φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η σωματική αθανασία και η ανάσταση των νεκρών δεν είναι επιθυμίες που επέβαλε  ο Κύριος στους Υποτελείς· είναι επιθυμίες κατ΄ αρχήν δικές Του, είναι δικές Του επινοήσεις –  οι Υποτελείς τις δέχονται , μιμούμενοι τον Κύριο. Αν και τις δέχονται, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι είναι εφικτές· κάποιοι από τους Κυρίους θεωρούν ότι, τουλάχιστον η σωματική αθανασία, είναι εφικτές. Εκείνη όμως που δεν το αποκλείει είναι η Τεχνική και η Επιστήμη. Υπάρχει όμως μια διαφορά: ενώ η σωματική αθανασία θα προκύψει ως δυνατότητα της Τεχνικής (ό,τι μπορεί να γίνει, θα γίνει), για την Επιστήμη είναι επιθυμία και σκοπός. Ας μην συγχέουμε την Τεχνική με την Επιστήμη: η πρώτη εμφανίστηκε με την κατασκευή των πρώτων λίθινων και οστέινων εργαλείων και το βλήμα, όπως θα δούμε αύριο, η Επιστήμη όμως είναι πολύ πρόσφατη. Η Τεχνοεπιστήμη είναι ο συνδυασμός τους (πως η Τεχνική επηρεάζεται από τις επιθυμίες και τις τελικότητες της Επιστήμης) και η Τεχνολογία είναι ο λόγος για την Τεχνική.

Η θρησκεία του ποιμένα Κυρίου καταγράφει επιθυμίες· η Τέχνη τις αναπαριστάνει (ως να έχουν πραγματοποιηθεί)· η Φιλοσοφία εξετάζει τους όρους της εκπλήρωσής τους και η εξ αυτής προερχόμενη Επιστήμη επιχειρεί να τις πραγματοποιήσει, με βοηθό την Τεχνική. Εάν συγκρίνουμε την Ιλιάδα και τη Καινή Διαθήκη θα εντοπίσουμε πάρα πολλές ομοιότητες, και διαφορές ασφαλώς,  που μάλλον έχουν περάσει απαρατήρητες. Ένα άλλο πρωινό θα είμαστε διεξοδικότεροι και λεπτομερέστεροι. Όλα τα θαύματα που διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη δεν είναι παρά επιθυμίες: νεκροί ανασταίνονται, τυφλοί βλέπουν, χωλοί περπατούν, ανίατες ασθένειες θεραπεύονται, μισό κιλό σαρδέλες γίνονται τόνοι και άλλα πολλά. Κι ενώ η Ιλιάδα είναι γνήσιος έπος, η Καινή Διαθήκη ως έπος είναι υψηλό μπουρλέσκ: ένας ταπεινός ήρωας κάνει πολλά και αξιόλογα και αξιοθαύμαστα υπερφυσικά κατορθώματα, θαύματα δηλαδή, και αφηγείται ιστορίες πρωτοφανείς για την εποχή τους.

ΘΕΩΡΩ ότι υπήρξε ένας άνθρωπος, που τον έλεγαν Ιησού και μετέπειτα Χριστό, φυσιολογικός, σαν κι εμάς. Θεωρώ ότι η μάνα του γαμήθηκε όπως γαμήθηκε και η δική μας, γεννήθηκε, μεγάλωσε, ήταν φτωχός, δυσκολευόταν πολύ να επιβιώσει εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια της εξαχρειωμένης ιουδαϊκής Κυριαρχίας και της ρωμαϊκής Κατάκτησης, λόγω της αρπακτικότητας των Κυρίων, έκανε παιδιά με τη Μαρία από τα Μάγδαλα, και πέθανε γέρος, πενήντα χρονών, εξήντα, θα σας γελάσω, μπορεί και ενενήντα. Βέβαια όλα αυτά είναι εικασίες, αν και μερικά ευαγγέλια που δεν υπάγονται στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης μας παρέχουν  κάποιες μαρτυρίες. Είναι εικασίες που οφείλουμε να διατυπώσουμε εφόσον δεν δεχτούμε ότι τον γέννησε παρθένα, που έμεινε έγκυος από τα αυτιά, ότι κοτζάμ άνδρας δεν γάμησε ποτέ του, ότι  έκανε θαύματα, ότι πέθανε και αναστήθηκε την τρίτη μέρα κατά τας Γραφάς, ότι αναλήφθηκε στους ουρανούς και πήγε και κάθισε στα δεξιά του πατέρα του, του Θεού, του Γιαχβέ. Μάλιστα, όλα αυτά κατά τας Γραφάς! Και ποιες είναι αυτές οι Γραφές;  Ποιος τις έγραψε; Τις έγραψαν Κύριοι, ποιμενικής καταγωγής. Για ποιο λόγο;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ 2.600 χρόνια μια μικρή, μικροσκοπική μαύρη τρύπα, κοινωνική και πολιτισμική, εμφανίστηκε σε μια άκρη της Γης, στην αρχαία Ελλάδα, στα μικρασιατικά παράλια, στις πόλεις των δουλοκτητών γαιοκτημόνων –  η δυτική Κυριαρχία.  Η μαύρη τρύπα είναι ένας στρόβιλος που έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα (η γνώμη του έχει μεγάλη βαρύτητα) που ρουφάει, τραβάει, καταπίνει ό,τι προσεγγίζει σε αυτήν,  ή αυτή προσεγγίζει, και το εξαφανίζει, το εξαϋλώνει, το νεκρώνει, το κάνει α-θάνατο. Η μικροσκοπική μαύρη τρύπα της δυτικής Κυριαρχίας, λόγω της μεγάλης βαρύτητας της (της ανείπωτα έντονης επιθυμίας του ήρωα-γαιοκτήμονα), έμελλε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και σήμερα να έχει επεκταθεί σε όλον τον πλανήτη.

Η δυτική Κυριαρχία είναι η σφοδρότατη επιθυμία (βαρύτητα) εξαφάνισης του θανάτου, η εντονότατη βούληση καθυπόταξης της φύσης με σκοπό την επίτευξη της σωματικής αθανασίας· δεν πρόκειται για μεταφυσική αγωνία, για εναγώνια μυστικιστικά ερωτήματα για το άγνωστο Υπερπέραν, για το μυστηριώδες Εκείθεν, όχι, όχι, κατά κανένα τρόπο. Η επιθυμία αυτή, η βούληση αυτή είναι παράγωγο μιας άλλης επιθυμίας: του εξοβελισμού του Γίγνεσθαι, της μεταβολής, της αλλαγής –  της αποθέωσης του Είναι, της αμεταβλησίας, της μονιμότητας, της σταθερότητας, της αφθαρσίας:  ό, τι υπάρχει, δεν γίνεται και ό,τι γίνεται, δεν υπάρχει, μας λέει ο Παρμενίδης συμπυκνώνοντας σε μια πρόταση το Περί φύσιος έργο του, θέτοντας τα θεμέλια της μεταφυσικής της δυτικής Κυριαρχίας, μεταφυσική που δεν είναι παρά αντεστραμμένη τελολογία, δηλαδή ένα corpus επιθυμιών που θα εκπληρωθούν μια μέρα (μέσω της γνώσης, της επιστήμης, συμπληρώνει ο Πλάτων), συντεθειμένο (το περί φύσιος) σε δακτυλικό εξάμετρο, το μέτρο της ηρωικής ποίησης  των ηρώων ποιμένων και αργότερα δουλοκτητών γαιοκτημόνων (που έγινε και μέτρο της φιλοσοφικής ποίησης). Ας αποκωδικοποιήσουμε τον Παρμενίδη και όλη την αρχαία ελληνική σκέψη: η κυριαρχική σχέση,  η σχέση μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς, υπάρχει, δεν γίνεται –  αποκλειομένης της αλλαγής, της μεταβολής, μια άλλη κοινωνική σχέση δεν μπορεί να υπάρχει. Ο τελικός τρόπος ενίσχυσης της κυριαρχικής σχέσης είναι ο εξοβελισμός του θανάτου, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας (του Κυρίου, εννοείται).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο  να επιστρέψουμε στη δραχμή –  εκτός εάν όλες οι χώρες ταυτόχρονα, εξ αιτίας μιας ευρύτερης κρίσης που θα επιφέρει την διάλυση της  ευρωζώνης, επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα. Το εβρό είναι ένα κοινό νόμισμα που εκθέτει όλες τις επιχειρήσεις των χωρών της ευρωζώνης στον ίδιο, αδυσώπητο και αμείλικτο ανταγωνισμό (ο οποίος είναι εξοντωτικός πόλεμος, ο ηττημένος εξαφανίζεται από προσώπου παραγωγής και οικονομίας)· το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού είναι η επιδίωξη των ισχυρών καπιταλιστών να κλείσουν όλες οι μικρομεσαίες (και μη ανταγωνιστικές μεγάλες),  παραγωγικές και μεταποιητικές και εμπορικές επιχειρήσεις, ώστε όχι μόνο να εξασφαλιστεί η επιβίωση των μεγάλων αλλά και να αυξηθεί η κερδοφορία τους.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΤΑΝ επισκέπτομαι την Αθήνα, περνάω από το Δίπορτο, μια υπόγα με καλό φαγητό και καλή ρετσίνα, πίσω από τη Βαρβάκειο, στην οδό Θεάτρου· από ένα μπιστρό, απέναντι από τη πύλη του Αδριανού, χωμένο σε ένα στενάκι· και κατεβαίνω στα έγκατα της γης, στο Μοναστηράκι. Κατεβαίνω μια μεγάλη κυλιόμενη σκάλα, μετά άλλη μία, εξίσου μεγάλη,  και μετά μια τρίτη, μικρότερη. Θα πρέπει να βρίσκομαι πάνω από 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της πόλης.

ΦΟΒΑΜΑΙ κάθε φορά που κατεβαίνω. Έχω την εντύπωση ότι μπαίνω σε τάφο, ότι κατεβαίνω στον Άδη. Είναι μια εμπειρία θανάτου – το μετρό είναι μια αναβίωση, κατά κάποιο τρόπο, των Ελευσίνιων μυστηρίων. Θα βγω ζωντανός; Αν κοπεί το ρεύμα, αν γίνει σεισμός κι εγκλωβιστώ εκεί μέσα, στα έγκατα της γης; Αν ήμουν ποντικός ή σκουλήκι, θα τη έβγαζα καθαρή – αλλά δεν είμαι, είμαι άνθρωπος. Είμαι άνθρωπος όμως εκεί κάτω στα έγκατα της γης; Αυτό το ερώτημα διατυπώνω εκεί στα έγκατα της γης, αυτή τη σκέψη κάνω – κι άλλες πολλές.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η δυτική γραμματεία, λογοτεχνία και φιλοσοφία κυρίως, καταγράφει μια διπλή αμφιθυμία του Κυρίου προς τους Υποτελείς. Η πρώτη: θα ήθελε και να υπάρχουν και να μην υπάρχουν. Θα ήθελε να υπάρχουν διότι χωρίς αυτούς θα φάει τ’ αρχίδια του και θα ψοφήσει μέσα στη βρόμα· θα ήθελε να μην υπάρχουν διότι η εξάρτησή του από αυτούς τον ενοχλεί, τον εξοργίζει. Η δεύτερη: θα ήθελε να υπάρχουν όπως είναι αλλά θα ήθελε και να υπάρχουν αλλιώς, να είναι άλλοι. Θα ήθελε  να είναι άλλοι, θα ήθελε να είναι υπάκουοι, αφοσιωμένοι, πιστοί· εάν ήταν όμως όπως τους θέλει, θα υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τους τελευταίους μήνες συνομήλικοί μου και μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν την Κακιά Σχολή·  μου δίνεται η ευκαιρία να θυμηθώ ότι το 1969, όταν μεταναστεύσαμε στην Αθήνα,  στα αστικά λεωφορεία κάπνιζαν οι επιβάτες, ακόμα και τον χειμώνα, με τα παράθυρα κλειστά – ήταν φρίκη, πυκνή ομίχλη καπνού νικοτίνης, ήμουν έντεκα χρονών! Το θυμάστε; Θυμάστε που όταν θέλαμε να πιούμε νερό πηγαίναμε σε όποιο καφενείο βρίσκαμε μπροστά μας, ζητάγαμε  ένα ποτήρι νερό και μας έδιναν, το θυμάστε; Στις επαρχιακές πόλεις μάλιστα υπήρχε ένας μεγάλος δίσκος πάνω στον πάγκο του καφενείου με πολλά ποτήρια γεμάτα, έπινες ένα χωρίς να ρωτήσεις, και δύο αν δίψαγες πολύ, το άφηνες και έφευγες. Σήμερα, αν θες να πιεις νερό, θα το αγοράσεις. Το νερό έγινε εμπόρευμα.

ΟΛΑ, τα πάντα στις καπιταλιστικές κοινωνίες γίνονται εμπορεύματα. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ένα εμπόρευμα που το έλεγαν nothing box, ένα κουτάκι άδειο που δεν είχε καμιά απολύτως χρήση, το αγόραζες για να το αγοράζεις – εμπόρευμα για το εμπόρευμα, όπως λέμε τέχνη για την τέχνη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει εμπορευματοποιηθεί, εκτός κι αν επινοούνται κάποια λίγα εμπορεύματα που είναι όμως απλά βελτιωμένες εκδοχές άλλων υπαρκτών εμπορευμάτων (κινητά με mobil internet, tablets, κτλ). Όταν η εμπορευματοποίηση αναπόφευκτα σταματήσει σε μια κοινωνία, τότε παύει να επεκτείνεται εσωτερικά ο καπιταλισμός και ακολουθεί αναπόφευκτα η στασιμότητα και μετά, και πάλι αναπόφευκτα, η συρρίκνωση, με την αποεμπορευματοποίηση να είναι μία από τις συνέπειές της και μία από τις ορατές εκφάνσεις της.

ΑΠΟ τότε που εμφανίστηκε, ας πούμε πριν 4 αιώνες, μέχρι το 1975 ο καπιταλισμός επεκτείνονταν με ορμή, τα πάντα γίνονταν εμπορεύματα.  Για 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1975,  ο ρυθμός ανάπτυξης (επέκτασης) του παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν 5% κάθε χρόνο! Παρόμοια περίοδος δυναμικής επέκτασης, εμπορευματοποίησης,  ουδέποτε υπήρξε καθ΄όλη τη διάρκεια του καπιταλισμού! Από το 1975 όμως ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται συνεχώς – κατά την προσεχή πενταετία θα αγγίξουμε τη στασιμότητα, η οποία θα διαρκέσει κάποιες δεκαετίες, αλλά μπορεί να είναι και συντομότερη, και ακολούθως θα εισέλθουμε στη φάση της συρρίκνωσης. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα υπάρξει μια συνέπεια, που είναι ο εφιάλτης του Κυρίου καπιταλιστή: η ανεργία!

Continue reading →