φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα. Χριστίνα Αμαρυλλίς, καλή σου μέρα.
Σήμερα θα καταπιαστούμε με το στομάχι (άρα, και με τον εγκέφαλο) την εποχή της Κρίσης. Το δικό μας στομάχι, τον δικό μας εγκέφαλο, όχι του ένοπλου ζητιάνου, του Κυρίου ημών. Θα λάβουμε προηγουμένως υπόψη μας ότι Κρίση σημαίνει Απόφαση – οπότε η Κρίση είναι ο τόπος συνάντησης δυο Αποφάσεων: του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) και του υποτελούς Παραγωγού του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, τόσο τεράστιου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι και όλες αξιοπρέπεσταστα, δηλαδή χωρίς ένδεια, ικανοποιώντας όλες τις βασικές μας ανάγκες (τροφή, στέγη, περίθαλψη, γνώση, επικοινωνία, μετακίνηση). Η Απόφαση του Κυρίου καταγράφεται στην εκπλήρωση των προθέσεων της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου αλλά και της καταστροφής και της εξόντωσης του υποτελούς Παραγωγού.
Θα λάβουμε ακόμα υπόψη μας ότι η ανάπτυξη της ψυχής μας, δηλαδή των ιστορικά διαμορφωμένων σωματικών, γνωσιακών, συναισθηματικών, εκφραστικών κοινωνικών ικανοτήτων (αυτή είναι η ψυχή. . .) είναι δυνατή μόνο με την ενεργητική καθημερινή αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον. Αυτή είναι η ευτυχία για μένα. Αυτή η ευτυχία μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τα βάσανα της ζωής και το μέγα άγχος του θανάτου. Καμιά κοινωνία δεν θα τα εξαλείψει, θα τα περιορίσει ίσως, αλλά δεν τα εξαλείψει. Ένα από τα βασικά μελήματα του Κυρίου είναι να σταματήσει, να αποτρέψει, να καταστρέψει αυτή την ενεργητική αλληλεπίδραση. Και το μόνο μέσο είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού και του κτητικού ατομικισμού, με άλλα λόγια, η καταστροφή και η διάλυση της πρωτογενούς συμβιωτικής ομάδας.