There are 11 posts filed in Επιτηρητική/Παρακολουθητική (this is page 1 of 2).
φίλες και φίλες, καλή σας μέρα
ΠΡΟΤΕΙΝΩ να δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως εργολάβο στο πεδίο της πολιτικής που αναλαμβάνει την εργολαβία της διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχής, της αποτροπής δηλαδή της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου. Τα ερωτήματα που αναφύονται είναι εύλογα: Πότε είναι αναγκαία η ανάθεση αυτής της εργολαβίας; Ποιος την αναθέτει σε ποιον; Ποια θα είναι τα κέρδη του εργολάβου; Θα ολοκληρωθεί το έργο ή θα μείνει ημιτελές;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ὀταν ο Κύριος λέει ότι ο Θεός είναι αθάνατος, πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος, παντοκράτωρ, θέλει να πει ότι ο ίδιος θα ήθελε να είναι αθάνατος, ανίκητος δηλαδή, και η Κυριαρχία, ως κοινωνική σχέση, αιώνια, ακατάλυτη· ότι θέλει να γνωρίζει τι κάνουν, τι λένε, που είναι, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι Υποτελείς· ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ισχύς από αυτήν που διαθέτει· ότι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος είναι το πρωταρχικό του μέλημα.
Πολλές από αυτές τις επιθυμίες Του έχουν εκπληρωθεί, όχι όμως όλες. Δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος, άρα δεν θα γίνει ποτέ ανίκητος. Αν όμως ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) δεν θα μπορέσει να νικήσει ποτέ τη φύση, τον θάνατο δηλαδή, δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί κι από τους Υποτελείς Του, χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να είναι Κύριος. Η αύξηση της ισχύος Του έχει όρια, κατά συνέπεια, δεν θα γίνει ποτέ πανίσχυρος. Αυτό είναι το ανθρωπολογικό και ιστορικό αδιέξοδο του Κυρίου: (θα) είναι ισχυρός, (θα) είναι όμως και ανίσχυρος. Η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου δεν απελπίζει τον Κύριο, κάθε άλλο· τον κάνει πιο αδίστακτο, πιο αποφασιστικό, πιο ανηλεή και αμείλικτο και ανοικτίρμονα άρπαγα, καταστροφέα και εξοντωτή. Η διαθέσιμη ισχύς, που μπορεί να αυξηθεί περισσότερο αγγίζοντας τα όρια της, αρκεί για να καταγάγει νίκες και κατά της φύσης και κατά των Υποτελών.
Το πεδίο της επιτήρησης/παρακολούθησης των Υποτελών είναι ένα πεδίο στο οποίο αποκαλύπτεται όλη η σημασία της έννοιας της προόδου: πρόοδος σημαίνει κατασκοπία, επόπτευση, συγκέντρωση πληροφοριών που αφορούν τον αντίπαλο – ο πρόοδος (διαβάζουμε στον Ξενοφώντα) ήταν ο στρατιώτης που προπορεύονταν στα εχθρικά εδάφη, συγκέντρωνε όσο γινόταν περισσότερες και λεπτομερέστερες πληροφορίες και τις μετέδιδε, όσο πιο γρήγορα γινόταν στον αρχηγό του στρατού. Σήμερα, ο πρόοδος είναι ο κατασκοπευτικός δορυφόρος, η κάμερα στους δρόμους, το διαδίκτυο, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Η επιβολή της τάξης και της πειθαρχίας, της επιτήρησης και του ελέγχου, της οργάνωσης, καθ΄ υπόδειξη του θείου Πλάτωνος (ανθρωποβοσκητική), της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί και τον στρατώνα, αποβλέπουν στην κανονικοποίηση, στη αποβολή της έκπληξης, στην επιτηρητική, παρακολουθητική παντογνωσία. Μπορεί ο Κύριος να μην γίνει αθάνατος και παντοδύναμος και παντοκράτωρ, παντογνώστης όμως και πανταχού παρών έχει γίνει και θα γίνει ακόμα περισσότερο. Ο Μισέλ Φουκό (βιοπολιτική), και ο Γκι Ντεμπόρ (θέαμα), επικαιροποίησε τον Πλάτωνα και μας υπέδειξε ότι η παντογνωσία του Κυρίου γίνεται αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη με την παραγωγή της υποκειμενικότητας, κάτι που ιστορική Αριστερά, λόγω της ψυχοπνευματικής της πλατυποδίας, αντιλήφθηκε μετά απο πολλές δεκαετίες. Εάν ο κόσμος καταστραφεί, η ιστορική Αριστερά θα καταστραφεί μετά από είκοσι χρόνια, τόσο καθυστερημένη είναι.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το σημερινό σημείωμα είναι εισαγωγικό σε κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν, αντικείμενο των οποίων θα είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αφενός της πολιτικής παρανομίας/συνωμοσίας και αφετέρου των κλειστών πολιτικοθεωρητικών ομάδων. Για να απαλλάξω κάποιους και κάποιες από τον μόχθο της ανάγνωσης όλων αυτών των σημειωμάτων θα παραθέσω προκαταβολικά τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει: τόσο η πολιτική παρανομία/συνωμοσία (ληστεία για χρηματοδότηση πολιτικών οργανώσεων, λεηλασίες σε εξεγέρσεις, μεταπώληση της λείας, εφοδιασμός με όπλα, συνωμοτικότητα, κρύψιμο, κτλ.) όσο και οι κλειστές πολιτικοθεωρητικές ομάδες επιβιώνουν ως απολιθώματα μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θα είναι τα τελευταία φαινόμενα της ιστορικής Αριστεράς που θα αποχωρήσουν από το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν η σωματική αθανασία βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των επιθυμιών του επίγειου δυτικού Κυρίου, στην δεύτερη θέση διακρίνουμε την πανταχού παρουσία. Τις δύο αυτές επιθυμίες ο Κύριος τις ικανοποίησε σε φαντασιακό επίπεδο με ένα πλάσμα της φαντασίας του, τον Θεό. Ο Θεός, ο επουράνιος Κύριος, είναι ο επίγειος Κύριος που πραγματοποίησε φαντασιακά και φαντασιωσικά τις επιθυμίες της σωματικής αθανασίας και της πανταχού παρουσἰας· αυτὀ εννοούμε, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε, όταν λέμε ότι ο Θεός είναι αθάνατος, ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον PapaChango ως αντίδωρο
στη συμβολή του, την οποία δεν ζυγίζουμε ποτέ, έχοντας επίγνωση τί νοητικές αναζητήσεις και πνευματικές συνάψεις μπορεί να εκκινἠσει μια ασχέτως έκτασης και σημασίας και αξίας υπόδειξη, μια συμπλήρωση, μια παραπομπή, στη συμβολή του, λέω, στην διασαφήνιση του τρόπου σκέψης του Κυρίου. Φαίνεται πως η επικράτηση του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού μας κληρονόμησε πολλές αδυναμίες και μας στέρησε την ευελιξία να σκεφτὀμαστε όχι πάνω σε κοινωνικούς και οικονομικούς νόμους, πολλοί εκ των οποίων είναι συζητήσιμοι, για να μη πω απορριπτέοι, αλλά πάνω σε τρόπους σκέψης και επιλογές ζώντων και υπαρκτών, αν και αγνώστων, Κυρίων. Η διαπίστωση ότι κανένας τρόπος παραγωγής, εννοώ αυτούς που σχηματίζουν τον δυτικό πολιτισμό, δεν ήταν το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης αλλά είτε επιλογές της εκάστοτε κυριαρχούσας κοινωνικής τάξης (δουλοκτητικός, καπιταλιστικός) κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες είτε το αποτέλεσμα μακραίωνης σύνθεσης ετερόκλητων στοιχείων (φεουδαλισμός) επιβεβαιώνει την ανάγκη προσανατολισμού της σκέψης σε ζητήματα που δεν έχουμε διερευνήσει – ένα από τα οποία είναι η κατάρτιση σχεδίων από τον Κύριο με σκοπό να αποικίσει, να ελέγξει δηλαδή, να κατακτήσει το μέλλον, να εξοβελίσει δηλαδή το απροσδόκητο, το μη αναμενόμενο, το χάος, την έκπληξη. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, τις απεχθάνομαι τις παρεξηγήσεις, σπεύδω να δηλώσω: μακριά από μένα, πολύ μακριά, οι θεωρίες συνωμοσίας και τα παρόμοια. Πολύ μακριά.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Δεν υπάρχει κανένα λάθος στον τίτλο του σημερινού σημειώματος – πρόκειται για λογοπαίγνιο και υπαινιγμό. Εφόσον ο έλεγχος προήλθε από τό έλεγχος, που σήμαινε ‘ρεζίλι’, όπως διαβάζουμε στην Ιλιάδα, τότε μας επιτρέπεται να διαβάσουμε τη φράση ως εξής:
είναι δυνατό το απόλυτο ρεζίλι της ανυπακοής;
είναι δυνατός ο απόλυτος έλεγχος της ανυπακοής;
Το πρώτο ερώτημα διατυπώνεται από τη σκοπιά του Κυρίου μιας και η ανυπακοή γι’ αυτόν είναι το απόλυτο ρεζίλι. Θα μπορούσαμε όμως να το διατυπώσουμε και εμείς ως φίλτατα διακείμενοι προς την αποδιοργάνωση, την σπουδαιογελοιότητα και το τρολάρισμα. Συγχωριανός μου ναυτικός, που επιβίωσε μετά από ναυάγιο και τριήμερο μούλιασμα στην Ερυθρά θάλασσα, όπου τον μάζεψαν Αιγύπτιοι ψαράδες, μου έλεγε ότι είναι κοσμογυρισμένος και κοσμοξεφτιλισμένος. Εάν για τον Κύριο η ανυπακοή είναι τό έλεγχος, το όνειδος, η καταισχύνη, η ντροπή, ο ψόγος, τότε, ναι, είμαστε ξεφτιλισμένοι. Νομίζω όμως πως δεν αρκεί: όχι ξεφτιλισμένοι, κοσμοξεφτιλισμένοι να γίνουμε, κοσμοξεφτιλισμένοι! Οπότε, το ερώτημα διατυπώνεται και ως εξής: είναι δυνατό ένα παγκόσμιο ρεζιλίκι του Κυρίου, είναι δυνατή μια παγκόσμια ανυπακοή;
Και το δεύτερο ερώτημα διατυπώνεται και από τον Κύριο και από τους Υποτελείς: είναι δυνατός ο απόλυτος έλεγχος της παγκόσμιας ανυπακοής;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το θηλυκού γένους επώνυμο είναι σε πτώση γενική και όχι ονομαστική όπως το αρσενικό; Θα ήταν σωστό ή λάθος από γραμματικής άποψης να λέγαμε Μαρία Παπαδόπουλος; Γιατί πολλά επώνυμα αρσενικού γένους είναι και αυτά σε γενική και όχι σε ονομαστική; (Αντωνίου, Παπαδημητρίου, Παπασωτηρίου κ.α.). Τι δηλώνουν οι καταλήξεις των επωνύμων; (-ίδης, -ιάδης, -άκης, -πουλος κ.α.)
Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.
Στο χωριό μου, αλλά και σε άλλα χωριά, σώζονται επιτύμβιες στήλες που γράφουν το όνομα του νεκρού ή της νεκρής χωρίς επώνυμο και χρονολογία: όνομα και πατρώνυμο ή όνομα και μητρώνυμο. Οι στήλες αυτές γράφηκαν πριν το 1922, πριν προσαρτηθεί η Θράκη στο Ελληνικό Κράτος. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε το Κράτος ήταν να μοιράσει σημαίες και να καταγράψει τον πληθυσμό με επώνυμο. Λέγεται ότι όταν είδαν τις σημαίες, δεν κατάλαβαν τι είναι και τις έφτιαξαν ρούχα. . .Τώρα με την κρίση, πόσα σουτιέν άραγε να βγάζει μια σημαία;
Το επώνυμο είναι ένας τρόπος καταγραφής, αρπαγής και παρακολούθησης/επιτήρησης των υπηκόων από το Κράτος. Νομίζω πως είναι σαφές. Με το ονοματεπώνυμο και το πατρώνυμο, καθίσταται κάποιος πολύ συγκεκριμένος, παρατηρήσιμος, επιτηρήσιμος, ανεπανάληπτος θα έλεγα! Εάν προσθέσουμε και το μητρώνυμο, τότε η συνωνυμία περιορίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά. Γιατί όμως να προηγείται το όνομα του πατέρα;
Όταν γύρισα στο χωριό μου, το 1997, μετά από 31 χρόνια, οι γέροι με ρωτούσαν, πχιανού ίσι σι; και οι γριές, πχιανίς ίσι σι; Απαντούσα με το όνομα και το
Ο Θεός είναι Ύψιστος, βρίσκεται πιο ψηλά από όλους, μόνο και μόνο για να μπορεί με το βλέμμα Του να καλύπτει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκταση, να βλέπει, να παρακολουθεί, να επιτηρεί όσο γίνεται περισσότερους υποτελείς.
Αν και η κατοχή του ύψους εξασφαλίζει την Ισχύ, την Παντοδυναμία, την Παντογνωσία, είναι βέβαιο ότι ο Θεός ούτε βλέπει καλά, ούτε ακούει καλά. Δεν οφείλεται στο ότι είναι γέρος, αλλά στο ότι ο Θεός δεν είναι άλλος από τον επίγειο Κύριο, είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν ο Κύριος. Η επιθυμία όμως της παντοδυναμίας είναι αδύνατον να δηλωθεί χωρίς την αναφορά στην αδυναμία – ο Θεός είναι μεν το corpus των επιθυμιών του Κυρίου, είναι όμως και το corpus των αδυναμιών του. Η ισχύς, η επιθυμία της αύξησης της ισχύος δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από την αδυναμία.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η Φήμη, αδερφή των Γιγάντων (μας λέει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα), είναι η προσωποποίηση των διαδόσεων ενώ η Όσσα, των ψιθύρων – την πρωτοσυναντάμε στην Ιλιάδα (Β 93). Σήμερα, θα προσεγγίσουμε τη σχέση του Κυρίου με τις διαδόσεις και τους ψιθύρους των υποτελών Παραγωγών, δηλαδή με τα όρια της ικανότητας, της πείρας και της γνώσης του Κυρίου να προγιγνώσκει το ξέσπασμα μιας στάσης, ανταρσίας, ταραχής, εξέγερσης και επανάστασης. Ό, τι και να κάνει, τις διαδόσεις και τους ψιθύρους δεν θα τους ακούσει ποτέ. Ό,τι και να κάνει, όσο και να προσπαθήσει και να ζοριστεί, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, την έκπληξη δεν μπορεί να την εξοβελίσει από το φυσικό και κοινωνικό στερέωμα. Εμείς οι υποτελείς Παραγωγοί το έχουμε αποδεχτεί, όπως και τον θάνατο. (Εν τω μεταξύ, η εξέταση της σχέσης του στωικισμού με τον κομμουνισμό ας εκκρεμεί – δεν είναι άλλωστε η μόνη εκκρεμότητα).
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
η λατρεία του φράκτη, δηλαδή η λατρεία του εγκλεισμού του υποτελούς Παραγωγού, είναι μια λατρεία του σχετίζεται άμεσα με τη λατρεία του φρουρίου, δηλαδή με τη λατρεία της απομάκρυνσης του Κυρίου από τους υποτελείς Παραγωγούς, κυρίως σε υψηλό σημείο ώστε να μπορεί να τους παρακολουθεί. Ώστε, από τοπολογικής άποψης, ο φράκτης παραπέμπει στο χαμηλό, στο επίπεδο, στην αιχμαλωσία, ενώ το φρούριο στο ύψος και την επιτήρηση. Είναι ολοφάνερο ότι η λατρεία του φράκτη είναι ποιμενικής προέλευσης – τις πρώτες της ενδείξεις τις εντοπίζουμε στην Ιλιάδα. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, μια ιλιαδική μεταφορά, πολύ γνωστή, διάσημη θα έλεγα: τον λογότυπο έρκος οδόντων (Δ 350, Ι 409, Ξ 83). Στη μεταφορά αυτή τα δόντια μας εκλαμβάνονται ως πάσαλοι που έχουν καρφωθεί μέσα στη γη, ο ένας δίπλα στον άλλον, και σχηματίζουν φράκτη (έρκος). Η λειτουργία του φράκτη αυτού είναι να περιορίζουν, να φυλακίζουν τα λόγια μέσα στη στοματική κοιλότητα. Ο Αγαμέμνων επιπλήττεται δυο φορές με την εξής ερωτηματική φράση: ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;
