There are 25 posts filed in λαμπε ρατ (this is page 2 of 3).
καλοκαιρινή προσευχή ενός άθεου σερβιτόρου
του λαμπε ρατ
δώσε μου δύναμη να μπορώ να υπάρχω
δώσε μου δύναμη να επιβιώσω της Αποκάλυψής Της
δώσε μου δύναμη να ξεκαλοκαιριάσω μίλια μακριά
και τίναξε τα μυαλά μου στον αέρα
ξέσκισε τη σάρκα μου
ξερίζωσε την καρδιά μου
εγκατάλειψε το είναι μου στο μέγα έλεός Της
του λαμπε ρατ
Στα χαρακώματα της καθημερινότητας της ενήλικης ζωής, η αθεϊα δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει. Όλοι πιστεύουμε σε κάτι. Η μόνη επιλογή που έχουμε είναι σε τι θα πιστέψουμε.
David Foster Wallace
Όλο το κύρος, η τακτική και η επινοητικότητα δεν αντικαθιστούν ούτε στο ελάχιστο την πεποίθηση στην υπηρεσία της αλήθειας. Αυτή την κοινή παραδοχή θαρρώ ότι την έχω βελτιώσει.
Rene Char
Η γενιά μας μπήκε στα χαρακώματα της καθημερινότητας της ενήλικης ζωης ανυποψίαστη και αμέριμνη. Δεν έβλεπε, δεν μπορούσε να δει τη βία και την καταστροφή να την περιμένουν χαιρέκακα στη στροφή του δρόμου. Είχε ξεμάθει να σκέφτεται και να συναισθάνεται, είχε γίνει πλαδαρή και οκνηρή. Η πίστη της σε μια ζωή άνετη, χαλαρή κι ωραία έγινε απότομα σμπαράλια. Οι πεποιθήσεις της κλονίστηκαν σε τέτοιο σημείο που πλέον τη διακατέχει ένας παθητικός μηδενισμός, μια σχεδόν απόλυτη έλλειψη πεποιθήσεων. Πορεύεται στα τυφλά, και πασχίζει επιστρατεύοντας διάφορα φθηνά κόλπα να βρει τις άκρες της μέσα σε ένα υπαρξιακά βιωμένο αδιέξοδο.
του λαμπε ρατ
Δεν δείχνουμε το μεγαλείο μας όταν βρισκόμαστε στο ένα άκρο, αλλά όταν αγγίζουμε συνάμα και τα δύο.
Blaise Pascal
Το πραγματικό θάρρος είναι ακόμα να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως όπως και στο θάνατο.
Εκείνο που αξίζει είναι να παραμένει κανείς αληθινός, κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα. Και πότε λοιπόν είμαι πιο αληθινός αν όχι όταν είμαι ο κόσμος;
Albert Camus
Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν θέλω να μπλέκομαι με γιατρούς και με νοσοκομεία. Δεν είμαι ο μόνος. Αυτή η οσμή γάζας και αμμωνίας απωθεί και φοβίζει. Η ζωή όμως δεν χαρίζεται. Βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά και της αρέσει να φυτρώνει παντού και αναπάντεχα. Οι ώρες που πέρασα πρόσφατα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που εφημέρευε ήταν ακριβώς μια έκφανση – ενσάρκωση αυτής της ορμητικής εισβολής της ζωής στο προσκήνιο. Και ο τρόπος με τον οποίο τη βίωσα και την προσέλαβα, εγώ, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι στο παρασκήνιο, με συνήθειες, ρουτίνες, φοβίες και αγωνίες, ήταν για μένα αποκαλυπτήρια ενός καλά κρυμμένου εαυτού και έμπρακτη επιβεβαίωση μιας άλλης προοπτικής για το μέσα-στον-κόσμο-είναι.
του λαμπε ρατ
Get out, get out of my life, and let me sleep at night
cause you don’t really love me, you just keep me hangin’ on
Kim Wilde
Shout shout, let it all out
these are the things I can do without
come on, I’m talking to you, come on
Tears for fears
Το έδαφος της αναμονής είναι ένα έδαφος ψυχρό και ανασφαλές, άλλοτε ρευστό άλλοτε συμπαγές. Είναι το έδαφος όπου ασκούνται και δοκιμάζονται στρατηγικές και τακτικές του πολεμιστή εαυτού. Είναι το έδαφος της πλήρους υποδούλωσης σε ένα διεστραμμένο σκεπτικισμό ή, αντίστροφα, συναισθηματισμό. Είναι το έδαφος όπου εκτυλίσσεται με αδίστακτη ταχύτητα ο περιορισμός του εαυτού σε μια αέναα ναρκισσιστική και σαδομαζοχιστική αυτοεικόνα. Είναι μια εθελόδουλη περίφραξη των ανυπότακτων ροών της επιθυμίας. Η αναμονή είναι το χωροχρονικό συνεχές ενός υφέρποντος, διαβρωτικού μηδενισμού.
του λαμπε ρατ
Ο ελάχιστος ή ναρκισσιστικός εαυτός είναι, πάνω απ’ όλα, ένας εαυτός αβέβαιος για τα περιγράμματά του, που λαχταρά είτε να ξαναφτιάξει τον κόσμο κατ’ εικόνα του είτε να σμίξει ευτυχισμένα με το περιβάλλον του και να διαλυθεί μέσα σ’ αυτό.
Κρίστοφερ Λας
Υπάρχουν στιγμές που η κενότητα της αίσθησης της ζωής αποκτά την πυκνότητα ενός πράγματος θετικού.
Η καλλιέργεια της ευαισθησίας δεν έχει τίποτα να κάνει με την εμπειρία της ζωής. Η εμπειρία της ζωής δεν διδάσκει τίποτα, όπως και για τίποτα δεν πληροφορεί η ιστορία. Η πραγματική εμπειρία συνίσταται στον περιορισμό της επαφής με την πραγματικότητα και στην εμμονή πάνω στην ανάλυση της επαφής αυτής. Έτσι η ευαισθησία πλαταίνει και βαθαίνει, γιατί μέσα μας είναι όλα – αρκεί να τα αναζητήσουμε και να ξέρουμε πώς να το κάνουμε αυτό.
Φερνάντο Πεσσόα
Είμαστε ακόμα εδώ. Ίσως πληγωμένοι, ματαιωμένοι, απελπισμένοι, ανήμποροι, κενοί, ενίοτε κυνικοί, αλλά ακόμα εδώ. Ένα μοναχικό πλήθος που ψάχνει να βρει τους τρόπους να γίνει ένα αντεστραμμένο μοναχικό πλήθος, μια δύναμη συνάρμοσης των μοναχικών αρνήσεων και αξιοπρεπειών σε μια κοινή υπόθεση κατάφασης της ζωής. Οι καταπονημένες δυνάμεις της γενιάς μας (μιλάμε χοντρικά για τη γενιά που πολιτικοποιήθηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την περίοδο 1997-2012 και σε μεγάλο ποσοστό απείχε από τις πρόσφατες εκλογές) αρνούνται να γαντζωθούν από την ασφάλεια, την ευκολία και την οκνηρία που προσφέρουν απλόχερα οι κάθε λογής αυτάρεσκες κλειστές θεωρίες, είτε παλιότερες είτε νεότερες, όπως αρνούνται και να παραιτηθούν, να σμίξουν ευτυχισμένα με το περιβάλλον τους και να διαλυθούν μέσα σ’ αυτό. Κάποιοι φίλοι και σύντροφοι μας χαρακτηρίζουν ελιτιστές, υπερόπτες, αρρενωπούς, διανοούμενους, αγωνιστές του καναπέ και του ίντερνετ, άλλοι μας λένε μεταμοντέρνους. Δεν μασάμε πια. Οι προσβολές δεν μας ακουμπούν. Όχι λόγω μιας δομικής αδιαφορίας για τη γνώμη τους, αλλά λόγω μιας ντροπαλής αυτοπεποίθησης. Ας κοιτάξουν καλύτερα τα δικά τους άγονα χωράφια και ας προσπαθήσουν να σκεφτούν και να νιώσουν τα όριά τους, τις αποτυχίες και τα λάθη τους καθώς και το σεπαρατισμό τους που ολοένα βαθαίνει.
του λαμπε ρατ
Και ανασυντάσσοντας τις καταπονημένες μας δυνάμεις,
Ας συσκεφτούμε: Πώς να τον πλήξουμε από δω και στο εξής πιο καίρια
Τον εχθρό μας, πώς τις απώλειες να ισοφαρίσουμε,
Πώς να υπερβούμε τη φριχτή αυτή καταστροφή,
Πόσο ν’ αφήσουμε την ελπίδα να μας δυναμώσει
Ή να μας δείξει η απελπισία το δρόμο.
John Milton
Να ‘μαστε κάπου συναρμοσμένοι: έτσι εκπληρωνόμαστε: συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση.
Rainer Maria Rilke
Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη είναι οι πρώτες μεταμοντέρνες εκλογές στην ελλάδα. Θα δούμε κι άλλες. Η αρχή βέβαια έγινε με το δημοψήφισμα, αυτό το τεχνούργημα της ερήμου του πραγματικού, αυτή την ψευδαίσθηση αγώνα και συμμετοχής των μαζών στο πολιτικό γίγνεσθαι. Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη βρίσκονται πέρα από την ανάθεση και τη νομιμοποίηση, πέρα από τη διαχείριση και τη διακυβέρνηση, πέρα από τη μαζική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Είναι μια πολεμική ιαχή της μεταμοντέρνας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι ένα κενό σημαίνον, ένα τίποτα που αυτοπαρουσιάζεται ως εκλογική διαδικασία. Τίποτα δεν παίζεται εδώ. Τίποτα δεν διακυβεύεται. Όχι τόσο γιατί «όλοι ίδιοι είναι», ούτε μόνο γιατί «όλα είναι προαποφασισμένα». Αλλά γιατί κανείς δεν είναι. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν συζητά, κανείς δεν θέτει το οτιδήποτε. Όλοι μηρυκάζουν, ψελλίζουν, αναμασούν, τρολάρουν, παραπέμπουν, διακινούν. Είναι οι εκλογές του facebook και του twitter. Τιτιβίσματα και likes. Ασυνάρτητα, σκόρπια μισόλογα που τρέχουν ασταμάτητα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένας διαρκής, υπόκωφος βόμβος χωρίς το οποιοδήποτε νόημα, χωρίς ζωή.
Τι μας λένε οι Κύριοι; Από δω και πέρα μαλάκες τεχνοφιλικοί υπήκοοι, έτσι θα κάνουμε εκλογές, κι εσείς θα τρέχετε να ψηφίσετε γιατί τρέμει το φυλλοκάρδι σας, σκατώνετε το σώβρακό σας μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη, αφού είστε άχρηστοι, φθηνοί και τιποτένιοι χωρίς τον κηδεμόνα σας. Χωρίς μεγάλες σε διάρκεια προεκλογικές περιόδους, με το τίποτα στα χέρια, χωρίς υποσχέσεις και συμβόλαια, με κομματικά προγράμματα – σχολικές εκθέσεις ιδεών, χωρίς στιβαρές πολιτικές θέσεις, χωρίς πολλές πολλές και ζόρικες αντεγκλήσεις (άντε καμιά ειρωνία, πάντα στο πλαίσιο του «πολιτικού πολιτισμού» μας, με το χαμόγελο στα χείλη και με κατάλευκα πουκάμισα), με τσιτάτα και buzzwords, με πολλά τηλεοπτικά debates, με μειλίχιους εκβιασμούς και απειλές, με πολύ χυλό και πολύ σαβούρα, με πολλή σύγχυση και πολύ θέαμα.
του λαμπε ρατ
«Η σκέψη δεν είναι η νοητική αναπαραγωγή αυτού που ούτως ή άλλως υπάρχει. Στο βαθμό που δεν διακόπτεται, η σκέψη συντηρεί τη δυνατότητα. Η ακόρεστη πλευρά της, η αποστροφή της απέναντι στη βιαστική ικανοποίηση, αρνείται την ανόητη σοφία της παραίτησης. Η ουτοπική στιγμή στη σκέψη είναι τόσο ισχυρότερη όσο λιγότερο αυτή –επίσης μια μορφή υποτροπής– εξαντικειμενικεύεται σε ουτοπία, υπονομεύοντας συνακόλουθα την πραγμάτωσή της. Η ανοικτή σκέψη παραπέμπει πέρα από τον εαυτό της. Από την πλευρά της, αποτελεί μια συμπεριφορά, μια μορφή πράξης, που συγγενεύει περισσότερο με τη μετασχηματιστική πράξη παρά με μια συμπεριφορά που είναι συγκαταβατική για χάρη της πράξης».
Τέοντορ Αντόρνο
«Η ελπίδα είναι το αντίθετο της ασφάλειας, της αφελούς αισιοδοξίας. Η κατηγορία του κινδύνου ενυπάρχει πάντα μέσα της. Η ελπίδα δένει μια σημαία στο κατάρτι, ακόμη και μέσα στην παρακμή, με την έννοια ότι δεν δέχεται την παρακμή, ακόμη και όταν αυτή η παρακμή είναι ισχυρή».
Έρνστ Μπλοχ
Η Αριστερά ως ιδέα, σκέψη, ήθος και πρακτική πέθανε και επισήμως χθες το βράδυ στο Σύνταγμα (εντός και εκτός κοινοβουλίου). Εντός υπουργοί και βολευτές που διαφωνούν κάθετα με τα μέτρα -και αρκετοί/ές τα καταψηφίζουν χωρίς να παραιτούνται- αλλά στηρίζουν την πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά, και εκτός ελάχιστοι διαδηλωτές και ακτιβιστές που αντιπολιτεύονται αμήχανα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με ντουντούκες και τραγούδια ή με μολότωφ. (Δεν αναφέρουμε καν το στρατό του ΚΚΕ που παρέλασε. Αυτοί δεν πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Θα παραμείνουν ανάμεσά μας νεκροζώντανοι για πάντα. Σαν το Μίκη Θεοδωράκη ένα πράγμα.)
του λαμπε ρατ
Εκεί όπου σταματά η μοναξιά, εκεί αρχίζει η αγορά· κι εκεί όπου αρχίζει η αγορά, αρχίζει και ο θόρυβος των μεγάλων θεατρίνων και το βούισμα των δηλητηριωδών μυγών…
Γεμάτη από επίσημους παλιάτσους είναι η αγορά – και ο λαός περηφανεύεται για τους μεγάλους άνδρες του! Είναι γι’ αυτόν οι κύριοι της στιγμής. Η στιγμή όμως τους πιέζει: έτσι σε πιέζουν κι αυτοί. Κι από σένα θέλουν επίσης ένα ναι ή ένα όχι.
Φρίντριχ Νίτσε
Το δημοψήφισμα «έγινε». Ο «κυρίαρχος ελληνικός λαός» -και το περιστέρι και η εκάλη, και τα εξάρχεια και το κολωνάκι, ένας ισοπεδωτικός ωκεανός μικρομπουρζουαζίας και φιλισταϊσμού από άποψη κουλτούρας, τρόπου σκέψης και ζωής- πήρε «θέση» στην έρημο του πραγματικού. Αυτήν που είχε και πριν προκηρυχθεί το δημοψήφισμα. Τη θέση της μαζικής δημοκρατίας. Τη θέση της δημοκρατίας ως μορφής, ιδεολογίας και θεάματος, της ψευδαίσθησης συμμετοχής στις αποφάσεις. Τη θέση της μέσω του διχασμού τεχνητής επανασυγκόλλησης. Τη θέση της παθητικής αποδοχής και της αντιπολίτευσης. Τη θέση του εκσυγχρονιστικού πλουτοπροδρομισμού (οι ταξικά ανώτεροι) ή του εκσυγχρονιστικού πτωχοπροδρομισμού (οι ταξικά κατώτεροι).
του λαμπε ρατ
Οι σιωπηλότατες λέξεις είναι εκείνες που φέρνουν την καταιγίδα. Σκέψεις που έρχονται με πόδια περιστεριών οδηγούν τον κόσμο. Ω Ζαρατούστρα, πρέπει να πηγαίνεις σαν ίσκιος εκείνου που θα έρθει αναγκαστικά.
Ω Ζαρατούστρα, οι καρποί σου είναι ώριμοι, εσύ όμως δεν είσαι ώριμος για τους καρπούς σου! Γι’ αυτό πρέπει να γυρίσεις πίσω στη μοναξιά: γιατί πρέπει να ωριμάσεις καλά.
Φρίντριχ Νίτσε
Ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι… Όλη η χώρα σε παράκρουση. Όλη η χώρα έχει μπει μέσα στις τηλεοράσεις. Όλη η ζωή στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο μονοσύλλαβες λέξεις. Σκέτη παράνοια. Αγωνία, φόβος, άγχος, παράλυση.
Όχι, όχι, όχι, και πάλι όχι, αποχή, αποχή και πάλι αποχή… Όλο το κίνημα σε παράκρουση. Γιατί πρέπει να πούμε ΟΧΙ. Και τι σημαίνει το ναι και τι το όχι… Και τι εξελίξεις μπορεί να επιφέρει το καθένα… Και γιατί πρέπει να ΑΠΕΧΟΥΜΕ και να ρίξουμε ΑΚΥΡΟ. Και τι το ένα και τι το άλλο. Σενάρια, υποθέσεις, φαντασιώσεις, υστερίες, θέσεις, πολεμικές… Ο καθένας επενδύει τα νοήματα και τις σημασίες που προτιμά. Εφαλτήριο για νέους αγώνες, επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα, πρόκληση χάους, φρένο στη βαρβαρότητα, αντισυγκεντρώσεις στο μαύρο μπλοκ της αντίδρασης και στο νέο Μαϊντάν, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ, υπέρ πάντων ο αγών και τα ρέστα. Αυτή η συμμετοχή βρωμάει ακραίο υποκειμενισμό, βολονταρισμό και αγωνισμό, πέρα βέβαια από ναφθαλίνη και αριστερισμό. Και απ’ την άλλη, αποχή, καθαρόαιμη αποχή. Όχι στα φευτοδιλήμματα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όχι στη νομιμοποίηση του όποιου χασάπη. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, αντικρατικοί αδιαμεσολάβητοι αγώνες, ο αγώνας (να) συνεχίζεται, μόνη λύση η κοινωνική επανάσταση και τα ρέστα. Αυτή η αποχή βρωμάει ιδεολογική αποστασιοποίηση και ακραίο μεσσιανισμό, πέρα βέβαια από ναφθαλίνη και πούρο αναρχισμό. Και όλοι, μα όλοι, φωνασκούν, βοούν, χαλούν το σάλιο τους και τη μελάνη τους. Προσπαθούν να πείσουν ή να μεταπείσουν. Το να πείθεις όμως είναι άγονο.
του λαμπε ρατ
O tempora, o mores!
Ομολογώ ότι με έχουν ήδη κουράσει οι αντικρουόμενες διακηρύξεις, τα στρατηγήματα, τα τεχνάσματα και τα rephrasing της νέας κυβέρνησης, και είναι ακόμα η αρχή. Νόμιζα ότι θα το διασκέδαζα, ότι θα γέλαγα με την ψυχή μου, αλλά τελικά βλέπω ότι η διασκέδαση με τον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» έχει κι αυτή τα όριά της, όπως όλα στη ζωή άλλωστε.
