φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα, καλή πραγματικότητα!
Εάν το πρωταρχικό μέλημα του Κυρίου, εκλαμβανομένου ως προσωποποίηση της κοινωνικής Κυριαρχίας, είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, που εξασφαλίζει Ισχύ και Πλούτο, υπάρχει κάποιο άλλο, πρωταρχικότερο: η διαιώνιση, η συνέχιση, η ενίσχυση της Κυριαρχίας. Με βάση αυτή τη διάκριση, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την ύπαρξη δύο περιόδων της Κυριαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου της μιας και η διαιώνιση, (διευρυμένη) αναπαραγωγή της άλλης. Όταν η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου πραγματοποιείται απρόσκοπτα, άλλοτε με τη βία (φεουδαλισμός) κι άλλοτε με το εμπόρευμα/χρήμα (καπιταλισμός), η διαιώνιση της Κυριαρχίας είναι υπαρκτή αλλά υπόρρητη.
Είμαστε λοιπόν βέβαιοι ότι ο Κύριος εκλαμβάνει τον συλλογικά παραγόμενο (μελλοντικό) κοινωνικό πλούτο ως (μελλοντική) λεία. Όταν μειώνεται ή διαφαίνεται στον κοινωνικό ορίζοντα ότι θα μειωθεί η λεία, ο Κύριος στρέφει την προσοχή του και την εστίασή του στην αναπαραγωγή της Κυριαρχίας. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση: η εποχή της αναπαραγωγής της Κυριαρχίας διαδέχεται την εποχή της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Πρόκειται για μια στρατηγική του Κυρίου που ερείδεται επί της πρόγνωσης της Σχολής του Σικάγου, των θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού (Φρίντμαν και Χάγιεκ) ότι η μακροπρόθεσμη εξέλιξη του καπιταλισμού θα ήταν η συρρίκνωσή του και ίσως η κατάρρευσή του, τη στιγμή που ο Ρούζβελτ έσωζε τον καπιταλισμό με τη Νέα Συμφωνία (New Deal) με τον αμερικάνικο λαό και ο φασισμός/ναζισμός επιχειρούσε και αυτός να σώσει τον καπιταλισμό μέσω της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και της εξόντωσης των περιττών πληθυσμών του Μεσοπολέμου, δηλαδή των ανέργων.