φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Έβρεξε χτες και σήμερα θα αργήσω να μπω στον λαχανόκηπο. Πολύ ωραία, θα γράψω!
Εάν η πολιτική, κατά τον Φουκό, είναι η συνέχιση του πολέμου (και ο πόλεμος συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, κατά τον Κλάουζεβιτς), τότε μας επιτρέπεται να ονομάσουμε την πολιτική κοινωνικό πόλεμο (ο Πλάτων την αποκάλεσε ανθρωποβοσκητική) και να επισημάνουμε ότι μεταξύ του κοινωνικού πολέμου και του πολέμου θα υπάρχουν και ομοιότητες και διαφορές, τουλάχιστον όσον αφορά την διεξαγωγή τους. Δεν θα ασχοληθούμε με τις διαφορές αλλά με κάποιες από τις ομοιότητες.
Μία από αυτές, κατά την καπιταλιστική Κυριαρχία, είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι Υποτελείς Παραγωγή με τη μορφή εμπορευμάτων. Η αρπαγή αυτή εντείνεται σε εποχές μείωσης της κερδοφορίας, όπως είναι η εποχή μας και τα χρόνια, οι δεκαετίες που έρχονται. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος. Υπάρχει κι ένας άλλος, πιο βασικός: πρόκειται για την αναπαραγωγή και την ενίσχυση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Όσο πιο πολύς πλούτος παράγεται, τόσο πιο πολύς πρέπει να αρπάζεται, ώστε οι Υποτελείς να είναι εξαντλημένοι, να επικρατεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους και όχι η συνεργασία, ο φόβος, η απομόνωση και η αποβλάκωση, η αδυναμία δηλαδή να διεξαγάγουν τον κοινωνικό πόλεμο. Η οργανωμένη και συστηματική αποδυνάμωση του αντιπάλου είναι η βασική μεθοδος ενίσχυσης, συνέχισης και αναπαραγωγής της (καπιταλιστικής) Κυριαρχίας.
Η αρπαγή λοιπόν εμφανίζεται όχι απλά ως κατάκτηση, διότι αυτή υπάρχει ήδη, αλλά ως μια ανανέωση της διαρκώς και αενάως επιβεβλημένης κατἀκτησης. Η όλη αυτή διαδικασία ακολουθεί τους κανόνες του πολέμου: κατάκτηση, μεταβολή της κατανομής ισχύης (του συσχετισμού δύναμης), σταθεροποίηση και ενίσχυση των θέσεων, προετοιμασία νέας επίθεσης (και πραγματοποίησή της). Το μεταίχμιο μεταξύ της σταθεροποίησης και της προετοιμασίας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση, η οποία παρουσιάζει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπου κι αν διεξάγεται ο (κοινωνικός) πόλεμος, τα οποία και θα εξετάσουμε. Εκείνο όμως που δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας είναι αυτό που δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του ο αντίπαλος – ο πολιτικός και ο σύμβουλός Του, μιλάω αφηρημένα και ιδεοτυπικά. νομίζω όμως πως είμαι σαφής. Εάν δεν είμαι, θα πιω ένα καφεδάκι, θα καπνίσω ένα τσιγαράκι και αμέσως μετά θα γίνω σαφέστατος.