Ανθρωποβοσκητική
There are 68 posts filed in Ανθρωποβοσκητική (this is page 5 of 7).
από τα πρόβατα μάθαμε να διαμαρτυρόμαστε: διαμαρτυρία και Πρόοδος
φίλες και φίλοι, καλημέρα σας
Ο Κύριος είναι σαφής, όταν απευθύνεται προς τους Υποτελείς Του: θα διαμαρτύρεστε (ειρηνικά, ασφαλώς) και θα ψηφίζετε – τίποτε άλλο. Όταν μας λέει ο Κύριος τι πρέπει να κάνουμε, εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην κάνουμε αυτό που μας λέει να κάνουμε: να μην διαμαρτυρόμαστε και να μην ψηφίζουμε.
Το αίτημα (η διεκδίκηση, η ικεσία, η πολιτική λιτανεία, ο κοινωνικός θρήνος [αγανακτισμένοι]) και η διαμαρτυρία, δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, εμφανίστηκαν μαζί με την Κυριαρχία ως εκφάνσεις της υποτέλειας. Επί 90.000 χρόνια το αίτημα και η διαμαρτυρία ήταν κάτι το παντελώς άγνωστο διότι άγνωστη ήταν η Κυριαρχία/Υποτέλεια. Μιας και η δυτική Κυριαρχία είναι σαφέστατα ποιμενικής προέλευσης, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια μορφή ποιμενισμού, μιας και ο παροξυσμός του καπιταλισμού (φασισμός, ναζισμός, σταλινισμός) δεν μπορεί παρά να εμφανιστεί ως παροξυσμός του ποιμενισμού (εξόντωση), μιας και κάθε δυτικός Κύριος είναι και ποιμήν, ανθρωποβοσκός και ήρωας, δεν μπορούμε παρά να συσχετίσουμε τη γένεση του αιτήματος και της διαμαρτυρίας με τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής, μέσα στα πλαίσια του οποίου εμφανίστηκε ο δουλοκτητικός κατά τη διάρκεια της αρχαϊκής εποχής στην ελλαδική χερσόνησο (750-500 π.Χ.). Και δεν μπορούμε να μην υποκύψουμε στον πειρασμό να εντοπίσουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ του βελάσματος των προβάτων και της ανθρώπινης διαμαρτυρίας.
Διατυπώνουμε το εξής ερώτημα: διεκδικούν και διαμαρτύρονται τα πρόβατα;
γιαούρτι ή απουσία; ο ανθρωποβοσκός ‘Νταλάρας’ και το κοπάδι των θεατών
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Μερικές φορές δυσκολεύομαι να επιλέξω τον τίτλο του σημειώματος. Όπως σήμερα. Τελικά, προτίμησα αυτό που διαβάζετε αντί του ‘από την αθλιότητα της συναυλίας στο γλέντι της παρέας‘.
Το Σάββατο που μας έρχεται, 17 Μαρτίου 2012, ο πάμπλουτος Νταλάρας, θα δώσει άλλη μια δωρεάν συναυλία, στην Ηλιούπολη, αν δεν κάνω λάθος. Τονίζω τις λέξεις αθλιότητα και γλέντι, πάμπλουτος και δωρεάν για να στρέψω την προσοχή μου, και τη δική σας, στη σχέση που υπάρχει μεταξύ των μερών που συγκροτούν αυτά τα δύο αντιθετικά δίπολα. (Η λέξη δίπολο δεν έχει σχέση με τους πόλους αλλά με το όργωμα: δίπολο είναι αυτό που έχει οργωθεί δυο φορές αλλά σε αντίθετη φορά). Το βασικό μου όμως μέλημα είναι άλλο: είναι η διατύπωση απαντήσεων στα εξής ερωτήματα: τι θα γίνει εάν δεν πάει κανείς στη συναυλία του προσεχούς Σαββάτου; Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Εάν δεν είναι, γιατί θα πάνε αυτοί και αυτές που θα πάνε; Τι θα έπληττε πιο καίρια τον Νταλάρα, το γιαούρτι ή η απουσία; Εάν η εκσφενδόνιση του γιαουρτιού είναι μια πρακτική διαμαρτυρίας, μήπως η διαμαρτυρία συντελεί στην ηρωοποίηση του γαιουρτουμένου καλλιτέχνη, πολιτικού, δημοσιογράφου, κλπ;
Ο Νταλάρας είναι πάμπλουτος διότι είναι ένας ικανότατος ανθρωποβοσκός, ένας ικανότατος δημιουργός ανθρώπινης αγέλης, όπως είναι η συναυλία, η οποία δεν είναι παρά μια μορφή κομμουνισμού της στάνης. Όλες οι συναυλίες, μηδεμιάς εξαιρουμένης – το τονίζω για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. ΟΛΕΣ. Μιας και η διαιώνιση και η ενίσχυση της Κυριαρχίας επιτυγχάνεται και με τη συνεχή και αδιάλειπτη δημιουργία ανθρώπινης αγέλης, ενός συνόλου θεατών που δεν σχετίζονται μεταξύ τους παρά μόνο φαντασιακά, η ικανότητα συγκρότησης ανθρώπινου κοπαδιού είναι μια ικανότητα η οποία αμείβεται πλουσιοπάροχα από τον Κύριο. Ο προσερχόμενος στη συναυλία προσέρχεται ως άτομο, κι αν ανήκει σε παρέα, γρήγορα θα υποβιβαστεί στην άθλια κατάσταση του μοναχικού ατόμου. Ως άτομο, ως μη σχετιζόμενο με κανέναν άλλον, υποπίπτει στην κατάσταση του πρωταρχικού θεατή που δεν είναι άλλος από τον αιχμάλωτο του πολέμου: αυτός ήταν ο πρώτος θεατής. Ο θεατής είναι προϊόν του πολέμου εκείνου κατά τον οποίο υπάρχουν αιχμάλωτοι, οι οποίοι είτε επρόκειτο να θυσιαστούν είτε να γίνουν δούλοι. Ο αιχμάλωτος πολέμου το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να θεάται τον Νικητή, τον Κύριο του. Θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος να ταυτίσουμε την διεξαγωγή του πολέμου με την αιχμαλωσία – κατά το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας η έννοια του αιχμαλώτου ήταν άγνωστη. Κατά συνέπεια, ο θεατής μιας συναυλίας υποπίπτει στην κατάσταση του αιχμαλώτου πολέμου, στην περίπτωσή μας του κοινωνικού πολέμου. Νομίζουμε ότι ο θεατής ακούει και βλέπει τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, τον πολιτικό, τον ποδοσφαιριστή, ναι, αλλά, οντολογικά, ακούει και βλέπει κάποιον άλλον: ακούει και βλέπει τον Νικητή, τον Κύριό του, τον Πολεμιστή που τον αιχμαλώτισε. Οι θεατές της συναυλίας είναι κοινωνικοί αιχμάλωτοι, η συναυλία είναι μια μορφή κοινωνικής αιχμαλωσίας.
οίκοι ευγηρίας: για την κοινωνική αιχμαλωσία των γέρων και των γριών
καλό αύριο
το ΚΚΕ ως ιδεολογικός και κατασταλτικός μηχανισμός του Κράτους
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Μια μέρα των ημερών το ΚΚΕ θα γίνει κυβέρνηση. Δεν το λέω εγώ, το ΚΚΕ το λέει. Πότε; Δεν το γνωρίζουμε, δεν μπορούμε καθορίσουμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία – μετά από ένα χρόνο, δέκα, είκοσι, πενήντα. Πως; Με εκλογές. Θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα επιλύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι αυταπασχολούμενοι, ο λαός. Υπάρχει άλλος τρόπος; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μέχρι τότε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μόνο να περιμένουμε, να μην βιαζόμαστε και να υπομένουμε. Μπορούμε να αντιδράσουμε, να λάβουμε κάποια μέτρα που θα ανακουφίσουν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους; Να αντικρούσουμε την επίθεση των καπιταλιστών; Όχι, δεν μπορούμε. Το μόνο που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να διαμαρτυρόμαστε ειρηνικά, να κάνουμε συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια και να ψηφίζουμε το ΚΚΕ για να το ενισχύσουμε στη Βουλή, έως ότου μια μέρα το ΚΚΕ γίνει κυβέρνηση. Ποια είναι η προϋπόθεση για να γίνει κυβέρνηση το ΚΚΕ; Να ξυπνήσει ο λαός και να το ψηφίσει μαζικά. Γιατί κοιμάται ο λαός; Ο λαός κοιμάται διότι τον έχει αποκοιμίσει η προπαγάνδα των αφεντικών, των πολιτικών του συστήματος, των μαζικών μέσων ενημέρωσης, των διανοουμένων.
Αυτή είναι η στρατηγική του ΚΚΕ, αυτό είναι το ΚΚΕ, φίλες και φίλοι. Δεν θα θέσουμε το ερώτημα εάν είναι εφικτή αυτή η στρατηγική πολιτική επιδίωξη. Θα θέσουμε ένα άλλο ερώτημα, για να αποκαλύψουμε τις πραγματικές επιδιώξεις του ΚΚΕ: Θέλει να γίνει κυβέρνηση;
ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ! Ο πυρηνικός σκοπός του ΚΚΕ δεν είναι να γίνει κυβέρνηση, είναι κάποιος άλλος – θα δούμε ποιος είναι. Το ‘δεν θέλει να γίνει κυβέρνηση’ είναι μια διαπίστωση δική μου, δεν είναι του ΚΚΕ. Πως όμως φτάνω σε αυτό το κατηγορηματικό συμπέρασμα; Μου το επιτρέπει η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα του ΚΚΕ. Ναι, αλλά αυτή η αντίφαση δεν είναι απάτη;
Ναι, είναι απάτη! Είναι εξαπάτηση! Είναι απάτη πρώτου μεγέθους. Τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, οι Κύριοι του ΚΚΕ, είναι οι μεγαλύτεροι και ικανότεροι απατεώνες της νεώτερης πολιτικής ιστορίας της ελληνικής κοινωνίας: το ΚΚΕ είναι ο βασικός μοχλός ανατροπής του συσχετισμού ισχύος μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή και των υποτελών Παραγωγών σε βάρος των τελευταίων.
τι πουλάει η καπιταλιστική επιχείρηση-κόμμα ‘ΚΚΕ’;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η δεύτερη παράγραφος του ‘Κεφαλαίου’ του Κ. Μαρξ αρχίζει ως εξής: Το εμπόρευμα είναι πριν απ’ όλα ένα εξωτερικό αντικείμενο, ένα πράγμα που με τις ιδιότητές του ικανοποιεί οποιοδήποτε είδος ανθρώπινες ανάγκες. Η φύση αυτών των αναγκών, αν λχ. προέρχονται από το στομάχι ή από τη φαντασία δεν αλλάζει σε τίποτα την υπόθεση. Ο Μαρξ μετά τη γενική περιγραφή του εμπορεύματος ως πράγματος, ως εξωτερικού αντικειμένου, αντιλαμβάνεται ότι το εμπόρευμα δεν είναι μόνο ένα εξωτερικό αντικείμενο αλλά μπορεί να είναι και κάτι άϋλο, κάτι που ανάγεται στη σφαίρα του διανοητικού, πολιτισμικού, πολιτιστικού, ψυχικού, κλπ. Μπορεί να είναι υπηρεσία, ασφάλεια, γνώση, ψυχολογική υποστήριξη, αντίληψη, συμπεριφορά, σεξ, και άλλα πολλά.
Έχουμε σχηματίσει την αντίληψη ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα της ιστορικής Αριστεράς. Πολύ ωραία. Μας διαφεύγει όμως ότι όλα τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, είναι και καπιταλιστικές επιχειρήσεις – όπως άλλωστε όλα τα κόμματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο ΣΥΝασπισμός είναι κόμμα, είναι και καπιταλιστική επιχείρηση, το ίδιο ισχύει και για τις συνιστώσες της. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής είναι και αυτό καπιταλιστική επιχείρηση. Η πιο μεγάλη όμως και κερδοφόρα καπιταλιστική επιχείρηση είναι το ΚΚΕ. Όπως κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, έτσι και αυτές της ιστορικής Αριστεράς αποσκοπούν στο κέρδος, το υλικό κέρδος, το χρήμα. Είναι δηλαδή μηχανισμοί αρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Και ασφαλώς αποσκοπούν και στην αύξηση, τη διαιώνιση και την αναπαραγωγή της Ισχύος τους, άρα και της δόξας τους, της φήμης τους, του ηρωικού κλέους τους. Ως καπιταλιστικές επιχειρήσεις είναι δομημένες με πρότυπο το Κράτος, τον στρατώνα, το μαντρί. Έχουν Κυρίους, ανθρωποβοσκούς δηλαδή, αφεντικά, εργοδότες, προισταμένους, μετόχους. Συγκρίνετε το διοικητικό συμβούλιο μιας καπιταλιστικής επιχείρησης και την Κεντρική Επιτροπή ενός κόμματος της ιστορικής Αριστεράς – είναι ίδια και απαράλλαχτα, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει και Ιεραρχία, δηλαδή μια αλυσίδα Κυρίων που είναι και Κύριοι και Υποτελείς Κύριοι: Κύριοι προς τους από κάτω, Υποτελείς Κύριοι προς τους από πάνω.
Καυδιανά δίκρανα, ‘δούλιος ζυγός’:η μεταφορά του ζυγού στον Αισχύλο
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τη μεταφορά και την εικόνα του ζυγού στον Αισχύλο. Πρόκειται για μια μεταφορά που χρησιμοποιείται και στις μέρες μας: ο ζυγός της δουλείας, ο ζυγός της σκλαβιάς, ζήσαμε τετρακόσια χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό, αν και του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει. Επιβιώνει και στις λέξεις σύζυγος, υποζύγια, ζεύω, ζεύγος και ζευγάρι (ζευγαράκι), όπως θα δούμε παρακάτω. Πότε όμως εμφανίστηκε για πρώτη φορά αυτή η μεταφορά; Γιατί ο Αισχύλος την χρησιμοποιεί τόσο συχνά;
το σχολείο είναι μαντρί ή στρατόπεδο συγκέντρωσης (παιδιών και εφήβων);
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Πωλ Βιριλιό υποστηρίζει ότι είμαστε στρατιώτες με πολιτικά. Ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν διατυπώνει την άποψη ότι όλοι οι κοινωνικοί χώροι είναι οργανωμένοι με πρότυπο τον στρατώνα. Ο Μισέλ Φουκό απλώς δεν ομολόγησε ανοικτά ότι η Κυριαρχία είναι μια μορφή φροντίδας (βιοπολιτική, βιοεξουσία) της ανθρώπινης αγέλης. Ο Γκι Ντεμπόρ τονίζει ότι περισσότερο βλέπουμε παρά ζούμε, υπενόησε δηλαδή ότι έχουμε περιέλθει στην κατάσταση των αιγοπροβάτων της στάνης. Ο Πλάτων όρισε την πολιτική ως ανθρωποβοσκητική (ανθρωπονομική) στον διάλογο Πολιτικός και υποθέτω βάσιμα ότι οι προαναφερθέντες θα τον είχαν/έχουν διαβάσει. Στην Πολιτεία του ο θείος Πλάτων προτείνει να οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί (βοσκός, πρόβατα, τσομπανόσκυλα), ούτως ώστε οι υπήκοοι (οι τρόφιμοι, όπως τους αποκαλεί, αυτοί που ταΐζονται από κάποιον άλλον) να υποβιβαστούν στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου και έτσι να αποτραπεί αποτελεσματικά η κατάλυση της Κυριαρχίας.
η συναυλία ως διαδικασία σχηματισμού ανθρώπινης αγέλης
φέρτε πίσω τα κλεμμένα – τα άλλα, δικά σας!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Οι αγανακτισμένοι διατάζουν κάποιους να φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Ποιους διατάζουν; Ποια είναι τα κλεμμένα; Γιατί να τα φέρουν πίσω; Που τα έχουν και ποιο είναι το πίσω; Τα άλλα που δεν είναι κλεμμένα, ποια είναι; Είναι κερδισμένα με τίμιο ιδρώτα; Αυτός που διατάζει είναι πιο ισχυρός από αυτόν που διατάζεται, έτσι δεν είναι; Οι αγανακτισμένοι είναι πιο ισχυροί από αυτούς που διατάζουν; Και ποια είναι η ισχύς τους; Η διαταγή είναι βία; Είναι εκδήλωση της βίας; Εάν η διαταγή είναι ένας τρόπος εγκαθίδρυσης της κυριαρχικής σχέσης, στην προκειμένη περίπτωση οι αγανακτισμένοι θα είναι ο Κύριος και οι Κύριοι θα είναι οι υποτελείς.
Μήπως όμως η Προστακτική ‘φέρτε’ δεν δηλώνει την διαταγή αλλά την ικεσία; Διατάζουν ή εκλιπαρούν οι αγανακτισμένοι; Γνωρίζουμε ότι όταν προσευχόμαστε, όταν ικετεύουμε, μεταχειριζόμαστε Προστακτική. Όταν ο ζητιάνος εκλιπαρεί, μας διατάζει: δώστε μου ένα εβρό! Έχουμε υποστηρίξει ότι εάν η ικεσία εκφράζεται με διαταγή, είναι διότι η διαταγή δεν είναι παρά ικεσία. Ο ενδεής διατάζει, και ο Κύριος είναι ενδεής, ως εξαρτώμενος κυριολεκτικά από τους υποτελείς Παραγωγούς. Διότι εάν δεν εργαστούν οι Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, οι Κύριοι θα φάνε τ’ αρχίδια τους.
Και βέβαια οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δεν θα φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Όσο για τα άλλα, τα νόμιμα κέρδη, οι αγανακτισμένοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου. Διότι το πρόβλημα, για τους αγανακτισμένους, δεν είναι τα νόμιμα και άγια κέρδη, αλλά τα κλεμμένα, η διαφθορά, οι δωροδοκίες. Το χρέος οφείλεται στη διαφθορά, το χρέος είναι η αιτία της κρίσης. Οι αγανακτισμένοι επαναλαμβάνουν τα δελτία ειδήσεων του MEGA! Δεν περνάει από το μυαλό τους ότι το χρέος είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Το αποτέλεσμα της φοροασυλίας των καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος.
Ενώ ο Κύριος δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει ότι έχουμε πόλεμο και επιτίθεται σφοδρότατα, οι αγανακτισμένοι τον εκλιπαρούν διατάζοντάς τον! Η Αριστερά αμύνεται και ικετεύει, οι αγανακτισμένοι (της νεκροζώντανης Αριστεράς ένα πολύ μεγάλο κομμάτι) μόνο ικετεύει, αλλά για επίθεση δεν μιλάει κανένας. Ζητούν από τον Κύριο δημοκρατία και ανάπτυξη για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Ποια είναι η ισχύς τους; Δεν υπάρχει η παραμικρή ισχύς. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν. Προσέρχονται ως ήδη ηττημένοι.
Στις 15 Φεβρουαρίου του 2002 έγιναν σε πολλές μεγαλουπόλεις του πλανήτη πολυπληθείς διαδηλώσεις με αίτημα να μην γίνει εισβολή των Αμερικανών στον Ιράκ. Η εισβολή έγινε. Ο Τζώρτζ Μπους είχε τότε δηλώσει: Μα κάνουμε τον πόλεμο για να μπορούν οι άνθρωποι εκεί να διαδηλώνουν ελεύθερα, όπως εσείς. Ο δε Σάββας Μιχαήλ προανήγγειλε την έναρξη της Παγκόσμιας Επανάστασης: Είχε γράψει το εξής: Μετά την 15η Φεβρουαρίου τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Οι από πάνω δεν μπορούν να κάνουν τον πόλεμο με τις ίδιες συνθήκες όπως πριν και οι από κάτω δεν θα δεχθούν ποτέ σαν τετελεσμένο γεγονός την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα (Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση, τ. 7, σελ. 5).
Ναι, Σάββα, μετά την 15η Φεβρουαρίου του 2002 τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο διότι σήμανε το τέλος της διαδήλωσης!
Ο μόνος τρόπος να εκφράσουν την αγανάκτησή τους οι αγανακτισμένοι είναι οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις διότι οι διαδηλώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας τρόπος έκφρασης. Έκφρασης και Ικεσίας. Δεν είναι επίθεση, δεν είναι πόλεμος, δεν είναι πολιτική, δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι σύγκρουση.
Εκτός εάν δεν θα θέλουν όλα αυτά – και μάλλον δεν τα θέλουν.
Οι αγανακτισμένοι θα αγανακτήσουν και θα πάνε σπίτια τους, στον καναπέ τους. Σε λίγες μέρες θα τους θυμόμαστε και θα χαμογελάμε για το απύθμενο βάθος της αφέλειάς τους και των αυταπατών τους.
Αθανάσιος Δρατζίδης