Αρπακτική
There are 43 posts filed in Αρπακτική (this is page 3 of 5).
κομμουνιστική έξοδος (1): συρρίκνωση (κατάρρευση) του καπιταλισμού
φίλες και φίλοι, καλημέρα σας
Οδεύουμε ολοταχώς προς μια ταχεία επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, η οποία, υποστηρίζουμε, θα ενσκήψει λίαν συντόμως και θα είναι μακράς διάρκειας. Μιας όμως και η ύφεση αυτή δεν είναι άλλη από αυτήν που άρχισε πριν από σαράντα χρόνια, το 1973, θα πρότεινα να εγκαταλείψουμε τους όρους ‘κρίση’ και ‘ύφεση’ και να προκρίνουμε αυτόν της συρρίκνωσης του καπιταλισμού, την οποία εκλαμβάνουμε ως τη πρώτη φάση της κατάρρευσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Κάποια βασικά στοιχεία της οικονομίας των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών σχηματισμών των τελευταίων σαράντα ετών που θα παραθέσουμε (μεταβολή ανά δεκαετία του ΑΕΠ, του πραγματικού (ιδιωτικού) κεφαλαιακού αποθέματος (κτίρια, εργαλειακός εξοπλισμός ), της παραγωγικότητας της εργασίας, των μισθών των παραγωγών (εργατών), της ιδιωτικής κατανάλωσης και του ποσοστού κέρδους τόσο των μεγάλων επιχειρήσεων όσο και της μεταποίησης) θα μας πείσουν να σχηματίσουμε την εικόνα ενός τρένου που τρέχει ολοταχώς στον γκρεμό και τίποτα δεν μπορεί να το σώσει.
Λοιπόν, ας λάβουμε πρώτα υπόψη μας ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξανόταν κατά 5% κατ’ έτος από το 1947 μέχρι το 1973, κοντά τριάντα χρόνια, μια ολόκληρη γενιά. Ρίξτε ένα βλέφαρο τώρα στον παρακάτω πίνακα και δείτε τη μέση ετήσια ποσοστιαία μεταβολή ανά δεκαετία του ΑΕΠ των παρακάτω σχηματισμών:
Γερμανία Ευρώπη-12 Ιαπωνία ΗΠΑ G7
1960-9: 4.4 5.3 10.1 4.2 5,1
1970-9: 2.8 3.2 4.4 3.2 3.6
1980-9 2.3 2.4 3.9 3.2 3.0
1990-9 2.1 2.2 1.3 3.3 3.1
2000-7 1.2 1.9 1.4 2.3
[2010-9 -2 -2.9 -2.3 -1.7 ]
Αντλώ τα στοιχεία από Μπρέννερ (2010). Η φθίνουσα δυναμική του ΑΕΠ των παραπάνω σχηματισμών είναι σαφέστατη. Με τα κόκκινα είναι η δική μου εκτίμηση: η τρέχουσα δεκαετία θα είναι η πρώτη δεκαετία της παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Ανάπτυξη; Ούτε για πλάκα! (Μόνο με σφαίρες!). Μας δουλεύουν κανονικά και με τον νόμο!
η κατάρρευση του φορολογικού Κράτους
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Υποστηρίζω, φίλες και φίλοι, ότι ο 21ος αιώνας, και ο 22ος ασφαλώς, θα είναι μια πολύ ταραγμένη περίοδος του δυτικού πολιτισμού, της σημερινής Οικουμένης, της Γης δηλαδή που έγινε οίκος, ένα φρούριο όπου οι φρουριοκράτες Κύριοι (η λέξη bourgeois σημαίνει ‘φρουριοκράτης’) επιτηρούν
ο καρκίνος ως πολιτισμική επιδημία και η κοινωνική επανάσταση
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα εκθέσω τις απόψεις μου για τον καρκίνο, αφού ξεκαθαρίσω με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι, το γνωρίζετε, δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ογκολόγος, δεν είμαι ειδικός. Δεν μου αρέσουν οι παρεξηγήσεις, είναι πολύ κουραστικές και κάνω το κάθε τι για να τις αποφύγω. Το ότι δεν είμαι ογκολόγος, ειδικός, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκθέσω τις σκέψεις μου και ας με κρίνει όποιος και όποια θέλει. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, προαναγγέλλω το συμπέρασμα του σημερινού σημειώματος:
μας εξοντώνουν με τον καρκίνο και τα σκάμε για να μας εξοντώσουν!
Και να ένα από τα διλήμματα της εποχής μας:
ή θα δεχτούμε μεγάλες δόσεις χημειοθεραπείας ή θα δεχτούμε μεγάλες δόσεις αλήθειας,
ταχύτητα κατάρρευσης (του καπιταλισμού) (1): για την επικίνδυνη επιπολαιότητα
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Πριν καταπιαστώ με το ζήτημα που θα με απασχολήσει σήμερα, η ταχύτητα κατάρρευσης γενικά και της καπιταλιστικής Κυριαρχίας ειδικά, θα ήθελα να παραθέσω και να εξηγήσω τη βασική μου θέση ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των προβλημάτων που ο ίδιος προκαλεί, ως ο κατ’ εξοχήν προβληματουργικός τρόπος αρπαγής και καταστροφής. Και ότι πολλά θα κριθούν κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης. Θα με
το εμπόριο (της πατάτας) και η Αποκάλυψη (του Ιωάννη)
‘και οι έμποροι της γης κλαύσουσι και πενθήσουσιν απ’ αυτηι, ότι τον γόμον [τα εμπορεύματα] αυτών ουδείς αγοράζει ουκέτι.’
(Αποκάλυψις Ιωάννου, 18.11)
‘οι έμποροι τούτων [των εμπορευμάτων], οι πλουτήσαντες απ’ αυτής, από μακρόθεν στήσονται δια τον φόβον του βασανισμού αυτης [της Βαβυλώνας] κλαίοντες και πενθούντες.’ (18. 15)
‘η πόλις η μεγάλη. . . μιά ώρα [στιγμιαία] ηρημώθη ο τοσούτος πλούτος (18. 16, 19)
φίλες και φίλοι, καλημέρα σας
η λιτότητα και η ανεργία ως μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Όταν ακούω ότι ‘η συνταγή είναι λάθος’ και ότι ‘καταστρέφεται η ελληνική οικονομία’, νιώθω τις λέξεις να πέφτουν πάνω μου με την ορμή που έπεφταν στους διαβόλους τα εκσφενδονιζόμενα από τους αγγέλους βουνά κατά τη διάρκεια της τρομερής μάχης που περιγράφεται από τον Μίλτον (Milton) στον Χαμένο Παράδεισό του (Paradise Lost). Εάν αυτοί που τα πιστεύουν αυτά είναι άγγελοι, εμείς που δεν τα πιστεύουμε είμαστε διάβολοι. Αλλά, εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε δείξει ότι οι άγγελοι είναι οι ρουφιάνοι του Θεού, οι πληροφοριοδότες του, τα τσιράκια του και δεν χρειάζεται να αναφέρω ποιοι είναι οι επίγειοι άγγελοι.
Εάν η καταστροφική συνταγή είναι λάθος, ποια είναι η σωστή;
Πως είναι δυνατόν ο Κύριος να κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος;
Δεν θα ασχοληθώ με το ζήτημα κατά πόσο οι λέξεις δεν είναι καθόλου αθώες και ουδέτερες αλλά φορείς ιδεολογίας και παρασημάνσεων και θα εστιάσω την προσοχή στα ερωτήματα που διατύπωσα. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να σκιαγραφήσουμε την σωστή συνταγή. Για ποιον όμως σωστή; Για τον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος ή για τον υποτελή Παραγωγό του κοινωνικού πλούτου; Οι εκσφενδονίζοντες τις δίκην μιλτονικών βουνών κοινοτοπίες θεωρούν ότι η σωστή συνταγή είναι αυτή που συμφέρει και τους δύο, και τον καπιταλιστή Κύριο και τον υποτελή Παραγωγό!
Ας παραθέσουμε τον συλλογισμό τους: εάν εγώ πληρώνομαι καλά, εάν όλοι έχουν δουλείά, εάν οι συνταξιούχοι παίρνουν γενναιόδωρη σύνταξη, τότε θα υπάρχει κατανάλωση, θα κυκλοφορεί το χρήμα, θα κινείται το χρήμα στην αγορά, θα υπάρχει παραγωγή, δεν θα υπάρχει ανεργία, τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν πόρους και το Κράτος πόρους από τους φόρους, άρα θα υπάρχει και ένα μεγαλόψυχο Κράτος πρόνοιας (welfare state). Είδατε που τους βολέψαμε όλους – κανένας δεν θα μείνει παραπονεμένος. Τόσο απλά είναι τα πράγματα! Γιατί όμως αυτό που σκέφτεται ένας απλός άνθρωπος της δουλείάς και της πιάτσας δεν μπορεί να το σκεφτεί ένας οικονομολόγος, ένας τραπεζίτης, ένας επενδυτής, ένας καπιταλιστής, ένας Κύριος; Γιατί να σπέρνουν λιτότητα και ανεργία και να θερίζουν ταραχές και εξεγέρσεις; Η απάντηση που δίνεται είναι η εξής: οι επενδυτές είναι κερδοσκόποι και τοκογλύφοι, είναι πλεονέκτες, είναι άρπαγες, οι καπιταλιστές κοιτάζουν μόνο το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους, δεν μπορούν να δουν μακριά.
Εμείς θα υποστηρίξουμε ότι ο Κύριος δεν κάνει λάθος διότι η συνταγή δεν είναι λάθος. Είναι πολύ σωστή, είναι θεόσωστη, είναι πολύ σωστή για τον Κύριο, άρα, ‘λάθος’ για μάς. Η σωστή συνταγή για μας, θα είναι ‘λάθος’ για τον Κύριο. Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει λάθος ή σωστό και για τον Κύριο και για μας – είναι παντελώς αδύνατον. Τι σημαίνει σωστό; Σωστό είναι αυτό που μας σώζει και ό,τι μας σώζει, μας βοηθάει ώστε να επικρατήσουμε του αντιπάλου, να νικήσουμε τον εχθρό. Ο Σωτήρ είναι ο νικητής.
Οι εκσφενδονίζοντες τα βουνά των κοινοτοπιών πάνω στα κεφάλια μας δεν λαμβάνουν υπόψη τους δυο πολύ σημαντικά στοιχεία, τον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών, των ξεχωριστών κεφαλαίων, και τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Επειδή το κείμενο αυτό θα το διαβάσει και το εδώ και 32 χρόνια φιλαράκι μου και αδερφάκι μου, ο Γιώργος, πρώην καλουπατζής και μάστοράς μου όταν δουλεύαμε μαζί, θα αποφύγω τις αναφορές μου στο Κεφάλαιο του Μαρξ και θα μιλήσω απλά και καθαρά.
αξία και απαγωγή
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα, και τις επόμενες μέρες, θα ασχοληθούμε με την αξία, την απαγωγή και τη μεταξύ τους σχέση. Η συσχέτιση της αξίας με την απαγωγή θα σας φανεί κάπως περίεργη,παράδοξη, καινοφανής – καθώς όμως θα εκθέτω τις σκέψεις μου και θα προσεγγίζω κάποιες πτυχές του ζητήματος θα διαπιστώσετε ότι δεν είναι και τόσο παράδοξη. Η απαγωγή είναι η αρπαγή ανθρώπων αλλά δεν μεταχειρίζομαι τον όρο με αυτή τη γενική σημασία αλλά με μια πιο συγκεκριμένη: απαγωγή είναι η αρπαγή των ελεύθερων παραγωγών, είναι η εργασία της αιχμαλώτισης ελεύθερων παραγωγών, οι οποίοι γίνονται δούλοι, είτε άμεσα (ως αξίες χρήσης) είτε έμμεσα (ως εμπορεύματα [ανταλλακτικές αξίες]). Το εμπόρευμα ‘δούλος’, ως εμπόρευμα, έχει αξία χρήσης, έχει και ανταλλακτική αξία – το φέρνουν οι φύλακές του στην αγορά και το ανταλλάσσουν: κάποιοι το πουλούν, κάποιοι το αγοράζουν.Θα δούμε τι το κάνουν, πως το χρησιμοποιούν.
Οφείλουμε όμως να παραθέσουμε κι έναν ορισμό της αξίας. Αξία είναι ο χρόνος εργασίας ως μέτρο ανταλλαγής των εμπορευμάτων. Ο ορισμός αυτός συνάγεται από αυτά που γράφει ο Κ. Μαρξ στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου (Εμπόρευμα και Χρήμα) και εκεί θα διαβάσετε πολλά και ενδιαφέροντα για την αξία.
οδός, πρόσοδος, έσοδα, έξοδα, εισόδημα
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Πρόσ-οδος, έσ-οδα, έξ-οδα, εισ-όδ-ημα: Γιατί αυτές οι βασικές έννοιες της πολιτικής οικονομίας σχηματίσθηκαν με βάση τη λέξη οδός; Τι σχέση έχει η οδός με την πολιτική οικονομία; Για ποια οδό πρόκειται; Από που ξεκινά και που καταλήγει αυτή η οδός; Πότε πλάστηκαν αυτοί οι όροι;
η επένδυση κεφαλαίου (investment) ως διαρκής κατάσταση πολιορκίας (investment)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
γιατί η λέξη investment σημαίνει επένδυση κεφαλαίου αλλά και πολιορκία; Μιας και η πολιορκία προηγείται ιστορικά της επένδυσης, για ποιο λόγο υιοθετήθηκε ο στρατιωτικής προέλευσης όρος investment για να δηλώσει την πρακτική της τοποθέτησης χρημάτων με σκοπό το κέρδος, την επένδυση κεφαλαίου; Ποιους, τι πολιορκεί η επένδυση; Το χρήμα, σε αυτή την περίπτωση, είναι μέσον πολιορκίας; Εάν ο σκοπός της επένδυσης είναι η λεία, η αρπαγή κοινωνικού πλούτου, τότε, αυτός δεν θα πρέπει να είναι, λογικά σκεπτόμενοι, και ο σκοπός της επένδυσης; Εάν είναι έτσι, τότε, όσο πιο μεγάλες και πολλές είναι οι επενδύσεις τόσο πιο αποτελεσματική και επικερδής δεν θα είναι και η πολιορκία; Κι αν η καταστροφή και η εξόντωση είναι επιδιωκόμενες (αναμενόμενες) ή προκύπτουσες συνέπειες της πολιορκίας, τότε αυτές δεν θα είναι και οι επιδιωκόμενες ή προκύπτουσες συνέπειες της επένδυσης κεφαλαίου;
Εάν η ανάκαμψη γίνεται μόνο με επενδύσεις, με πολιορκία, τότε δεν μπορεί παρά η ανάκαμψη να είναι ταυτόσημη με την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, την καταστροφή του, την καταστροφή και εξόντωση των παραγωγών αυτού του πλούτου. Ή όχι;
Μήπως η επένδυση κεφαλαίου, ο καπιταλισμός, είναι μια διαρκής κατάσταση πολιορκίας;
Όταν φτιάχτηκε το αυτοκίνητο, λόγω της ταχύτητας του, οι άνθρωποι το ονόμασαν car, που δήλωνε το ιππήλατο δίτροχο άρμα. Χρησιμοποίησαν μια λέξη υπάρχουσα για να δηλώνουν ένα νέο αντικείμενο. Το ίδιο συνέβη και με τον όρο investment; Χρησιμοποίησαν έναν στρατιωτικό όρο του παρελθόντος και του παρόντος (investment, πολιορκία) για να δηλώσουν μια καινοφανή πρακτική, την επένδυση χρήματος (κεφαλαίου); Μήπως η πολιτική οικονομία είναι κοινωνικός πόλεμος;
Μήπως το invest a town closely είναι το πρότυπο της έκφρασης invest money in a business;
Μήπως είμαστε μονίμως και διαρκώς πολιορκημένοι; Ελεύθεροι πολιορκημένοι μήπως;
Σάββατο σήμερα, δεν έχει δουλείά, πάω στο κήπο να φυτέψω όψιμα λάχανα, κουνουπίδια και μπρόκολα. Safe invesτment! Good investment! Investment stock! Investment credit! Employee investment in the garden!