Κυριαρχική
There are 200 posts filed in Κυριαρχική (this is page 4 of 20).
ακυβερνησία και Δημοκρατία
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΙΝ κάποιους μήνες υποστήριξα ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα διακηρύξει ανοιχτά και δημόσια ότι δεν θα κυβερνήσει ποτέ. Σήμερα ερωτώ: και τι θα κάνει; Και απαντώ: επιχειρηματολογώ υπέρ της συνειδητής αποφυγής της διακυβέρνησης ή της συμμετοχής σε κυβέρνηση και υποστηρίζω ότι η Αριστερά του μέλλοντος θα προσανατολιστεί προς την αύξηση και ενίσχυση της αποχής, θα ενισχύσει κάθε τι που θα προκαλεί (την) ακυβερνησία, θα ενισχύει την σύμπηξη κυβερνήσεων εθνικής ενότητας που είναι ο καλύτερος τρόπος διάρρηξης ακριβώς αυτής της εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
η σταθερή τιμή πώλησης ως σθεναρή διαταγή
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΑΜΕ στο σούπερ μάρκετ και αγοράζουμε ένα λίτρο γάλα. Το παίρνουμε από το ράφι, όπου αναγράφεται η τιμή, πάμε στο ταμείο, πληρώνουμε ένα εβρό και δέκα, και φεύγουμε. Η τιμή είναι σταθερή και όταν αλλάξει, εν αγνοία μας, θα το αντιληφθούμε. Ποιος θα την αλλάξει; Ο ιδιοκτήτης του σούπερ μάρκετ, ο καπιταλιστής. Γνωρίζουμε καλά το γιατί θα την αλλάξει. Θα μας ρωτήσει; Όχι, βέβαια, αυτό έλειπε! Είναι αυθαιρεσία η σταθερότητα ή η αλλαγή της τιμής; Όχι, είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Κάθε προϊόν έχει μία σταθερή τιμή και για κάποιους λόγους αυτή η τιμή αλλάζει, συνήθως προς τα πάνω.
ΕΜΕΝΑ, επαναλαμβάνω, εμένα, δεν μου φαίνεται καθόλου φυσιολογικό. Μπορεί να μην είμαι καλά, δεν ξέρω, ίσως να έχω κάποιο πρόβλημα, και ίσως πρέπει να πάω σε κάνα ψυχίατρο – τι να μου κάνει ο ψυχολόγος;! Νιώθω πολύ άσχημα κάθε φορά που αγοράζω κάτι. Νιώθω ότι πέφτω θύμα κλοπής. Εάν ο ψυχίατρος με ρωτήσει που αποδίδω αυτή την ιδιόμορφη δυστυχία μου, θα του πω ότι πέφτω θύμα κλοπής λόγω του κέρδους – η πρώτη σημασία της λέξης ήταν η λεία που αποφέρει η απάτη. Με εξαπατούν κάθε φορά που αγοράζω κάτι, με κλέβουν. Εάν ο ψυχίατρος είναι μαρξιστής, θα δείξει κατανόηση.
ΔΕΝ νιώθω μόνο εξαπατημένος αλλά και ταπεινωμένος. Έχω την αίσθηση, που έγινε εμμονή με το πέρασμα του χρόνου, ότι κάθε φορά που αγοράζω κάτι, κάποιος, μπορεί και το ίδιο το προϊόν, με διατάζει – και δεν με αρέσει να με διατάζουν. Και με κλέβουν και με διατάζουν – αθλιότητα, σκέτη αθλιότητα, είμαι ένας αξιοθρήνητος και αξιολύπητος άθλιος! Με κλέβουν με το κέρδος και με διατάζουν με την σταθερή τιμή. Ώστε η σταθερή τιμή είναι διαταγή; Ναι, είναι διαταγή και ευθύς αμέσως διατυπώνω το επιχείρημά μου.
ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας απαγορεύεται αυστηρά: η γεωγραφία, η κοινωνία, ο πόλεμος και η ιδεολογία του χάρτη
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΣΟ η καπιταλιστική Δύση πολιορκεί τη Ρωσία και τη Σιβηρία, ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας απαγορεύεται αυστηρά: αυτό είναι το δόγμα Τρούμαν, το οποίο οι άρχουσες τάξεις, οι αστικές τάξεις, οι καπιταλιστές της Τουρκίας και της Ελλάδας αποδέχονται σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Υπάρχει όμως ένας ακόμα λόγος που δεν θα γίνει πόλεμος – θα τον εκθέσω παρακάτω, όπως και τα επιχειρήματά μου βεβαίως. Ναι, αλλά πως να εξηγήσουμε την εχθρότητα που υπάρχει ή καλλιεργείται σχεδόν καθημερινά μεταξύ των δύο χωρών, των δύο λαών;
ΘΑ απαντήσω ευθέως και απλά και στη συνέχεια θα παραθέσω τα επιχειρήματά μου: η εχθρότητα καλλιεργείται παντοιοτρόπως αφενός για να αποτραπεί το ενδεχόμενο της πύκνωσης των επαφών μεταξύ των Ελλήνων και Τούρκων που ζουν κοντά, στα νησιά του Αιγαίου και τα μικρασιατικά παράλια και μεταξύ αυτών που κατοικούν ένθεν κακείθεν του ποταμού Έβρου και αφετέρου για να αναπαραχθεί και να διαιωνισθεί ο ελληνικός και ο τουρκικός εθνικισμός και σωβινισμός.
γιατί δίνουμε στο παιδί το όνομα του παππού ή της γιαγιάς; Αρχαία Ελληνική Ονοματοθεσία
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑ κάποτε μια φίλη που εργαζόταν σε παιδικό σταθμό και εκεί μέσα είδα ένα παιδί που δεν μιλούσε, θα ήταν πέντε χρονών. Η φίλη μου μού είπε ότι τον φώναζαν Μπούλη, δεν είχε όνομα. Οι γονείς του τσακώθηκαν την ώρα της βάφτισης και το παιδί έμεινε χωρίς όνομα. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει στην Αρχαία Ελλάδα: το όνομα του παιδιού, αγοριού ή κοριτσιού το έδινε ο πατέρας. Ο οποίος βέβαια αποφάσιζε και ποιον θα παντρευτεί η κόρη του, όπως γινόταν πριν μερικές δεκαετίες και στα μέρη μας. Οι αρχαίοι ‘Ελληνες είχαν παύσει προ πολλού χρόνου να είναι τόσο τσομπαναραίοι, ποτέ δεν έπαυσαν να είναι, ώστε να έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στα παιδιά, όπως οι Ρωμαίοι πατέρες.
ΜΕΧΡΙ το 1926 οι φιλόλογοι και οι ιστορικοί γνώριζαν μόνο ένα τρόπο ονοματοθεσίας, ο οποίος εμφανίστηκε περί τα μέσα του 6ου αιώνα π. Χ. (μετά το 550 π. Χ.). Το όνομα του παιδιού επαναλάμβανε το όνομα του παππού – είτε από την πλευρά του πατέρα είτε από τη πλευρά της μητέρας. Θα παραθέσω ένα πολύ γνωστό παράδειγμα. Ο Κλεισθένης, ο ιδρυτής της αθηναϊκής (δουλοκτητικής ) δημοκρατίας, πήρε το όνομά του από τον παππού του Κλεισθένη – ο πατέρας του, ο Μεγακλής, είχε παντρευτεί την κόρη του τυράννου της Κορίνθου Κλεισθένη, την Αγαρίστη.
η βάφτιση ως μηχανισμός παραγωγής θυμάτων
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ γνωρίζω πότε και που επινοήθηκε και επιβλήθηκε για πρώτη φορά το μυστήριο της χριστιανικής βάφτισης, του χριστιανικού τρόπου ονοματοθεσίας. Μας επιτρέπεται να εικάσουμε ότι θα πρέπει να ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες – για το που δεν μπορώ ούτε καν υπόθεση να διατυπώσω – αν κάποιος, κάποια γνωρίζει, ας μοιράσει τη γνώση του.
Η βάφτιση όμως δεν είναι αποκλειστικά και μόνο ζήτημα ονοματοθεσίας, το οποίο είναι ένα άλλο μεγάλο μεγάλο και ενδιαφέρον ζήτημα. Γιατί δίνουμε στα παιδιά το όνομα του παππού ή της γιαγιάς; Ποια είναι η προέλευση αυτού του τρόπου ονοματοθεσίας; Είναι ένας αρχαιοελληνικός τρόπος που επιβίωσε στις χριστιανικές κοινότητες; Εάν είναι, είναι ο μοναδικός ή υπάρχει κι άλλος ή άλλοι; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα μπορώ να απαντήσω και θα το κάνω αύριο.
η κυβέρνηση Ν.Δ – ΣΥΡΙΖΑ και η Πλεύση Ελευθερίας στον ωκεανό των μικροαστικών απατών και αυταπατών
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ μας φαίνεται παράξενο που η Φυσική και η Πολιτική, ως επιστήμη, εμφανίστηκαν την ίδια περίπου εποχή και στον ίδιο χώρο. Γαλιλαίος και Μακιαβέλι. Θα μπορούσαμε να εκλάβουμε τα ονόματα αυτά, των επιστημών και των ανθρώπων, ως προσωποποιήσεις επιθυμιών της νέας ανερχόμενης αστικής (εμπορικής) τάξης του πρώιμου καπιταλισμού της κατακερματισμένης φεουδαρχικής Ιταλίας, ενός καπιταλισμού που έλαμψε για ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και έσβησε για να εμφανιστεί αλλού, πιο βόρεια και πιο δυτικά – ακόμα λάμπει μετά από τρεις αιώνες τουλάχιστον. Η Φυσική είναι η επιθυμία της κυριαρχίας επί της φύσης μέσω της ανακάλυψης κανονικοτήτων και ομοιομορφιών. Κατά τον ίδιο τρόπο, η θεμελίωση της επιστήμης της Πολιτικής από τον Μακιαβέλι δεν είναι τίποτα άλλο από την γέννηση μιας επιθυμίας ανακάλυψης κανονικοτήτων και ομοιομορφιών στο πεδίο της κυριαρχίας επί των ανθρώπων. Δύο ήταν τα προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν: πώς εγκαθιδρύεται και πώς διαιωνίζεται η Κυριαρχία;
Απολογητική της Κυριαρχίας: Θεία Πρόνοια και Θεοδικία (1)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η Θεολογία δεν είναι ο λόγος περί του Θεού, είναι ο λόγος περί της ισχύος του Θεού, αφού ο Θεός είναι η προσωποποίηση της Ισχύος. Ποιος είναι ο ποιητής, ο δράστης, αυτής της προσωποποίησης; Ο Κύριος βέβαια. Διατείνομαι λοιπόν ότι η Θεολογία είναι ο λόγος περί της ισχύος του Κυρίου. Ποιας ισχύος όμως; Της διαθέσιμης υπάρχουσας ή της επιθυμητής, της επιδιωκόμενης; Της επιθυμητής, της επιδιωκόμενης. Διότι ο Κύριος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο θα ήθελε να είναι. Εάν ήταν όσο ισχυρός θέλει, θα ήταν Θεός αλλά δεν είναι. Θέλει να γίνει Θεός, αθάνατος δηλαδή, πανίσχυρος, πιο ισχυρός και από τη Φύση (Θάνατος) και απο τους αντιπάλους του (Κυρίους και Υποτελείς).
ΣΤΗΝ έννοια του Θεού, στην προσωποποίηση αυτή λανθάνει λοιπόν η επιθυμία του Κυρίου. Η επιθυμία της αύξησης της ισχύος έπλασε τον Θεό. Εάν αυτή η επιθυμία υπάρχει, ο Θεός υπάρχει. Εάν το πλάσμα της επιθυμίας Του, της φανασίας Του, της φαντασίωσής Του υπάρχει, τότε ο Θεός υπάρχει. Εάν η επιθυμία αυτή δεν έχει εκπληρωθεί, τότε ο Θεός δεν υπάρχει – θα υπάρξει όταν θα εκπληρωθεί, όταν ο Κύριος γίνει αθάνατος. Κατά συνέπεια, ο Θεός και υπάρχει και δεν υπάρχει.
δύο οι φράχτες στον Έβρο: ο αόρατος και ο ορατός
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η διακεκομμένη γραμμή που βλέπουμε στους χάρτες συμβολίζει το σύνορο μεταξύ των εθνικών καρτών. Η δύναμη αυτής της γραμμής είναι τεράστια: δημιουργεί μέσα στον εγκέφαλο την αναπαράσταση ενός πραγματικού συνόρου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Ένα πραγματικό σύνορο είναι ένα φυσικό εμπόδιο που μας εμποδίζει να περάσουμε σε μια άλλη περιοχή, από την επικράτεια ενός εθνικού Κράτους στην επικράτεια του γειτονικού Κράτους: θάλασσα, ποτάμι, λίμνη, οροσειρά. Πολλές φορές όμως το σύνορο μεταξύ δύο εθνικών κρατών δεν είναι τίποτα άλλο παρά το σύνορο των χωραφιών! Εάν πάτε στον βόρειο Έβρο, προς τη Βουλγαρία, θα δείτε τον Έλληνα γεωργό να οργώνει το χωράφι του και ακριβώς δίπλα τον Βούλγαρο να οργώνει το δικό του. Η διακεκομμένη γραμμή που βλέπουμε μεταξύ της Λέσβου και των μικρασιατικών παραλίων εγείρει μέσα στον εγκέφαλό μας ένα φράχτη, ένα τείχος, το οποίο όμως δεν υπάρχει – μόνο νερό υπάρχει.
ΛΟΓΩ γειτνίασης, οι άνθρωποι στα σύνορα δεν μπορούν να αποφύγουν τις σχέσεις. Εάν ζείτε στο Καστελόριζο και έχετε σοβαρό πρόβλημα υγείας, θα πάτε στον γιατρό στα απέναντι παράλια, τα τούρκικα, δεν θα πάτε στη Ρόδο – εάν είστε εθνικιστές και πάτε στη Ρόδο, ενδεχομένως να χάσετε τη ζωή σας για μια μαλακία και μισή. Οι άνθρωποι όμως στα σύνορα και να θέλουν δεν μπορούν να είναι εθνικιστές. Και εθνικιστές να είναι, θα πάνε στον Τούρκο γιατρό όχι στον Έλληνα, την αγαπούν τη ζωούλα τους. Συνεννοηθήκαμε ή να τα κάνω πιο λιανά;
ΟΙ άνθρωποι των συνόρων ανταλλάσσουν επίσης προϊόντα. Εδώ στην Καστανούσα που ζω, οι Έλληνες πάνε και ψωνίζουν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία: και εργαλεία και ρούχα και βενζίνα και στον οδοντίατρο πάνε και στις πουτάνες πάνε και στο καζίνο πάνε και για να φάνε πάνε. Πιο γρήγορα πας εκεί παρά στη Θεσσαλονίκη – και είναι πολύ πιο φτηνά. Δεν χρειάζεται διαβατήριο – μόνο η αστυνομική ταυτότητα. Κατά κάποιο τρόπο, δεν υπάρχουν σύνορα. Γιατί δεν υπάρχουν; Η απάντηση: γιατί τα Σκόπια και η Βουλγαρία είναι πια ελληνικά διαμερίσματα (όπως λέμε Μακεδονία, Θεσσαλία. . .) λόγω οικονομικής Κυριαρχίας – η οικονομία τους εξαρτάται από την ελληνική.
επίδειξη νίκης και Ισχύος: η Κυριαρχία και ο πλανήτης Άρης
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΧΙ, φίλες και φίλοι, όχι, ο πλανήτης Άρης δεν βρίσκεται εκεί που νομίζετε! Βρίσκεται δυτικά της far West, δυτικά της Καλιφόρνιας και του Όρεγκον, είναι η far West της far West, η μακρινή Δύση της Δύσης, της δυτικής Κυριαρχίας. Και η Σελήνη εκεί βρίσκεται, όλο το Σύμπαν είναι Δύση, είναι προέκταση της επικράτειας της δυτικής Κυριαρχίας. Η Σελήνη κατακτήθηκε, η αμερικάνικη σημαία καρφώθηκε στο έδαφος της. Κατακτήθηκε; Όχι, δεν κατακτήθηκε και δεν πρόκειται να κατακτηθεί. Τι ήταν το πάτημα της Σελήνης από ανθρώπινα αμερικάνικα πόδια; Εκδήλωση της εξέλιξης της Τεχνικής και της Επιστήμης την εποχή του καπιταλισμού; Όχι, δεν ήταν! Κάτι άλλο ήταν.
Η επιθυμία της χωρικής επέκτασης είναι ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά του δυτικού πολιτισμού. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει όριο, ότι είναι αναγκασμένη να σταματήσει τη γεωγραφική επέκταση. Πάντα θα βρίσκει μια νέα μακρινή Δύση στην οποία θα θέλει να εγκατασταθεί, να κατακτήσει. Μιας και η Σελήνη δεν προσφέρεται, προκρίθηκε η λύση του πιο μακρινού ακόμα πλανήτη Άρη. Σε τριάντα χρόνια θα πατήσει τα πόδια του ο άνθρωπος στη Σελήνη. Θέλει ένα χρόνο να πας κι ένα να γυρίσεις. Και μετά, πολύ αργότερα, θα κατασκευάσουν, λένε, μεγάλους γυάλινους θόλους, κάτω από τους οποίους θα δημιουργήσουν συνθήκες Γης, όπου οι άποικοι θα καλλιεργούν το χώμα, θα παράγουν τροφή και κάποια άλλα πράγματα και ό,τι δεν θα μπορούν να παραγάγουν θα τα εισάγουν από τη Γη. Τα διαστημόπλοια θα πηγαινοέρχονται όπως πηγαινοέρχονται τα αεροπλάνα από το Λονδίνο στο Παρίσι.
ΚΙ όλα αυτά υπάρχουν επιστήμονες και κοσμάκης που τα πιστεύει. Μπορείτε να φανταστείτε πόσες χιλιάδες διαστημόπλοια για πόσα χρόνια θα πρέπει να μεταφέρουν τον γυάλινο θόλο και πόσοι και για πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα θα πρέπει να εργαστούν εκεί για να συναρμολογήσουν τον θόλο; Μπορείτε, ασφαλώς. Πριν όμως πρέπει να μεταφερθούν τεράστιοι γερανοί και να κατασκευαστούν τα ενδιαιτήματα των εργαζομένων. Δεν χρειάζεται να παραθέσω κι άλλες λεπτομέρειες. Θα κάνω κάτι άλλο: θα πλήξω την καρδιά του βαμπίρ με ένα μυτερό και σκληρό παλούκι. Και δεν μπορεί παρά να είναι ερώτημα, το οποίο θα στηριχθεί στην εξής υπόθεση εργασίας.