φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μόλις πριν από κάνα δυο χρόνια έμαθα ότι μπορεί κάποιος να παραγάγει μπύρα στο σπίτι του! Μα την Παναγία, τόσο καθυστερημένος είμαι! Πέρυσι, διάβασα σε εφημερίδα ότι υπάρχουν στην Ελλάδα μερικές δεκάδες μικρές ζυθοποιΐες, οι οποίες διαθέτουν τη μπύρα που παράγουν σε τοπικό επίπεδο, και όχι μόνο! Πίνοντας μπύρα μεγάλων βιομηχανιών και βλέποντας διαφημίσεις  είχα σχηματίσει την εντύπωση, που είχε αναχθεί στο επίπεδο της γνώσης,  ότι η παραγωγή της μπύρας είναι κάτι φοβερό και τρομερό, κάτι πολύπλοκο, κάτι που απαιτεί τεράστιο εργαλειακό εξοπλισμό, μεγάλες εγκαταστάσεις, φορτηγά, πολλούς εργάτες, επιστημονικό προσωπικό και άλλα πολλά.  Πώς σχηματίζεται μια γνώση μέσα στον εγκέφαλό μας! Να πως σχηματίζεται:  ο εγκέφαλός μας είναι ειδικευμένος να γενικεύει! Αυτή η γνώση, αυτή η επίγνωση των δυνατοτήτων του εγκεφάλου, η ροπή προς τη γενίκευση, η τάση προς το ολίσθημα,  είναι μία από τις υπέρτατες γνώσεις του ανθρώπου. Οφείλουμε να ελέγχουμε συνεχώς το πως και το τι σκεφτόμαστε, το πως και το τι γνωρίζουμε!

    Μου αρέσει η μπύρα, μου αρέσει πολύ αλλά πίνω ελάχιστη βιομηχανική μπύρα και μόνο weiss, τη λευκή μπύρα, που γίνεται από σιτάρι (με λίγο κριθάρι). [Η ελληνική Βεργίνα πίνεται ευχάριστα]. Αυτές τις μέρες έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Βρήκα ένα βιβλίο, το μοναδικό που υπάρχει,  αν δεν κάνω λάθος, για τη ζυθοποίηση και για συνταγές. Είναι του Wolfgang (ο λύκος έφυγε) Vogel (πουλί), εκδόσεις Ψύχαλου: ΜΠΥΡΑ: ζυθοποίηση, συνταγές (τίτλος πρωτοτύπου, Bier aus eigenem Keller – μπύρα από το δικό μας κελλάρι). Μαθαίνω φοβερά και τρομερά πράγματα, μου αρέσει να μαθαίνω!  Αύριο Σάββατο, θα επισκεφτώ ένα κατάστημα στη Θεσσαλονίκη που διαθέτει εξοπλισμό για οικιακή, και όχι μόνο, παρασκευή  μπύρας, κάπου στη Φράγκων. Το επόμενο Σάββατο θα πάω σε ένα χωριό μόλις 4 χιλ. από τη Ξάνθη   και θα επισκεφτώ ένα κοινόβιο που παράγει τη μπύρα του –  θα περάσω βέβαια κι από το παζάρι της Ξάνθης, θα περάσω από τους τσιπουράδες, τους παραγωγούς τσίπουρου, που είναι το σημείο συνάντησης όλων των εναλλακτικών και  παραγωγών  βιολογικών προϊόντων. Σας διαβεβαιώνω ότι του χρόνου τέτοια εποχή στους φίλους και τις φίλες που θα μας επισκέπτονται θα προσφέρουμε τη δική μας μπύρα, με κριθάρι και σιτάρι δικής μας παραγωγής, χωρίς φυτοφάρμακα και λιπάσματα!  Εάν κάποιος φίλος, φίλη μας διαβάζει και φτιάχνει δική του μπύρα, εάν έχει χρόνο και διάθεση, θα ήθελα πολύ να με βοηθήσει με τις γνώσεις του και την πείρα του.

    Αυτό όμως θα είναι η αρχή. Γιατί η επιδίωξη μου είναι η συνεργατική συνεταιριστική οργάνωση μιας μικρής ζυθοποιΐας που θα καλύψει τις τοπικές ανάγκες εξοβελίζοντας  τις μεγάλες καπιταλιστικές ζυθοποιΐες. Τί είναι ο κομμουνισμός, φίλες και φίλοι;  Δεν είναι η ελεύθερη συνεταιριστική οργάνωση της παραγωγής;  Πότε θα το κάνουμε αυτό;  Όταν θα καταλάβουμε με τα όπλα ή με τις εκλογές το Κράτος και τα μέσα παραγωγής; Τη Δεύτερη ή την Τρίτη Παρουσία; Μπορούμε να το κάνουμε σήμερα!

     Με αφορμή λοιπόν τη μπύρα θα ήθελα να εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την αυτάρκεια και την κλιμάκωσή της.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Θα γνωρίζετε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν τρώει ψωμί, όχι γιατί δεν έχει, αλλά διότι δεν ανήκε ποτέ στο διαιτολόγιό του. Αντί ψωμιού τρώει ρύζι. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που σήμερα τρώνε ψωμί θα συνεχίσουν να τρώνε και σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία. Το ερώτημα που με απασχολεί είναι:  Πως θα το παράγουν; Μπορούμε σήμερα να παραγάγουμε ψωμί όπως θα το παράγουν οι άνθρωποι σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία; Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι. 

    Σήμερα, το ψωμί είναι ένα εμπόρευμα. Ως εμπόρευμα έχει μια ανταλλακτική αξία και μια αξία χρήσης. Για να φας (αξία χρήσης) 330 γρ. ψωμί , μια μικρή φραντζόλα, πρέπει να δώσεις 1 εβρό. Εάν μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται 1,5 κιλό ψωμί την ημέρα πρέπει να σκάει κάθε μέρα στον φούρναρη 4-5 εβρά. Εάν σκεφτούμε ότι ένα κιλό σιτάρι κοστίζει από 10 έως 25 λεπτά, ανάλογα με τη τιμή που έχει κάθε χρόνο, λόγω καλής ή κακής σοδειάς, με πέντε εβρά αγοράζεις 20-50 κιλά σιτάρι, δηλαδή, 20-50 κιλά αλεύρι εάν το αλέσεις εσύ ο ίδιος, δηλαδή, 26-65 κιλά ψωμί (με ένα κιλό αλεύρι φτιάχνεις 1, 3 κιλά ψωμί), δηλαδή, 80 με 200 φραντζόλες  των 330 γρ.! Με πέντε εβρά όμως εσύ αγοράζεις 4-5 φραντζόλες!

Δεν λάβαμε όμως υπόψη μας το κόστος των μηχανών άλεσης, των μηχανών ζυμώματος,  του φούρνου ψησίματος, των οχημάτων μεταφοράς σιταριού, της ενέργειας που  απαιτείται για να λειτουργήσουν όλες αυτές οι μηχανές και δεν λάβαμε υπόψη μας βέβαια και τον χρόνο εργασίας (άρα, και το κόστος της εργασίας)  που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί η μεταφορά σιταριού, η παραγωγή αλευριού και το ψήσιμο του ψωμιού. Θα τα δούμε όλα αναλυτικά παρακάτω, αφού διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το ζήτημα που μας απασχολεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα θα απαντήσω σε ένα σχόλιο του αρτοποιού Δημήτρη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ‘γράφω αηδίες’ σε ένα σημείωμά μου με τίτλο ‘το ψωμί-εμπόρευμα ως μέσον αρπαγής και καταστροφής’ και μου προτείνει, με προκαλεί θα  έλεγα, να μου δώσει ένα φούρνο για να δω πως βγαίνει το ψωμί και το μεροκάματο.

Στο σημείωμα αυτό υποστήριξα ότι το ψωμί που τρώμε είναι κάκιστης ποιότητας και πανάκριβο και ότι αρτοποιοί βγάζουν τρελά λεφτά. Δεν τον ενόχλησε το κακής ποιότητας ψωμί αλλά οι ανακρίβειες που γράφω περί του βάρους του ψωμιού και των κερδών των φουρνάρηδων. Ο Δημήτρης αγνοεί ίσως ότι έχω έρωτα με το ψωμί και ότι είμαι κι εγώ αρτοποιός μιας και ποιώ άρτον, όχι για να το πουλάω αλλά για τις ανάγκες του σπιτιού κι αν περάσει κάνας φίλος από το σπίτι, φεύγει και με ένα καρβελάκι ή με παξιμάδια. Εγείρονται λοιπόν τα εξής ερωτήματα: εάν το ψωμί που τρώμε είναι κάκιστης ποιότητας, πως είναι το καλό ψωμί, ποιο είναι το καλό ψωμί; Μπορούμε να παράγουμε καλό ψωμί; Πως θα μπορέσουμε να παράγουμε ψωμί που να μην είναι εμπόρευμα;

Τα ερωτήματα αυτά σχετίζονται με το ζήτημα του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής. Εάν ο κομμουνισμός είναι μια διαδικασία οργάνωσης της ομάδας, του κυττάρου της κοινωνίας,  και των κοινωνικών πρακτικών, στην οποία επικρατεί η κοινοχρησία, η κοινοκτησία, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η δημιουργική διαχείριση της σύγκρουσης και της διεκδίκησης, η ελευθερία και η ισότητα, είμαστε σε θέση να μιλάμε για κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής; Θα μπορούσαμε υπό το πρίσμα το εμμενούς κομμουνισμού να φανταστούμε,να σκεφτούμε πως θα μπορούσε να οργανωθεί η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου; Εκός από το ψωμί ασχοληθήκαμε ήδη με την παραγωγή των φρούτων, στο κείμενο για τους κοινοτικούς οπωρώνες, και με το συλλογικό μαγείρεμα, στο οποίο και θα επανέλθουμε.  Θα μπορούσαμε να διευρενήσουμε και να εξετάσουμε πως θα μπορούσε να οργανωθεί μια κομμουνιστική παραγωγή όλου του αναγκαίου και χρήσιμου κοινωνικού πλούτου: τα λαχανικά, τα δημητριακά, τα ρούχα, τα σπίτια, η ενέγεια, κλπ. Όλα αυτά δεν είναι ουτοπικά σχεδιάσματα αλλά απαντήσεις σε υπαρκτά προβλήματα του παρόντος. Είναι και μια άσκηση πάνω στη μείζονα αδυναμία της εποχής μας, στην αδυναμία και ανικανότητα να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος.

Ο αρτοποιός Δημήτρης δεν νοιάζεται γι αυτό το πέραν του υπάρχοντος. Στ’ αρχίδια του. Ο Δημήτρης έχει ένα φούρνο, παράγει και πουλά ψωμί και έτσι επιβιώνει αυτός και η οικογένειά του. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους: ούτε με τους δασκάλους ούτε με τους οδηγούς ούτε με τους γιατρούς ούτε με τους αρτοποιούς: με το σχολείο τα έχω, με το αυτοκίνητο, με τη δυτική καπιταλιστική ιατρική με την καπιταλιστική παραγωγή ψωμιού. Δεν γνωρίζω εάν ο Δημήτρης έχει ένα φούρνο που τον δουλεύει ως οικογενειακή επιχείρηση ή εάν είναι ένας μικροκαπιταλιστής με κάνα δυο αρτεργάτες και μια δυο πωλήτριες. Δεν γνωρίζω επίσης τι ψωμί φτιάχνει αλλά μπορώ να το φανταστώ. Θα φτιάχνει εκείνο το άσπρο ψωμί τη ψύχα του οποίου εάν την πιέσεις φτιάχνεις ένα μπαλάκι σαν του πινγκ πονγκ κι εάν το εκσφενδονίσεις προς το πάτωμα αναπηδά λες και είναι από καουτσούκ. Δοκιμάστε αν θέλετε! Πριν δούμε όμως τα περί του βάρους του ψωμιού-εμπορεύματος, τι είναι ένα καλό ψωμί κι αν μπορούμε να παράγουμε ψωμί το οποίο να μην είναι εμπόρευμα, δηλαδή να μας κοστίζει πολύ, παρά πολύ λιγότερο και να είναι και καλό, ας δούμε τι είναι αυτό το ΄φάτε Αθηναίοι τα χύσια μου’.

Continue reading →

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εκτός από πορτοκάλια, δεν αγοράζουμε κανένα άλλο φρούτο. Αυτό σημαίνει ότι δεν τρώμε φρούτα; Όχι, τρώμε πολλά φρούτα, κι εγώ και η γυναίκα μου και τα παιδιά μας. Φρέσκα, δηλαδή εποχής και της περιοχής, νόστιμα, θρεπτικά, χωρίς φυτοφάρμακα. (Εάν το μήλο δεν έχει σκουλήκι, δεν είναι καλό) Και θα με ρωτήσετε βέβαια που τα βρίσκουμε. Θα σας πω.

Μοιράζω γράμματα, λογαριασμούς δηλαδή, σε ένα χωριό πολύ κοντά στην Αλεξανδρούπολη, έχουν ενωθεί σχεδόν, όπου υπάρχουν πολλά οπωροφόρα δέντρα σε χωράφια, σε εγκατελειμμένα σπίτια, σε πεζοδρόμια. Μοιράζω λογαριασμούς και σε δυο συγκροτήματα εργατικών κατοικιών, όπου οι άνθρωποι εκεί έχουν φυτέψει οπωροφόρα μόνο που κανείς δε τα τρώει. Είναι απίστευτο! Έχουν φρούτα έξω από τα σπίτια τους, τα αφήνουν να σαπίσουν και να πέσουν και πάνε κι αγοράζουν. Βερίκοκα, βύσσινα,  κεράσια, μούσμουλα (και κίτρινα, ανοιξιάτικα και καφέ, χειμωνιάτικα), ροδάκινα, αχλάδια, νεκταρίνια, κυδώνια, σταφύλια, μήλα, δαμάσκηνα – τώρα τον Σεπτέμβρη, σύκα, πολλά σύκα – κανένας και καμιά δεν απλώνει το χεράκι του να κόψει να φάει ένα. Γιατί;  Από μαζεμένα μποστάνια, πάω και παίρνω (δεν κλέβω, παίρνω) καρπούζια και πεπόνια τα οποία δεν είναι Α, δηλαδή, δεν είναι μεγάλα, δεν έχουν καλό σχήμα (δεν είναι ευκολοπώλητα. . .) οπότε οι παραγωγοί τα αφήνουν να σαπίσουν. Θα με ρωτήσετε βέβαια: και τι προτείνεις, να κάνουμε αυτό που κάνεις εσύ; Να μαζεύουμε φρούτα από τα αδέσποτα οπωροφόρα και τα μαζεμένα μποστάνια; Είναι αρκετά για όλους;

Πολύ ωραία, λοιπόν! Να που φτάσαμε στο αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος: Πως θα καταργήσουμε το εμπόριο των φρούτων, τους αδίστακτους και ανηλεείς μεσάζοντες εμπόρους, τα μανάβικα, τις μεταφορές, τη σπατάλη εργασίας και ενέργειας, τις μονοκαλλιέργειες και τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα και άλλα πολλά που δε θέλω ούτε να τα σκέφτομα; Πως θα μπορέσουμε να τρώμε πολλά φρούτα, νόστιμα, φρέσκα, από τον τόπο μας, άρα και εποχής,  δωρεάν; Πως θα παράγουμε φρούτα σε μια άλλη κοινωνία, που εγώ και μερικοί  άλλοι και άλλες την ονομάζουμε κομμουνιστική; Με τους ανοιχτούς, ελευθεροπροσβασιακούς, κοινόχρηστους, κοινόκτητους κοινοτικούς οπωρώνες. Το μόνο που απομένει να διευκρινίσουμε είναι αυτό το δωρεάν. Εάν με το δωρεάν εννοούμε ότι δεν θα τα αγοράζουμε, ΟΚ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εάν εννοούμε ότι θα τρώμε φρούτα χωρίς να εργαζόμαστε, τότε κάτι δεν πάει καλά. Θα εργαζόμαστε, χωρίς καμιά αμφιβολία, αλλά πολύ λίγο, ελαχιστότατα,  και όχι με το ρολόι. Αυτός είναι ο κομμουνισμός.

Μπορεί να φτιάξουμε κοινοτικούς οπωρώνες μέσα στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας;  ΚΑΤΑ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ, ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ! Πως μπορεί να οργανωθεί και να συντηρηθεί ένας κοινοτικός οπωρώνας; Πόση εργασία απαιτείται; Ποιοι θα εργάζονται εκεί; Τι άλλες ωφέλειες παρέχει ένας κοινοτικός οπωρώνας;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω: εάν σας έδιναν τα λεφτά που βγάζετε τώρα από τη δουλείά σας χωρίς να δουλεύετε, θα πηγαίνατε στη δουλείά;

Εγώ δεν θα πήγαινα. Και τι θα έκανες όλη τη μέρα, θα έξυνες τ’ αρχίδια σου; Θα σας πω τι θα έκανα: από τη χαρά μου δεν θα προλάβαινα τι να πρωτοκάνω. Να καλλιεργήσω το λαχανόκηπο, το αμπέλι, να βγάλω κρασί και τσίπουρο, να μαζέψω χόρτα, βότανα και ξύλα από το βουνό, κρίταμα και μύδια από τη θάλασσα, να αλέσω σιτάρι, να ζυμώσω και να ψήσω το ψωμί, να φτιάξω γιαούρτι και ψωμί, να παίξω με τα παιδιά, να τους πω παραμύθια το βράδυ, να πάμε στο ποτάμι για μπάνιο, να περπατήσουμε, να μαγειρέψω για τους φίλους, να πλύνω πιάτα, να ταξιδέψω και να επισκεφτώ φίλους,  να διαβάσω, να μελετήσω, να γράψω, να συζητήσω με τους φίλους,να ξεκουραστώ, να σεργιανίσω στο κέντρο της πόλης, να σουλατσάρω έτσι χαζεύοντας, χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό. . .

Μια Κυριακή, ένας γείτονάς μου, έπλυνε πρωί πρωί το αυτοκίνητο. Μετά από δυο ώρες, το ξανάπλυνε. Περνώντας να πάω να πάρω εφημερίδα, πιάσαμε κουβέντα. Το ξαναπλένω γιατί δεν έχω τι να κάνω, μου είπε. Αυτός και πολλοί άλλοι, θα πήγαιναν στην δουλείά γιατί η δουλείά τους έχει καταστρέψει, όπως καταστρέφει η πρέζα. Η δουλείά  η δουλική εργασία, είναι εξαρτησιογόνος κατάσταση. Τώρα που η κοινωνία της εργασίας καταρρέει, θα δούμε πολλά δράματα. Θα θέλουνε να εργαστούνε και δεν θα υπάρχει δουλείά! Μη ανησυχείτε όμως! Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος θα δημιουργήσουν πολλές θέσεις εργασίας με τη σοσιαλιστική οικονομία.  Πόσο αναχρονιστική, πόσο ανυπόφορη και βαρετή είναι αυτη η ιστορική Αριστερά! Πόσο άχρηστη και επικίνδυνη! Σαν τον Κύριο!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ο Δεκέμβρης του 08,  έστειλε ένα μήνυμα στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, στον ένοπλο ζητιάνο, και στα τσιράκια του, το οποίο βέβαια και το έλαβαν.  Κάθε επεισόδιο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στέλνει ένα μήνυμα. Μετά τη μάχη, αυτό που κάνουν οι κοινωνικοί πολεμιστές, δηλαδή οι υποτελείς Παραγωγοί, είναι να μεριμνήσουν για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους, για την ενίσχυση των θέσεών τους.  Αυτό γινόταν, αυτό γίνεται, αυτό θα γίνεται. Η κοινωνική επανάσταση, η συλλογική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, δεν είναι μόνο πόλεμος, δεν είναι μόνο καταστροφή: είναι κυρίως  ειρήνη, δηλαδή δημιουργική σύγκρουση, είναι δημιουργία.

Continue reading →