φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΗ δεκαετία του 1960 εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ, στη Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες της Β. Ευρώπης τα πρώτα περιστατικά παιδικού καρκίνου. Σήμερα, κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο, οι περιπτώσεις ανέρχονται στις 250.000 – 300 στην Ελλάδα. Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα η τάση είναι αυξητική, τουλάχιστον 1%. Μιας και η τάση είναι αυξητική, υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει 2% ή 5%; Δεν το ξέρουμε, θα δούμε. Φέτος, 2022, θα έχουμε 275.000 και το 2023, 303.000. Κατά προσέγγιση, λίγο πάνω λίγο κάτω, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το 20% δεν επιβιώνει. Το υπόλοιπο, επιβιώνει από πέντε χρόνια μέχρι και περισσότερα, κάποια ζουν πολύ περισσότερο με προβλήματα υγείας, νοσηρότητας λόγω της ίασης, της θεραπείας. Ο αριθμός δεν είναι μεγάλος. Εάν όμως είσαι γονιός και το παιδί σου διαγνωστεί με κάποια μορφή καρκίνου (είναι πολλές, οι πιο συχνές, σε ποσοστό 5ο%, είναι η λευχαιμία και όγκοι στον εγκέφαλο), τότε η σπανιότητα είναι κάτι που θα σε αφήσει αδιάφορο. Θα αναρωτηθείς και θα ρωτήσεις τους ειδικούς: μα γιατί να συμβεί αυτό στο παιδί μου; Ποιες είναι οι αιτίες του παιδικού καρκίνου; Οι ειδικοί επιστήμονες θα σηκώσουν τους ώμους τους και θα πουν: δεν ξέρουμε τις αιτίες του παιδικού καρκίνου. Δεν ξέρουν. Τι άλλο δεν ξέρουν; Πολλά. Δεν είναι μόνο πολλά, είναι ότι γίνονται ολοένα και περισσότερα. Γιατί δεν ξέρουν; Δεν ξέρουν γιατί δεν ξέρουν. Γιατί δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν; Θα το μάθουν; Μήπως αποφεύγουν να διατυπώσουν τα ερωτήματα που πρέπει να διατυπωθούν; Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως ξέρουν και κάνουν πως δεν ξέρουν; Μήπως ψεύδονται, μήπως υποκρίνονται; Μήπως θα τα μάθουν στο μέλλον, μιας και η πρόοδος της επιστήμης δεν σταματά ποτέ; Μήπως δεν θα τα μάθουν ποτέ γιατί η μέθοδός τους είναι παντελώς λανθασμένη; Μήπως η υγεία και η ασθένεια δεν είναι (μόνο) ζήτημα επιστήμης αλλά καθορίζεται από κάτι άλλο; Από τι; Πολλά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, πολλά.