σήμερα, αύριο, μεθαύριο, κάθε μέρα είναι και θα είναι μια ωραία, ευχάριστη, ξεχωριστή μέρα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΚΟΥΤΕ; Τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, ακούτε τις χαρούμενες φωνές των ξυπόλυτων, λιπόσαρκων παιδιών,  με ένα βρακί μονάχα στον κώλο, τ’ ακούτε που φωνάζουν και γελάνε, που παίζουν μπάλα σε αλάνα κοντά ή μέσα στο χωριό –  στο Μάλι, στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Αίγυπτο, στην Ταϊλάνδη; Βλέπετε; Τις βλέπετε εκείνες τις τρεις φίλες, νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες θα είναι, να πίνουν τσιπουράκι και να καπνίζουν και να συζητάνε και να γελάνε; Τους αναστεναγμούς και τους όρκους και τις υποσχέσεις του ζευγαριού, με το ένα κεράκι αναμμένο να φωτίζει τα πρόσωπα τους που λάμπουν, τους ακούτε;

ΕΚΕΙΝΟ το μωράκι, ενός χρονού είναι δεν είναι, το βλέπετε μέσα στη μπανιέρα να πλατσουρίζει με τα νερά και τις σαπουνάδες και τα παπάκια τα πλαστικά, τα φτηνιάρικα, τα κινέζικα, το βλέπετε; Τις φωνούλες του τις ακούτε; Τους γέρους που παίζουν χαρτιά κάτω από τη σκιά του δέντρου στο πάρκο τους βλέπετε, τους ακούτε που συζητάνε και γελάνε και πειράζονται μεταξύ τους;  Τη γριά που ζει μόνη της, που περπατάει και μαγειρεύει, τη βλέπετε, τη βλέπετε  να ταΐζει τη γάτα της (για γάτο τον κόβω), να ποτίζει το βασιλικό και τα γεράνια της; Να μιλά στη γάτα της, να θυμάται, να χαμογελά;

Continue reading

γιατί καταργήθηκε η θανατική ποινή; κορονοϊός, πολιτική, κοινωνικός πόλεμος και θάνατος

εάν έρθετε στην κηδεία μου, θα έρθω κι εγώ στη δική σας

Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011) Savoir Murir

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΟ μόνο πράγμα που βλέπω στην τηλεόραση είναι ειδήσεις –  όλων των καναλιών –  και καμιά φορά και ενημερωτικές πρωινές εκπομπές. Όχι από την αρχή μέχρι το τέλος και όχι καθημερινά. Θα υποθέσετε ότι η εικόνα που έχω σχηματίσει για την κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι αποτέλεσμα αυτής της συνήθειας –  έτσι νομίζω κι εγώ. Έρευνες κάνω.  Παρατήρησα λοιπόν ότι τους τελευταίους μήνες τα κανάλια επιμένουν να εστιάζουν την αφήγησή τους, περί αφήγησης πρόκειται, στις διασωληνώσεις και στους θανάτους ολοένα και μικρότερης ηλικίας ανθρώπων που είχαν πάρει τον κορονοϊό. Τώρα προστέθηκε άλλη μια αφήγηση: οι φαρμακευτικές εταιρείες παράγουν ή θα παράξουν εμβόλια για ολοένα και μικρότερης ηλικίας –  για βρέφη, νήπια και παιδιά. Άρα, κι αυτές οι ηλικίες κινδυνεύουν να πεθάνουν. Προς τι αυτές οι αφηγήσεις; Γίνονται εσκεμμένα, υπάρχει κάποια σκοπιμότητα;

Continue reading

μεσήλικας γυναίκα υπουργός, μητέρα, κάθεται στη στάση λεωφορείου και τρώει το κολατσιό της μέσα από πλαστικό τάπερ!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΙΔΑ στο fb τη φωτογραφία και διάβασα το κείμενο που τη σχολίαζε –  δεν τα θυμάμαι καλά, μου διαφεύγουν λεπτομέρειες αλλά τα πράγματα είναι σε γενικές γραμμές όπως τα περιγράφει ο τίτλος του κειμένου. Η υπουργός είναι μάλλον Σουηδέζα, δεν έχει όμως και πολύ μεγάλη σημασία. Ο θαυμασμός ξεχείλιζε από το κείμενο και χυνόταν παντού. Και δεν είναι θαυμασμός λίγων, είναι πολλών. Και βέβαια η συγκριση με την συμπεριφορά των υπουργών της Ελλάδας ή του μεσογειακού νότου είναι αναπόφευκτη: αυτός είναι πολιτικός πολιτισμός, αυτή είναι συμπεριφορά υπουργού. Παρόμοια περιστατικά σκάνε μύτη συχνά πυκνά: υπουργοί που πάνε με το ποδήλατό τους στο υπουργείο, με το λεωφορείο, με τα  πόδια. Κάποιοι δικοί μας και δικές μας, όχι μόνο αριστεροί και αριστερές,  εδώ πέρα τους μιμούνται. Πρωθυπουργός (Α. Τσίπρας) δεν φοράει γραβάτα, υπουργός αγγλοτραφής (Ε. Τσιριμώκος)  δεν αποχωρίζεται το μπλουτζίν του και το σακκίδιό του, βουλευτές με αλογοουρά (Κουράκης), και ο μέγας Βαρουφάκης με το μοτοσικλέτα του και το σακκίδιό του. Ο οποίος δεν ξέρει τι έχει, ξέρει όμως ότι έχει σύζυγο κόρη βιομηχάνου και εννιά (9) πολυτελή αυτοκίνητα. Σε όσους και όσες θαυμάζουν και εκτιμούν αυτή την απλή, λαϊκή συμπεριφορά θα ήθελα να τους ρωτήσω κάτι, μάλλον πολλά, και να εκφράσω και κάποιες επιφυλάξεις και ενστάσεις που δεν έχουν σκεφτεί. Αυτή η συμπεριφορά είναι μια αβίαστη συμπεριφορά ή είναι αποτέλεσμα παρακολούθησης πολλών σεμιναρίων και  μαθημάτων πανεπιστημιακού επιπέδου  (ιστορίας, πολιτικής, κοινωνικής και ιστορικής ψυχολογίας, κοινωνιολογίας των επαναστάσεων και των εξεγέρσεων); 

Continue reading

Uber: θα θυσιάσει την συντεχνία των ταξιτζήδων η μεσαία τάξη για να έχει φτηνότερο ταξί;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΛΙΓΟΥΣ μήνες πριν την πανδημία του κορονοϊού, τέλη του 2019, η Uber έβαλε μια αγγελία κι έψαχνε να βρει έναν operations manager, ο οποίος πρέπει να κατάγεται και να ζει στην Αθήνα· η δουλειά του θα είναι αφενός η διαχείριση των οδηγών που συνεργάζονται με την πολυεθνική εταιρεία και αφετέρου η εύρεση λύσεων στα προβλήματα που θα παρουσιάζονται. Θα πρέπει να έχει τριετή εμπειρία στο operations management, management consulting, investment banking και strategy work, παρακαλώ! Με λίγα λόγια, ήθελε να επιστρέψει στην ελληνική αγορά. Είχε έρθει πριν κάνα δυο χρόνια αλλά έφυγε σύντομα επειδή αντιμετώπισε κάποια προβλήματα με τη συντεχνία των ταξιτζήδων και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Δεν γνωρίζουμε με πόσους οδηγούς συνεργάστηκε και πόσα αυτοκίνητα χρησιμοποίησε –  σε μια διαμαρτυρία μετά τη έξοδο της εταιρείας έξω από το Υπουργείο Μεταφορών είχαν συγκεντρωθεί 200 οδηγοί. Η πανδημία την σταμάτησε αλλά επιμένει στην επιδίωξή της να επιστρέψει. Θεωρούσε, και θεωρεί, ότι η ελληνική αγορά, λόγω του αυξανόμενου τουρισμού αλλά και της επιθυμίας της μεσαίας τάξης για φτηνό ταξί, θα είναι μια άκρως κερδοφόρα αγορά. Εμείς όμως γιατί να ασχολούμαστε με την Uber; 

Continue reading

ζούμε το τέλος των διαδηλώσεων: γιατί διαμαρτύρεστε για την αστυνομική βία;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ χτες το απόγευμα το παρακάτω κείμενο στο fb:

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ;
Η σύγκρουση αστυνομίας – διαδηλωτών είναι μια μάχη, είναι μια πολεμική μάχη, κυριολεκτικά. Δεν μας επιτρέπεται να διαμαρτυρηθούμε γι΄ αυτό.
Επειδή είναι πολεμική μάχη, χρησιμοποιούνται όπλα, όχι τούρτες ή λουλούδια. Η αστυνομία έχει τα όπλα της (γκλομπ, αέρια, πυροβόλα όπλα), οι διαδηλωτές έχουν τα δικά τους όπλα (πέτρες, ξύλα, μολότωφ, νεράντζια και άλλα). Δεν μας επιτρέπεται να διαμαρτυρηθούμε γι΄ αυτό.
Η μάχη γίνεται είτε εκ του σύνεγγυς (όταν οι διαδηλωτές ωθούν τους αστυνομικούς) είτε από απόσταση (όταν τους πετούν βλήματα από μακριά). Δεν μας επιτρέπεται να διαμαρτυρηθούμε γι΄ αυτό.
Επειδή είναι πολεμική μάχη υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Δεν μας επιτρέπεται να διαμαρτυρηθούμε γι αυτό.
Σε όλες τις μάχες, ο ισχυρός νικάει, ο ανίσχυρος ηττάται. Ο ισχυρός είναι η αστυνομία, ο ανίσχυρος είναι οι διαδηλωτές – ούτε γι΄ αυτό μας επιτρέπεται να διαμαρτυρηθούμε.
Οι ηττημένοι δεν ειναι νεκροί αλλά δαρμένοι και συλληφθέντες – ούτε γι΄ αυτό μας επιτρέπεται να διαμαρτυρόμαστε.
ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΤΕ;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ;
ΜΠΟΡΕΙΤΕ;
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ! ΓΙ ΑΥΤΟ (ΚΑΙ) ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΤΕ.

Continue reading

ο κοινωνικός πόλεμος των αισθήσεων στην παγκόσμια ιστορία: όραση και ακοή εναντίον όσφρησης, γεύσης και αφής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΑ τελευταία χρόνια έχουν διατυπωθεί κάποιες επιφυλάξεις για τον αριθμό των αισθήσεων, δεν είναι μόνο πέντε, και απόψεις που υποστηρίζουν ότι είναι πολλές, αναρίθμητες, ακόμα και άπειρες! Έχουμε να μάθουμε πολλά σχετικά με αυτό το ζήτημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της προβληματικής περί των αισθήσεων, τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολούμαι τόσο με την πολιτισμική σύγκρουση μεταξύ της συμμαχίας όρασης-ακοής και της συμμαχίας όσφρησης-γεύσης-ακοής όσο και με μια προσπάθεια να μεταφράσω τη γλώσσα των δύο πρώτων στη γλώσσα των τριών τελευταίων. Η λειτουργία και η σημαντικότητα αυτών των πέντε αισθήσεων δεν είναι η αυτή σε όλες τις κοινωνίες και τους πολιτισμούς, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, ακόμα και στους ίδιους τους ανθρώπους. Λόγω καταγωγής και ιδιοσυγκρασίας, ίσως, είμαι περισσότερο οσφρητικός, απτικός  και γευστικός παρά οπτικός και ακουστικός. Εάν, λόγου χάριν, διαβάσω κείμενο γυναίκας, μιας ποιήτριας ας πούμε, της Σαπφούς, ας πούμε, οι φαντασιώσεις μου δεν είναι οπτικές και ακουστικές αλλά οσφρητικές, γευστικές και απτικές. Δεν με ενδιαφέρει πώς ήταν το πρόσωπό της αλλά πώς μύριζε το μουνάκι της.

Continue reading

πανδημία, Μάρτιος 2020-Μάρτιος 2021: η διττή ανυπακοή και τα όρια συρρίκνωσης του ζωντανού (εμμενούς) κομμουνισμού

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ ανοιξιάτικη μέρα, είχαν ανθίσει τα ζουμπούλια, το αγαπημένο λουλούδι και άρωμα της φύσης, μαζί με τη μουνίλα, γυρνώντας από το σχολείο, πήγαινα στη Τρίτη, 1967, με φώναξαν τέσσερις γυναίκες, μεταξύ των οποίων και η μάνα μου, να πάω να φάω πιταλιά. Κάθονταν και συζητούσαν μπροστά στο φούρνο της γειτόνισας, της Θανάσινας, ποτέ δεν έμαθα το όνομά της. Περίμεναν να βγάλουν την πιταλιά –  είναι κάτι σαν λαγάνα που ψήνεται γρήγορα, μέχρι να βγει το ψωμί, οι Ιταλοί έχουν, είχαν,  την πίτσα. Κάθισα κοντά τους κι άκουγα. Μετά από λίγο έρχεται με βήμα βιαστικό μια άλλη γειτόνισσα και κάπως συνωμοτικά τις είπε ότι η τάδε άκουσε στο ράδιο ότι στην Αθήνα έγινε. . . . . Δεν κατάλαβα τι έγινε στην Αθήνα αλλά πρέπει να ήταν κάτι έκτακτο, κάτι σημαντικό, αν υπέθετα σωστά από την έκφραση των προσώπων των γυναικών. Εντυπώθηκε, χάριν της πιταλιάς,  βαθιά στη μνήμη μου αυτό το περιστατικό και μετά από χρόνια υπέθεσα τι είχε γίνει: στις 21 Απριλίου 1967 περίμενα κοντά στο φούρνο με άλλες πέντε γυναίκες να φάω πιταλιά. Έτσι βίωσα εγώ την 21η Απριλίου 1967 –  άλλοι και άλλες με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικούς τρόπους, πολλούς και ανεπανάληπτους.

ΜΕΤΑ από κάποια χρόνια τα σημερινά νήπια και μικρά παιδιά θα θυμούνται ότι οι γονείς τους και όλοι οι άλλοι και τα ίδια φορούσαν μάσκα για να βγουν έξω αλλά θα είναι μνήμη, εάν δεν συνεχίσουμε να φοράμε μάσκα και τα επόμενα είκοσι ή τριάντα χρόνια. Μάλλον δεν θα φοράμε. Δεν θα φοράμε.  Πώς βιώνουμε την πανδημία σήμερα; Με τον ίδιο τρόπο; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο. Με πολλούς και διαφορετικούς και ανεπανάληπτους τρόπους. Αυτό, φίλες και φίλοι, είναι το προσωπικό βίωμα, η προσωπική εμπειρία, η υποκειμενικότητα, τα οποία βέβαια όλα αυτά συνοδεύονται και από έναν προσωπικό αναστοχασμό, σκέψη. Όσο αλλοτριωμένοι και αλλοτριωμένες να είμαστε, όσο αποπροσανατολισμένοι, αποβλακωμένοι, υποταγμένοι, δεν παύουμε ποτέ να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε.

Continue reading

καταδίωξη, παράνοια και συνωμοτικότητα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΙΧΑ γνωρίσει κάποτε ένα κλεφτρόνι, διαρρήκτη, πολύ εντάξει παληκάρι, είχε κάνει φυλακή· άλλαζε συχνά τόπο κατοικίας, συνήθως σε πολύ φτηνά και άθλια ξενοδοχεία των Αθηνών, και όπου πήγαινε το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βρει τον τρόπο που θα την κάνει, που θα φύγει, όταν θα του την έπεφταν. Φρόντιζε να βρει το σημείο διαφυγής. Ως σεσημασμένος και καταζητούμενος διαρρήκτης ζούσε διαρκώς το άχθος της επικείμενης σύλληψης. Ήταν φιλύποπτος και καχύποπτος, ήταν δηλαδή παρανοϊκός. Δεν θα μπορούσε να μην ήταν.

Continue reading

απεργία πείνας: το κερασάκι στη τούρτα του βολονταρισμού

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΥΠΗΡΧΕ μια διαφωνία τα τελευταία είκοσι χρόνια πριν την εξάρθρωση της ”17 Νοέμβρη”: πολλοί πίστευαν ότι δεν θα τα συλλάβουν ποτέ τα μέλη της οργάνωσης, κάποιοι ότι αργά ή γρήγορα θα τα συλλάβουν. Ανήκα στη δεύτερη κατηγορία: ήμουν βέβαιος ότι θα συλληφθούν μια μέρα. Και οι δύο απόψεις βασίζονταν σε κάποια επιχειρηματολογία. Οι πρώτοι έλεγαν είτε ότι οι μυστικές υπηρεσίες έστησαν ή έλεγχαν τελικά την οργάνωση, άρα δεν θα συλληφθούν, είτε ότι είναι αριστεροί αλλά πολύ καλά οργανωμένοι, με μυστικότητα και συνωμοτικότητα. Αποδείχτηκε τελικά ό,τι τίποτα από αυτά δεν ίσχυε –  και άρα, οι υποστηρίζοντες το μεν ή το δε θα έπρεπε να σκεφτούν γιατί έκαναν λάθος, κάτι που οφείλουμε να κάνουμε πάντα.

ΠΟΙΑ ήταν η βασική επιχειρηματολογία της άποψης ότι αργά ή γρήγορα η ”17 Νοέμβρη” θα εξαρθρωνόταν; Έχει δύο πτυχές. Και οι δύο πολύ σημαντικές, τις οποίες όμως πολλοί και πολλές δεν έλαβαν υπ΄ όψει τους και σπατάλησαν κάποια χρόνια από τη ζωή τους. Εύχομαι σπό τα βάθη της καρδιάς μου να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Η πρώτη πτυχή: με την υπάρχουσα παρακολουθητική και επιτηρητική τεχνολογία δεν διαφεύγει τίποτα του Κράτους και των ειδικών υπηρεσιών. Γνωρίζουν μέχρι και τι νούμερα παπούτσια φοράει ο καθένας μας και η καθεμιά μας –  κι αν δεν το γνωρίζουν, μπορούν να το μάθουν πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα, όποτε το θελήσουν. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε, να παρανομήσουμε, να συνωμοτήσουμε, να ασκήσουμε βία εναντίον ανθρώπων και δη του Κράτους ή της άρχουσας τάξης (ιδιοκτητών, πολιτικών κ.α.). Γνωρίζω πολύ καλά ότι πολλοί και πολλές θα διαφωνήσουν. Δεν με ενοχλεί, ας διαφωνούν.

Continue reading

η πανεπιστημιακή Αστυνομία και ο σχεδιασμός για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΑ μπορέσουμε να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων; Ναι, μπορούμε, θα μπορέσουμε, θα  αντιμετωπίσουμε όμως κάποιες δυσκολίες. Για να δούμε ποιες είναι αυτές, πρέπει να κατανοήσουμε τον κρατικό  σχεδιασμό της ιδιωτικοποίησής τους. Πότε θα επιχειρηθεί, πότε θα φέρουν το νομοσχέδιο στη Βουλή; Το ερώτημα αυτό είναι κομβικής σημασίας –  πόσο χρόνο έχουμε για να προετοιμαστούμε;

ΠΡΙΝ συζητήσουμε όλα αυτά τα ζητήματα, θα πρέπει να διατυπώσουμε και μια απάντηση στο ερώτημα, γιατί θα ιδιωτικοποιήσουν τα Πανεπιστήμια. Νομίζω πώς η απάντηση είναι απλή και γενικά αποδεκτή: εάν ιδιωτικοποιηθούν τα Πανεπιστήμια,  θα μειωθούν οι κρατικές δαπάνες για την εκπαίδευση, θα μειωθούν οι φόροι για τις μεγάλες βιομηχανίες και επιχειρήσεις και, το σημαντικότερο, τα Πανεπιστήμια θα γίνουν κερδοφόρες επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις και το Κράτος δεν χρειάζονται πια τόσους πολλούς αποφοίτους κι αυτοί οι λίγοι και λίγες που θα φοιτούν επί χρήμασι θα είναι οι γόνοι των επιχειρηματιών παντός είδους και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κράτους.

ΤΟ ζήτημα που απασχολεί τους σχεδιαστές της ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα γίνει η ιδιωτικοποίηση. Οι συνθήκες αυτές καθορίζονται από τον αναμενόμενο τρόπο αντίδρασης των φοιτητών –  τις καταλήψεις. Ο σχεδιασμός τους εστιάζεται σε τρεις προοπτικές;

α) να μην γίνουν καταλήψεις

β) να γίνουν αλλά να μην είναι μαζικές, και

γ) να γίνουν καταλήψεις, οι οποίες όχι μόνο θα είναι μαζικές αλλά θα μετεξελιχθούν σε νέα Πολυτεχνεία, με την όσμωση φοιτητών και εξωπανεπιστημιακών κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων. Πώς  η καταστολή αυτών των καταλήψεων θα μπορέσει να είναι  εύκολη, μικρής διάρκειας και αποτελεσματική;  

Continue reading