1. Υποστηρίζω ότι ζούμε μια Παγκόσμια Πνευματική Επανάσταση, η οποία στις μέρες μας εμφανίζεται ως κοσμοθεωρητική μετατόπιση. Εγκαταλείπουμε μια κοσμοθεωρία, έναν τρόπο σκέψης, και διαμορφώνουμε έναν άλλον.
2. Εγκαταλείπουμε την κοσμοθεωρία της Κυριαρχίας, του Κυρίου, η οποία έχει δύο στρατηγικές (επιθυμίες), αντικρουόμενες μόνο φαινομενικά και συνυπάρχουσες. Η μία είναι η πλήρης καθυπόταξη της Φύσης, η επινόηση της πραγματικότητας (η πραγματικότητα να είναι η υλοποίηση των επιθυμιών μας), με άλλα λόγια και απλά η επιθυμία της σωματικής αθανασίας και η εκπλήρωσή της μέσω της επιστήμης.
3. Η άλλη στρατηγική – επιθυμία εμφανίζεται στον καπιταλισμό ως οικολογικό πρόβλημα· πρόκειται για την συνειδητή ή ασυνείδητη καταστροφή της φύσης με σκοπό την καταστροφή της ζωής, άρα και του μεγάλου αντιπάλου, του Θανάτου. Εάν δεν υπάρχει ζωή, δεν θα υπάρχει και Θάνατος. Τι θρίαμβος! Τι υπεροχή! Ό,τι είναι άγριο και ελεύθερο και αδάμαστο, ή θα υποταχθεί ή θα εξοντωθεί.

Continue reading →

στιγμές (Θ)

1. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν φορούσαν σώβρακο, οι αρχαίες Ελληνίδες δεν φορούσαν κιλότες και κιλοτάκια, δεν φορούσαν στενά ρούχα (παντελόνια, καλσόν, κολάν, κάλτσες), δεν φορούσαν πιτζάμες για να κοιμηθούν, περπατούσαν πολλούς μήνες τον χρόνο ξυπόλυτοι και ξυπόλυτες.
2. Ζούσαν πολλούς μήνες γυμνοί – στα χωράφια, στα γυμναστήρια, στα λουτρά.
3. Όταν φορούσαν κάτι, φορούσαν έναν χιτώνα, ένα λινό ύφασμα σαν σεντόνι, που το ένωναν στον ώμο οι μεν φτωχοί με σιδερένια περόνη (μεγάλη καρφίτσα), οι δε πλούσιοι με χρυσή πόρπη (παραμάνα). Τίποτα άλλο. Τον χειμώνα, ο χιτώνας ήταν κάτι σαν εσώρουχο. Από πάνω φορούσαν ένα ρούχο που έμοιαζε με κουβέρτα και χρησιμοποιόταν άλλοτε ως κουβέρτα κι άλλοτε ως στρωσίδι. Ήταν μάλλινο και λεγόταν φάρος (με περισπωμένη) στην αρχαϊκή εποχή και μετά χλαίνη. Έμοιαζε με τη σημερινή κάπα (ή καπότα), τον μανδύα, το παλτό.
4. Δεν υπάρχει η παραμικρή μαρτυρία ότι είχαν μαξιλάρια.
5. Δεν υπήρχαν πάνες για τα μωρά ή σερβιέτες. Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν παλιά κομμάτια χιτώνα, όπως και οι νεοελληνίδες μέχρι πρότινος – το γνωστό μουνόπανο. Στο κεφάλι οι γυναίκες φορούσαν μαντήλα, όπως οι νεοελληνίδες μέχρι πρότινος, όπως οι Ευρωπαίες στον μεσαίωνα, όπως σήμερα οι μουσουλμάνες, οι Πομάκες κ.α.

Continue reading →

1. Το όνομα Adolf (Αδόλφος) ήταν πολύ συνηθισμένο, για πολλούς αιώνες, στην Γερμανία, την Αυστρία, το Βέλγιο. Μετά το 1945 το όνομα αυτό έχει εκλείψει.
2. Το σημερινό (καπιταλιστικό) Κράτος είναι μετεξέλιξη του Απολυταρχικού, το οποίο αποτελούνταν από ένα και μόνο μηχανισμό, τον στρατό, που επιτελούσε δύο λειτουργίες: επιθετική – αρπακτική (πόλεμος μεταξύ φεουδαρχών για οικειοποίηση περιοχών, άρα κοινωνικού πλούτου) και αμυντική – κατασταλτική (εξεγέρσεις αγροτών). Η αρπαγή του εγχώριου κοινωνικού πλούτου γινόταν είτε από τους ίδιους τους φεουδάρχες είτε από ιδιώτες φοροσυλλέκτες, υπαλλήλους ουσιαστικά του Κράτους.
3. Με την επέκταση του καπιταλισμού δίπλα στον στρατό και τη συλλογή των φόρων αναπτύχθηκαν νέοι μηχανισμοί, τα σημερινά Υπουργεία, ο καθένας εκ των οποίων αποίκισε κοινωνικά πεδία, με αποτέλεσμα το Κράτος να γίνει ένας γιγάντιος μηχανισμός που για να λειτουργήσει χρειάζεται τεράστιο κοινωνικό πλούτο.
4. Το ποιος θα καταβάλλει το κόστος της λειτουργίας του ήταν ένα από τα κομβικά επίδικα αντικείμενα του κοινωνικού πολέμου.

Continue reading →

1. Την διαδικασία της επέκτασης και συρρίκνωσης δεν την έχουμε μελετήσει, δεν την έχουμε κατανοήσει, δεν έχουμε κατανοήσει τις σχέσεις μέσα σε αυτήν. Οι παρακάτω σκέψεις είναι μία συμβολή – μικρή, μεγάλη, δεν ξέρω, αρχίζω να μαθαίνω να σκέφτομαι, να κινούμαι πέραν των όρων ‘ μικρός’ , ‘ μεγάλος’ .
2. Καμιά διαδικασία δεν είναι ενιαία. Διακρίνουμε, τουλάχιστον στην εξεταζόμενη, την ύπαρξη δύο επιπέδων: της επέκτασης (αύξησης) και της συρρίκνωσης (μείωσης).
3. Την ύπαρξη των δύο επιπέδων την δεχόμαστε αναγκαστικά γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε αλλιώς τη σχέση αντιφατικών εννοιών – της αύξησης και μείωσης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε το λογικό παράδοξο πώς ο κουρέας του Ράσελ κουρεύει όσους δεν κουρεύονται.

Continue reading →

ΣΤΙΓΜΕΣ (Β)

1. Τρεις και μισή. Καφεδάκι χωρίς ατελείωτα κουκουρίκουουου. Το c οι Ρωμαίοι θα πρέπει να το πρόφεραν ως κ – πάνω από μια ζωγραφιά κόκκορα σε τοιχογραφία της Πομπηΐας υπάρχει το γκράφιτι cucuricu.
2. Η Σελήνη πολύ λαμπρή, σα μέρα είναι, τ΄ αστέρια μόλις που φαίνονται. Μας φαίνεται μεγάλη όταν την βλέπουμε κοντά σε βουνό ή θάλασσα, όταν την συγκρίνουμε. Όταν είναι μόνη της στον ουρανό, απόλυτη, φαίνεται πιο μικρή. Η διαπίστωση αυτή με παρωθεί στις παρακάτω δύο σκέψεις. Μία για την δόξα, για την φήμη, μία για την πούτσα μου.
3. Όταν οι άλλοι μας βλέπουν, μεγαλώνουμε. Θέλουμε να μας βλέπουν γιατί θέλουμε να μεγαλώσουμε. Όταν μεγαλώνουμε, οι άλλοι μας βλέπουν. Στον λαό αρέσει πολύ να βλέπουν κάποιους να μεγαλώνουν. Τελευταίο παράδειγμα, ο Τσίπρας. Ο οποίος την έχει μεγάλη. Ένας πρωθυπουργός ή θα την έχει μεγάλη ή θα την έχει μικρή. Μεγάλη την είχαν και ο Εθνάρχης Καραμανλής και ο Λαϊκάρχης Παπανδέου. Όλοι οι άλλοι, μικρή. Ο επόμενος, απελπιστικά μικρή. Η Θάτσερ, η Μέρκελ και η Χίλαρι θα ήθελαν να την είχαν πολύ μεγάλη – και πολύ χοντρή. Το ίδιο ισχύει και για την Κωνσταντοπούλου.

Continue reading →

1. Μια φράση (κατάρα) και ένα επίθετο θυμάμαι που έλεγε η μάνα μου: όταν τα είχε μαζί μου με καταριόταν, να σι φαν τα σκλιά να σι φαν· κι όταν ήθελε να πει κάτι για το παρελθόν, τα περασμένα, το αρχαίο μεταχειριζόταν το επίθετο κ α μ ι α φ ο ρ έ ν ι ο ς. Δεν το έχω βρει σε κανένα λεξικό, δεν την έχω διαβάσει ποτέ. Θ’ αρχίσω να το χρησιμοποιώ, να το ποιώ χρήσιμο.
2. Μόλις βγαίνω το πρωί στο μπαλκόνι να πιω καφεδάκι και να καπινίσω ένα τσιγαράκι, στις τέσσερις, στις τρεις και μισή, πριν ξημερώσει εννοώ, με παίρνει χαμπάρι ο κόκκορας και γίνεται χαμός. Ζούσα με το άγχος ότι θα μου τη πέσουν από τη γειτονιά. Γράφω ‘ζούσα’ γιατί σήμερα τον έσφαξα.

Continue reading →