φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα, όσο κρύο κι αν κάνει

Εάν συγκρίνουμε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής με τους προκαπιταλιστικούς, θα παρατηρήσουμε ότι εμφανίζει πολλά κοινά στοιχεία περισσότερο με τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής παρά με τον δουλοκτητικό ή φεουδαρχικό. Το εργοστάσιο είναι ένα μαντρί και οι υποτελείς Παραγωγοί ιnstrumenta vocalia, ομιλούντα εργαλεία, και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Μαρξ στο Κεφάλαιο το έχει προσέξει, περιοριζόμενος όμως σε σε σποραδικές παρομοιώσεις – τις οποίες και θα μελετήσουμε μόλις μας δοθεί ευκαιρία. Και στους δύο αυτούς τρόπους παραγωγής,  η αρπαγή γίνεται με τη βία (διαρκής ”πρωταρχική” συσσώρευση)  και την απάτη (εμπόρευμα, χρήμα, πίστωση), η αναπαραγωγή της κοινωνίας βασίζεται στον ανταγωνισμό που επιφέρει την εξόντωση των ανταγωνιζομένων (ανταγωνισμός μεταξύ των κεφαλαίων και μεταξύ καπιταλιστών και εργατών) μέσω της κρίσης , κι αν αυτή δεν αρκεί, μέσω του πολέμου. Ο φασισμός είναι μια αναβίωση του ποιμενισμού υπό καπιταλιστικές συνθήκες.

Ένα άλλο κοινό σημείο είναι η εργαλειοφαγία, η καταστροφή, η απαξίωση των εργαλείων. Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι παραγωγής που έχουν την τάση να καταστρέφουν, να τρώνε τα εργαλεία τους: ο ποιμενικός και ο καπιταλιστικός. Τυχαίο; Δε νομίζω. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα. Οι μαρξιστές δεν ασχολούνται, ούτε οι αναρχικοί. Τι να κάνουμε, θα ασχοληθεί η High Scool of Bad Arts. . .

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Θα πήγαινα να τελειώσω το φύτεμα του αρακά, του κρεμμυδιού, των κουκιών και των σκόρδων αλλά κάνει κρύο, μπορεί να ρίξει και κάνα χιονόνερο,  και σκέφτηκα να μείνω μέσα, να κάνουμε λίγη πρωινή παρέα και κατά τις δώδεκα να πιούμε κάνα δυο ποτηράκια κόκκινο μπρούσκο κρασί μέ λαχαρνιά (λάχανο τουρσί), τυρί σαμαθρακιώτικο και ρόκα από το κήπο. Και ψωμί ζυμωμένο με τα χέρια. Και λάδι από την Κρήτη. Και ρίγανη μαζεμένη από το βουνό με τα χρυσά μου τα χεράκια.

Εάν, φίλες και φίλοι, θέσουμε το ερώτημα, ποιος τρόπος παραγωγής είναι κυρίαρχος στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, θα απαντούσαμε, και νομίζω πως δεν θα διαφωνούσατε, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι ο κυρίαρχος. Την ίδια απάντηση θα δίναμε όσον αφορά τον αιγυπτιακό κοινωνικό σχηματισμό. Εάν όμως  το ερώτημα αυτό το θέσουμε για τον κοινωνικό σχηματισμό της Λιβύης, τότε η απάντηση δεν είναι τόσο αυτονόητη. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής είναι ο καπιταλιστικός. Και πολύ εύλογα θα ρωτούσατε: εάν δεν είναι ο καπιταλιστικός, ποιος είναι. Απαντώ: ο ποιμενικός. Για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι ούτε ο καπιταλιστικός ούτε ο ποιμενικός. Πριν από το 1970, πάνω κάτω, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κυρίαρχος τρόπος παραγωγής ήταν ο ποιμενικός. Από τότε όμως άρχισε ένας μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων υπέρ του καπιταλισμού αλλά αυτός ο μετασχηματισμός έχει καθυστερήσει, σταμάτησε θα έλεγα, αδρανοποιήθηκε για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δυο όμως είναι οι βασικοί λόγοι:  η γεωγραφία της περιοχής και το πετρέλαιο. Ο πρώτος, η έρημος, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, αποτελεί έναν θύλακα αναπαραγωγής του ποιμενισμού, της εκτροφής των ζώων με την οποία ασχολείται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, οι Βέρβεροι. Ο δεύτερος είναι το πετρέλαιο, το οποίο συνδέεται άμεσα και έμμεσα με τον καπιταλισμό.Τα έσοδα από το πετρέλαιο ανήκουν στην ολιγομελή άρχουσα τάξη, ποιμενικής αραβικής καταγωγής, εκπρόσωπος των οποίων είναι η οικογένεια Qaddafi, απόγονοι των αράβων κατακτητών.

Continue reading →