φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Οι εισηγήσεις (διαλέξεις) που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στη Θεσσαλονίκη δεν έγιναν. Αυτή του Σαββάτου, σχετικά με την Ιλιάδα και τη γένεση του θεού, δεν έγινε για λόγους υγείας. Την Κυριακή το πρωί πήγα για την πρωινή εισήγηση, στις έντεκα παρά δέκα, με θέμα μια παρουσίαση της άποψής μου ότι το αυτοκίνητο δεν είναι όχημα αλλά βλήμα, αλλά δεν ήρθε σχεδόν κανείς. Και φυσικά αποφάσισα να ακυρώσω και την απογευματινή, που είχε ως θέμα την εξέταση του ερωτήματος ‘εάν υπήρξε, υπάρχει, θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική’.

Έμεινα τρεις βραδιές στη Θεσσαλονίκη, είδα και έμαθα πολλά, συνάντησα φίλους και γνώρισα φίλους των φίλων μου. Και βέβαια, μεταξύ των άλλων,  συζητήσαμε πολλά θέματα, μέσα σε κλίμα ευρύτητας και ελευθερίας πνεύματος, πίνοντας καλό κρασί και απολαμβάνοντας ελληνικό χαμομήλι. Μεταξύ άλλων συζητήθηκε και ένα ζήτημα απο αφορά την ηθική της πρακτικής, κατά πόσο δηλαδή αλλοτριωμένη πρακτική είναι η πρακτική της από καθέδρας διδασκαλία.

Αυτό επεδίωξα να κάνω, δεν θα το ξανακάνω. Ματαιοδοξία, πολύ κουραστική, δεν μου πάει. Μου πάει το γράψιμο και η συζήτηση μέσα σε μια παρέα, όχι πάνω από δέκα πρόσωπα, όχι οι εισηγήσεις και οι διαλέξεις.

Πριν γίνουν οι εισηγήσεις είχα αποφασίσει να τις αναρτήσω μετά την πραγματοποίησή τους και στη Κακιά Σχολή, για να μπορεί να έχει πρόσβαση στην άποψη μου όποιος ή όποια ενδιαφέρεται.

Θα ξεκινήσω με την  πρώτη εισήγηση και εντός των ημερών θα παρουσιάσω και τις άλλες δύο.

φίλες και φίλοι, γειά σας και χαρά σας!

Τον Φεβρουάριο του 2003 εξέδωσα το πρώτο (και τελευταίο, προς το παρόν. . .)  τεύχος του περιοδικού Πανταχού Απουσία σε 1.100 αντίτυπα. Έχουν διανεμηθεί δωρεάν πάνω από 900-950 όλα αυτά τα χρόνια – μου έχουν μείνει καμιά 150αριά κομμάτια. Όποιος, όποια θα ήθελε ένα τεύχος, ευχαρίστως να του/της το στείλω, δωρεάν εννοείται, στη διεύθυνση που θα μου υποδείξει με ένα e-mail.

φίλες και φίλοι!

Κατά τη διάρκεια του τετραμήνου Ιουνίου- Σεπτεμβρίου θα  δημοσιευτεί μια σειρά άρθρων και μελετών που θα έχουν ως αντικείμενο:

1. τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής, ένα τρόπο παραγωγής για τον οποίο οι μαρξιστές αδιαφορούν πλήρως, αν και η μελέτη και η κατανόηση του μας βοηθούν να δούμε αθέατες όψεις της γένεσης τόσο του δουλοκτητικού και φεουαδαρχικού όσο και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Από το 4.000 π.Χ και μέχρι το 1350 μ.Χ. άγριοι και πολεμοχαρείς ποιμενικοί λαοί εγκατέλειπαν τις στέπες και τις ημιερημικές περιοχές όπου ζούσαν και εισέβαλαν, σπέρνοντας τον τρόμο και την καταστροφή, στις περιοχές των αγροτικών κοινοτήτων. Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση, εν πολλοίς, είναι το αποτέλεσμα αυτών των ποιμενικών εισβολών. Οι ιστορικοί διατυπώνουν κάποια ερωτήματα στα οποία όμως δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις που να μην είναι αντιφατικές μεταξύ τους.Γιατί εγκατέλειπαν τα βοσκοτόπια; Γιατί ήταν πολεμοχαρείς και καθυστερημένοι σε σύγκριση με τους αγρότες; Πως προέκυψε ο ποιμενικός τρόπος παραγωγής; Επιβιώνουν στις μέρες μας στοιχεία αυτού του τρόπου παραγωγής και ποια είναι αυτά; Το καπιταλιστικό εργοστάσιο έχει ως πρότυπο το μαντρί; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να κατανοήσουμε τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής.

2.  ένα σουμερικό ποίημα, στο οποίο εντοπίζουμε τις ρίζες της ιστορίας του Κάιν και του Άβελ που διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ του Dumuzi, του θεού της εκτροφής των ζώων και του  Enkimdu, του θεού της γεωργίας. Το ποίημα έχει μεταφραστεί από τον S. N. Kramer και είναι δημοσιευμένο στη συλλογή Κείμενα της Αρχαίας Εγγύς Ανατολής σχετιζόμενα με την Παλιά Διαθήκη (Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament, ed. James B. Pritchard, Princeton University Press, 1969).

Continue reading →

Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου. Αργεί να ξημερώσει. Έφτιαξα καφεδάκι και το ήπια κάτω από τον έναστρο ουρανό. Δεν θα κάνει κρύο σήμερα, θα πάω επιτέλους στον κήπο να κουβαλήσω κοπριά από μαντρί που βρίσκεται εκεί κοντά,  να φυτέψω κρεμμύδια και αρακά, είναι η εποχή τους,  και να μαζέψω ό,τι λαχανικά δεν έκαψε η παγωνιά.   Πριν όμως, πρέπει να πάω στο λιμάνι να αγοράσω ψάρια, ολόφρεσκα νιάκια, 5 ευρά το κιλό, θα έχουμε φίλους σήμερα, θα ψήσουμε. Επιστρέφοντας από το κήπο, θα κατέβω στις εκβολές του ποταμού να μαζέψω άγρια ραδίκια και ζοχούς.

Θυμήθηκα ότι πέρυσι τέτοια εποχή έσκασε μύτη η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών και σήμερα ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες που με βοήθησαν να στηθεί. Θα έχετε, νομίζω, αντιληφθεί ότι προκρίνω τον πληθυντικό από τον ενικό – κακώς διδάσκουμε στα παιδιά μας πρώτα τον ενικό. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί πάρα πολύ και εντός του έτους θα παρουσιάσω ένα κείμενο. Προκρίνω τον πληθυντικό έναντι του ενικού διότι θεωρώ ότι κάθε τι που υπάρχει στην κοινωνία είναι συλλογικό δημιούργημα – δεν υπάρχουν ατομικά δημιουργήματα. Εγώ, εσύ, όλοι μας, όλες μας,  είμαστε συλλογικά δημιουργήματα. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών.  Θεωρώ ακόμα πολύ μεγάλο ελάττωμα την αχαριστία, την αγνωμοσύνη. Το κακό ( μια προσβολή, μια αδιαφορία, μια βρισιά, μια ταπείνωση) το ξεχνώ πολύ γρήγορα, το καλό (την αναγνώριση, την αλληλεγγύη, τη βοήθεια, την εκτίμηση) ΠΟΤΕ. Θα υποψιάζεστε προφανώς τη συνάφεια μεταξύ του συλλογικού δημιουργήματος και της ευγνωμοσύνης. Από τη στιγμή που είμαστε συλλογικές δημιουργίες, δεν μπορεί να είμαστε αγνώμονες και αχάριστοι. Εάν είμαστε, η συλλογική δημιουργία υπόκειται σε μια μειονική σπείρα  που η κατάληξή της  είναι η αλληλοεξόντωση (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αυτοεξόντωση δεν υπάρχει. Αυτό που θεωρούμε ως ατομικό δημιούργημα ή αυτοκαταστροφή, αυτοεξόντωση,  δεν είναι παρά οι τελικές στιγμές της συλλογικής διαδικασίας δημιουργίας ή καταστροφής, εξόντωσης, κλπ.Εάν δεν είμαστε αγνώμονες, κλπ, τότε εκκινεί μια πλεονική σπείρα που η κατάληξή της θα είναι ένα δημιούργημα κοινό σε όλους (γνώση, θεσμός, έργο τέχνης και άλλα πολλά) τα οποία θα εκκινήσουν μια νέα πλεονική σπείρα δημιουργίας, κοκ. Για αυτές τις έννοιες, μειονική και πλεονική σπείρα θα αναφερθούμε αναλυτικά στο μέλλον.

Continue reading →