φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα αντιπροσώπευσης των κοινωνικών τάξων σε πολιτικό επίπεδο,  το οποίο έχει ένα πολύ αδύναμο σημείο, πάσχει από ένα αθεράπευτο εγγενές ελάττωμα: καταγράφει και ενσωματώνει τις κοινωνικές αντιφάσεις στο Κράτος.  Αυτό το κάνει για να τις ελέγχει και να τις αντιμετωπίζει προληπτικά, για να αναπαράγεται και να ενισχύεται η καπιταλιστική Κυριαρχία. Αυτό το αδύναμο σημείο, το εγγενές ελάττωμα δεν φαίνεται όταν ο κοινωνικός πόλεμος ατονεί, όταν η απόσπαση της υπακοής και της αφοσίωσης διαιωνίζεται ανεμπόδιστα. Όλα πάνε καλά όταν οι Υπήκοοι Υποτελείς αποφασίζουν για το ποιοι θα αποφασίζουν: για να είμαστε ακριβείς, το πολίτευμα δεν είναι καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά καπιταλιστική δημοκρατική ολιγαρχία.

     Τι γίνεται όταν οι Υπήκοοι Υποτελείς δεν αποφασίζουν για το ποιοι θα αποφασίζουν; Η πολιτική αυτή συμπεριφορά είναι στιγμιαία ή διαρκής, προσωρινή ή μεγάλης διάρκειας; Ποια θα είναι η κατάληξή της;  Γιατί συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο; Συμβαίνει κάτι  τέτοιο στις μέρες μας εδώ στο Ελλάντα; Τι μας συμφέρει, εμάς τους Υποτελείς της μισθωτής δουλείας, πότε θα βελτιωθεί η κατάστασή μας, όταν θα ρίξουμε νερό ή λάδι στη φωτιά του κοινωνικού πολέμου;  Δημιουργούνται συνθήκες και προϋποθέσεις για την εμφάνιση μιας επαναστατικής κατάστασης, της προβολής και εγκατάστασης των δυνατοτήτων της εποχής μας στο κέντρο της πολιτικής σύγκρουσης, της αναγωγής των δυνατοτήτων της εποχής μας σε διακύβευμα του κοινωνικού πολέμου;

     Λάδι, πολύ λάδι, βυτία λάδι!   

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Η αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο είναι μια προκατάληψη ποιμενικής προέλευσης – που ενισχύει και αναπαράγει ασφαλώς την Κυριαρχία.  (Λησμονούμε, μου φαίνεται,  πως ό,τι κάνουν κι ό,τι λένε οι Υποτελείς ενισχύει και αναπαράγει την Κυριαρχία – θα το εξετάσουμε ένα άλλο πρωινό).  Αν και θα έπρεπε να εκθέσω πρώτα τις σκέψεις και τα επιχειρήματά μου για την καταγωγή και διαμόρφωση αυτής της προκατάληψης, τώρα άρχισα κι είναι αργά, δεν μπορώ να σταματήσω. Θα συνοψίσω όμως αυτό το μελλοντικό σημείωμα σε λίγες αλλά περιεκτικές γραμμές και δεσμεύομαι ότι θα επανέλθω.  

     Οι ποιμένες ήταν αναγκασμένοι να προχωρούν μπροστά για να βρουν ή να μετακινηθούν σε  βοσκοτόπια που ήταν αβόσκητα, πλούσια σε χορτάρι. Μόλις εξαντλούνταν το λιβάδι, έπρεπε να φύγουν και να μετακινηθούν και πάλι προς τα μπρος, όχι προς τα πίσω, προς το εξαντλημένο λιβάδι. Το πίσω έγινε συνώνυμο της αποτυχίας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της ήττας – το μπροστά της επιτυχίας, του πλούτου, της δόξας, της νίκης. Να  σταματήσεις είναι αδύνατον –  το σταμάτημα είναι συνώνυμο του θανάτου. Εάν μια ζωή προχωράς μετακινούμενος μπροστά, τότε αναπόφευκτα σχηματίζεις μια αντίληψη, μια παράσταση του χρόνου  όλως τοπική: το μέλλον είναι μπροστά μας, το παρ-ελθόν (αυτό το οποίο έχουμε περάσει πορευόμενοι) είναι πίσω μας –  εδώ που βρίσκομαι τώρα είναι το παρόν. Ο χρόνος είναι μια πορεία προς τα μπροστά – είναι μια γραμμή που η αρχή της αρχίζει από τα βάθη του εκρηκτικού παρελθόντος (λατρεία της έκρηξης!) και  καταλήγει, χάνεται στα βάθη του μέλλοντος – αυτό είναι το βέλος του χρόνου.

     Η ποιμενικής προέλευσης προκατάληψη για το χρόνο έχει αποικίσει τη δυτική Κυριαρχία, άρα και την καπιταλιστική, ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως – μέχρι και την Επιστήμη, τη Φυσική. Η προκατάληψη αυτή όχι μόνο ήταν η πηγή έμπνευσης για την κατασκευή του ρολογιού αλλά έχει υλικά ενσωματωθεί στο ρολόι, έχει κωδικοποιηθεί στο ρολόι. Οι δείκτες κινούνται πάντα μπρος, μπροστά είναι το μέλλον, πίσω το παρελθόν και το παρόν είναι παρόν αλλά φευγαλέο. Και βέβαια η μεγαλύτερη συμφορά δεν είναι να πηγαίνει λάθος αλλά να σταματήσει.

     Οι μόνιμα εγκατεστημένες αγροτικές κοινότητες είχαν διαμορφώσει  μια όλως διαφορετική παράσταση του χρόνου, την κυκλική, αυτήν της επανάληψης των εποχών: η διάκριση σε μέλλον, παρελθόν και παρόν ήταν ανύπαρκτη!  Δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε – θα πούμε πάρα πολλά για αυτό το ζήτημα, θα επανερχόμαστε διαρκώς. Θα παραθέσω ένα παράδειγμα που θα μας βοηθήσει να προκαλέσουμε τις πρώτες ρωγμές στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο – ένα πολύ χαρακτηριστικό και εντυπωσιακό παράδειγμα.

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Έχουμε διακρίνει, φίλες και φίλοι, τους Υποτελείς Πᾳραγωγούς σε δύο μεγάλες κατηγορἰες, με κριτήριο τη δυνατότητα νικηφόρας διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: τους Υποτελείς που είναι ενταγμένοι στην παραγωγή και τους Υποτελείς που είναι διωγμένοι από την παραγωγή ή συμμετέχουν περιστασιακά και προσωρινά. Έχοντας κατά νου ότι η απεργία είναι ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι μόνο οι Υποτελείς της παραγωγής μπορούν να νικήσουν τον Κύριο καπιταλιστή – η πιο μεγαλειώδης νίκη τους ήταν η καθιέρωση του οχτάωρου, η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας στα τέλη του 19ου αιώνα.

     Το προλεταριάτο που δεν είναι ενταγμένο στην παραγωγή (άνεργοι, συνταξιούχοι),  ή είναι ψιλοενταγμένο ( το σκόρπιο προλεταριάτο), δεν μπορεί να απεργήσει, άρα δεν μπορεί να νικήσει τον Κύριο ημών.  Είναι αναγκασμένο, το κάνει ήδη από τα μέσα  του 19ου αιώνα και θα το κάνει αλλά όχι για πολύ ακόμα,  να διαμαρτύρεται στους δρόμους, άλλοτε ειρηνικά (πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια)  κι άλλοτε βίαια (λεηλασίες, εμπρησμοί, καταστροφές, ταραχές, εξεγέρσεις ) και να ικετεύει, να διεκδικεί, να απαιτεί και να επαιτεί, και πάλι άλλοτε ειρηνικά κι άλλοτε βίαια.

   Αυτή είναι η κοινωνική και πολεμολογική συνθήκη που επέτρεψε τον Μαρξ να εμφανίσει το συγκεντρωμένο σε μεγάλες καπιταλιστικές μονάδες παραγωγής βιομηχανικό προλεταριάτο ως σωτήρα και Μεσσία. Ναι, πολεμολογικά και θεωρητικά μιλώντας,  μόνο το βιομηχανικό προλεταράτο μπορεί να νικήσει τον Κύριο και να επιλύσει τα οξύτερα  προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Υποτελείς. Θα μπορούσε το βιομηχανικό προλεταριάτο να μειώσει το χρόνο εργασίας ώστε κι αυτό να μην γαμιέται στη δουλειά κι εμείς οι άνεργοι να δουλεύουμε όλοι και όλες και να ξεκουράσουμε και το ταλαιπωρημένο προλεταράτο ή να καθιερώσει τον ελάχιστο εγγυημένο σανό (μισθό, εισόδημα) ώστε να εξασφαλίσουμε την κάλυψη των βασικών αναγκών. Εμείς, άνεργο και σκόρπιο προλεταριάτο,  δεν μπορούμε ούτε τη μείωση του χρόνου εργασίας να επιβάλουμε ούτε τον ελάχιστο μισθό να καθιερώσουμε.

Continue reading →

το παράξενο ρολόι (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Για τέταρτη φορά, από τον Μάιο του 2010, διατυπώνω και πάλι τα ερωτήματα: Μπορούμε να νικήσουμε την κυβέρνηση, τα τσιράκια του καπιταλιστή ημών Κυρίου; Για τέταρτη, τουλάχιστον, φορά επαναλαμβάνω: ΟΧΙ, δεν μπορούμε. Όταν την άνοιξη του 2010 και μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 ο όχλος και η νεκροζώντανη Αριστερά κραύγαζαν στους δρόμους ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν, εγώ, ο γραφικός και ο μαλάκας έγραφα: τα μέτρα θα περάσουν.   Τα μέτρα πέρασαν και πέρασαν μέτρα τέσσερις φορές – η τέταρτη την 3οή Μαρτίου 2014· άλλη μια νίκη, η τέταρτη νίκη, από τον Μάιο του 2010,  της κυβέρνησης που συντονίζει την επίθεση του κατά συρροή νικητή (serial winner) Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος κατά των Υποτελών Παραγωγών, των αυταπασχολούμενων και των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρἠσεων.

     Γιατί ήμουνα τόσο βέβαιος ότι θα μέτρα θα περάσουν; Την βεβαιότητα μου την εξασφάλιζε η διατύπωση ενός άλλου ερωτήματος και η απάντηση σε αυτὀ: Ποιός θα  μπορούσε, και πώς,  να σταματήσει, να ανακόψει την νικηφόρα επέλαση της κυβέρνησης, ποιός θα μπορούσε να ακυρώσει τις αποφάσεις του  καπιταλιστή Κυρίου ημών; Εάν δεν θυμάστε την απάντηση,

Continue reading →

ο πμαπμας μου αρρωστος (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Αυτή δεν ήταν γρἰπη, φίλες και φίλοι, δεκαπενθήμερες διακοπές στον Κάτω Κόσμο ήταν, μα  την Παναγία!  Ξεκουράστηκα όμως, ξανασκέφτηκα πολλά, αναθεώρησα πολλά (όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, κυρίως)  κι είμαι και πάλι γερός και χαρούμενος.

   Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι σύνθημα πανού σε συγκέντρωση εργαζομένωνκαι ανέργων – το εντόπισα σε φωτογραφία στο RedNoteBook. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί καταγράφει με λίγες λέξεις, με αφέλεια και κυνισμό, όλο το κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό αδιέξοδο της ιστορικής Αριστεράς, από τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι όσο πιο Αριστερά γίνεται – μέχρι αυτούς που θεωρούν ότι η εργασία  μια μέρα (κομμουνισμός) θα καταργηθεί και θα γίνει ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα και οι άνθρωποι θα περιμένουν πότε να ξημερώσει να πάνε να καθαρίσουν κοπριές στους στάβλους. Το αδιέξοδο αυτό συμπυκώνεται στο γεμάτο αγανάκτηση, απόγνωση και απελπισία ερώτημα που διατυπώνεται από τα στελέχη και τα μέλη της νεκροζώντανης Αριστεράς:

μα γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;

   Απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχει διατυπωθεί και δεν πρόκειται να διατυπωθεί, εάν βεβαίως εξαιρέσουμε την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών, η οποία απαντά:

 ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται γιατί είναι σοφός 

 Ποιά είναι η σοφία του: Να ποια είναι: ξέρει πολύ καλά ότι εάν ξεσηκωθεί, εάν βγει δηλαδή στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει, να εκλιπαρήσει, να διαδηλώσει, να διεκδικήσει,  δεν θα καταφέρει απολύτως  τἰποτα, θα φάει το ξύλο της αρκούδας και θα γυρίσει στο σπιτάκι του δαρμένος, ταπεινωμένος, ηττημένος, γαμημένος  και ξεφτιλισμένος!    

Continue reading →

ο ανθρωπος στο νησι

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα   

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον γιούργκο    

    Εάν κάποια στιγμή θελήσετε να διαβάσετε κάποιο ενδιαφέρον βιβλίο της κοινωνικής ανθρωπολογίας, εάν δεν το έχετε διαβάσει, θα σας πρότεινα ένα βιβλίο που περιγράφει πως μια εξισωτική, κομμουνιστική κοινωνία κυνηγών – τροφοσυλλεκτών μπορεί να μετεξελιχθεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, από μέρα σε μέρα,  σε μια κοινωνία άκρως ανταγωνιστική και εγωιστική, σε μια κοινωνία που έχει εξαλειφθεί σχεδόν κάθε στοιχείο κοινωνικότητας. Πρόκειται για το βιβλίο του ανθρωπολόγου Κόλιν Τερνμπουλ (Colin M. Turnbull) The Mountain People (Λονδίνο, 1974, β΄ εκδοση –  15 εβρά κοστίζει). Ο συγγραφέας αφηγείται την  ιστορία μιας κυνηγητικής-τροφοσυλλεκτικής φυλής της βόρειας Ουγκάντας, τη φυλή Ικ, την οποία έδιωξαν από τις περιοχές που ζούσαν με αποτέλεσμα να βρεθεί η φυλή αντιμέτωπη με το φάσμα της πείνας και των αναπόφευκτων ασθενειών. Οι πεινασμένοι , ασθενείς και εξουθενουμένοι κυνηγοί-τροφοσυλέκτες ξέχασαν εν μια νυκτί κάθε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης και πρόκριναν την ικανοποίηση του ατομικού και μόνο συμφέροντος, προσπαθώντας να αποκομίσουν σε βάρος των άλλων, κυρίως κρυφά, όσο περισσότερα μπορούσαν. Θα έλεγα ότι περιήλθαν σε μια προανθρώπινη κατάσταση, στην κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει και εμείς στις καπιταλιστικές κοινωνίες.    

    Έγραψα πιο πάνω ότι στις νέες συνθήκες που εξαναγκάστηκαν να ζουν οι Ικ εξαλείφθηκε σχεδόν κάθε στοιχείο κοινωνικότητας και τόνισα το σχεδόν. Εάν εξαφανίζονταν κάθε στοιχείο κοινωνικότητας, δεν θα υπήρχε  πια κοινωνία. Η διαπίστωση αυτή ισχύει για κάθε κοινωνία που προκρίνει το ατομικό σύμφέρον και τον εγωισμό/ανταγωνισμό έναντι της συνεργασίας και αλληλεγγύης, ισχύεει και για τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Τί είναι λοιπόν αυτό το σχεδόν;  Αυτό το σχεδόν είναι η ελάχιστη κοινωνικότητα που αποτρέπει τη διάλυση μιας κοινωνίας. Αυτή την ελάχιστη κοινωνικότητα την αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό. Σήμερα θα ήθελα να εκθέσω συνοπτικά τις απόψεις που κυκλοφορούν σχετικά με τον κομμουνισμό με κριτήριο τα εξής ερωτήματα: υπήρξε κομμουνισμός;  Υπάρχει;  Θα υπάρξει; Κυκλοφορούν τρία μοντελάκια.

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Έφτασε στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του περιοδικού Πλατύπους (Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2013) που εξέδωσε η ομώνυμη πολιτική ομάδα, η βασική επιδίωξη της οποίας είναι η πρακτική ανασυγκρότηση μιας μαρξιστικής Αριστεράς. Στο οπισθόφυλλο του περιοδικού διαβάζουμε τα εξής: Η Αριστερά είναι νεκρή!  Ζήτω η Αριστερά!

Continue reading →

το παιδι που κοροηδευει (του Παύλου)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα   

    Θα κάνω, και δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω,  μια ακόμα απόπειρα να διασκεδάσω τους φόβους, τις επιφυλάξεις, τις ενστάσεις που προκαλούν το άκουσμα και το διάβασμα  της λέξης κόμμα.  Εάν μπορούσα να μεταχειριστώ κάποια άλλη λέξη,  θα το έκανα αλλά υπάρχει άλλη λέξη;  Θα μπορούσα να μεταχειριστώ τον όρο ομοσπονδία συμβιωτικών ομάδων,  αλλά κι αυτή δεν θα ήταν κόμμα;  Θα ήταν. Γιατί λοιπόν να παίζουμε με τις λέξεις;  Όταν λοιπόν λέω κόμμα εννοώ μια ομοσπονδία συμβιωτικών ομάδων, πάσης φύσεως συμβιωτικών ομάδων, που έχουν σαφή επίγνωση ότι ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να σκάσει μύτη ο ηγέτης και το θύμα –  ο ηγέτης που θα προσπαθήσει να γίνει Κύριος και το θύμα που θα άρει της αμαρτίες της ομάδας.  Αυτό το κόμμα είναι ένα κόμμα που δεν είναι κόμμα. Χωρίς μέλη, συνδρομές, αφισοκολλήσεις, συνέδρια, Κεντρική Επιτροπή, οργανώσεις βάσεις, τοπικές οργανώσεις, ιεραρχία, γραφειοκρατία, θυσίες, στρατωνισμούς, ασκητισμό, ακτιβισμό. Μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο κόμμα; Γιατί πρέπει να συγκροτηθεί, πώς; Από ποιούς;  Ποιοί θα πάρουν την πρωτοβουλία της συγκρότησης;  Ποιές θα είναι οι κομβικές, οι πυρηνικές επιδιώξεις  αυτής της ομοσπονδίας συμβιωτικών ομάδων; Τί θα συμβεί εάν δεν συγκροτηθεί κι αν δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; 

   Continue reading →

ο χτυπιμένος (του Παύλου)

      φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα  

    Ενθουσιάζομαι, από τη χαρά μου, όταν βλέπω κι ακούω στην τηλεόραση τους καλεσμένους δημοσιογράφους και πολιτικούς σε  ειδησεογραφική εκπομπή να μιλάνε όλοι και όλες μαζί –  δεν ακούγεται τίποτα, ένας βόμβος ανθρωπίνων  φωνών, ένας άναρθρος θόρυβος προκαλούμενος από έναρθρες αυτοακυρούμενες φωνές, μια κατακρήμνιση του διαλόγου στην άβυσσο της Δημοκρατίας, ένα μεγαλοπρεπές φτύσιμο της καριόλας διαλεκτικής, αυτής της τέχνης του Κυρίου να ξεπερνάει τις αντιφάσεις προς όφελος της Κυριαρχίας, της ενίσχυσής της, της αναπαραγωγής της.  Η διαλεκτική, ετυμολογικά και σημασιολογικά, συγγενεύει με τον διάλογο, στον οποίο η πρόθεση διά και το όνομα λόγος, ή το ρήμα λέγω (διαλέγομαι), συμπλέκονται με τέτοιο τρόπο ώστε το ένα συνθετικό να τονίζει την σημασιολογική βαρύτητα του άλλου: η πρόθεση διά ακυρώνει, καταργεί  την απόσταση ( μια μέρα θα ασχοληθούμε διεξοδικά με αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα πρόθεση) που ενδέχεται να προκύψει μεταξύ των λόγων του Κυρίου. Ας μην μας παρεξενεύει το ότι κάποιοι  επαναστάτες του 19ου αιώνα τη λάτρεψαν –  πρόκειται γι άλλη μια καραμπινάτη περίπτωση μίμησης του λόγου και του τρόπου σκέψης του Κυρίου, ο οποίος λόγος και τρόπος σκέψης συστηματοποιήθηκε από τον φιλόσοφο τσομπάν- Χέγκελ που είχε ξεσκονίσει για τα καλά τον Πλάτωνα και είχε κατανοήσει ότι η φιλοσοφία του δουλοκτήτη Κυρίου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αναζήτηση της αλήθειας, δηλαδή της ουσίας, δηλαδή της ισχύης του Κυρίου, της αύξησης της ισχύος, της ενίσχυσης της Κυριαρχίας. Η διαλεκτική είναι η φιλοσοφική μέθοδος αναζήτησης της ισχής του Κυρίου. Και του προλεταριάτου! Εδώ πατήσαμε την μπανανόφλουδα, πέσαμε, χτυπήσαμε και δεν έχουμε ακόμα σηκωθεί. Το πως είναι το χτυπιμένο προλεταριάτο, εννοώ τη σκέψη του και τη ζωή του,  μπορείτε να το δείτε στη ζωγραφιά του Παύλου. 

  Continue reading →