strategy of exodus: στρατηγική εξόδου: μπορούμε να βγούμε όλοι από την κρίση; ΟΧΙ!

ο ανθρωπος που μιλαει στον τραγουδιστης (του Παύλου)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα     

    Όταν πεθαίνει κάποιος, λέμε ότι έφυγε από τη ζωή, ότι αποδήμησε, μετανάστευσε δήλα δή· κι αφού έφυγε από ζωή, κάπου θα πήγε – που πήγε όμως; Λέμε ακόμα ότι έχασε τη μάχη με τον θάνατο, λες και υπήρχε περίπτωση να μη τη χάσει!  Αυτές οι δύο εκφράσεις είναι μεταφορές·  αναρωτιέμαι: πώς σχηματίζεται μια μεταφορά; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να εντοπίσουμε την κυριολεξία που λανθάνει σε κάθε μεταφορά. Το ζήτημα της γένεσης των μεταφορών είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και αχανές ζήτημα· θα έλεγα ότι

 

Continue reading

πολιτικός φορμαλισμός της αφέλειας: η Σαντάλ Μουφ παίζει με τα κουβαδάκια της στην άμμο με γυρισμένη την πλάτη στα [τεράστια] κύματα

οι κυνοδοτνες του τερατος (του Παύλου)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα  

   Είτε έχετε διαβάσει (τα δύο μεταφρασμένα βιβλία, ή περισσότερα,  της ) Σαντάλ Μουφ είτε όχι, θα ήθελα να συνοψίσω άκρως αδρομερώς τον πυρήνα, την κεντρική ιδέα της πολιτικής της θεωρίας ώστε να νιώσουμε άνετα και εσείς και εγώ, να περάσουμε καλά δηλαδή, γιατί άμα γράφεις ή διαβάζεις και δεν περνάς καλά, μάμησέ τα, φίλες και φίλοι, μάμησέ τα!

    Πριν το κάνω θα ήθελα να παρουσιάσω την Σαντάλ Μουφ και να υπενθυμίσω ότι,  όταν γράφουμε, απευθυνόμαστε σε κάποιον, σε κάποιους. Έμμεσα, ενδέχεται να διαβάσουν κι άλλοι αυτά που γράφει ένας, μία συγγραφέας αλλά υπάρχει πάντα, κι ας μην το ομολογεί – το τονίζει το περιεχόμενο των γραπτών του-  κάποιος βασικός αποδέκτης. Και, ως μαρξιστής αναρχοκομμουνιστής, οφείλω να αναρωτηθώ γιατί γράφει αυτά που γράφει, ποιο είναι το ίδιο όφελος, ποιο είναι το συμφέρον του/της. Σε

 

Continue reading

Κυρία βολεύτρια (βολευτίνα) Rena Δούρου: είμαι στρατιώτης της παράταξης, είμαστε όλοι στρατιώτες

Ο τρελος ανθρωπος (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Η πιο μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να μη μπορέσει ποτέ να σχηματίσει κυβέρνηση. Η αποτυχία αυτή τον έκανε μια μεγάλη μικρομεσοαστική πολιτική επιχείρηση από μια πολύ μικρή που ήταν.  Τί πουλάει; Πουλάει έκφραση αγανάκτησης και οργής, πουλάει ελπίδα και αυταπάτες, που τόσο πολύ τα έχουν ανάγκη οι Υποτελείς του Κυρίου. Ναι, αλλά σαν επιχείρηση θα πρέπει να έχει κάποιο κεφάλαιο και κάτι πρέπει να αγοράζει. Το κεφάλαιο της είναι το χρηματικό, κοινωνικό, μορφωτικό, πολιτιστικό και πολιτικό και κερδαλεόφρον (απατεωνίστικο) κεφάλαιο που έχουν συσσωρεύσει τα στελέχη της σε πολλούς κοινωνικούς χώρους·  κι ενώ ο καπιταλιστής αγοράζει φτηνά και πουλάει ακριβά, ο πειρατής- έμπορος δεν αγοράζει (αρπάζει, η αρπαγή όμως αυτή κάτι του κοστίζει) και πουλάει ακριβά, μια πετυχημένη πολιτική επιχείρηση της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (μία  από τις μεγαλύτερες απάτες που έχουν εμφανιστεί στη παγκόσμια ιστορία), δεν αγοράζει τίποτα!      

     Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκεται στον σωστό χρόνο τη σωστή στιγμή: ο Κύριος και τα τσιράκια του γνωρίζουν πολύ καλά, το γνωρίζουν άλλωστε και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι εάν δεν υπήρχε η επίθεση του Κυρίου κατά των μισθωτὠν εργαζομένων, των αυταπασχολούμενων και των μικροαστικών στρωμάτων, με το ζόρι θα εξασφάλιζε τη συμμετοχή του στην Κοινή Επιθυμία ( Κοινο-βούλιο) του Κυρίου ημών. Κι αυτό διότι έρχεται από το παρελθόν, όχι από το παρόν και από το μέλλον. Ο ΖΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι ένα θλιβερό εξάμβλωμα του παρελθόντος, ένα αξιολύπητο κατάλοιπο, απομεινάρι της Ιστορικής Αριστεράς. Δεν αναγνωρίζει τις δυνατότητες της εποχής μας να ζούμε όλοι και όλες με μια εργασία ολίγων ωρών τη βδομάδα ώστε και οι εργαζόμενοι να ξεκουραστούν αλλά και οι άνεργοι να εργαστούν· δεν αντιλαμβάνεται το επάγγελμα ως κατάρα, ως αρχαϊσμό και αναχρονισμό·  δεν αντιλαμβάνεται την επιθυμία και τη  δυνατότητα να ζούμε και στην πόλη και στην ύπαιθρο, όπου θα μπορούμε να παράγουμε μεγάλο μέρος της τροφής μας· δεν αντιλαμβάνεται την επιθυμία και τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε, να ζούμε  και να εργαζόμαστε σε ολόκληρο τον πλανήτη·  δεν αντιλαμβάνεται την καταστροφή που υφίστανται τα παιδιά και οι έφηβοι με την υποχρεωτική εκπαίδευση.

    Continue reading

θέλεις να γίνουμε φίλοι; (η φιλία μεταξύ μητρικής/πατρικής φροντίδας και έρωτα)

Ο πολιλογας (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα· παίζαμε κρυφτό στο χωριό, πέντε, έξι χρονών,  και τη ώρα που ήμασταν κρυμμένοι, τον ρώτησα: θέλεις να γίνουμε φίλοι;     

    φίλες και φίλοι, η παιδική αυτή ανάμνηση με έχει απασχολήσει πολύ. Είναι πολύ παράξενο πράγματι που θυμόμαστε τόσα λίγα από τη νηπιακή και παιδική μας ηλικία· είναι επίσης παράξενο και το τί θυμόμαστε! Οι παιδικές μας αναμνήσεις μας λένε ποιοί είμαστε: είμαστε συγκλονιστικοί, δεν το νιώθουμε, δεν το καταλαβαίνουμε (που θα πάει;) αφού κάθε ανάμνηση ήταν  ένας συγκλονισμός: όλες οι παιδικές αναμνήσεις ήταν συγκλονιστικά συμβάντα – αρνητικά (τραύματα) και θετικά (θαύματα της ζωής). Δεν είναι συγκλονιστικό να αποπειράσαι να βγεις από την οικογένεια; Δεν είναι συγκλονιστικό στην έξοδο αυτή να γνωρίζεις τη φιλία; Μετά τα μέλη της οικογένειας, ο φίλος είναι αυτός που μας συνδέει με την κοινωνία, αυτός είναι ο πρώτος που συναντάμε εκτός οικογένειας, αυτός μας παίρνει την κοινωνική μας παρθενιά. Ποιός και ποιά δεν θυμάται παιδικό του φίλο, παιδική του φίλη; Να είναι άραγε τυχαίο ότι τα περισσότερα παιδικά βιβλία μιλάνε για τη φιλία;      Δεν έχουμε αντιληφθεί τη σπουδαιότητα και τη σημαντικότητα της φιλίας· απόδειξη το γεγονός ότι τα βιβλία για τη φιλία που έχουν γραφτεί είναι ελάχιστα – τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι τα ΗΘικά Νικομήδεια του Αριστοτέλη και κάποια σύντομα δοκίμια  περί φιλίας του Μοντέν –  εγώ δεν γνωρίζω τίποτα άλλο, μα τη Παναγία. Όταν κάποτε συνειδητοποίησα αυτή την κατάσταση, παραξενεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αυτή η αδιαφορία για τη φιλία, πώς να την εξηγήσουμε; Μαθαίνω (εννοώ: φίλοι και φίλες μου το σφυρίζουν)  ότι τώρα τελευταία, εδώ και δέκα, είκοσι χρόνια υπάρχει ένα θεωρητικό ενδιαφέρον για τη φιλία, είναι όμως ένα ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον. 

     Υπάρχει και κάτι άλλο που με έχει συγκλονίσει: η ανικανότητα πολλών ανθρώπων, των περισσότερων θα έλεγα, να συνάψουν φιλικές σχέσεις. Νομίζω πως έχω καταλήξει σε μια εξήγηση – την εκθέτω ευθύς αμέσως: τσομπαναραίϊκη συκοφαντία της φιλίας. Η ανικανότητα αυτή εκτυλίχθηκε και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας και δεν μου επιτρέπεται να μην τη συνδέσω με τη θεωρητική αδιαφορία για τη φιλία. Γιατί όμως η ποιμενική πατριαρχική οικογένεια να μισεί, περί μίσους πρόκειται, τη φιλία; Και έχω παραξενευτεί επίσης και για κάτι ακόμα: ο ποιμενισμός, τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού, ενθαρρύνει μόνο τη φιλία μεταξύ ανδρών κατἀ διάρκεια του πολέμου – θα την ονομάσω ποιμενική πολεμική φιλία. Γιατί να την εξοβελίζει ολοσχερώς και καθολικά και να ενισχύει μόνο τη φιλία τις ώρες του πολέμου;

    Να εκλάβουμε λοιπόν το πρόσφατο καινοφανές θεωρητικό ενδιαφέρον για τη φιλία ως σύμπτωμα θετικό της υποχώρησης  των ποιμενικών αξιών της οικογένειας και της θεμελίωσης μιας κουλτούρας της φιλίας;

    Continue reading

να ψοφήσεις, ρε καριόλη, 120 χρονών, την ώρα που γαμάς

Η διαμαρτιρια τυο μαθιτη (του Παύλου)

  Θόδωρα Μπασιάκε, εγώ σε ερωτεύτηκα πρώτος· για να με ερωτευτείς εσὐ, έφτυσα αίμα   

  η ζωγραφιά του Παύλου – δώρο για τα γενέθλιά σου

για την ένοπλη βία (2) : όποιος ανακατεύεται με το Κράτος, τον τρώει το Κράτος

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Κάποτε, εάν είχα πάνω μου όπλο, θα σκότωνα άνθρωπο·  κάθε άνθρωπος, εάν υπάρξουν κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις – παιδί, γέρος, άνδρας, γυναίκα –  είναι δυνάμει φονιάς. Πριν σας αφηγηθώ τι συνέβη, θα ήθελα να σημειώσω ότι,  όταν ο πολεμιστής πολεμάει υπό το βάρος έντονων αρνητικών συναισθημάτων (οργή, λύπη, στενοχώρια, αγανάκτηση και άλλα πολλά),  αυτό που θα καταφέρει θα είναι να ενταθούν ακόμα περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα αρνητικά συναισθήματα και να προσθέσει κι άλλα· με άλλα λόγια, κάτω από αυτές τις συνθήκες η ήττα είναι αναπόφευκτη. Θα ήθελα να σημειώσω ακόμα ότι  η ήττα στον όποιο πόλεμο παίρνει πολλές και διάφορες μορφές, ο θάνατος όμως είναι η απόλυτη ήττα· και μιας κι ο Θάνατος (με καφαλαίο) είναι αθάνατος, είναι ο μόνος Θεός, είναι ο μόνος Θεός του Κυρίου ημών.  Όποιος πεθαίνει στον πόλεμο, λατρεύει τον Θεό του Κυρίου, τον Θάνατο –  μερικοί το γνωρίζουν, οι περισσότεροι όμως όχι. Ο θάνατος όμως μπορεί να είναι η τελική κατάληξη όχι μόνο του πολέμου αλλά και της αυτοκαταστροφής –  το πως όμως,  και το γιατί μας σπρώχνει  ο Κύριος προς την αυτοκαταστροφή θα το εξετάσουμε σε ένα από τα προσεχή σημειώματα που αφιερώνουμε στην ένοπλη βία. 

   Πρέπει να ήταν το 1987· μάζευα ροδάκινα στη Σκύδρα Ημαθίας, στο Βέρτεκοπ, όπως την έλεγαν κάποτε, και μετά τη δουλειά πήγα να φάω και μετά το φαΐ πήρα τη BMW, μοντέλο 1952,  με καλάθι, όπου είχα τα υπάρχοντά μου (βιβλία, ρούχα, κουζινικά) και πήγα να παίξω μπιλιάρδο.  Ακολουθούσα  το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα, εκείνη όμως τη μέρα λοξοδρόμησα και πέφτω σε ένα τύπο που έπλενε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου. Σβήνω τη μηχανή και περιμένω να κάνει στην άκρη. Ο τύπος όμως δεν χαμπάριαζε, λες και δεν υπήρχα. Του λέω να κάνει στην άκρη και μου λέει,  ‘βιάζεσαι, αγοράκι μου;’ Κι αρχίζω να του λέω ότι δεν έχει το δικαίωμα να κλείνει το δρόμο, ότι ο δρόμος ανήκει σε όλους και άλλα παρόμοια. Μου λέει,  η Αστυνομία είναι εδώ πιο κάτω! Ξέρετε τί έκανα;  Πήγα στο Τμήμα, τους εξήγησα τι συνέβη, ήρθε μαζί μου ένας αστυνομικός και του λέει χαμογελώντας, άντε, ρε Τάκη, τελείωνε να περάσει ο άνθρωπος! Κι απαντάει κι ο Τάκης χαμογελώντας, ‘ τελειώνω σε πέντε λεπτά’.  Κάθισα στη μηχανή και περίμενα. Μάταια. Άρχισα να βράζω μέσα μου. Αν είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή μια καραμπίνα,  θα του έκανα το κεφάλι νιανιά, θα του το μάζευαν με το κουταλάκι. Όπλο όμως δεν είχα, να παίξω ξύλο είδα ότι δεν με έπαιρνε κι εκεί που σκέφτομαι να δω τι θα κάνω, ρίχνω ένα βλέφαρο γύρω μου, να εξερευνήσω το περιβάλλον,  να βρω κάποια διέξοδο, και παρατηρώ ότι στα δεξιά μου είναι ένα ξενοδοχείο-μπουρδέλο. Τρεις πουτάνες κάθονται στα μαρμάρινα βρόμικα σκαλοπάτια και πίνουν φραπέ και χασκογελάνε. Τα είδα αμέσως  όλα. Ο νταβατζής συνέχισε να πλένει προκλητικά το αυτοκίνητο ψάχνοντας για θύμα, ψάχνοντας να πλακώσει κάποιον στο ξύλο.  Έκανα μερικές μανούβρες, γύρισα τη μηχανή προς την άλλη κατεύθυνση, έβαλα μπρος κι έφυγα. Αυτό το περιστατικό με απασχόλησε και με απασχολεί ακόμα. Πρώτη μου φορά  ένιωσα τόση μεγάλη επιθυμία να σκοτώσω άνθρωπο. Εκείνο που με απασχόλησε πιο πολύ ήταν η απύθμενη αφέλειά μου, η απερίγραπτη βλακεία μου, η ασυνείδητη ανωριμότητά μου. Λίγα λεπτά της ώρας σκέφτηκα ότι αυτό που έκανα τελικά ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω από την αρχή, είτε είχα όπλο πάνω μου είτε όχι. Να είχα όπλο πάνω μου δεν υπήρχε περίπτωση – έπρεπε να κόψω κίνηση, να εκτιμήσω όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν την κατάσταση, να γυρίσω και να εξαφανιστώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έτσι, ούτε εγώ θα συγχυζόμουν, ούτε θα διασκέδαζα νταβατζή, μπάτσο και πουτάνες. Δεν είχα κατανοήσει ότι εάν πολεμούσα θα έχανα –  κι αν σκότωνα, άν νικούσα δηλαδή, τότε θα καταλάβαινα ότι κάθε νίκη με τη χρήση όπλων είναι αποτρόπαια ήττα. Ο μόνος τρόπος να νικήσω πραγματικά ήταν να μην πολεμήσω, να έφευγα –  κι αυτό έκανα αλλά πολύ αργά. Πότε όμως δεν είναι αργά, μιας και αργά σημαίνει ‘μαθαίνω’.

Continue reading

ο ανθρώπινος εγκέφαλος ως κομμουνιστικότητα

Εάν χρειαζόμαστε έναν αρωγό, έναν βοηθό για να μας βοηθήσει να  σκεφτούμε ποια θα μπορούσε να ήταν μια κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας, τότε αυτός ο δάσκαλος, ο μάστορας, είναι ο εγκέφαλός μας, ο

Continue reading