φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η δεκαετία 2010-2020 είναι η δεκαετία της επίθεσης του καπιταλιστή Κυρίου της παραγωγής και του χρήματος κατά των μισθωτών της εκτέλεσης, ενεργών και συνταξιούχων (κρατικού, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) και κατά των αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Οι επιδιώξεις του είναι τρεις και σαφείς: να μειώσει  μεροκάματα, μισθούς, επιδόματα και συντάξεις  για να αυξήσει τα κέρδη Του,  τα οποία τείνουν, λόγω της παγκόσμιας επιβράδυνσης και στασιμότητας, άρα παροξυσμού του ανταγωνισμού, να μειώνονται· να αρπάξει τον πλούτο που καρπούνται αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι – για να αυξήσει, και πάλι,  τα κέρδη Του και τον πλούτο Του· τέλος, να συρρικνώσει το Κράτος, καταργώντας οργανισμούς, πουλώντας κρατική ιδιοκτησία, μειώνοντας τον αριθμό των υπαλλήλων, περικόπτοντας τον μισθό τους, περιορίζοντας τις δαπάνες ώστε να μειωθούν οι δαπάνες και άρα να περιοριστεί κι άλλο η φορολογία των μεγάλων καπιταλιστικών, εξαγωγικών και μη, επιχειρήσεων – για να αυξήσει, και πάλι, τα κέρδη Του και τον πλούτο Του.

ΤΑ πρώτα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης είναι σαφή και τα ζούμε ήδη κατά τη διάρκεια της πενταετούς επίθεσης – πολύ θετικά μεν για τον Κύριο καπιταλιστή, αρνητικά δε για τους παντοίους Υποτελείς Του. Οι Υποτελείς δεν μπόρεσαν να αποκρούσουν την επίθεση   – ο Κύριος το γνώριζε πολύ καλά αυτό πριν εξαπολύσει τη δριμεία και αδίστακτη και ανηλεή επίθεσή Του – και ούτε στο μέλλον θα μπορέσουν.  Τα μεροκάματα, οι μισθοί, τα επιδόματα και οι συντάξεις μειώθηκαν – αλλά θα μειωθούν κι άλλο. Όχι μόνο για να αυξηθούν τα κέρδη αλλά, με την λιτότητα και την καταναλωτική υποχώρηση,  και για να εξαφανιστούν από προσώπου κοινωνίας οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρομεσαίοι. Τέλος, ο αριθμός των κρατικών και δημόσιων υπαλλήλων μειώθηκε, όπως και ο μισθός τους αλλά θα μειωθεί κι άλλο, και ο αριθμός των υπαλλήλων και ο μισθός τους.

ΩΣΤΕ η επίθεση δεν έχει λήξει, συνεχίζεται. Θα συνεχιστεί τα επόμενα πέντε χρόνια (2016-2020), έως ότου πραγματοποιηθούν οι τρεις στόχοι της επίθεσης. Η επίθεση του τρίτου τριετούς μνημονίου θα λήξει το 2018 και αμέσως θα υπάρξει και τέταρτο, το θεωρώ τόσο βέβαιο όσο ότι σε δύο ώρες ο ήλιος θα ανατείλει – για λόγους που θα τους εκθέσω ευθύς αμέσως. Υπάρχει στα χέρια των Υποτελών ακόμα ένας πλούτος που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες της επίθεσης: η μείωση μισθών και συντάξεων έχει επιφέρει μια αξιοσημείωτη μείωση της κατανάλωσης, έναν εξορθολογισμό της φτώχειας αλλά η ζωή συνεχίζεται, η ανεργία αντιμετωπίζεται από την οικογένεια, πολλοί μικρομεσαίοι έχουν ακόμα λίπος και το καταναλώνουν, οι πελάτες τους συνεχίζουν να τους επισκέπτονται, αν και πολύ λιγότεροι. Στην καλύτερη περίπτωση, βγάζουν τα έξοδά τους και επιβιώνουν, μόλις θα δουν τις πρώτες ζημιές, αν μπορούν, θα το κλείσουν το μαγαζάκι.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρα

ΓΡΑΦΩ τις Ιστορίες Πείνας για να πω ότι υπάρχει καλοσύνη. Υπάρχει – υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Και κακία υπάρχει -είμαστε και κακοί και καλοί. Την κακία τη θυμάμαι δύο δευτερόλεπτα και το δείχνω με το σήμα της νίκης. Τη καλοσύνη δεν την ξεχνώ ποτέ, θα τη θυμάμαι μέχρι να ψοφήσω. Αν με ρωτήσετε τι είναι η κακία, θα σας απαντήσω ευθέως και σαφηνώς: ο ανταγωνισμός. Αυτή είναι η μήτρα από την οποία προέρχονται και ο κτητικός ατομικισμός και ο φθόνος και η αχαριστία και ο κακός εγωισμός – υπάρχει και καλός, η αξιοπρέπεια της ανυποταξίας. Ο (δυτικός) ανταγωνισμός είναι μια διεστραμμένη εκδοχή, ποιμενικής προέλευσης,  της διεκδίκησης (ανθρωπολογικά μιλώντας,  όχι πολιτικά), της σύγκρουσης. Υπάρχει και άλλη μία εκδοχή της διεκδίκησης και της σύγκρουσης: η συνεργασία, με την καλοσύνη της καθημερινής ζωής να είναι μια ορατή μορφή της.

ΤΗΝ κακία την έχω γνωρίσει καλά, την έχω νιώσει όσο τίποτα άλλο. Το τι έχω τραβήξει δεν λέγεται – από Έλληνες, από ορθόδοξους χριστιανούς. Η καλοσύνη όμως μου έδειξε και μου δείχνει και θα μου δείχνει πως να ζω. Ένα έδωσες, εφτά θα σου δώσει η ζωή·  ένα πήρες, εφτά θα σου αφαιρέσει – αυτός είναι ο κανόνας της ζωής, ο δικός μου κανόνας, σε αυτόν κατέληξα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο αόρατος, ανεπαίσθητος, πανταχού παρών και  πάντα τα κοινωνικά πεδία  πληρών κοινωνικός πόλεμος γίνεται ορατός. Γίνεται ορατός γιατί οξύνεται και γενικεύεται. Ο κοινωνικός διχασμός είναι έκφανσή του, ορατό αποτέλεσμά του. Όσο και να προσπαθεί ο Κύριος να τον αποκρύψει, να τον εξαφανίσει,  δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα. Είναι νομοτελειακή αναγκαιότητα η κλιμάκωση της οποιασδήποτε σύγκρουσης και η κατάληξή της. Η δε διάρκεια προσδιορίζεται από τον αριθμό των συμμετεχόντων, από την διαθέσιμη ισχύ και από την βαρύτητα, την σημαντικότητα του επίδικου αντικειμένου της σύγκρουσης: σε μικροκοινωνικό επίπεδο, ένας καυγάς ανάμεσα σε ζευγάρι ερωτευμένων, παντρεμένων, ανάμεσα σε δύο φίλους, ανάμεσα σε δύο γειτόνους, σε δύο οδηγούς στον δρόμο, σε δύο συνεργάτες, σε δύο συνεταίρους, αρχίζει, κλιμακώνεται, και λήγει μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες ή μέρες. Η κατάληξη θα είναι ή χωρισμός ή ειλικρινέστερη και ανετότερη επικοινωνία, συμβίωση, συνεργασία. Σε μακροκοινωνικό επίπεδο όμως, η μεταξύ κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων, κατηγοριών, ομάδων, πολιτισμικών αντιλήψεων, πρακτικών και ιδεών σύγκρουση είναι πολυσύνθετη και πολύπλοκη και ομιχλώδης ενώ η διάρκεια της όξυνσης είναι μεγάλη – χρόνια και δεκαετίες και μάλιστα πολλές.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εάν την Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015,  οι κάλπες για το δημοψήφισμα ανοίξουν την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, στις 6.08, εγώ στις 6.09 θα πάω να ψηφίσω ΟΧΙ. Το ομολογώ ευθαρσώς, κατηγορηματικά και με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια. Δύο είναι τα επιχειρήματά μου αλλά θα τα διατυπώσω αύριο το πρωί, μα τη Ζωή και μα τη Σκέψη, δεν προλαβαίνω σήμερα – ξημερώνει και θελωπρέπει να πάω να ποτίσω τα καρπούζια και τα πεπόνια.

ναι, φίλες και φίλοι, μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΤΑΝΟΩ πλήρως τα ειρωνικά, να μην πω σαρκαστικά, χαμόγελά σας, το γέλιο σας, την αγανάκτησή σας, τους περιφρονητικούς, εξευτελιστικούς και ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς σας: ελάχιστοι, ελάχιστες θα συμφωνούν, εάν υπάρχουν, με τη θέση ότι η ελληνική κοινωνία είναι κομμουνιστική κοινωνία και μάλιστα μία από τις πιο κομμουνιστικές –  θα έλεγα κιόλας ότι είναι και η πιο κομμουνιστική. Δεν το χωράει ο νους μας ο ανθρώπινος! Ο δικός σας δεν το χωράει, ο δικός μου το χωράει όμως.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για αλλαγή παραδείγματος, μιλώντας επιστημολογικά· όπως πολύ καλά γνωρίζετε, σε κάθε αλλαγή παραδείγματος αντιδρούμε συναισθηματικά, όχι διανοητικά – η σκέψη είναι υπηρέτρια του πάθους. Πρώτα απορρίπτουμε κατηγορηματικά, μετά χλευάζουμε και  περιφρονούμε, μετά κάποιοι αρχίζουν και το σκέφτονται. Για ποια αλλαγή παραδείγματος πρόκειται; Ποιες είναι οι συνέπειες;  Μας χρησιμεύει αυτή η αλλαγή να κατανοήσουμε κάποια ζητήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος;

ΜΕΧΡΙ τώρα πιστεύαμε και θεωρούσαμε ότι ο κομμουνισμός είναι ένα όραμα, μια Ιδέα, ένα ιδεώδες, μια ουτοπία, ένα  πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας  που θα πραγματοποιηθεί κάποτε στο μέλλον. Γιατί δεν πραγματοποιείται σήμερα;  Δεν πραγματοποιείται σήμερα διότι αυτοί που θα το κάνουν, το προλεταριάτο, που θα πάρει υπό τον έλεγχό του τα  μέσα παραγωγής, δεν είναι έτοιμο ακόμα, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις,  ή δεν συντρέχουν οι (επαναστατικές) συνθήκες. Οπότε θα περιμένουμε. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε. Σκέφτομαι μήπως αυτό το μοντελάκι, αυτό το παράδειγμα,  είναι υπεκφυγή, είναι εξιδανίκευση, είναι απόσειση ευθυνών.

ΓΙΑ τον κομμουνισμό ισχύει ότι και για την πατριαρχία. Οι σχέσεις ανδρών-γυναικών, παιδιών- ενηλίκων θα αλλάξουν στο μέλλον, όχι τώρα. Για όνομα του Θεού, σήμερα θα αλλάξουν;  Σήμερα θα καταργήσουμε ή θα περιορίσουμε την πατριαρχία; Όχι, η πατριαρχία θα καταργηθεί σε μια κομμουνιστική κοινωνία· μέχρι τότε η γυναίκα θα είναι υπηρέτρια και τα παιδιά δούλοι. Αυτό το μοντελάκι βέβαια έχει απορριφθεί, απορρίπτεται καθημερινά, αν και πολλές σχέσεις και νοοτροπίες θα αλλάξουν ακόμα, ιδίως αυτές που αφορούν τα παιδιά και τους εφήβους που τα φυλακίζουμε στα παιδικά κρατητήρια (σχολεία)  και στην εφηβική μαλακία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘Ποτέ προφήτης δεν είχε τόση τυφλή υπακοή όσο ο Ριγκού στο σπίτι του, ακόμη και στα παραμικρά καπρίτσια του. Μια κίνηση των χοντρών φρυδιών του βύθιζε τη γυναίκα του, την Αννέτ και τον Ζαν στην πιο θανάσιμη ανησυχία. Κρατούσε τους τρεις σκλάβους του δεμένους με μια αλυσίδα από καθήκοντα. Κάθε στιγμή, τα δυστυχισμένα πλάσματα είχαν μια εργασία να κάνουν, κάθε στιγμή τον είχαν πάνω τους να τους επιβλέπει. Στο τέλος έβρισκαν ένα είδος ευχαρίστησης στο να κάνουν καλά τη δουλειά τους και δεν έπλητταν ποτέ. Και οι τρεις είχαν μοναδικό σκοπό τους την καλοπέραση αυτού του ανθρώπου.’ 

 Χωριάτες του Ονορέ ντε Μπαλζάκ

ΓΝΩΡΙΖΩ πολύ καλά ότι έχετε πολλές αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, ενδοιασμούς, ριζικές διαφωνίες  με τον όρο Αριστερά. Το καταλαβαίνω, το κατανοώ. Βρίσκομαι όμως σε πλήρη αδυναμία να επινοήσω, να μεταχειριστώ έναν άλλον όρο που να εκφράζει αυτό που θέλω να πω. Αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω κάποιον όρο που να περιέχει την πρόθεση αντί ή τη λέξη κίνημα ή κάποιο παράγωγό της. Βάλτε εσείς όποιον άλλον όρο θέλετε στη θέση αυτού που εγώ χρησιμοποιώ.  Θα ήμουν πολύ χαρούμενος εάν αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα. Όταν λέω Αριστερά εννοώ το σύνολο των ομάδων και των ατόμων που αφενός φέρνουν στο προσκήνιο τόσο τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, το τέλος της καπιταλιστικής εργασίας και όλων των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών θεσμών που συνδέονται άρρηκτα με αυτήν, την τρομακτική αύξηση του αριθμού των ανέργων όσο και τις δυνατότητες της εποχής μας και αφετέρου βιώνουν και συντονίζουν τη διεύρυνση του κομμουνισμού ως του μόνου τρόπου αντιμετώπισης των ποικίλων και πολλών και οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες. Αυτή είναι η Αριστερά του παρόντος και του μέλλοντος που φαντάζομαι εγώ και ίσως κάποιοι άλλοι και άλλες και προφανώς όχι εσείς –  εσείς θεωρείτε ότι η Αριστερά ή όπως την λέτε αλλιώς είναι κάτι  άλλο.

ΔΕΧΟΜΑΙ ότι η Αριστερά του μέλλοντος δεν πρέπει να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, στο πεδίο μάχης όπου ο καπιταλιστής Κύριος παίζει στην έδρα του και είναι πανίσχυρος. Η πολιτική είναι ένα πεδίο μάχης του κοινωνικού πολέμου και πολλές φορές έχουμε νικήσει εκτός έδρας. Θα πρέπει όμως να λάβει υπόψη της τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Το πρώτο αξίωμα το εφαρμόζουμε σε αυτό που ονομάζω πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη, διεύρυνση του κομμουνισμού. Μόνο το δεύτερο  μπορεί να εφαρμοστεί στο πεδίο της πολιτικής: εδώ πρώτα πρέπει να νικήσεις και μετά να πολεμήσεις. Δήλα δή, πρέπει να διαγράψεις το ενδεχόμενο της ήττας, της συντριβής, της αποτυχίας, της αφομοίωσης.

ΕΑΝ το κομβικό επίδικο αντικείμενο της πολιτικής είναι η διαχείριση του Κράτους (κοινοβουλευτική δημοκρατία)  και εάν το Κράτος είναι πολύ πιο ισχυρό από την οποιαδήποτε διαχείριση, ακόμα και από την πρόθεση καταστροφής του, ο εξοβελισμός της ήττας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αποφυγή τόσο της διαχείρισης του Κράτους όσο και της μετωπικής σύγκρουσης με αυτό. Ο κομβικός σκοπός της Αριστεράς θα πρέπει να είναι η πρόκληση, η επινόηση, η δημιουργία όσο γίνεται περισσότερων και καινοφανών προβλημάτων και δυσχερειών –  αυτό είναι το πολιτικό αντάρτικο, που σε συνδυασμό με το κοινωνικό αντάρτικο (πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη) φορτώνει το σύστημα με επιπλέον προβλήματα.

Continue reading →