το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στο αυτόνομο στέκι, στους φίλους και τις φίλες της ομάδας αυτομόρφωσης πάνω στο Κεφάλαιο και της αυτοδιαχειριζόμενης δανειστικής βιβλιοθήκης

ΤΗN πρώτη φορά που πήρα, μιλούσε· τη δεύτερη το άφησα να χτυπάει – θα χτυπάει μέχρι να το σηκώσεις,  καριόλη. Το σήκωσε, παρών, μου λέει, έλα ρε Κάρολε, του λέω, σε παίρνω εδώ και δυο μήνες και δεν το σηκώνεις, που είσαι, τι κάνεις, ανησύχησα. Τι να πάθω, ρε μαλάκα, μου λέει, εδώ που είμαι, τι να πάθω; Ξέρω κι εγώ, μοναξιές; Όχι, όχι, έχω καλή παρέα, έχω κι αυτόν τον μαλάκα τον ρώσο μού τα χώνει συνέχεια, σου τα ΄λεγα εγώ, δε σου τα ΄λεγα, μου τη λέει, όλο ειρωνεία, το μαλακιστήρι, τέλος πάντων, καλά είμαστε όλοι, εσείς τι κάνετε. Τι να κάνουμε, Κάρολε, μαλακιζόμαστε. Πολύ ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, μου λέει, με αυτό το ψιλοσαρκαστικό, ψιλοειρωνικό υφάκι του. Εμείς και να θέλουμε, δεν μπορούμε, συνέχισε γελώντας. Εκτός από το να μαλακιζόσαστε;  Να, γι΄αυτό σε πήρα, Κάρολε, θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου  για κάτι που με απασχολεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟΡΙΑ και έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο Στέλιος Κούλογλου και ο Γιάννης Μηλιός δεν συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, παρ΄όλο που η εκλογή τους ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη. Να σας θυμίσω ότι αυτοί οι δύο ήταν οι πρώτοι επιλαχόντες ευρωβουλευτές στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ των πρόσφατων ευρωεκλογών. Η εξήγηση που έδωσα αρχικά ήταν, όπως θα καταδειχτεί, παντελώς άστοχη. Θεώρησα ότι ο πρώτος δεν συμμετείχε γιατί έκρινε ότι δεν θα εκλεγόταν διότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο δεύτερος ότι απομακρύνθηκε λόγω της μαρξιστικής του φρασεολογίας.

ΣΗΜΕΡΑ, ο Στέλιος Κούλογλου είναι ευρωβουλευτής λόγω της υπουργοποίησης του Κατρούγκαλου· αναρωτιέμαι μήπως τις επόμενες μέρες (βδομάδες; μήνες;) και ο Γιάννης Μηλιός  γίνει ευρωβουλευτής αλλά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως –  εάν γίνει,  θα μάθουμε και το πως. Εάν γίνει, και πως, τότε όχι μόνο θα εξηγηθεί η μη συμμετοχή τους στις βουλευτικές εκλογές αλλά θα έρθει στο προσκήνιο και ο τρόπος και το βάθος του σχεδιασμού του κομματικού κέντρου λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη βεβαιότητα πού έχουμε προς το παρόν είναι η εξής: Ήταν βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση (και ποιος δεν ήταν;), ήταν βέβαιοι ότι θα  γίνει υπουργός ο ευρωβουλετής Κατρούγκαλος –  οπότε ο Κούλογλου θα μετακόμιζε στις Βριξέλες. Όπερ και εγένετο. Ποια βεβαιότητα και ποιος σχεδιασμός  λανθάνει στην πιθανή και προσεχή μετακόμιση του Μηλιού, δεν μπορώ να γνωρίζω.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η επίγνωση του θανάτου είχε ως αποτέλεσμα το άγχος του θανάτου, το οποίο είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους όλων των κοινωνιών. Το άγχος αυτό επιδεινώνεται από την ταύτιση του φυσικού θανάτου με τον βίαιο θάνατο. Στις κυριαρχικές κοινωνίες ο βίαιος θάνατος είναι τόσο συχνός, τόσο πανταχού παρών ώστε εντυπώνεται η αντίληψη ότι ο θάνατος, η βία και ο τρόμος είναι αδιαχώριστα: όταν πεθαίνουμε, υποφέρουμε, βασανιζόμαστε.

ΟΙ μαρτυρίες όμως ήσυχου, ήρεμου θανάτου είναι πολλές και δεν περνούν απαρατήρητες. Κάποιος γέρος, πέθανε την ώρα που είχε γείρει το κεφάλι του στον ώμο του φίλου του όταν κάθισαν σε παγκάκι να ξεκουραστούν κατά τη διάρκεια του περιπάτου τους. Οι άλλοι δύο νόμιζαν ότι αποκοιμήθηκε, όπως το συνήθιζε. Μιχάλη, ξύπνα, φεύγουμε! Αλλά  ο ογδαντόχρονος υγιής Μιχάλης, γερός γέρος, άφησε την τελευταία του πνοή στον ώμο του φίλου του.

ΕΝΑΣ φίλος από τα παλιά ρώτησε τη γιαγιά του να του πει πως είναι να πεθαίνεις. Και η ενενηντάχρονη υγιής γιαγιά, γερή γριά, αρχόντισσα, του απάντησε: πώς είναι να τρως λίγο ψωμάκι όταν πεινάς, πώς είναι να πίνεις ένα ποτήρι νερό όταν διψάς, πώς είναι να παίρνεις έναν υπνάκο όταν νυστάζεις, έτσι κι εγώ θέλω τώρα τον θάνατο.

ΤΟ να πεθάνεις υγιής σε πολύ μεγάλη ηλικία είναι μια αντίφαση που ο ποιμενικής, ηρωικής καταγωγής τρόπος σκέψης μας δεν μπορεί να το εντάξει μέσα στο διανοητικό του πλαίσιο και να το κατανοήσει. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο γέρος δεν είναι παλικαράκι, υπάρχουν όμως παλικαράκια που είναι πολύ γέροι και γέροι που είναι υγιείς και ρουφάνε τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα –  εάν η ζωή είναι ένα ποτήρι καθαρό και δροσερό νερό κι όχι ένας αμείλικτος καθημερινός πόλεμος.

Continue reading →

Μπαμπά, γιατί ζούμε, με ρώτησε τις προάλλες ο Παύλος, δώδεκα χρονών, δεν είναι έφηβος ακόμα.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Παύλος ζει για να παίζει, εγώ ζω για να φροντίζω. Το παιχνίδι δίνει χαρά και νόημα  στον Παύλο, η φροντίδα δίνει χαρά και νόημα σε μένα.  Πριν, η φροντίδα ήταν ένα επώδυνο άχθος, τώρα όμως όχι. Κάθε τόσο, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αυτό που μας δίνει χαρά και νόημα αλλάζει. Κάποτε μου έδινε χαρά και νόημα η περιπλάνηση, η αλητεία, τα ταξίδια, το γαμήσι, το διάβασμα, η ξενοιασιά, το αμπέλι. Μερικές φορές έχουμε επίγνωση γιατί ζούμε, τις περισσότερες φορές όμως όχι. Η ζωή δεν έχει νόημα, έχει νοήματα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

      Χτες ζούσα μόνος, ήμουν εργένης, σήμερα ζω με γυναίκα· χτες συμβίωνα με γυναίκα, σήμερα ζω  μόνος· χτες ήμουν παιδί, σήμερα είμαι έφηβος· χτες ήμουν ενήλικος, σήμερα είμαι γέρος· προχτές είχα δουλείά, σήμερα είμαι άνεργος· προχτές ήμουν άνεργος, σήμερα βρήκα δουλείά· χτες ζούσα σε πόλη, σήμερα σε χωριό·  χτές ζούσα σε χωριό, σήμερα σε πόλη· χτες είχα επιχείρηση δική μου και κονόμαγα χοντρά φράγκα, σήμερα έχω χρεωκοπήσει· χτες ζούσα στην Ελλάδα, σήμερα ζω στη Γερμανία· χτες ήμουν υγιής, σήμερα είμαι άρρωστος· χτες ήμουν άρρωστος, σήμερα είμαι υγιής· χτες δεν είχα καρκίνο, σήμερα έχω· χτες είχα πόδια, σήμερα δεν έχω· χτες περπατούσα στην πόλη αγκαλιά με τη κοπελιά, σήμερα είμαι μέσα, στη φυλάκα· χτες ήμουν μαθητής, σήμερα είμαι φοιτητής·  χτες ήμουν φοιτητής, σήμερα δουλεύω· χτες δεν είχα γαμήσει, ήμουν παρθένος, σήμερα έχω τη γεύση του μουνιού στο στόμα μου . . 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Απόψε, Παρασκευή, θα έπρεπε, θα ήθελα (ευτυχία είναι η ταύτιση του θέλω και του πρέπει) να ήμουν στην Αθήνα, στην εκδήλωση-συζήτηση στο Αυτόνομο Στέκι αλλά, για άλλη μια φορά η Ζωή μας υπενθύμισε ότι δεν μπορούμε να τη σκηνοθετήσουμε, να την οργανώσουμε και να τη συντονίσουμε όπως εμείς θέλουμε. Η έκπληξη, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, το αναπάντεχο δεν εξοβελίζεται – ο θάνατος, η απώλεια, η θλίψη θα είναι πάντα πλήγμα, μια στιγμή της έκπληξης.  Ετοιμαζόμασταν να πάμε στην Αθήνα, η Ζωή όμως μας πήρε από το χέρι και μας πήγε στην Αλεξανδρούπολη.   

Continue reading →

πεθαίνοντας στην Αμυγδαλέζα

στη μνήμη του Ahmad Mohamed Farogh

 του λαμπε ρατ

Με ρωτάτε για ποιους λόγους παίρνω μέρος στην Αντίσταση. Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει νόημα για ανθρώπους σαν και μένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είναι όλο. Μου φαινόταν, και θα μου φαίνεται πάντα, ότι δεν γίνεται να είσαι με το μέρος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι μισούσα λιγότερο τη βία από τους θεσμούς της βίας.

Albert Camus

 

    Ένας πακιστανός λιγότερος, θα χλευάσουν οι καριόληδες. Κι αυτή η χώρα έχει μπόλικους. Τους τρώμε στη μάπα καθημερινά. Αυτούς και τα μίση τους. Αυτούς και τα κόμπλεξ τους. Αναίσθητοι, κυνικοί, υποτακτικοί, γυμνοσάλιαγκες, αυλοκόλακες, εθελόδουλοι. Οι πακιστανοί και οι άλλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας όμως έχουν ακόμα την καρδιά τους ζεστή, παρόλο που έχουν την ψυχή τους στο στόμα. Και τους φτύνουν, όλους αυτούς, κατάμουτρα. Όχι στην κυριολεξία· γιατί οι τρόποι τους δεν τους το επιτρέπουν. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και σέβονται τους «ντόπιους», όταν βέβαια κι αυτοί τους σέβονται. Τους φτύνουν με το καθαρό βλέμμα και το πικραμένο χαμόγελό τους, με την αξιοπρεπή στάση τους, την υπομονή, τη δύναμη και το σθένος τους. Αρετές που πηγάζουν και από τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους. Όχι, φίλοι και φίλες του Νίκου Μαζιώτη, δεν είναι ήρωες ούτε και μάρτυρες. Δεν παίζουν στα κανάλια. Δεν ταυτίζεται κανείς μαζί τους. Δεν θα μιλάνε στο μέλλον για τα ανδραγαθήματά τους, για την αδιαλλαξία τους, για την τόλμη τους. Δεν θα πεθάνουν ποτέ με το όπλο στο χέρι. Είναι common people, σαν εσένα και σαν εμένα. Πεθαίνουν όμως σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι». Κι αυτό δεν είναι

 

Continue reading →

Ιερός Αυγουστίνος:

Μην απελπίζεστε – ένας από τους  ληστές σώθηκε.

Μην προτρέχετε – ένας από τους  ληστές καταδικάστηκε.  

 

 

     φἰλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φαντάζομαι πως μπορώ να εικάσω τι θα συζητούσαμε όταν σε βαθειά γεράματα, περιμένοντας τον Γκοντό, τον ακατάλυτο θάνατο, καθόμασταν σε ένα τραπέζι και πίναμε το κρασάκι μας ο Νίκος Μαζιώτης, ο Γιάννης Τζανάκος, ο Μιχάλης (kleovis), o Άκης Γαβριηλίδης, φίλοι από τα μπλογκ Αθέμιτα και Eagainst και ο Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης. Τί θα μας ενδιέφερε, να απολαύσουμε την παρέα ή να πείσουμε τους άλλους να συμφωνήσουν με τις δικές μας απόψεις; Απόλαυση της παρέας σημαίνει ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος, που ερείζεται στην διαπίστωση ότι κριτής δεν μπορεί παρά να είναι ο χρόνος· σημαἰνει ακόμα ότι διακριτικότητα είναι να είσαι στην παρέα σαν να μην είσαι εκεί.

 

Continue reading →