φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ 2.600 χρόνια μια μικρή, μικροσκοπική μαύρη τρύπα, κοινωνική και πολιτισμική, εμφανίστηκε σε μια άκρη της Γης, στην αρχαία Ελλάδα, στα μικρασιατικά παράλια, στις πόλεις των δουλοκτητών γαιοκτημόνων –  η δυτική Κυριαρχία.  Η μαύρη τρύπα είναι ένας στρόβιλος που έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα (η γνώμη του έχει μεγάλη βαρύτητα) που ρουφάει, τραβάει, καταπίνει ό,τι προσεγγίζει σε αυτήν,  ή αυτή προσεγγίζει, και το εξαφανίζει, το εξαϋλώνει, το νεκρώνει, το κάνει α-θάνατο. Η μικροσκοπική μαύρη τρύπα της δυτικής Κυριαρχίας, λόγω της μεγάλης βαρύτητας της (της ανείπωτα έντονης επιθυμίας του ήρωα-γαιοκτήμονα), έμελλε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και σήμερα να έχει επεκταθεί σε όλον τον πλανήτη.

Η δυτική Κυριαρχία είναι η σφοδρότατη επιθυμία (βαρύτητα) εξαφάνισης του θανάτου, η εντονότατη βούληση καθυπόταξης της φύσης με σκοπό την επίτευξη της σωματικής αθανασίας· δεν πρόκειται για μεταφυσική αγωνία, για εναγώνια μυστικιστικά ερωτήματα για το άγνωστο Υπερπέραν, για το μυστηριώδες Εκείθεν, όχι, όχι, κατά κανένα τρόπο. Η επιθυμία αυτή, η βούληση αυτή είναι παράγωγο μιας άλλης επιθυμίας: του εξοβελισμού του Γίγνεσθαι, της μεταβολής, της αλλαγής –  της αποθέωσης του Είναι, της αμεταβλησίας, της μονιμότητας, της σταθερότητας, της αφθαρσίας:  ό, τι υπάρχει, δεν γίνεται και ό,τι γίνεται, δεν υπάρχει, μας λέει ο Παρμενίδης συμπυκνώνοντας σε μια πρόταση το Περί φύσιος έργο του, θέτοντας τα θεμέλια της μεταφυσικής της δυτικής Κυριαρχίας, μεταφυσική που δεν είναι παρά αντεστραμμένη τελολογία, δηλαδή ένα corpus επιθυμιών που θα εκπληρωθούν μια μέρα (μέσω της γνώσης, της επιστήμης, συμπληρώνει ο Πλάτων), συντεθειμένο (το περί φύσιος) σε δακτυλικό εξάμετρο, το μέτρο της ηρωικής ποίησης  των ηρώων ποιμένων και αργότερα δουλοκτητών γαιοκτημόνων (που έγινε και μέτρο της φιλοσοφικής ποίησης). Ας αποκωδικοποιήσουμε τον Παρμενίδη και όλη την αρχαία ελληνική σκέψη: η κυριαρχική σχέση,  η σχέση μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς, υπάρχει, δεν γίνεται –  αποκλειομένης της αλλαγής, της μεταβολής, μια άλλη κοινωνική σχέση δεν μπορεί να υπάρχει. Ο τελικός τρόπος ενίσχυσης της κυριαρχικής σχέσης είναι ο εξοβελισμός του θανάτου, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας (του Κυρίου, εννοείται).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η δυτική γραμματεία, λογοτεχνία και φιλοσοφία κυρίως, καταγράφει μια διπλή αμφιθυμία του Κυρίου προς τους Υποτελείς. Η πρώτη: θα ήθελε και να υπάρχουν και να μην υπάρχουν. Θα ήθελε να υπάρχουν διότι χωρίς αυτούς θα φάει τ’ αρχίδια του και θα ψοφήσει μέσα στη βρόμα· θα ήθελε να μην υπάρχουν διότι η εξάρτησή του από αυτούς τον ενοχλεί, τον εξοργίζει. Η δεύτερη: θα ήθελε να υπάρχουν όπως είναι αλλά θα ήθελε και να υπάρχουν αλλιώς, να είναι άλλοι. Θα ήθελε  να είναι άλλοι, θα ήθελε να είναι υπάκουοι, αφοσιωμένοι, πιστοί· εάν ήταν όμως όπως τους θέλει, θα υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τους τελευταίους μήνες συνομήλικοί μου και μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν την Κακιά Σχολή·  μου δίνεται η ευκαιρία να θυμηθώ ότι το 1969, όταν μεταναστεύσαμε στην Αθήνα,  στα αστικά λεωφορεία κάπνιζαν οι επιβάτες, ακόμα και τον χειμώνα, με τα παράθυρα κλειστά – ήταν φρίκη, πυκνή ομίχλη καπνού νικοτίνης, ήμουν έντεκα χρονών! Το θυμάστε; Θυμάστε που όταν θέλαμε να πιούμε νερό πηγαίναμε σε όποιο καφενείο βρίσκαμε μπροστά μας, ζητάγαμε  ένα ποτήρι νερό και μας έδιναν, το θυμάστε; Στις επαρχιακές πόλεις μάλιστα υπήρχε ένας μεγάλος δίσκος πάνω στον πάγκο του καφενείου με πολλά ποτήρια γεμάτα, έπινες ένα χωρίς να ρωτήσεις, και δύο αν δίψαγες πολύ, το άφηνες και έφευγες. Σήμερα, αν θες να πιεις νερό, θα το αγοράσεις. Το νερό έγινε εμπόρευμα.

ΟΛΑ, τα πάντα στις καπιταλιστικές κοινωνίες γίνονται εμπορεύματα. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ένα εμπόρευμα που το έλεγαν nothing box, ένα κουτάκι άδειο που δεν είχε καμιά απολύτως χρήση, το αγόραζες για να το αγοράζεις – εμπόρευμα για το εμπόρευμα, όπως λέμε τέχνη για την τέχνη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει εμπορευματοποιηθεί, εκτός κι αν επινοούνται κάποια λίγα εμπορεύματα που είναι όμως απλά βελτιωμένες εκδοχές άλλων υπαρκτών εμπορευμάτων (κινητά με mobil internet, tablets, κτλ). Όταν η εμπορευματοποίηση αναπόφευκτα σταματήσει σε μια κοινωνία, τότε παύει να επεκτείνεται εσωτερικά ο καπιταλισμός και ακολουθεί αναπόφευκτα η στασιμότητα και μετά, και πάλι αναπόφευκτα, η συρρίκνωση, με την αποεμπορευματοποίηση να είναι μία από τις συνέπειές της και μία από τις ορατές εκφάνσεις της.

ΑΠΟ τότε που εμφανίστηκε, ας πούμε πριν 4 αιώνες, μέχρι το 1975 ο καπιταλισμός επεκτείνονταν με ορμή, τα πάντα γίνονταν εμπορεύματα.  Για 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1975,  ο ρυθμός ανάπτυξης (επέκτασης) του παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν 5% κάθε χρόνο! Παρόμοια περίοδος δυναμικής επέκτασης, εμπορευματοποίησης,  ουδέποτε υπήρξε καθ΄όλη τη διάρκεια του καπιταλισμού! Από το 1975 όμως ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται συνεχώς – κατά την προσεχή πενταετία θα αγγίξουμε τη στασιμότητα, η οποία θα διαρκέσει κάποιες δεκαετίες, αλλά μπορεί να είναι και συντομότερη, και ακολούθως θα εισέλθουμε στη φάση της συρρίκνωσης. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα υπάρξει μια συνέπεια, που είναι ο εφιάλτης του Κυρίου καπιταλιστή: η ανεργία!

Continue reading →

ΣΚΕΦΤΗΚΑ ότι είναι καλύτερα το ανέκδοτο που ήθελα να σας πω στην αρχή του σημερινού σημειώματος να σας το πω στο τέλος, ανέκδοτο που με γαμηστικούς όρους περιγράφει εξαίσια την καπιταλιστική κοινωνική ιεραρχία (πολιτική γαμησιολογία). Για αρχή θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τι δήλωσε πριν ένα δυο μήνες, δεν θυμάμαι ακριβώς, ο Πούτιν: εάν η αρκούδα πεθάνει, το δάσος θα καταληφθεί. Εάν κάποιοι φίλοι και κάποιες φίλες δεν κατανοούν την παραπάνω δήλωση, διευκρινίζω ότι η αρκούδα είναι το ρώσικο Κράτος και το δάσος η Σιβηρία.

ΤΩΡΑ, τι σχέση έχει η κατάκτηση της Σιβηρίας από τους καπιταλιστές της Δύσης με την κυβέρνηση των μικροαστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που θα το εξετάσουμε στο σημερινό μας σημείωμα. Θα εξετάσουμε κι άλλα ζητήματα, απλά και σαφηνώς (σαφηνής [σαφής], μου αρέσει πολύ η λέξη, είναι του Αισχύλου).

ΤΟ πρώτο ζήτημα που μας απασχολεί είναι το εξής: ο τσαμπουκάς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτόφωτος, είναι εκδήλωση της κοινωνικής και πολιτικής ισχύος της μικρομεσοαστιής τάξης ή είναι ετερόφωτος; Κι αν ισχύει το δεύτερο, το φως της ισχύος ποιας τάξης ή άλλων δυνάμεων   προσδίδει τόση αίγλη (λάμψη) στο πρόσωπο και στις κινήσεις των μικροαστών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ; ΚΙ αν ισχύει κάτι τέτοιο, ποιοι να είναι άραγε οι σκοποί των ισχυρών υποβολέων του μικροαστικού τσαμπουκά;

Continue reading →

     Είναι ικανό, φίλες και φίλοι, το ισραηλινό Κράτος να εξοντώσει όλους τους Παλαιστίνιους; Όταν λέω όλους εννοώ όλους, όχι τους μισούς ή το ένα τέταρτο. Ναι, είναι ικανό, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, τον ελάχιστο δισταγμό. Ποιος μπορεί να το σταματήσει; Ο μεγάλος Αλλάχ; Δε νομίζω. Οι διαδηλώσεις ενός πολύ μικρού μέρους των ισραηλινών υπηκόων που διαφωνούν και διαμαρτύρονται; Δε νομίζω. Οι διαμαρτυρίες μερικών εκατοντάδων, άντε, με το ζόρι,  μερικών χιλιάδων διαδηλωτών σε μερικές ευρωπαϊκές τυραννουπόλεις; Δε νομίζω. Όχι δε νομίζω, είμαι βεβαιότατος. Ποιος μπορει να σταματήσει την εξόντωση των Παλαιστινίων; Το παγκόσμιο προλεταριάτο; Ας γελάσω!  Κι όμως, φίλες και φίλοι, υπάρχει τρόπος να σταματήσει η σφαγή αλλά είναι τρόπος εχεφρόνων και ελευθεροφρόνων όχι φανατικών, δηλαδή επικίνδυνων, αφελών, ανίκανων ηγετίσκων των δεκάδων παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων.

      Μέσα σε είκοσι μέρες σκοτώθηκαν 1050 Παλαιστίνιοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα γυναικόπαιδα (αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω τη λέξη άμαχοι)  – δεν γνωρίζω πόσοι είναι οι ακρωτηριασμένοι, οι βαριά και ελαφριά τραυματισμένοι. Οι απώλειες των ισραηλινών είναι 43 στρατιώτες και 3 άμαχοι. Η αλλαγή της στρατηγικής του ισραηλινού Κράτους είναι σαφής: δεν θα περνάνε πια μέσα από τους τοίχους των σπιτιών για να αποφεύγουν τους παγιδευμένους με εκρηκτικά δρόμους και εισόδους σπιτιών αλλά καταφεύγουν στην τηλεφονία: ανηλεής βομβαρδισμός από μακριά με σκοπό την μεγαλύτερη δυνατή παραγωγή καταστροφής και εξόντωσης. Τέλος η σύγκρουση με τους αντάρτες και τους μαχητές και τους αγωνιστές των ανταγωνιζόμενων αλλά και περιστασιακα συνεργαζόμενων ένοπλων ομάδων, σταλινικής, πατριωτικής, εθνικιστικής και ισλαμιστικής απόχρωσης.

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Μπορείτε άραγε να φανταστείτε τι νιώθω και τι σκέφτομαι όταν αγοράζω νερό;  Νιώθετε την απέραντη θλίψη μου; Συμμερίζεστε τη σκέψη μου πως, εάν κάποτε δικάζαμε τον Κύριο καπιταλιστή, που δεν θα το κάνουμε διότι δεν  μπορούμε να τον τιμωρήσουμε μιας και δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε, εάν λοιπόν δικάζαμε τον Κύριο η πρώτη κατηγορία θα ήταν αυτή του εγκληματία της κοινωνίας και ως πρώτο έγκλημα θα επικαλούμασταν την εμπορευματοποίηση του νερού.  Εάν και το νερό έγινε εμπόρευμα, μέσο αρπαγής και καταστροφής και εξόντωσης,  τί δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα; Τίποτα, φίλες και φίλοι, τίποτα, δηλαδή τα πάντα, κάθε πράγμα και κάθε σχέση. Και όταν όλα θα έχουν γίνει εμπορεύματα, τίποτα δεν θα απομείνει πχια να γίνει εμπόρευμα. 

     Θυμάστε πως  πίναμε νερό πριν γίνει εμπόρευμα; Τον Ιούνιο του 1969, το τρένο, ο καρβουνιάρης, που μετέφερε τους αγρότες από τον Έβρο και τη Θράκη για να πάνε να δουλέψουν στα εργοστάσια και στην οικοδομή την χρυσή εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο καταλύοντας την καπιταλιστική δημοκρατία, σταμάτησε στην κοιλάδα του Νέστου για να κατέβουν οι μηχανοδηγοί στο ποτάμι και από μια πηγή με γάργαρο, κρυστάλλινο νερό,  που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να ψοφήσω, να πιουν και να γεμίσουν τα δοχεία τους. Τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος και σε λίγο όλο το τρένο ήταν στίς όχθες του Νέστου. Μείναμε εκεί πάνω από δύο ώρες και ουδέποτε στη ζωή μου το θεώρησα αυτό καθυστέρση και αργοπορία γιατί και τα δύο με αρέσουν εάν ζεις – εάν περιμένεις (να ζήσεις – μαλάκα! μαλάκω! ) είναι βασανιστήριο.

    Το καλοκαίρι του 1988 περπατούσα στην Ιθάκη. Μεσημεράκι, όταν άρχιζε η κάψα του ήλιου, έφτασα σε έναν οικισμό,  που ήταν κτισμένος σε έναν βραχώδη λόφο, και μπήκα στην πρώτη αυλή που είδα να πιω νερό. Στάθηκα στο μέσο της πλακόστρωτης αυλής· τη φωνή μου άρπαξε το βλέμμα μου: σε μια γωνιά, ένας μικρός λαχανόκηπος με λαχανικά όλο ζωή· γύρω από την αυλή λουλούδια, πολλά λουλούδια, να ακούς χρώματα και να βλέπεις μυρωδιές!  Έψαξα να βρω τη βρύση, αλλά βρύση δεν υπήρχε· έψαξα για πηγάδι, πηγάδι δεν υπήρχε. Αίνιγμα!  Μα πού στο καλό βρίσκουν τόσο νερό σε ένα τόσο βραχώδες και άνυδρο μέρος; Φώναξα, θεία! θεία!  έτσι φωνάζαμε στο χωριό, όλες οι γυναίκες μάς ήταν (σα) θείες,  εμφανίστηκε μια γυναίκα, μια μάνα, που μπορεί να είχε κι εγγὀνια, και της ζήτησα νερό. Ήρθε πρόσχαρη με ένα κουβά και ένα ποτήρι· αναρωτήθηκα τι τον ήθελε τον κουβά, πηγάδι δεν υπήρχε, ήμουν βέβαιος. Σήκωσε ένα ξύλινο σκέπασμα σε μια τρύπα στο πλακόστρωτο της αυλής, έρριξε τον κουβά μέσα και άντλησε νερό, μου γέμισε το ποτήρι με δροσερό, πεντανόστιμο και καθαρότατο νερό που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω. Μία από τις σημαντικότερες δασκάλες της ζωής μου.

 

Continue reading →