φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Εάν ο Αδάμ και η Έυα ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, ήταν γιατί ήταν οι τελευταίοι προάνθρωποι, οι τελευταίοι επιζήσαντες μιας μακράς διάρκειας περιόδου αλληλοκτονίας και αλληλοβοράς. Γίναμε άνθρωποι και επειδή καταφέραμε, με τη βοήθεια και της σκέψης και του ενστίκτου επιβίωσης και αναπαραγωγής, να σταματήσουμε την αλληλοκτονία και την αλληλοβορά προκρίνοντας τη συνύπαρξη και τη συμβίωση –  μια επανάσταση, μια κομμουνιστική επανάσταση μάς έκανε ανθρώπους (ανθρωπογένεση) και ανθρώπινη κοινωνία (κοινωνιογένεση) . Οι  ισχυρότατες όμως αρχέγονες δυνάμεις της ψυχής όχι μόνο δεν εξέλιπαν αλλά αποδείχτηκαν και δυσδάμαστες: ο ένας αδερφός θανάτωσε τον άλλον.

Ο homo necans, ο άνθρωπος που θανατώνει, δεν θανατώνει με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο τρόπο τα θύματά του. Κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, την τροφοσυλλεκτική-κυνηγητική και τη νεολιθική, η πολεμική και η τελετουργική θανάτωση ήταν πολύ περιορισμένη και οι τρόποι θανάτωσης ποικίλοι. Αν και ποικίλοι όμως, πολλοί τρόποι θανάτωσης ήταν άγνωστοι –  ένας από αυτούς και ο αποκεφαλισμός.

Ο αποκεφαλισμός εμφανίζεται στις ποιμενικές – νομαδικές κοινωνίες. Προσθέτω τον όρο νομαδικός για να διευκρινίσω ότι υπήρξαν, και υπάρχουν, κοινωνίες ποιμενικές, οι Μασάι στην Κένυα για παράδειγμα,  που δεν ήταν νομαδικές. Ο αποκεφαλισμός του εχθρού ή του θύματος της τελετουργίας (της θυσίας) επιχωριάζει στις ινδοευρωπαϊκές, εβραϊκές, αραβικές, τουρκικές και μογγολικές κοινωνίες και επιβιώνει σε όλες τις κοινωνίες που προέρχονται από αυτές. Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει μια ιστορία του αποκεφαλισμού, της καρατόμησης, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να θυμηθεί ή να συνειδητοποιήσει τη συχνότητα του αποκεφαλισμού στις κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής, ποιμενικονομαδικής προέλευσης, Κυριαρχίας, Πόσοι βασιλιάδες δεν ήπιαν κρασί από τα κρανία των αντιπάλων τους! Πόσα κομμένα κεφάλια εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών, δεν επιδείχθηκαν δημοσίως!  Πόσοι βασιλείς και αυτοκράτορες δεν έχασαν το κεφάλι τους από το τσεκούρι, το σπαθί και το μαχαίρι του δήμιου! Κι αυτή η καρμανιόλα, τι μεγαλοφυής μηχανική επινόηση του εν τω γεννάσθαι επεκτεινόμενου βιομηχανικού καπιταλισμού! Η οποία ήταν και το ερέθισμα για την επινόηση του διαφράγματος  της φωτογραφικής μηχανής! Το διάφραγμα είναι μηχανισμός αποκεφαλισμού του φωτός!

Θα αντιληφθήκατε ότι δεν θα αργήσω να θέσω τα ερωτήματα της ημέρας:  γιατί ο αποκεφαλισμός επινοήθηκε στις ποιμενικές-νομαδικές κοινωνίες; Γιατί επιβίωσε στις κοινωνίες που προήλθαν από αυτές; Γιατί εξαφανίστηκε, αν εξαφανίστηκε,  στις καπιταλιστικές κοινωνίες, συνεχίζει όμως να υπάρχει σε περιοχές του μουσουλμανικού, αραβικού κόσμου;  Γιατί η ρωμαϊκή Κυριαρχία προτιμούσε τη σταύρωση από τον αποκεφαλισμό;

Continue reading →

      φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Σήμερα θα δείξω ότι ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων του Κυρίου είναι ένδειξη και συνέπεια συνάμα της περιφανούς νίκης που έχει καταγάγει ο Κύριος σε βάρος των Υποτελών Παραγωγών και μικρομεσαίων Κυρίων. Σε περιόδους νικηφόρας έκβασης του κοινωνικού πολέμου  έρχονται στην επιφάνεια, προβάλλονται  οι καταπιεσμένες επιθυμίες  και αξιώσεις Κυριαρχίας των Υποτελών Κυρίων της πολιτικής, αφού κάθε υποτελής Κύριος όχι απλά επιθυμεί σφόδρα να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας αλλά να γίνει ο ίδιος αρχηγός.

     Και θα υποστηρίξω ότι όσο δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα ένας ορατός μεγάλος  πολιτικός ή  κοινωνικός κίνδυνος η τάση αυτή θα συνεχιστεί και η πολιτική Κυριαρχία θα ασκείται μέσω πολιτικών συμμαχιών. Οι κατακερματισμένες πολιτικές δυνάμεις του Κυρίου θα ενωθούν μόνο εάν η Κυριαρχία αντιμετωπίσει το φάσμα μιας σοβαρής απειλής –  ποια θα είναι αυτή μόνο να εικάσουμε μάς επιτρέπεται αλλά μάς επιτρέπεται:  αυτόνομη εμφάνιση των Υποτελών Παραγωγών στο πεδίο του Πολιτικού και της πολιτικής· ή:  διεθνής κρίση (οικονομική, πολεμική, πολιτική, οικολογική) που θα επιτρέψει την εμφάνιση της προηγούμενης απειλής.

   Η διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης/ διάλυσης  είναι σαφέστατα ποιμενικής πολεμικής προέλευσης:  επαναλαμβάνεται εδώ και πάνω από 6.000 χρόνια. 

    Αυτά θα μας απασχολήσουν σήμερα.

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Με τα χέρια στις τσέπες ανακοίνωσε στους μετόχους και τους συνεργάτες του protagon.gr την ίδρυση του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ο δημοσιογράφος του megaλου καναλιού  Σταύρος Θεοδωράκης. Σε κείμενό του, με τον τίτλο ΞΕΚΙΝΑΜΕ, παρουσίασε τους λόγους της ίδρυσης του νέου κόμματος αλλά και το πρόγραμμά του.  Κάθε φορά που βλέπω άνθρωπο με τα χέρια στις τσέπες θυμάμαι ένα ποίημα αλλά δεν γνωρίζω ποιος το έγραψε (το άκουσα πριν το 2000 μ. Χ.,  μόλις άνοιξα το  ραδιόφωνο,  αφού ο παραγωγός της εκπομπής [Κώστας Τριπολίτης]  είχε  ήδη πει το όνομά του – πολύ θα ήθελα να το μάθω): 

    Τόσα κορμιά περιμένουν να χαϊδευτούν /  τόσοι στίχοι να γραφτούν /  κι εσύ περπατάς με τα χέρια στις τσέπες;     

    Κι εσύ, Σταύρο Θεοδωράκη, ανακοινώνεις την ίδρυση κόμματος που θα επιλύσει, επιτέλους, τα προβλήματα όλων (των ανέργων, των εργαζομένων, των αυταπασχολουμένων, των μικροεπιχειρηματιών, των μεγάλων καπιταλιστών) με τα χέρια στις τσέπες;  Τί θέλεις να μας πεις, αλλά δεν το συνειδητοποιείς, όταν μας μιλάς με τα χέρια στις τσέπες; Τί είναι πιο σημαντικό, φίλες και φίλοι; Το κείμενο της ανακοίνωσης της ίδρυσης και του προγράμματος του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ  ή ο όρθιος πολιτικός ρήτορας Σταύρος Θεοδωράκης με τα χέρια στις τσέπες; Η γλώσσα του σώματος μας λέει πολύ περισσότερα και διαυγέστερα!  Μα και το όνομα του κόμματος μας λέει πολύ περισσότερα; Τί μας λένε;

    Βάζουμε τα χέρια μας στις τσέπες όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι – κι όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι είμαστε σε αμηχανία. Εικάζω ότι οι τσέπες του Στ. Θεοδωράκη δεν είναι τρύπιες, ότι δηλαδή δεν θέλει να πιάσει τον πούτσο του και τ’ αρχίδια του και μας το κρύβει. Κάτι άλλο θέλει να κρύψει.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Θα ήθελα σήμερα να επαναλάβω τις απόψεις που έχω διατυπώσει τα τελευταία χρόνια σχετικά με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση, τις τάσεις του παρόντος και τις μελλοντικές εξελίξεις  για να δω εάν  ισχύουν ακόμα, για να τις επανεξετάσω και να τις αναθεωρήσω, εάν χρειαστεί, να τις ξανασκεφτώ, να τις εμπλουτίσω. 

     1. Το πρώτο ερώτημα που με απασχολεί είναι το εξής: ποιός είναι ο οικονομικός σχεδιασμός του Κυρίου καπιταλιστή, την υλοποίηση του οποίου έχει αναλάβει το πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό υπηρετικό προσωπικό Του;  Ας διευκρινίσουμε ότι στη προκειμένη περίπτωση  Κύριος καπιταλιστής είναι ο πιο ισχυρός καπιταλιστής, οι μεγάλες εξαγωγικές βιομηχανίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνω το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τις μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να επεκταθούν περαιτέρω, οι  μόνοι τρόποι για να αυξηθεί η κερδοφορία τους είναι αφενός το κλείσιμο,  η καταστροφή των αυταπασχολούμενων, των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και αφετέρου η μείωση του μεροκάματου/μισθού.  Για να πραγματοποιηθούν αυτές οι δύο επιδιώξεις απαιτείται η κρατική φορολογία, η έλλειψη χρήματος, η λιτότητα  και η ανεργία. Απαιτείται ασφαλώς και χρόνος, απαιτείται βεβαίως και πολιτική σταθερότητα για να αντιμετωπιστούν με αποτελεσματικότητα και με γνώμονα την ενίσχυση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας οι οδυνηρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, η εξαθλίωση δήλα δή ενός πολύ μεγάλου μέρους των μικροαστικών στρωμάτων (των μικρών επιχειρήσεων) και του μεγαλύτερου τμήματος των Υποτελών Παραγωγών, όλων των ηλικιών. Θεωρώ ότι η επίθεση του Κυρίου και η διαχείριση των συνεπειών της θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα οχτώ με δέκα χρόνια, μέχρι το 2022-4.

      2. Η διαδικασία της καταστροφής δεν πρέπει να διακοπεί, κι αν διακοπεί, το διάλειμμα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν συντομότερο. Όταν η κυβέρνηση της Πασοκονεοδημοκρατίας  λέει και επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι οι βουλευτικές εκλογές θα γίνουν τον Ιούνιο του 2016, το εννοεί με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Και βέβαια το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του Κυρίου καπιταλιστή θα επιδιώξει να νικήσει γι άλλη μια φορά. Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο βουλευτικές εκλογές να γίνουν νωρίτερα; Πώς θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει τη νίκη, όποτε κι αν γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, για να συγκροτήσει και πάλι κυβέρνηση;

     Ασφαλώς και υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνουν εκλογές νωρίτερα – αν και, επαναμβάνω, θα κάνει το κάθε τί για να μην γίνουν. Είτε γίνουν όμως νωρίτερα είτε στην ώρα τους, το βασικό μέλημα του Πολιτικού Προσωπικού είναι η νίκη και ο σχηματισμός  νέας κυβέρνησης που θα συνεχίσει την επίθεση και θα διαχειριστεί τις συνέπειες της νίκης. Πριν δούμε πως σχεδιάζει να τα καταφέρει και να νικήσει και πάλι, ας δούμε πως ο Κύριος καλύπτει τα νώτα του με τόσο αποτελεσματικό τρόπο σε αυτόν τον  κοινωνικό πόλεμο, πως δηλαδή έχει βγάλει νοκ άουτ τον πιο ισχυρό κοινωνικό αντίπαλό Του. 

    3. Αναρωτιέμαι: ποιός θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στον Κύριο, ποιός θα μπορούσε να ανακόψει την επέλασή Του, να σταματήσει τη διαδικασία καταστροφής των μικρομεσαίων καπιταλιστικών  επιχειρήσεων, να αποτρέψει τη μείωση του μισθού και των συντάξεων, ποιός θα μπορούσε και να τον νικήσει ακόμα; Μα το προλεταριάτο των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών, ποιός άλλος; Θα το κάνει;

ΟΧΙ, σε καμιά περίπτωση·  δεν το έκανε, δεν το κάνει και δεν θα το κάνει.

Μα γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το εν λόγω βιομηχανικό

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

    Ο Θεός είναι και αγαθός (καλός, δίκαιος) και εξοντωτής· άρα, και ο Κύριος. Εφόσον είναι και αγαθός και εξοντωτής, θα είναι και ελεήμων, οικτίρμων, φιλάνθρωπος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων: θέλω και μπορώ να σε σφάξω αλλά δεν το κάνω. Ο διαιτητής είναι μια μορφή του ελεήμονος. Ο Κύριος είναι και διαιτητής. Δεν αμφιβάλλουμε ότι ο διαιτητής είναι Κύριος – το βλέπουμε στα γήπεδα. 

     Ο διαιτητής είναι προληπτικός σωτήρας, προστάτης. Σώζει και προστατεύει με την πρόληψη, με την αποτροπή της κλιμάκωσης της βίας· όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο της κλιμάκωσης, τόσο πιο Μεγάλος και Σοφός Διαιτητής, Προστάτης και Σωτήρας εμφανίζεται.

    Αυτό είναι ένα σχόλιο πάνω στη θεωρία των δύο άκρων: η στρατηγική του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος είναι να εμφανιστεί ως διαιτητής, σωτήρας και προστάτης. Το Κράτος είναι ένα από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει.

  Θα κάνω άλλα δύο σχόλια που θα απαντούν σε δύο ερωτήματα που με απασχολούν. Εφόσον ο Κύριος είναι και καλός και πανάγαθος και καταστροφέας και εξοντωτής, πώς τα καταφέρνει και συμβιβάζει αυτές τις δύο ασύμβατες πλευρές Του; Ο ένας τρόπος είναι να εμφανίζεται ως σωτήρας, προστάτης και διαιτητής. Να ένας άλλος: να κρύβει επιμελώς και με μαεστρία την καταστροφική/εξοντωτική πτυχή του. Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος: να μεταβιβάζει την καταστροφική/εξοντωτική πτυχή της ύπαρξής Του σε άλλα πρόσωπα και σε άλλους μηχανισμούς – άλλοι θα βγάλουν το καταστροφικό/εξοντωτικό φίδι από τη τρύπα για να μη λερωθούν τα πεντακάθαρα και δίκαια και αγνά χέρια του Κράτους. Αυτοί οι άλλοι είναι κάποιοι υπηρέτες Του: οι φασίστες/ναζιστές.

Continue reading →

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Δεν έχω πάει σε πολλές συναυλίες, πολύ λίγες θυμάμαι, τα τελευταία δε είκοσι χρόνια δεν έχω πάει ούτε σε μία. Του Ρόρι Γκάλαχερ όμως στην Αθήνα, τον Σεπτέμβριο του 1981, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, δεν πρόκειται να τη ξεχάσω. Η μεγάλη κόρη μου δεν περπατούσε ακόμα και μόλις αποκοιμήθηκε αργά το βράδυ, καβάλησα τη Χόρεξ που είχα και πήγα. Οι πύλες του γηπέδου ήταν ανοιχτές· ο Ρόρι και η μπάντα του έπαιζε, ο περισσότερος κόσμος, ροκάδες και φρικιά, ήταν στον αγωνιστικό χώρο, καθισμένοι σε παρέες, περπατούσαν, έπαιζαν, χόρευαν, μπαινόβγαιναν στο γήπεδο, έπιναν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε,  ζούσαμε μέσα σε ένα ντουμάνι. 

  Πάντα κάτι με ενοχλούσε κάθε φορά που παρακολουθούσα  συναυλία καθισμένος για ώρες, ακίνητος και σιωπηλός. Με ενοχλούσε που ήμουν καθισμένος, ακίνητος και σιωπηλός. Να βλέπω κάποιον να τραγουδά κι εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλουες, να μην τραγουδάω, να είμαι καθισμένος, ακίνητος και σιωπηλός είναι μια κατάσταση που μου προκαλεί μεγάλη δυσφορία. Το θεωρώ ξεπεσμό, κατάντια, κοινωνική και ψυχική εξαθλίωση. Ξέρετε τί μου αρέσει; Να είμαι με παρέα και να τραγουδάμε όλοιες μαζί. Τρελαίνομαι, μα τη Παναγία την Τσουτσουνοφιλούσα. Μου αρέσει να τραγουδάω, δεν θέλω να τραγουδάνε οι άλλοι για μένα. Αλλά δεν τραγουδάω γιατί δεν υπάρχει παρέα – κι άλλα πολλά δεν κάνω γιατί δεν υπάρχει παρέα. Η συναυλία, το πορνό, το γήπεδο, το Κοινοβούλιο, το μπαράκι (το λένε και μαντρί -τη  μπάρα, ποτίστρα)  είναι ενδείξεις ότι δεν τραγουδάμε πια, δεν γαμάμε, δεν παίζουμε, δεν αποφασίζουμε, δεν διασκεδάζουμε.

Continue reading →