φίλες και φίλοι,

    Τον  χειμώνα του 2004-5 τελείωσα το γράψιμο ενός βιβλίου για το ποδόσφαιρο στο οποίο διατυπώνω μια απάντηση στο μέχρι τώρα  αναπάντητο ερώτημα γιατί το (ανδρικό) ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές ομαδικό παιχνίδι, άθλημα, θέαμα  (διείσδυσης).  Μερικά κεφάλαια αναρτήθηκαν στη Σχολή από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής της και διαβάζονται σχεδόν καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια. Το έστειλα σε πολλούς εκδοτικούς οίκους αλλά όλοι το απέρριψαν. Πολύ θα ήθελα να φτιάξουμε μια παρέα και να το εκδώσουμε όλοι, όλες μαζί.

      Δηλώνω ότι παραιτούμαι από οποιοδήποτε  συγγραφικό δικαίωμα και προνόμιο  – κοπιράιτ, ποσοστά και ο,τιδήποτα άλλο υπάρχει και το αγνοώ. Θα συμβάλλουμε όλοι με ένα μικρό ποσό (λόγου χάριν, αν είμαστε πέντε από εκατό εβρά) και εάν περισσέψει κάτι θα αποφασίσουμε τι θα το κάνουμε – να το μοιραστούμε, να εκδώσουμε κάτι άλλο, να βοηθήσουμε κάποιον,  κάποια. . .

    Αν κάποιος, κάποια ενδιαφέρεται, ας μου τηλεφωνήσει, μετά τις εννιά το βράδυ μέχρι τις δώδεκα. Έχω πρόβλημα με το μέιλ – δεν μπορώ να στείλω και δεν ξέρω αν φτάνουν όλα. Αν γίνει κάτι, καλώς· εάν όχι, καλώς  – τα τσίπουρα, τις μπύρες και τα γάρα εμείς πάλι θα τα πιούμε.

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Απευθύνομαι σε ζευγάρια και οικογένειες που σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πόλη που ζουν και να ζήσουν σε χωριό αλλά δεν ξέρουν, δεν έχουν που να πάνε, και τους προτείνω να έρθουν στην Καστανούσα, να ζήσουμε και να εργαστούμε μαζί. Θα με ρωτήσετε ποια είναι το κίνητρά μου. Θα σας απαντήσω ευθέως και πολύ απλά:  είναι δύο, δεν θα ήθελα να τα χαρακτηρίσω εγώ, χαρακτηρίστε τα εσείς.

     Το πρώτο: απεχθανόμουν, απεχθάνομαι και θα απεχθάνομαι το επάγγελμα, τη δωδεκάμηνη οχτάωρη εργασία, τη μισθωτή δουλεία –  δεν θέλω να ξανακάνω μεροκάματο στη ζωή μου, δεν θέλω. Μου αρέσει τόσο πολύ η ελεύθερη εργασία που κάθε πρωί περιμένω στο παράθυρο πότε να ξημερώσει, να βγω έξω, στα χωράφια, στο δάσος, τα ποταμάκια:  εάν δεν εργαστώ τουλάχιστον τέσσερις ώρες χειρωνακτικά τη μέρα, δεν μπορώ, παθαίνω κατάθλιψη, δεν νοιώθω καλά. Είμαι πεπεισμένος ότι το ξεπέρασμα του επαγγέλματος, της οχτάωρης εργασίας, της μισθωτής δουλείας , της ανεργίας, της πόλης δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη συμβίωση και την συνεργασία με άλλους.  Μπορείτε να φανταστείτε τρεις οικογένειες να έχουν ένα αυτοκίνητο και να μοιράζονται τα έξοδα;  Εάν η εκτροφή ζώων είναι εγκλεισμός, η εκ περιτροπής φροντίδα τους εξασφαλίζει και τροφή και ελευθερία. 

    Το δεύτερο:  εάν είμαι ζωντανός σήμερα, αυτό το οφείλω στους φίλους και στις φίλες. Εκτός από τους φίλους, συνάντησα ανθρώπους που με βοήθησαν με τον τρόπο τους αλλά δεν τους ξαναείδα στη ζωή μου, ποτέ, ποτέ, θα τους θυμάμαι όμως μέχρι να πεθάνω –  το κακό το ξεχνάω σε δύο δευτερόλεπτα (το δείχνουμε όταν κάνουμε το σήμα της νίκης. . .) αλλά το καλό, την βοήθεια, την αλληλεγγύη θα το ξεχάσω μόνο όταν θα πεθάνω –  η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι μεγάλες αμαρτίες –  τη λέξη αμαρτία δεν την εννοώ με την χριστιανική σημασία, για όνομα της Ζωής!  Μια μέρα, ξέμεινα από βενζίνα (μπροστά στο βενζινάδικο!) σε κωμόπολη της Κρήτης, ήταν Κυριακή, άφραγκος, πήγαινα για δουλειά στην Ιεράπετρα κι ο βενζινάς δεν μου έβαζε βενζίνα ό,τι και να του έλεγα. Κάθισα στην άκρη καθισμένος κι απελπισμένος· βλέπω από μακριά ένα φρικιό, σαν και μένα, με μαλλιά και μούσια, με πλησιάζει και με ρωτάει τι μου συμβαίνει. Του εξηγώ και βγάζει ένα χιλιάρικο, το 1986 γέμιζες το ρεζερβουάρ,  και μου το δίνει. Τον ρωτάω, που θα σε βρώ να σου τα επιστρέψω, και μου λέει: όταν δίνουμε,  από αλλού τα παίρνουμε. Κι εφυγε. Πώς να τον ξεχάσω. Πολύ πιο σύντομα:  δεν είμαι αγνώμων και αχάριστος, με βοήθησαν, θα βοηθήσω –  θα βοηθήσω κι αυτούς που με βοήθησαν αλλά  κι αυτούς που δεν με βοήθησαν και δεν τους γνωρίζω.

    Ας δούμε όμως κάποια πρακτικά ζητήματα για να σχηματίσετε μια ευκρινή εικόνα για το πως ζούμε και τι κάνουμε στη Καστανούσα, στην οποία μεταναστεύσαμε στις 11 Μαΐου 2013.

  Continue reading →

http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/2013/11/15/%CE%B7-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AD%CE%B6%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84/

http://www.youtube.com/watch?v=rYvHaf4BHb4&feature=player_embedded

https://www.badarts.gr/2010/12/%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%AC%CF%89%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B8%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82/

http://www.youtube.com/watch?v=wHNm92bV3R0

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Σήμερα θα σχολιάσουμε την πρακτική του καπνίσματος της πίπας από τους αρχηγούς ινδιάνικων φυλών που αποσκοπούσε στη σύναψη ειρήνης· με αφορμή αυτόν τον σχολιασμό θα εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με την ηθική της συζήτησης. Ενδέχεται κάποιοι και κάποιες να ενοχληθούν με τον όρο ηθική αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ την ενόχλησή τους μιας και δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, κοινωνικός, ομαδικός, προσωπικός δεσμός χωρίς ηθική, χωρίς κανόνες, χωρίς όρια στην ελευθερία μας και την επιθυμία μας.

    Θα ήθελα όμως πρώτα να ευχαριστήσω τον Γρηγόρη για τον εντοπισμό του βιβλίου του Γιούστους Λίψιους, ποιος ξέρει, ίσως να χρησιμο-ποιηθεί από φιλομαθείς νέους και νέες, και όχι μόνο. Ναι, Ciorgos Libertarian  Enrage, τα έγραψε ο Μαρξ αυτά που παραθέτεις για τα όπλα της κριτικής, για την κριτική των όπλων και την υλική βία· ο Μαρξ διατύπωσε πολλές απόψεις για πολλά ζητήματα αλλά πολύ συχνά οι απόψεις αυτές αντιφάσκουν μεταξύ τους. Αυτό που με εντυπωσιάζει στον Μαρξ είναι ακριβώς η πλήρης αδιαφορία του γι αυτές τις αντιφάσεις· η στάση αυτή δεν είναι μια ένδειξη της ελευθερίας, της γονιμότητας της σκέψης του; Με ενδιαφέρει να κατανοήσω γιατί διατύπωσε αντιφατικές απόψεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, λόγου χάριν, πάνω στο ζήτημα της χρήσης της ένοπλης βίας για την κατάληψη του Κράτους ή την επίτευξη ριζικών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Και αναρωτιέμαι, τί θα έγραφε για αυτό το ζήτημα τώρα που ο Κύριος καπιταλιστής έχει στα χέρια του ατομικά και πυρηνικά όπλα! Και σε τελευταία ανάλυση, δεν μας ενδιαφέρει τι είπε και τι έγραψε ο Μαρξ όσο ο τρόπος σκέψης του. Διαβάζω τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία και έχω πρόσβαση όχι μόνο σε ιστορικές λεπτομέρειες της εποχής του αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο σκέψης, και με αυτόν τον τρόπο σκέψης προσπαθώ να διατυπώσω μια απάντηση στο ερώτημα εάν μπορούμε, εάν μας επιτρέπεται να καταφύγουμε στην ένοπλη βία. Και απαντώ κατηγορηματικά ΟΧΙ! Ούτε μπορούμε ούτε μας επιτρέπεται. Τι λέει ο Κάρολος στο κείμενο που προανέφερα και πως κατέληξε σε αυτά που λέει; Λαμβάνοντας υπόψη του την ανείπωτη και φρικώδη βία της κρατικής καταστολής των επαναστάσεων τον Ιούνιο του 1848 και την άνοιξη του 1871 (Παρισινή Κομμούνα) ισχυρίζεται, και του βγάζω το καπέλο, ότι κάθε φορά που το προλεταριάτο θα τολμήσει να οπλιστεί, ο Κύριος θα κάνει το κάθε τι για να το αφοπλίσει, να το τρομοκρατήσει και να το εξοντώσει με τον πιο ανηλεή τρόπο. Διαψεύστηκε ποτέ από τότε μέχρι σήμερα;  Δεν διαψεύστηκε και ούτε πρόκειται να διαψευστεί. Επιπλέον, τότε μπορούσε να οπλιστεί· σήμερα δεν μπορεί! Όποιο όπλο και να πιάσει στα χέρια του, ο Κύριος θα έχει ένα ισχυρότερο. Άσε που τώρα μας εξοντώνει, ήπια και πολιτισμένα, και χωρίς να έχουμε πάρει τα όπλα!

    Θα συνεχίσω με την πίπα της ειρήνης αφού πιω ένα καφεδάκι και καπινίσω ένα τσιγαράκι, αφού διαβεβαιώσω τον Γιώργο ότι καπνίζω μόνο δύο τσιγάρα τη μέρα, μα την Παναγία. Εκτάκτως, σπανίως, με παρέα, μπορεί να γίνουν περισσότερα, ας πούμε πέντε ή οχτώ.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το σημερινό σημείωμα είναι το τελευταίο που γράφεται στην Αλεξανδρούπολη (Άλεξπολ, Αλέκα). Σε λίγες ώρες δεν θα έχω ίντερνετ, θα τα ξαναπούμε,  σε ένα μήνα περίπου,  από την Καστανούσσα όπου θα μετακομίσουμε για να γίνουμε παραγωγοί τροφής, φυτικής και ζωικής. Στις 11 Μαΐου, ημέρα Σάββατο, στις έντεκα θα αρχίσουμε να ξεφορτώνουμε το φορτηγό και προσδοκούμε πως κάποιες φίλες και κάποιοι φίλοι θα έρθουν από τη Θεσσαλονἰκη να μας βοηθήσουν και μετά να φάμε και να πιούμε και να γλεντήσουμε και να συζητήσουμε.

     Εάν, φίλες και φίλοι, μπορούσα να βρω εγώ ή η γυναίκα μου μια δουλειά στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα με 3.000 εβρά το μήνα, θα πηγαίναμε, τι λέτε; Θα μου πείτε ότι αυτό δεν γίνεται. Και ότι είναι η ανάγκη αυτή που μας αναγκάζει να πάμε να ζήσουμε σε χωριό. Νταξ, ας υποθέσουμε κάτι πιο ρεαλιστικό: εάν μας έβαζαν το χρυσάφι όλου του κόσμου στα πόδια μας, θα πηγαίναμε να ζήσουμε σε κάποια μεγάλη πόλη; 

   Όχι, φίλες και φίλοι, δεν θα πηγαίναμε. Δεν περιφρονούμε καθόλου την πόλη, δεν περιφρονούμε όμως και το χωριό. Η επιλογή μας εἰναι ζήτημα ανάγκης και αδιεξόδου, το αδιέξοδο όμως δεν είναι η πιο κοντινή προσέγγιση της καλύτερης λύσης, που λέει και ο Χέντερλιν;  Είναι απολύτως βέβαιο ότι εάν μείνουμε στην Αλέκα, θα πεινάσουμε, θα κρυώσουμε, θα βρεθούμε στο δρόμο. Δουλειά δεν πρόκειται να βρούμε κι αν βρούμε θα είναι 3, 4 άντε πέντε κατοστάρικα το μήνα, τα οποία ίσα που αρκούν για λογαριασμούς, στην καλύτερη περίπτωση. Με τέτοιους μισθούς εμείς πήραμε τηναπόφαση να μην δουλέψουμε. Η απόφαση αυτή συναρτάται με το δίλημμα πόλη ή χωριό. Είναι σαφές πως το μοντελάκι πόλη-δουλειά για μας και για πολλούς και πολλές άλλους κι άλλες έχει εξαντληθεί, είναι ντεμοντε, μπανάλ. Οπότε, καταφεύγουμε στο χωριό-παραγωγή τροφής. Και η πόλη κοντά είναι.

      Δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές που βρίσκονται σε αυτό το δίλημμα. Πολλοί και πολλές έχουν φύγει ήδη για τα χωριά. Και είναι σαφές ότι κι άλλοι κι άλλες θα φύγουν για τα χωριά διότι είναι πια η μόνη διάθεσιμη λύση,  η καλύτερη στο αδιέξοδο της πόλης-δουλειάς λύση. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι, είναι πάρα πολλοί,  που το σκέφτονται αλλά δεν το αποφασίζουν. Και δεν το αποφασίζουν διότι τους παίρνει ακόμα να μείνουν στην πόλη. Δεν το αποφασίζουν γιατί ντρέπονται να πάνε σε χωριό. Και ντρέπονται διότι θα εμφανιστούν ως αποτυχημένοι! Εμείς, ζώντας συνειδητά και εν πλήρει επιγνώσει στο περιθώριο και στις παρυφές της κοινωνίας, δεν ντρεπόμαστε διότι είμαστε μια ζωή αποτυχημένοι –  δεν ανοίξαμε επιχείρηση, δεν αγοράσαμε διαμέρισμα, δεν αγοράσαμε αυτοκίνητο, δεν πήραμε δάνειο να πάμε διακοπές, θεωρούμε ότι κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι πέφτουμε θύμα κλοπής, είμαστε τελείως αποτυχημένοι και αναφωνούμε, ζήτω η αποτυχία!  Αυτός όμως που πέτυχε και υπερηφανευόταν γι αυτό και τώρα το μαγαζί του είναι άδειο και δεν μπορεί να ξεπληρώσει το δάνεια και ένας καριόλης Θεός ξέρει τι θα χάσει, δεν μπορεί να πάει, να επιστρέψει στο χωριό! 

    Θα αναγκαστεί όμως να το κάνει -εάν θέλει να ζήσει! Διότι το ενδεχόμενο να μη θέλει να ζήσει δεν μας επιτρέπεται να το αποκλείσουμε.

Continue reading →