ποιμενικός τρόπος σκέψης

There are 109 posts filed in ποιμενικός τρόπος σκέψης (this is page 8 of 11).

‘έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα’ : και θα σοβαρέψει και θα διασπαστεί η Χρυσή Αυγή

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ανοίγει η καρδία μου κάθε φορά που ο Κύριος ή κάποιος από τους πιστούς και αφοσιωμένους υπηρέτες Του μεταχειρίζονται  ποιμενικής προέλευσης παροιμίες για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους Υποτελείς τους. Προ αμνημονεύτων ετών, ακροδεξιός υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε δηλώσει, για να σχολιάσει αποσκίρτηση βουλευτή,  ότι όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος· ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε υποδείξει στους οχληρούς δημοσιογράφους να μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη·  ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, το φαιδρό και ύπουλο υποκείμενο με το όνομα Κάρολος Παπούλιας,  είχε δηλώσει μετά την πρώτη του εκλογή ότι,  εάν δεν εκλεγόταν,  θα επέστρεφε στα Γιάννινα με παπούτσια  πάνινα και θα γινόταν τσέλιγκας, μα την Παναγία τη Μπιρμπιλομάτα!  Εάν τις παραπάνω παροιμίες τις κατανοείτε, δεν είμαι βέβαιος ότι είναι κατανοητή και η παροιμία του τίτλου που εξεστόμισε προ ημερών ο δημοσιογράφος του SKY και της Καθημερινής Μπάμπης Παπαδημητρίου.

    Η παροιμία σημαίνει ότι έχουμε πολλή και κουραστική δουλειά  μπροστά μας, ότι έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το ξάσιμο του μαλλιού ήταν μια δουλειά που την έκαναν μόνο οι γυναίκες, αφού η επεξεργασία του μαλλιού ήταν αποκλειστική απασχόληση των γυναικών. Το μαλλί πλένεται, στεγνώνεται και μετά οι γυναἰκες το ξαίνουν. Αποσπούν μικρές ποσότητες από τον πυκνό όγκο του καθαρού μαλλιού για να αραιώσει η πυκνότητά του, αυτὀ είναι το ξάσιμο του μαλλιού, το τοποθετηθούν στη ρόκα, στην αλακάτη, και  το γνέθουν, το κάνουν νήμα. Μιας και οι ποσότητες του μαλλιού ήταν πολύ μεγάλες,  λόγω του μεγάλου αριθμού των προβάτων, το ξάσιμο διαρκούσε πολλές μέρες·  κι επειδή ήταν πολύ βασική εργασία, η φράση έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα αναφέρεται σε όλες τις εργασίες και τις δραστηριότητες και σημαίνει ότι έχουμε πολλή δουλειά μας μπροστά μας. Και, μεταφορικά, θα δουν πολλά τα μάτια μας ακόμα.

    Ο   Κύριος Υπηρέτης Τσανακογλείφτης Μπάμπης Παπαδημητρίου ξεστόμισε την παροιμία ως κατακλείδα του λόγου του και του συλλογισμού του: γιατί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής; Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πια κοινό μυστικό, είναι κοινός τόπος της πολιτικής τοπογραφίας. Είχα γράψει κάτι, πέρυσι τέτοια εποχή

https://www.badarts.gr/2012/10/%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%cf%82-%ce%ae-%ce%bd%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/

Τώρα, μετά τη σκέψη και την παροιμία του Τσανακογλείφτη, θα πρέπει να το ξανακοιτάξουμε το ζήτημα. Διότι αυτά που είπε ο Τσανακό δηλώνουν τις συζητήσεις και τους σχεδιασμούς που γἰνονται στα άδυτα πολυτελή εστατόρια της Κυριαρχίας, τα  οποία δεν έχουν έξω επιγραφές, δε σου πάει το μυαλό ότι εκεί μέσα είναι ένα πολυτελές εστιατόριο, εκεί συναντιούνται επιχειρηματίες και το  υπηρετικό τους προσωπικό (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι, κρατικά υψηλόβαθμα στελέχη και άλλοι) και τα λένε. Τί να εννοεί άραγε ο Τσανακὀ με την διαπίστωση ότι έχει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα;  Μήπως αυτή η δουλειά έχει σχέση με τον χαρακτηρισμό ‘ σοβαρή Χρυσή Αυγή ‘ ; Η σημερινή Χρυσή Αυγή δεν είναι σοβαρή; Τι σημαίνει σοβαρή; Εάν δεν είναι σοβαρή, τί είναι, ασόβαρη;  Μπορεί να γίνει σοβαρή η Χρυσή Αυγή; Πώς;

Continue reading →

ή θα βελάζουμε [μπέεεε], αντί να χειροκροτούμε, ή θα απουσιάζουμε: ανθρωποφύλακας καἶ ανθρωποβοσκός ο Κύριος τσομπάν-τραγουδοποιός Σωκράτης Μάλαμας

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Δεν έχω πάει σε πολλές συναυλίες, πολύ λίγες θυμάμαι, τα τελευταία δε είκοσι χρόνια δεν έχω πάει ούτε σε μία. Του Ρόρι Γκάλαχερ όμως στην Αθήνα, τον Σεπτέμβριο του 1981, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, δεν πρόκειται να τη ξεχάσω. Η μεγάλη κόρη μου δεν περπατούσε ακόμα και μόλις αποκοιμήθηκε αργά το βράδυ, καβάλησα τη Χόρεξ που είχα και πήγα. Οι πύλες του γηπέδου ήταν ανοιχτές· ο Ρόρι και η μπάντα του έπαιζε, ο περισσότερος κόσμος, ροκάδες και φρικιά, ήταν στον αγωνιστικό χώρο, καθισμένοι σε παρέες, περπατούσαν, έπαιζαν, χόρευαν, μπαινόβγαιναν στο γήπεδο, έπιναν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε,  ζούσαμε μέσα σε ένα ντουμάνι. 

  Πάντα κάτι με ενοχλούσε κάθε φορά που παρακολουθούσα  συναυλία καθισμένος για ώρες, ακίνητος και σιωπηλός. Με ενοχλούσε που ήμουν καθισμένος, ακίνητος και σιωπηλός. Να βλέπω κάποιον να τραγουδά κι εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλουες, να μην τραγουδάω, να είμαι καθισμένος, ακίνητος και σιωπηλός είναι μια κατάσταση που μου προκαλεί μεγάλη δυσφορία. Το θεωρώ ξεπεσμό, κατάντια, κοινωνική και ψυχική εξαθλίωση. Ξέρετε τί μου αρέσει; Να είμαι με παρέα και να τραγουδάμε όλοιες μαζί. Τρελαίνομαι, μα τη Παναγία την Τσουτσουνοφιλούσα. Μου αρέσει να τραγουδάω, δεν θέλω να τραγουδάνε οι άλλοι για μένα. Αλλά δεν τραγουδάω γιατί δεν υπάρχει παρέα – κι άλλα πολλά δεν κάνω γιατί δεν υπάρχει παρέα. Η συναυλία, το πορνό, το γήπεδο, το Κοινοβούλιο, το μπαράκι (το λένε και μαντρί -τη  μπάρα, ποτίστρα)  είναι ενδείξεις ότι δεν τραγουδάμε πια, δεν γαμάμε, δεν παίζουμε, δεν αποφασίζουμε, δεν διασκεδάζουμε.

Continue reading →

αραβικός ρομαντισμός: καπιταλισμός και προκαπιταλιστικοί τρόποι παραγωγής στη Συρία (την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τυνησία, το Ιράκ, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, την Υεμένη . . .)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το 1860 η Γερμανία παρήγαγε λιγότερο ατσάλι από τη Γαλλία και πολύ λιγότερο από την Αγγλία· το 1910 παρήγαγε περισσότερο και από τις δύο! Ανάλογο παράδειγμα τόσο σύντομης,  απότομης και γενικευμένης επέκτασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε μια χώρα δεν υπάρχει στην νεώτερη ιστορία. Το 1772, τη χρονιά που γεννήθηκε ο Νοβάλις, αλλά και το 1818, όταν γεννήθηκε ο Μαρξ, και το 1844 όταν γεννήθηκε ο Νίτσε, η Γερμανία ήταν ένας κοινωνικός σχηματισμός στον οποίο επικρατούσε ο φεουδαρχικός τρόπος παραγωγής με τον καπιταλιστικό να έχει εδραιωθεί προ πολλού αλλά να είναι περιθωριακός και να ασφυκτιά μέσα στα πλαίσια του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, επεκτεινόμενος σταθερά αλλά πολύ αργά.  Όταν πέθανε ο Μαρξ, το 1883, η επέκταση του καπιταλισμού ήταν κατακλυσμιαία· το 1900, έτος θανάτου του Νίτσε, η Γερμανία ήταν ένας κοινωνικός σχηματισμός με κυρίαρχο τρόπο παραγωγής τον καπιταλιστικό, με ελάχιστα κατάλοιπα του φεουδαλισμού.

      Οι παρατηρήσεις αυτές μας παρακινούν να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις.

Continue reading →

προληπτική διπλή μαστεκτομή: η καπιταλιστική Κυριαρχία ως καρκίνωμα

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια, αυξάνει διαρκώς ο αριθμός των ανθρώπων στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες που πεθαίνουν από καρκίνο. Η αυξητική αυτή τάση είναι το κριτήριο για να χαρακτηρίσουμε μια χώρα, μια κοινωνία, έναν κοινωνικό σχηματισμό ως αναπτυσσόμενη ή ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία. Υπάρχουν πολλά άλλα κριτήρια: λόγου χάριν, όσα πιο πολλά νοσοκομεία και κρεβάτια διαθέτει μια κοινωνία,  όσα πιο πολλά φάρμακα καταναλώνει, όσο πιο πολλούς γιατρούς έχει, τόσο πιο πολιτισμένη κοινωνία είναι. Το Μπουτάν, στα βόρεια της Ινδίας, εκεί όπου απαγορεύεται η εγκατάσταση εργοστασίων, είναι μια τελείως καθυστερημένη χώρα, μιας και δεν έχει κανένα νοσοκομείο. Εάν σχηματίσετε την εντύπωση ότι προτείνω το κλείσιμο των εργοστασίων και των νοσοκομείων και είστε έτοιμοι και έτοιμες να με μέμψετε γι αυτό, να το κάνετε: αυτό ακριβώς υπαινίσσομαι: να κλείσουμε όλα τα εργοστάσια και τα νοσοκομεία. Όχι σήμερα, για όνομα της Ζωής!  (Θα δούμε παρακάτω τί εννοώ με τους όρους εργοστάσιο και νοσοκομείο) Λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει! Είμαστε ρεαλιστές, αναζητούμε το αδύνατο! Μιλώντας ρεαλιστικά για το αδύνατο, η επιδίωξή μας να κλείσουμε τα εργοστάσια και τα νοσοκομεία θα πρέπει να διακηρυχθεί με σαφήνεια, με αποφασιστικότητα, με τόλμη, με απλότητα, με προκλητικότητα, με κυνισμό: Ή θα κλείσουμε τα εργοστάσια και τα νοσοκομεία ή θα πεθαίνουμε όλοι και όλες από καρκίνο! Είμαι υπερβολικός; Κινδυνολογώ; Για να δούμε τι θα δούμε!  Continue reading →

Μέλλων: Υποτακτική Αορίστου με καταλήξεις Οριστικής Ενεστώτα

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Μέλλοντα της αρχαίας, και της νέας,  ελληνικής· για να αποφύγω τη μομφή του άγονου και νεκροφιλικού σχολαστικισμού θα καταφύγω σε δύο καλά οχυρωμένες θέσεις: θα επικαλεστώ αφενός την ελευθερία σκέψης,  πνεύματος, έρευνας και αναζήτησης και αφετέρου την πεποίθηση ότι η γλώσσα μάς καταδυναστεύει (we live by, θα το έλεγα καλύτερα) και η καταδυνάστευση αυτή δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Για την ελευθερία πνεύματος δεν έχω να προσθέσω απολύτως τίποτα, για την καταδυνάστευση όμως της γλώσσας θα εκθέσω κάποιες σκέψεις αφού εκφράσω δημόσια την ενθάρρυνση,  και τη χαρά ασφαλώς, που προσφέρουν οι φίλοι και οι φίλες που με τα σχόλιά τους συμβάλλουν στη δημιουργία μιας άτυπης κοινότητας ελευθερίας σκέψης και παραγωγής γνώσης. Εδώ στην Καστανούσσα, πέρα από τα μέλη της οικογένειας, περιορίζομαι να συνομιλώ με τα φυτά και τα βιβλία, αντιλαμβάνεστε τι παρέα και τι παρηγοριά είναι τα σχόλια· και να συμπληρώσω ότι το λίγο είναι σπατάλη – εάν ρίξεις ένα ποτήρι νερό σε ντοματιά, πάει, το σπατάλησες! Έναν γεμάτο μεγάλο κουβά χρειάζεται η ντοματιά! Δηλώνω έχοντας επίγνωση του τι λέω ότι είμαι ντ0ματιά. Παίρνω υπόψη μου κάθε υπαινιγμό, κάθε γνώμη και γνώση, κάθε διαφωνία, παίρνω δουλειά για το σπίτι, γίνονται έρευνες, τα αποτέλεσμα των οποίων δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν.

    Κάθε γλώσσα επιβάλλει στους ομιλητές έναν συγκεκριμένο  τρόπο σκέψης, επιβάλλει αντιλήψεις και στάσεις ζωής κι όλα αυτά με έναν παντελώς λανθάνοντα και υπαινικτικό τρόπο που οι ομιλητές δεν μπορούν να αντιληφθούν και να εντοπίσουν. Είναι βέβαιο ότι ο τρόπος σκέψης, οι αντιλήψεις, δεν καθορίζονται μόνο από τη γλώσσα αλλά η συμβολή της γλώσσας είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε και να φανταστούμε. Ένα απλό παράδειγμα: το ότι ο ουρανός είναι γραμματικού γένους αρσενικού, παρόλο που δεν έχει αρχίδια, οφείλεται στό ότι κάποια στιγμή οι ομιλητές τον εξέλαβαν ως φυσικού αρσενικού γένους. Γιατί να είναι κάτι το έμψυχο, γιατί να είναι είναι αρσενικός κι όχι θηλυκός, γιατί δεν είναι άψυχο (ουδέτερο); Γιατί η γη να είναι έμψυχη, θηλυκού γένους; Γιατί να σχηματιστεί η παράσταση της γονιμοποίησης από τον ουρανό, με τη βροχή που χύνει (ο Ζεύς, παρακαλώ), της γης,  που γεννάει τα φυτά; Γιατί να προσωποποιηθούν ο ουρανός (Ουρανός)  και η γη (Γη); Τί κάνουμε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε,  όταν μεταχειριζόμαστε τις λέξεις ο ουρανός, η γη; Η γλώσσα μάς υποβάλλει την αντίληψη ότι ο ουρανός είναι αρσενικού γένους και η γη θηλυκού γένους! Η σκέψη ότι ο ουρανός είναι πάνω και χύνει (τη βροχή) και η γη είναι κάτω και υφίσταται το χύσιμο (της βροχής) είναι παντελώς απαράδεκτη;  Όχι, φίλες και φίλοι, είναι εντελώς παραδεκτή.

Continue reading →