φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Εάν στρέψουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε ότι μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου διεξαγόταν ένας πόλεμος, στον οποίο νικούσε σχεδόν πάντα ο Κύριος. Εάν ρίξουμε μια ματιά σήμερα τριγύρω μας, θα δούμε ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει: ο Κύριος είναι ο νικητής. Οι διαπιστώσεις αυτές μας ωθούν να σχηματίσουμε την εντύπωση ότι ο Κύριος δεν ανησυχεί πια:νικούσε, νικάει και θα συνεχίσει να νικάει. Τίθεται όμως το ερώτημα: ανησυχεί ο Κύριος για το μέλλον ή όχι; Στο ερώτημα αυτό υπάρχει μια αναμφισβήτητη απάντηση: ναι, ο Κύριος ανησυχεί για το μέλλον. Μας το επιβεβαιώνει περίτρανα η βασική επιδίωξη του: ο έλεγχος, η κατάκτηση, η αποίκιση του μέλλοντος. Η επιδίωξη αυτή είναι ένα μέσον, ένα μέσον εξοβελισμού του απρόοπτου, του απρόσμενου, του αναπάντεχου, του απροσδόκητου. Για τον εξοβελισμό του αναπάντεχου από το παρόν χρησιμοποιείται η τάξη, η πειθαρχία: εάν το κάθε πράγμα (συμπεριλαμβανομένου και του υποτελούς Παραγωγού)  είναι στη θέση του, εάν ξέρουμε τι θα κάνει και πως θα κινηθεί (σύμφωνα με τις διαταγές μας), τότε το απρόσμενο έχει ξεριζωθεί και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Εάν ο Πλάτων λατρεύει το επάγγελμα (η “Πολιτεία” του είναι ένας ύμνος σε αυτό), είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο: το επάγγελμα ορίζει μια θέση, ακινητοποιεί, καταργεί την ποικιλία. Η τάξη και η πειθαρχία από τη μια, η  κατάκτηση και ο έλεγχος του μέλλοντος από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο Κύριος λοιπόν ανησυχεί, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: γιατί ανησυχεί αφού νικούσε και νικάει; Μήπως ανησυχεί επειδή δεν μπορεί αν εξαλείψει το ενδεχόμενο της (ή μιας) ήττας από τον υποτελή Παραγωγό; Στο ερώτημα αυτό δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε καταφατικά: για ποιον άλλο λόγο να ανησυχεί;  Εάν όμως ανησυχεί μήπως μια μέρα ηττηθεί, τότε ποιος είναι πιο ισχυρός; Ο Κύριος ή ο Υποτελής Παραγωγός; Εάν είναι ο πρώτος, γιατί να ανησυχεί; Εάν είναι ο δεύτερος, γιατί ηττάται συνεχώς; Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι ο υποτελής είναι ο Παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και ο Κύριος ο άρπαγας και ο καταστροφέας αυτού του πλούτου, συνάγεται ότι ο Κύριος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Παραγωγό, ότι, όπως έλεγε και ο Χέγκελ, είναι δούλος του δούλου του. Ο Κύριος εξαρτάται από τον υποτελή Παραγωγό: ήταν, είναι και θα είναι ένας ενδεής και, όσο πιο πολλά αρπάζει, τόσο πιο ενδεής γίνεται. Continue reading →