φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Έφτασε στα χέρια μου το τελευταίο διπλό (16-17) τεύχος του περιοδικού τα παιδιά της γαλαρίας  που εκδίδει η ομώνυμη θεωρητική πολιτική ομάδα. Τα παιδιά της γαλαρίας είναι μαρξιστές, και λενινιστές, και θεωρούν ότι, και περιμένουν,  μια μέρα το προλεταριάτο θα πάρει τα όπλα, θα συντρίψει Κεφάλαιο και Κράτος, θα κυβερνήσει, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα υπάρξει σοσιαλισμός και μετά κομμουνισμός .

Τα τελευταία πέντε χρόνια ο Κύριος καπιταλιστές εξαπέλυσε μια πολυμέτωπη επίθεση: κατά των αυτοαπασχολούμενων, των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων, με σκοπό να τους κλείσει τις επιχειρήσεις και τα μαγαζάκια, μέσω της λιτότητας,  για να αυξηθεί η κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων· κατά των κρατικών υπαλλήλων, κυρίως με περικοπές στο μισθό, με σκοπό  τη μείωση του κρατικού χρέους αλλά και της μείωσης της φορολογίας του μεγάλου Κεφαλαίου· κατά των  εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του μεροκάματου· κατά των συνταξιούχων με περικοπές στις συντάξεις· και κατά των δικαιούχων διαφόρων επιδομάτων (άνεργοι, ανάπηροι, άπορες οικογένειες) που χορηγεί το Κράτος με περικοπές αυτών των επιδομάτων.

Η επίθεση απέβη και αποβαίνει νικηφόρα, οι σκοποί του Κυρίου καπιταλιστή πραγματοποιήθηκαν κι όσοι δεν πραγματοποιήθηκαν θα πραγματοποιηθούν τα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια. Από τη σκοπιά των Υποτελών Παραγωγών, βιώνουμε όλοι και όλες τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης: πολλοί και πολλές είναι άνεργοι, ενώ όσοι δουλεύουν, και πληρώνονται πολύ λιγότερο και εργάζονται  πολύ περισσότερο, ιδίως στον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα, εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν και θα κλείσουν πολλές ακόμα στα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια.

Οι Υποτελείς Παραγωγοί προσπάθησαν να αποκρούσουν την επίθεση αλλά απέτυχαν, ηττήθηκαν. Ελάχιστοι τολμούν να εντοπίσουν τα αίτια αυτής της κομβικής ήττας που μεταβάλλει στον συσχετισμό ισχύος σε βάρος των μισθωτών εργαζομένων. Τα παιδιά της γαλαρίας παραδέχονται ευθαρσώς την ήττα, τολμούν μια εξήγηση και σήμερα θα εξετάσουμε τις απόψεις τους.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Από τους εκατό που θα δοκιμάσουν χασίσι, οι 90 δεν θα το επαναλάβουν· από τους εκατό που θα δοκιμάσουν πρέζα (ηρωίνη) και οι εκατό θα το επαναλάβουν: το χασίσι είναι ένας μεγεθυντικός φακός που μεγαλώνει αυτά που νιώθουμε –  εάν είμαστε αγχωμένοι, θα αγχωθούμε περισσότερο· εάν είμαστε χαρούμενοι, θα χαρούμε πιο πολύ· με τη πρέζα όμως κάθε πόνος και άγχος εξαφανίζονται. Η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών είναι χασίσι, δεν είναι πρέζα: από τους εκατό επισκέπτες αναγνώστες οι 98 το βάζουν στα πόδια κι ακόμα τρέχουν, πολλοί με χεσμένα τα βρακιά.

Ασφαλώς και δεν τους κατηγορώ –  τους συμμερίζομαι, φροντίζουν όπως μπορούν την πνευματική και ψυχική τους ισορροπία. Γνωρίζω πολύ καλά τι τους ενοχλεί, και δεν είναι ένα, είναι πολλά. Είναι η κριτική στον ηρωισμό (και τον επαναστατικό),  είναι η προτεινόμενη γενεαλογία της ποιμενικής καταγωγής δυτικής Κυριαρχίας σε όλες τις εκφάνσεις της και εκδηλώσεις της, της τεχνοεπιστήμης λόγου χάριν, είναι η αποδοχή του πεπερασμένου της ύπαρξής μας, της παντελούς αδυναμίας μας να γίνουμε αθάνατοι, να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση, είναι η συνειδητή απόπειρα κλονισμού αντιλήψεων, ιδεών, γνώσεων, κωδίκων συμπεριφοράς των Υποτελών που μιμούνται τον Κύριο με αμοιβή ένα πιάτο σκατά.

Εκείνο όμως που ενοχλεί πιο πολύ είναι η προσέγγιση, η ερμηνεία της φύσης και της κοινωνίας, της επιστήμης και της λογοτεχνίας, της τέχνης και της θρησκείας, της ιστορίας και της καθημερινότητας, από τη σκοπιά του κομμουνισμού. Διαβάζουν τη λέξη κομμουνισμός και κοιτάνε αριστερά και δεξιά να φύγουν με χίλια, να αποφύγουν αυτό το βδέλυγμα, αυτό το άγος, αυτή την κατάρα, αυτή την πανούκλα, αυτό το έγκλημα, αυτή την αμαρτία, αυτό το αποτρόπαιο φόβητρο.

Πόσος φόβος προκαλείται όταν η αμφιβολία πλήξει τη σιγουριά!  Δεν είναι δικά μου λόγια, είναι του Ντάντε (Καθαρτήριο, ΙΧ, 64-66, μετ. Γιωργής Κότσιρας, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

      Χτες ζούσα μόνος, ήμουν εργένης, σήμερα ζω με γυναίκα· χτες συμβίωνα με γυναίκα, σήμερα ζω  μόνος· χτες ήμουν παιδί, σήμερα είμαι έφηβος· χτες ήμουν ενήλικος, σήμερα είμαι γέρος· προχτές είχα δουλείά, σήμερα είμαι άνεργος· προχτές ήμουν άνεργος, σήμερα βρήκα δουλείά· χτες ζούσα σε πόλη, σήμερα σε χωριό·  χτές ζούσα σε χωριό, σήμερα σε πόλη· χτες είχα επιχείρηση δική μου και κονόμαγα χοντρά φράγκα, σήμερα έχω χρεωκοπήσει· χτες ζούσα στην Ελλάδα, σήμερα ζω στη Γερμανία· χτες ήμουν υγιής, σήμερα είμαι άρρωστος· χτες ήμουν άρρωστος, σήμερα είμαι υγιής· χτες δεν είχα καρκίνο, σήμερα έχω· χτες είχα πόδια, σήμερα δεν έχω· χτες περπατούσα στην πόλη αγκαλιά με τη κοπελιά, σήμερα είμαι μέσα, στη φυλάκα· χτες ήμουν μαθητής, σήμερα είμαι φοιτητής·  χτες ήμουν φοιτητής, σήμερα δουλεύω· χτες δεν είχα γαμήσει, ήμουν παρθένος, σήμερα έχω τη γεύση του μουνιού στο στόμα μου . . 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο φίλος Θανάσης Κοντονάτσιος  αναρωτιέται, πολλοί και πολλές αναρωτιούνται: εάν η διαμαρτυρία (κινητοποίηση, συγκέντρωση, πορεία, διαδήλωση – ειρηνική ή ταραχώδης), η διεκδίκηση (αίτημα), η ένοπλη βία, οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν, όπως υποστηρίζεις, Αθανάσιε, τότε  οφείλεις αφενός μια εξήγηση γιατί ανήκουν στο παρελθόν και αφετέρου μια πρόταση ώστε να μπορέσουμε να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο αποτελεσματικά και νικηφόρα. 

       Όλοι αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου εμφανίστηκαν την εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού, της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ Κυρίου καπιταλιστή και Υποτελών Παραγωγών και της αδυναμίας του Κυρίου να επιτηρεί και να παρακολουθεί στενά και αποτελεσματικά τους Υποτελείς. Η επέκταση του καπιταλισμού επέτρεπε στον Κύριο να προβαίνει σε παραχωρήσεις, να υποχωρεί σε διαμαρτυρίες, να ανέχεται συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, να ικανοποιεί αιτήματα και διεκδικήσεις, να ανέχεται την ύπαρξη κομμάτων της εργατικής τάξης, την καθολική ψηφοφορία· η στρατιωτική οπλική σχετική ισορροπία επέτρεπε την καταφυγή στην ένοπλη βία και στη διεξαγωγή μαχών, η έκβαση των οποίων θα μπορούσε να ήταν νικηφόρα – και υπήρξαν τέτοιες μάχες, πολλές.  Η αδυναμία αποτελεσματικής επιτήρησης και παρακολούθησης επέτρεπε την παράνομη και συνωμοτική δράση (χρήση όπλων, ληστείες, σαμποτάζ, κλπ.).

Continue reading →

http://www.bruegel.org/nc/blog/detail/article/1394-the-computerisation-of-european-jobs/

http://www.futuretech.ox.ac.uk/sites/futuretech.ox.ac.uk/files/The_Future_of_Employment_OMS_Working_Paper_1.pdf 

η πρώτη παραπομπή είναι άρθρο του Jeremy Bowles στη δεξαμενή σκέψης  (think tank)  Bruegel

η δεύτερη, εργασία (paper) των καθηγητών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Carl Benedikt Frey και Michael A. Osborne

καλή αντάμωση, πρώτα η Ζωή,  στις 11 Οκτωβρίου. . .

κάθε μέρα κομμουνισμός!

πεθαίνοντας στην Αμυγδαλέζα

στη μνήμη του Ahmad Mohamed Farogh

 του λαμπε ρατ

Με ρωτάτε για ποιους λόγους παίρνω μέρος στην Αντίσταση. Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει νόημα για ανθρώπους σαν και μένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είναι όλο. Μου φαινόταν, και θα μου φαίνεται πάντα, ότι δεν γίνεται να είσαι με το μέρος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι μισούσα λιγότερο τη βία από τους θεσμούς της βίας.

Albert Camus

 

    Ένας πακιστανός λιγότερος, θα χλευάσουν οι καριόληδες. Κι αυτή η χώρα έχει μπόλικους. Τους τρώμε στη μάπα καθημερινά. Αυτούς και τα μίση τους. Αυτούς και τα κόμπλεξ τους. Αναίσθητοι, κυνικοί, υποτακτικοί, γυμνοσάλιαγκες, αυλοκόλακες, εθελόδουλοι. Οι πακιστανοί και οι άλλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας όμως έχουν ακόμα την καρδιά τους ζεστή, παρόλο που έχουν την ψυχή τους στο στόμα. Και τους φτύνουν, όλους αυτούς, κατάμουτρα. Όχι στην κυριολεξία· γιατί οι τρόποι τους δεν τους το επιτρέπουν. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και σέβονται τους «ντόπιους», όταν βέβαια κι αυτοί τους σέβονται. Τους φτύνουν με το καθαρό βλέμμα και το πικραμένο χαμόγελό τους, με την αξιοπρεπή στάση τους, την υπομονή, τη δύναμη και το σθένος τους. Αρετές που πηγάζουν και από τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους. Όχι, φίλοι και φίλες του Νίκου Μαζιώτη, δεν είναι ήρωες ούτε και μάρτυρες. Δεν παίζουν στα κανάλια. Δεν ταυτίζεται κανείς μαζί τους. Δεν θα μιλάνε στο μέλλον για τα ανδραγαθήματά τους, για την αδιαλλαξία τους, για την τόλμη τους. Δεν θα πεθάνουν ποτέ με το όπλο στο χέρι. Είναι common people, σαν εσένα και σαν εμένα. Πεθαίνουν όμως σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι». Κι αυτό δεν είναι

 

Continue reading →

Ιερός Αυγουστίνος:

Μην απελπίζεστε – ένας από τους  ληστές σώθηκε.

Μην προτρέχετε – ένας από τους  ληστές καταδικάστηκε.  

 

 

     φἰλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φαντάζομαι πως μπορώ να εικάσω τι θα συζητούσαμε όταν σε βαθειά γεράματα, περιμένοντας τον Γκοντό, τον ακατάλυτο θάνατο, καθόμασταν σε ένα τραπέζι και πίναμε το κρασάκι μας ο Νίκος Μαζιώτης, ο Γιάννης Τζανάκος, ο Μιχάλης (kleovis), o Άκης Γαβριηλίδης, φίλοι από τα μπλογκ Αθέμιτα και Eagainst και ο Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης. Τί θα μας ενδιέφερε, να απολαύσουμε την παρέα ή να πείσουμε τους άλλους να συμφωνήσουν με τις δικές μας απόψεις; Απόλαυση της παρέας σημαίνει ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος, που ερείζεται στην διαπίστωση ότι κριτής δεν μπορεί παρά να είναι ο χρόνος· σημαἰνει ακόμα ότι διακριτικότητα είναι να είσαι στην παρέα σαν να μην είσαι εκεί.

 

Continue reading →