φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Όταν σε κάποια φάση της ζωής μου, πριν πολλά χρόνια, συνειδητοποίησα ότι το εντονότερο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας, τουτέστιν η ζωτικότερη προσδοκία και  επιδίωξη του δυτικού Κυρίου ήταν, είναι και θα είναι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος, περπατούσα και παραμιλούσα ψιθυρίζοντας ασταμάτητα ‘αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος. . . ‘  για να αναγκάσω τον εγκέφαλο να αποθηκεύσει αυτή τη συνειδητοποίηση τόσο έντονα ώστε να μπορώ να την ανασύρω με ευκολία ανά πάσα στιγμή.  Θεώρησα ότι αυτή η γνώση ήταν γόνιμη αφού πολύ σύντομα διεγέρθη το εξής ερώτημα: αύξηση, μεγέθυνση της ισχύος, πολύ ωραία, αλλά μέχρι ποιό σημείο;  Είναι δυνατόν η ισχύη να φτάσει σε τέτοιο σημείο που να μην μπορεί να μεγεθυνθεί περαιτέρω;  Στο ερώτημα αυτό απάντησα ως εξής: η απόλυτη ισχύη είναι η σωματική αθανασία. Επίσης γόνιμη επίγνωση. Διότι ευθύς αμέσως ένα νέο ερὠτημα προβάλλει στο προσκήνιο – σε ευχαριστώ, εγκέφαλἐ μου: είναι εφικτή η σωματική αθανασία;

     Έχουν διατυπωθεί δύο απόψεις: είναι εφικτή – δεν είναι εφικτή. Ύπάρχουν Κύριοι που διατείνονται ότι είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι· υπάρχουν μαρξιστές που πιστεύουν πως είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι. Εγώ υποστηρίζω  ότι η απόλυτη ισχύς, η σωματική αθανασία, δεν είναι εφικτή – να το επιχείρημά μου: η ζωή επινόησε τον θάνατο για να μην εξαλειφτεί· εάν εξαλείψουμε τον θάνατο, θα εξαλειφθεί η ζωή· μόνο ο νεκρός είναι αθάνατος.

     Πώς έφτασα σε αυτή την αλληλουχία κατανοήσεων, επιγνώσεων, διατύπωσης ερωτημάτων;  Έφτασα χωρίς να το πολυκαταλάβω με την μελέτη του Πλάτωνος.  Αλλά!  Υπάρχει ένα τεράστιο αλλά! Το θέμα δεν είναι να διαβάσεις τον Πλάτωνα αλλά πώς θα τον διαβάσεις. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα διάβασμα· εάν διαβάζουμε χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε κάτι, δεν θα βρούμε τίποτα, χαμένος χρόνος το διάβασμα. Όταν λέω ότι όταν διαβάζω ψάχνω να βρω κάτι σημαίνει ότι το διαβάζω από κάποια σκοπιά.  Διάβασα λοιπὀν τον Πλάτωνα από μαρξιστική αναρχοκομμουνιστική σκοπιά.

 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Λέμε ότι ο Κύριος λατρεύει το χρήμα ή το κέρδος. Τι εννοούμε όμως με τις λέξεις “λατρεύω” και “λατρεία”; Μήπως εννοούμε “υπηρετώ” και “υπηρεσία”, οπότε το χρήμα ή το κέρδος είναι οι Κύριοι του Κυρίου κι αυτός, αναπόφευκτα, περιέρχεται στην κατάσταση του λάτρη, του υπηρέτη, του δούλου ; Μήπως εννοούμε επιθυμώ και επιθυμία, οπότε το χρήμα ή το κέρδος δεν είναι τίποτα παραπάνω από αντικείμενα πόθου; Θα μου πείτε: ναι, αλλά όποιος ποθεί δεν υπηρετεί; Δεν  είμαστε δούλοι των πόθων μας; Οι επιθυμίες μας δεν ελέγχουν την κατάσταση; Ασφαλώς και είμαστε υποχείρια των ίδιων των επιθυμιών μας, φαίνεται από τη δυσκολία να παραιτηθούμε από αυτές, αλλά΄, στην περίπτωση του Κυρίου, θα πρέπει  να  επιλέξουμε ποια είναι η κύρια σημασία. Η πυρηνική επιθυμία του Κυρίου είναι η ισχυροποίησή του, η αύξηση, η μεγέθυνση της διαθέσιμης ισχύος, της δυνατότητας να επιβάλει την θέλησή του στους εχθρούς του, δηλαδή, στους αντιπάλους του (ανταγωνιστές και υποτελείς Παραγωγούς) και στη Φύση. Αυτός είναι ο κοινός στόχος σχεδόν όλων των κειμένων που συντάχθηκαν από τους ελληνόφωνους Κυρίους, για να περιοριστώ σε αυτούς, της  αρχαϊκής και κλασικής εποχής, από την Ιλιάδα μέχρι τον Αριστοτέλη. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιεί τα προσφορότερα μέσα, τα μέσα δηλαδή που του επιτρέπουν να ισχυροποιηθεί με την όσο το δυνατόν μικρότερη προσπάθεια σε όσο το δυνατόν ελάχιστο χρόνο. Η ίδια η επιθυμία της ισχυροποίησης και ο τρόπος εκπλήρωσής της (Θεός – ορθός λόγος) μας ωθεί να δούμε τη λατρεία ως επιθυμία περισσότερο παρά ως υπηρεσία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Κάποτε, ο αδύναμος Κύριος ήθελε να γίνει πιο ισχυρός από τους εχθρούς του, τους αντιπάλους του και τη φύση· δεν μπορούσε όμως κι αυτό επέτεινε την αδυναμία του. Αυτό όμως που μπορούσε να κάνει, το έκανε· εκπλήρωσε τις επιθυμίες του με τη φαντασίωση και τη φαντασία: έφτιαξε ένα πλάσμα το οποίο ήταν αήττητο, αθάνατο, πιο ισχυρό από τη φύση και το ονόμασε Θεό (Δία, Γιαχβέ, Άχουρα Μάσδα, κλπ). Και ήρθε μια εποχή, που ο Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τη μία επιθυμία μετά την άλλη και να γίνεται ακόμα και πιο ισχυρός από το πλάσμα της φαντασίωσής του. Τι είναι ο κεραυνός μπροστά τα πυροβόλα όπλα και στα πυρηνικά; Τι είναι το ιπτάμενο άρμα μπροστά στο Στελθ; Τι είναι η ανεμοπόδαρη Ίρις μπροστά στη σημερινή ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας; Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, στις αρχές του 14^ου μ.Χ. αιώνα, ο αδύναμος Κύριος άρχισε να γίνεται Θεός. Την εποχή αυτή,  που συμπίπτει (για να μη ξεχνιόμαστε) με τις πρώτες μέρες του καπιταλισμού και της πειραματικής επιστήμης, την ονομάζουμε εποχή της γένεση του Θεού. Σήμερα, μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα: θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της γένεσης του Θεού; Θα καταφέρει ο Κύριος να γίνει Θεός ή θα παραμείνει θεός, ένας πανίσχυρος Κύριος, ένας ψιλικατζής Θεός; Θα μπορέσει να εκπληρώσει τις δυο ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, να γίνει δηλαδή αθάνατος και να απεξαρτηθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου; Στον κύκλο διαλέξεων με τον τίτλο Θεολογία της Προόδου θα σχετίσουμε τον Θεό με την Πρόοδο, θα αφηγηθούμε την ιστορία τους, θα εστιάσουμε την προσοχή μας τόσο στην διαδικασία της εμφάνισής τους όσο και της γένεσής τους και θα δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα εάν ο Κύριος μπορεί να γίνει Θεός.

Continue reading →