συνεχίζει (Ζ 57-60, μτφρ. Κακριδή-Καζαντζάκη): Όχι, κανείς τους απ’ τα χέρια μας κι από τον μαύρο Χάρο/να μην γλιτώσει, ουδ’ όποιο αγέννητο στης μάνας του τα σπλάχνα/κρυμμένο ακόμα αγόρι βρίσκεται, κι αυτό να μη γλιτώσει, /μόν’ όλοι σύψυχοι άχναροι, άκλαφτοι μέσ’ απ’ την Τροία να σβήσουν.

Τα λόγια του Αγαμέμνονα συμπυκνώνουν τη βασική επιδίωξη των ηρώων, των ποιιμένων πολεμιστών, όπως την καταγράφει η Ιλιάδα, όχι μια, πολλές φορές: επέδραμαν εναντίον των αγροτικών κοινοτήτων των μικρασιατικών παραλίων και των απέναντι νησιών, σκότωναν όλους τους κατοίκους, εκτός από τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, τις οποίες βίαζαν, άρπαζαν ότι έμψυχο (γυναίκες και ζώα) και άψυχο (μέταλλα, ρουχισμός, οικιακά σκεύη, κλπ.) μπορούσαν να μεταφέρουν, έκαιγαν το χωριό και έφευγαν. Η πρακτική αυτή ήταν μια ποιμενική κληρονομιά, ίδιον όλων των ποιμενικών φύλων (ινδοευρωπαϊκών, εβραϊκών, αραβικών, μογγολικών, τουρκικών), τα οποία από το 4.500 π. Χ. μέχρι τις τελευταίες επιδρομές των Μογγόλων του Ταμερλάνου, επί 6.000 χρόνια, έσπερναν τον τρόμο και τη φρίκη στις απανταχού αγροτικές κοινότητες και αστεακά κέντρα. Η ποιμενική γραμματεία (Ιλιάδα, Οδύσσεια, Αβέστα, Παλαιά Διαθήκη, Κοράνιο, Μαχαμπαράτα) παρέχει αναρίθμητες μαρτυρίες της βασικής αυτής πρακτικής των ποιμένων, ενώ στις στέπες και στις ημιερημικές περιοχές, τον ζωτικό χώρο των ποιμένων, επικρατούσε η αλληλοεξόντωση των γειτονικών ποιμενικών γενών και φύλων.

Η ολοκληρωτική εξολόθρευση των αντιπάλων, ο ολοκληρωτικός, εξοντωτικός πόλεμος, εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής (6.000-4.500 π. Χ.) – μέχρι τότε ήταν παντελώς άγνωστη τόσο μεταξύ των τροφοσυλλεκτικών ομάδων όσο και των αγροτικών κοινοτήτων για πάνω από 90.000 χρόνια, εάν υποθέσουμε ότι η ανθρωπογένεση ολοκληρώθηκε πριν από 100 χιλιετίες.

Ο ολοκληρωτικός πόλεμος, η ολοσχερής εξολόθρευση του αντιπάλου έρχεται στο προσκήνιο ξανά με τον ναζισμό, κατά τα μέσα του 20ου αιώνα. η διαπίστωση αυτή μας παρωθεί να αναρωτηθούμε: μήπως ο ναζισμός είναι μια αναβίωση του ποιμενισμού σε καπιταλιστικά συμφραζόμενα; Σε αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι. Με απασχολεί όμως και κάτι άλλο. Εάν ο καπιταλισμός είναι μια εκδοχή, παραλλαγή θα έλεγα, του ποιμενισμού, εάν πρώτος ο ποιμενισμός χαρακτήρισε τα μέλη του γειτονικού γένους ως περιττά και άχρηστα, μήπως συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η ανάδειξη πληθυσμών ως περιττών και άχρηστων;

Continue reading →

‘ώρα να δράσει ο λαός’ (Γ. Γκέμπελς)

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Η φράση του τίτλου του σημερινού σημειώματος είναι ένα σχόλιο από το ‘Ημερολόγιο’ του θεωρητικού της Προπαγάνδας, της απόσπασης της αφοσίωσης και της υπακοής των Υποτελών προς τον Führer (οδηγό, ηγέτη), του Γιόζεφ Γκέμπελς, για τους εμπρησμούς από τον ναζιστικό γερμανικό λαό των εβραϊκών εμπορικών καταστημάτων και συναγωγών τον Νοέμβριο (10) του 1938. Το 1943, μπροστά σε χιλιάδες μέλη του Ναζιστικού Κόμματος, ο Γ. Γκέμπελς ρωτούσε το ακροατήριο: Θέλετε ολοκληρωτικό πόλεμο; Και αυτό απαντούσε: Ναι! Γνωρίζουμε ποιος είναι ο ολοκληρωτικός πόλεμος: ολοσχερής καταστροφή και εξολόθρευση του αντιπάλου, (εσωτερικού) εχθρού ή πολέμιου (εξωτερικού εχθρού). Και ο Γκέμπελς: Σήκω, λαέ, να αρχίσεις την καταιγίδα.

Αυτό λέει σήμερα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή: ώρα να δράσει ο λαός. Έτσι, μπορούμε να πούμε για τη Χρυσή Αυγή αυτό που είπε ο Γκέμπελς για τον Χίτλερ: Γεννημένος για να κινητοποιεί (τις μάζες). Ζούμε τον σχηματισμό, τη διαμόρφωση του ελληνικού ναζιστικού λαού. Και έτσι, θα γίνει πιο σαφής η ύπαρξη δύο ελληνικών λαών: ο ένας είναι ο ναζιστικός, ο άλλος, δυσκολεύομαι να μεταχειριστώ έναν χαρακτηρισμό λόγω των εγγενών προβλημάτων που παρουσιάζει ο όρος ‘λαός’, μιας και ταυτίζεται πολλές φορές με τον όχλο. Ο ναζιστικός ελληνικός λαός (θα) κραυγάζει αυτό που κραύγαζε το πολυπληθές υστερικό και παραληρηματικό ακροατήριο του Γκέμπελς: ο Φύρερ προστάζει, εμείς ακολουθούμε! Η Χρυσή Αυγή προστάζει, εμείς ακολουθούμε!

Δύο προοπτικές ανοίγονται μπροστά στη Χρυσή Αυγή. Ή θα επιχειρήσει να καταλύσει τη Δημοκρατία ή θα αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος της. Ή θα παραμείνει μέχρι τέλος ένα καθαρόαιμο συνεπές ναζιστικό κόμμα ή θα μετεξελιχθεί σε ένα άκρως ακροδεξιό φιλελεύθερο κόμμα. Τι από τα δύο θα συμβεί; Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα, φίλες και φίλοι, έχοντας κατά νου μια ρήση των Ρωμαίων: una salus victis, nullam sperare salutem: μία σωτηρία (υπάρχει) για τους ηττημένους, να μην ελπίζουν σε καμμία σωτηρία!

Θα μας απασχολήσει δηλαδή το εξής ζήτημα: πόσοι και πόσες από τους/τις ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής δεν θα περιοριστούν μόνο στη ψήφο αλλά θα δράσει ως ναζιστικός ελληνικός λαός, θα ασκήσει σωματική βία, θα καταστρέψει, θα κάψει, και, το πλέον κομβικής σημασίας, θα σκοτώσει; Τι θα γίνει μετά τον πρώτο φόνο; Continue reading →

μεταφυσική της ταχύτητας: το κατοστάρι ανδρών και ο χρόνος μηδέν

φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

Έχω την εντύπωση ότι το αγώνισμα του δρόμου (δρόμος σημαίνει ‘τρέξιμο’ ) των 100 μέτρων ανδρών είναι το πιο δημοφιλές αγώνισμα των Ολυμπιακών Αγώνων of modern era, όπως τους χαρακτήρισε η ουρανοκατέβατη βασίλισσα Ελισάβετ – την πτώση αυτήν από τον ουρανό θα τη σχολιάσουμε αύριο. Γιατί άραγε; Γιατί να μην είναι το άλμα σε μήκος, ο ακοντισμός ή η κολύμβηση; Η διαπίστωση αυτή ισχύει και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας. Επί 13 Ολυμπιάδες, ο δρόμος (ή στάδιον) ήταν το μοναδικό αγώνισμα· μοναδικό αγώνισμα ήταν και στις 28 Ολυμπιάδες που έγιναν πριν την πρώτη επίσημη, το 776 π. Χ. Το σημερινό σημείωμα θα είναι μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα ανδρών είναι 9 δευτερόλεπτα και 58 εκατοστά του δευτερολέπτου και το κατέχει ο Γιουσέιν Μπολτ (Usain Bolt). Ήταν 9.72, το έκανε 9.69 και μετά 9.58: 11 εκατοστά του δευτερολέπτου πιο γρήγορα από το προηγούμενο. Ξέρετε τι είναι 11 εκατοστά του δευτερολέπτου; Είναι η αποθέωση της δυτικής μαλακίας, με συγχωρείτε, της δυτικής προόδου ήθελα να πω. Θα αφήσω στην άκρη προς το παρόν το ζήτημα (του τέλους) της αθλητικής προόδου, θα ασχοληθούμε μια από τις προσεχείς ημέρες, θα αφήσω στην άκρη και το ζήτημα της αδυναμίας αντίληψης του χρόνου των 11 ή του ενός εκατοστού του δευτερολέπτου. Οι χρόνοι αυτοί είναι ξένοι προς τη βιολογική-κοινωνική φύση του ανθρώπου, δεν μπορούμε να τον μετρήσουμε με την εμπειρία αλλά μόνο με μια μηχανή, πρόγονος της οποίας είναι το μεσαιωνικό ρολόι, από το οποίο προέρχονται σχεδόν όλες οι μηχανές – και από τα πυροβόλα όπλα οι άλλες, όπως ο κινητήρας.

Θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα: θα χαρούμε, θα χαρεί η ανθρωπότητα όλη εάν το 9.58 γίνει 9.57; Α βέβαια, θα χαρούμε χαρά μεγάλη! Γιατί; Γιατί έτρεξε πιο γρήγορα; Όχι! Θα χαρούμε διότι το 9.57 είναι πιο κοντά στο 0 (μηδέν) από ό,τι το 9.58. Ο σκοπός μας είναι η επίτευξη του χρόνου μηδέν. Δεν είναι ένας συνειδητός σκοπός, όχι, κατά κανένα τρόπο, είναι λανθάνων, υπαινισσόμενος, υπόρρητος. Τι είναι όμως ο χρόνος μηδέν; Είναι, φίλες και φίλοι, η (αθλητική) συνόψιση της δυτικής μεταφυσικής, του corpus επιθυμιών του δυτικού Κυρίου.

Continue reading →

η γένεση του θεού

Κάθε φορά που διαβάζουμε την Ιλιάδα ή την Πεντάτευχο, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την ασύνειδη σύγκριση μεταξύ του αρχαϊκού Κυρίου, Έλληνα ή Εβραίου, και του σημερινού Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος). Ο Κύριος των ημερών μας κατάγεται από τον αρχαϊκό Κύριο: οι (πρώτοι) καπιταλιστές ήταν έμποροι, οι (πρώτοι) έμποροι ήταν ήρωες, οι ήρωες ήταν ποιμένες πολεμιστές. Η συνέχεια της δυτικής Κυριαρχίας είναι σαφής· ένας καπιταλιστής σκέφτεται όπως ακριβώς ο ήρωας (Ιλιάδα, B 297-8): είναι μεγάλη ντροπή να επιστρέφεις με άδεια χέρια μετά από μια μακράς διάρκειας ληστρική επιδρομή (ἀλλά καί ἔμπης / αἰσχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσθαι). Με ποιο κριτήριο γίνεται αυτή η σύγκριση; Με το κριτήριο της ισχύος, της δυνατότητας επιβολής της βούλησης στον άλλον. Ποιος είναι πιο ισχυρός; Ο αρχαϊκός Κύριος ή ο Κύριος των ημερών μας;

Ο αρχαϊκός Κύριος δεν διέθετε πυρηνικά όπλα ούτε μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη. Μετά από αυτή τη σύγκριση, μια άλλη έρχεται στο προσκήνιο: ποιος είναι πιο ισχυρός, ο Γιαχβέ και ο Ζεύς ή ο σημερινός Κύριος; Ο Ζεύς δεν διέθετε Στελθ αλλά ένα άρμα που το έσερναν ιπτάμενα άλογα· δεν είχε ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να μεταδώσει το μήνυμα του αλλά την Ίριδα, η οποία διέθετε ταχύτητα ανέμου. Ο Γιαχβέ δεν είχε πυρηνικά: τα ισχυρότερα όπλα εξόντωσης και καταστροφής ήταν το νερό (κατακλυσμός) και η φωτιά (Σόδομα και Γόμορρα). Εάν στις 6 Αυγούστου το 1945 ο Γιαχβέ ή ο Ζεύς παραβρίσκονταν στη Χιροσίμα, θα τα έκαναν πάνω τους. Δεν θα πάθαιναν όμως τίποτα: είναι αθάνατοι.

Continue reading →

φως, ορατότητα, εξόντωση: η λατρεία της αυγής στην ποιμενική γραμματεία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εάν η λατρεία του χρυσού είναι το σημείο συνάντησης των λατρειών της λάμψης (της στρατιωτικής και κοινωνικής Ισχύος), της αφθαρσίας (της επιθυμίας της σωματικής αθανασίας) και της σπανιότητας (της απόλυτης Ισχύος του Κυρίου), εάν η αυγή είναι μια άλλη λέξη (μετωνυμία) για την εξόντωση, τότε η φράση ‘χρυσή αυγή‘ δεν μπορεί παρά να δηλώνει την επιδίωξη της εξασφάλισης της Ισχύος και του Πλούτου του Κυρίου μέσω της εξόντωσης. Γιατί όμως η αυγή να είναι μια άλλη λέξη για την εξόντωση; Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθούμε σήμερα – και μετά τις εκλογές με ζητήματα Εξοντωτικής. Εάν το καπιταλιστικό Κράτος συνδυάζει την τεχνολογία της πειθαρχίας (και του ελέγχου) με αυτήν της ρύθμισης της ζωής (βιοπολιτική), τότε πως μπορούμε να εξηγήσουμε την εξοντωτική πλευρά της βιοπολιτικής; Ποια σχέση υπάρχει δηλαδή μεταξύ βιοπολιτικής και ρατσισμού, βιοπολιτικής και ναζισμού; Η εξόντωση είναι μέσο καταστολής μόνο ή και αυτοσκοπός; Εάν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ποιμενισμού είναι η εξόντωση, μας επιτρέπεται να δούμε τον ναζισμό ως αναβίωση υπό καπιταλιστικές συνθήκες του ποιμενισμού; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν, φίλες και φίλοι, και θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια: η εξόντωση επανέρχεται και προσανατολίζεται προς τους ανέργους (‘λαθρομετανάστες’ ) και όχι μόνο προς αυτούς.

Continue reading →

η βία της ελευθερίας, η ελευθερία της βίας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ένας στίχος (50) από τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη’ του Αισχύλου μας βοηθάει να κατανοήσουμε τι σήμαινε ‘ελευθερία’ και ‘ελεύθερος’ για τους αρχαίους Έλληνες, κατ΄επέκταση και για τον Κύριο καπιταλιστή του παρόντος. Κατά συνέπεια, και τι δεν σημαίνει ‘ελευθερία’ και ‘ελεύθερος’ για μας.

ελεύθερος γάρ ούτις εστί πλήν Διός

Κανένας δεν (μπορεί να) είναι ελεύθερος εκτός από τον Δία.

Εάν δεν μπορεί να είναι κανένας ελεύθερος εκτός από τον Δία, και εφόσον γνωρίζουμε τι εστί ο αθάνατος και πανίσχυρος Δίας (αυτό που θα ήθελε να ήταν ο επίγειος Κύριος, ο ήρωας), τότε η ελευθερία είναι μια επιθυμία, μια επιδίωξη, ένας σκοπός, ένα τέλος. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος δεν είναι ελεύθερος μόνο και μόνο επειδή δεν είναι πανίσχυρος, δεν είναι πιο ισχυρός από τη Φύση και τους Υποτελείς Παραγωγούς. Όταν θα γίνει πανίσχυρος, δηλαδή αθάνατος, θα είναι ελεύθερος.

Θα είναι απόλυτος. Απόλυτος είναι αυτός που έχει λυθεί από όλα τα δεσμά. Το απόλυτο ως φιλοσοφικός όρος σημαίνει κάτι που δεν εξαρτάται από κάτι άλλο, αλλά αυτό το κάτι μην μας ξεγελάει: θέλει να πει κάποιος αλλά ντρέπεται να το πει. Το απόλυτο, η απόλυτη ελευθερία δηλαδή γιατί υπάρχει και η σχετική, όπως θα δούμε, είναι η πυρηνική επιθυμία του Κυρίου. Ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει μία ελευθερία αλλά δύο: η ελευθερία του ελεύθερου Κυρίου και η ‘ελευθερία’ του ‘ελεύθερου’ Παραγωγού. Εάν μπορούσα να βάλω κάποιες άλλες λέξεις στη θέση αυτών με τα εισαγωγικά, θα το έκανα – αλλά δεν μπορώ. Είμαι υποχείριο της γλώσσας.

Ποια ήταν όμως η αρχική σημασία των λέξεων ελεύθερος και ελευθερία; Ως ένας από τους προσφιλέστερους όρους του Κυρίου ημών, πως σχετίζεται με τη βία, την αρπαγή, την εξόντωση και την υποταγή; Με αυτά τα ζητήματα θα ασχοληθούμε σήμερα, φίλες και φίλοι. αφού πρώτα πιω ένα καφεδάκι χωρίς τσιγάρο γιατί μου τελείωσε ο καπνός.

Διαβάζουμε τη λέξη ελευθερία πρώτη φορά στον Πίνδαρο, αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα, πιθανόν να είναι δημιουργία του 6ου αι., και προέρχεται από το επίθετο ελεύθερος, το οποίο απαντάται πολλές φορές στα κρατικά αρχεία της μυκηναϊκής Πύλου (τρεις φορές μάλιστα και το ρήμα ελευθέρωσε [ e-re-u-te-ro-se]), με αυτό όμως το ζήτημα θα ασχοληθούμε διεξοδικά στο μέλλον. Η σημασία που έχει στα αρχεία είναι αυτή που έχει και στην Ιλιάδα, και διατηρεί μέχρι σήμερα, οπότε προσώρας στρέφουμε το βλέμμα μας σε αυτήν. Το διαβάζουμε τέσσερις φορές. Στον Ζ 455 ο Έκτωρ λέει στη Ανδρομάχη ότι, αν πέσει η Τροία, κάποιος Αχαιός ελεύθερον ήμαρ απούρας, κάποιος Αχαιός θα πάρει την ελεύθερη μέρα σου, δηλαδή την ελευθερία σου. Τη φράση αυτή τη διαβάζουμε και στους Π 831 και Υ 193, πάντα στο τέλος του στίχου και είναι προφανώς ένας λογότυπος. Λίγο πιο κάτω (στ. 463) , λέει στην Ανδρομάχη ότι ‘εάν πεθάνω θα λυπηθείς γιατί δεν θα υπάρχει αυτός που δεν σε άφηνε να σκλαβωθείς, αυτός που απομάκρυνε τη μέρα της υποδούλωσης’ και για τη μέρα της σκλαβιάς ο Έκτωρ μεταχειρίζεται τη φράση δούλιον ήμαρ, η οποία δεν είναι λογοτυπική, μιας και τη διαβάζουμε μια φορά και έχει πλαστεί κατά το ελεύθερον ήμαρ. Προς το τέλος της ραψωδίας, ο Έκτωρ λέει (στ. 528) στον αδερφό του Πάρι πως όταν θα διώξουν τους Αχαιούς θα στήσουν κρητήρα ελεύθερον για να τιμήσουν τους αθάνατους θεούς. Θα στήσουν κρητήρα ελεύθερον σημαίνει ότι θα κάνουν μια γιορτή κατά τήν οποία ο καθένας θα μπορεί να παίρνει ελεύθερα κρασί από τους κρατήρες, από τα αγγεία που ανακάτευαν το κρασί με το νερό. Αυτήν την τελευταία χρήση και σημασία ας την κρατήσουμε κατά νου. Υποθέτω ότι κατανοείτε τον λόγο.

Continue reading →

το στιγμιαίο και το διαρκές, το αιφνίδιο και το σταδιακό, το επαναλαμβανόμενο και το μη επαναλαμβανόμενο

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Η ευρωζώνη θα διαλυθεί ή θα την διαλύσουν; Μπορούμε να διατυπώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Εάν δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία του Κυρίου, ο οποίος θέλει η πραγματικότητα να είναι η υλοποίηση του σχεδίου του, η εκπλήρωση των επιθυμιών του, τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Ισχύς Του θα αυξηθεί εάν πάρει την πρωτοβουλία να την διαλύσει, μερικά (το πιθανότερο) ή ολοκληρωτικά. Η απάντηση αυτά εγείρει πολλά ερωτήματα. Μήπως η ευρωζώνη και το εβρό συμπήχθηκε για να διαλυθεί, αφού κάνει τη δουλειά της; Η διάλυση θα είναι μια στιγμιαία, μια αιφνίδια κίνηση ή θα είναι μια σταδιακή, βαθμιαία και ελεγχόμενη διαδικασία; Γιατί ο Κύριος οφείλει να αποτρέψει, να προλάβει το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης αποσύνθεσης και διάλυσης; Μήπως η απόφαση για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος εντάσσεται οργανικά στο πλαίσιο της διαδικασίας ελεγχόμενης διάλυσης της ευρωζώνης;

Θα αφήσουμε όλα αυτά τα ερωτήματα αναπάντητα και θα στρέψουμε τη προσοχή μας στο ζήτημα πως ο Κύριος αντιλαμβάνεται το στιγμιαίο και το διαρκές, το αιφνίδιο και το σταδιακό, το επαναλαμβανόμενο και το μη επαναλαμβανόμενο. Θεωρώ ότι η εξέταση και η κατανόηση αυτού του ζητήματος είναι παρά πολύ σημαντική όχι μόνο διότι μας επιτρέπει να αποκωδικοποιήσουμε τους τακτικούς και στρατηγικούς σχεδιασμούς του Κυρίου. Η διάρκεια, το αιφνίδιο, η σταδιακότητα και η επανάληψη, η σκοπιμότητα και η προοπτική απαντώνται στη φύση και στη κοινωνία, κατά συνέπεια είναι πολύ σημαντικές πτυχές και της κοινωνικής επανάστασης, της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Σήμερα, θα εξετάσουμε τις μαρτυρίες που μας παρέχει η (αρχαιο)ελληνική γλώσσα (κατά συνέπεια και όλες οι ινδοευρωπαϊκές, αρχαίες και σύγχρονες).

Continue reading →

η λατρεία του λίπους: ο Ζεύς τρελαινόταν για λίπος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα, με αφορμή τον φόρο επί του λίπους που επέβαλε το Κράτος της Δανίας, θα ασχοληθούμε με τη λατρεία του λίπους. Η λατρεία αυτή υπήρχε σε όλους τους ινδοευρωπαϊκούς ποιμενικούς λαούς, από τους οποίους κατάγονται και όλοι σχεδόν οι σημερινοί ευρωπαϊκοί πληθυσμοί, εμείς όμως θα εστιάσουμε την προσοχή μας στη λατρεία του λίπους στην αρχαία ελληνική κοινωνία, από τη μυκηναϊκή μέχρι και τις αρχές της ελληνιστικής εποχής (τέλη του 4ου π. Χ. αιώνα).

Το γεγονός ότι πολλοί Δανοί καταναλωτές άδειασαν τα ράφια με τις πλούσιες σε ζωικό λίπος τροφές για να προλάβουν την εφαρμογή του νόμου για τη φορολόγηση του λίπους σημαίνει ότι η λατρεία αυτή επιβιώνει μέχρι και τις μέρες μας. Επιβιώνει μάλιστα και στην κατανάλωση των τροφών από τις οποίες έχει αφαιρεθεί ένα μέρος, μικρό ή μεγάλο, του λίπους (χαμηλά λιπαρά). Το λίπος είναι λίπος, είτε είναι πολύ είτε είναι λίγο. Το δε αναγραφόμενο 0% σε λιπαρά όχι μόνο παραπέμπει σε μια καταπιεσμένη επιθυμία να καταναλώσεις ζωικό λίπος αλλά συνιστά και διαιώνιση αυτής της επιθυμίας, της λατρείας του λίπους.

Μέχρι και τις τελευταίες μέρες των ευρωπαϊκών αγροτικών κοινοτήτων, πριν δηλαδή την επέλαση του καπιταλισμού, το αποθηκευμένο λίπος ήταν μια ένδειξη πλούτου και ευημερίας. Πλούσιος ήταν αυτός που διέθετε πολλά πήλινα τσουκάλια γεμάτα με λίπος – για την Ελλάδα μιλάω. Το να έχεις πολύ λίπος σήμαινε ότι μπορούσες να σφάξεις πολλά ζώα, άρα είχες πολλά ζώα: το λίπος είναι αυτό που μένει (λείπω -λίπος) από το ζώο και μπορεί να συντηρηθεί κατά τη διάρκεια του χειμώνα τουλάχιστον. Κατά συνέπεια, ο φόρος επί του λίπους, σε συμβολικό επίπεδο, είναι μια επίθεση κατά της ευημερίας, ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωση της εν εξελίξει διαδικασίας δουλοποίησης των υποτελών Παραγωγών. Οι άνεργοι είναι ήδη ελεύθεροι δούλοι – οι ελεύθεροι δούλοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από τους δούλους. Ο δούλος έχει να φάει – ο ελεύθερος δούλος; Επιστρέφουμε ολοταχώς στην εποχή της εγκαθίδρυσης των καπιταλιστικών σχέσεων – μόνο που τότε οι ελεύθεροι, δηλαδή ηττημένοι δουλοπάροικοι ήταν χρήσιμοι και μετατράπηκαν σε προλετάριους. Οι σημερινοί άνεργοι-δούλοι, οι οποίοι σε λίγες δεκαετίες θα αποτελούν την πλειονότητα των υποτελών Παραγωγών, λόγω της τεχνολογίας, είναι παντελώς άχρηστοι και πλεονάζων πληθυσμός. Η συρρίκνωση, κατά συνέπεια η αποσύνθεση του καπιταλισμού έχει ήδη αρχίσει.

Continue reading →

ποιμενισμός και καπιταλισμός: βούβρωστις, ποιμενική εργαλειοφαγία, ηθική φθορά της μηχανής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα, όσο κρύο κι αν κάνει

Εάν συγκρίνουμε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής με τους προκαπιταλιστικούς, θα παρατηρήσουμε ότι εμφανίζει πολλά κοινά στοιχεία περισσότερο με τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής παρά με τον δουλοκτητικό ή φεουδαρχικό. Το εργοστάσιο είναι ένα μαντρί και οι υποτελείς Παραγωγοί ιnstrumenta vocalia, ομιλούντα εργαλεία, και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Μαρξ στο Κεφάλαιο το έχει προσέξει, περιοριζόμενος όμως σε σε σποραδικές παρομοιώσεις – τις οποίες και θα μελετήσουμε μόλις μας δοθεί ευκαιρία. Και στους δύο αυτούς τρόπους παραγωγής, η αρπαγή γίνεται με τη βία (διαρκής ”πρωταρχική” συσσώρευση) και την απάτη (εμπόρευμα, χρήμα, πίστωση), η αναπαραγωγή της κοινωνίας βασίζεται στον ανταγωνισμό που επιφέρει την εξόντωση των ανταγωνιζομένων (ανταγωνισμός μεταξύ των κεφαλαίων και μεταξύ καπιταλιστών και εργατών) μέσω της κρίσης , κι αν αυτή δεν αρκεί, μέσω του πολέμου. Ο φασισμός είναι μια αναβίωση του ποιμενισμού υπό καπιταλιστικές συνθήκες.

Ένα άλλο κοινό σημείο είναι η εργαλειοφαγία, η καταστροφή, η απαξίωση των εργαλείων. Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι παραγωγής που έχουν την τάση να καταστρέφουν, να τρώνε τα εργαλεία τους: ο ποιμενικός και ο καπιταλιστικός. Τυχαίο; Δε νομίζω. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα. Οι μαρξιστές δεν ασχολούνται, ούτε οι αναρχικοί. Τι να κάνουμε, θα ασχοληθεί η High Scool of Bad Arts. . .

Continue reading →

ο φόβος φυλάει τα έρμα: ο φόβος ως φύλακας του ποιμνίου των υπάκουων υπηκόων

φίλες και φίλοι καλή σας μέρα

Θα έχετε προσέξει ότι πολύ συχνά οι πολιτικοί ηγέτες, τσιράκια (υπηρέτες) του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, χρησιμοποιούν παροιμίες ποιμενικής προέλευσης για να σχολιάσουν μια κατάσταση ή να στείλουν κάποιο μήνυμα. Ο Γ. Αβέρωφ είχε πει ότι όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί, το τρώει ο λύκος για να σχολιάσει την αποσκίρτηση κάποιου βουλευτή από το κόμμα. Ο Κώστας Καραμανλής απέφυγε να απαντήσει ερωτήσεις των δημοσιογράφων με την παροιμία μην ξύνεστε στη γκλίτσα του τσοπάνη (Καθημερινή, 22/01/06) ενώ την ίδια παροιμία χρησιμοποίησε και ο υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης (Ελευθεροτυπία, 17/11/09). Όταν ο Κ. Παπούλιας εξελέξη για πρώτη φορά Πρόδρος της Δημοκρατίας είχε δηλώσει ότι ‘εάν δεν εκλέγονταν θα γίνονταν τσέλιγκας’ (Στο ‘Ένα’ κάποιας Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, δεν έχω σημειώσει την ημερομηνία). Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: γιατί οι ηγέτες μας καταφεύγουν στη χρήση ποιμενικών παροιμιών; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Θεωρούν τους υποτελείς Παραγωγούς ως λογικά πρόβατα, ως ένα κοπάδι υποτελών, τους εαυτούς τους δε βοσκούς λογικών προβάτων, ποιμένες λαών. Την ίδια αντίληψη κυριαρχεί και στον χριστιανισμό: ο ιερέας είναι πνευματικός ποιμήν, ενώ οι ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας είναι γνωστοί ως πάστορες, που σημαίνει ‘βοσκοί, ποιμένες’.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με μια πολύ σημαντική ποιμενική παροιμία, ο φόβος φυλάει τα έρμα, διότι είναι πολύ σημαντική μιας και συμπυκνώνει τόσο τη στρατηγική του Κυρίου όσο και την πνευματική και ψυχολογική κατάσταση των υποτελών Παραγωγών. Και θα υποστηρίξω ότι ο φόβος ο προέρχόμενος από τον εκφοβισμό είναι ένας τρόπος διάλυσης, αποτροπής της σύναψης σχέσεων συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των υποτελών, ότι είναι ένα μέσον συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού.

Continue reading →