φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΗ δεκαετία του 1960 εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ, στη Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες της Β. Ευρώπης τα πρώτα περιστατικά παιδικού καρκίνου. Σήμερα, κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο, οι περιπτώσεις ανέρχονται στις 250.000 –  300 στην Ελλάδα. Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα η τάση είναι αυξητική, τουλάχιστον 1%. Μιας και η τάση είναι αυξητική, υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει 2% ή 5%; Δεν το ξέρουμε, θα δούμε. Φέτος, 2022, θα έχουμε 275.000 και το 2023, 303.000.  Κατά προσέγγιση, λίγο πάνω λίγο κάτω, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το 20% δεν επιβιώνει. Το υπόλοιπο, επιβιώνει από πέντε χρόνια μέχρι και περισσότερα, κάποια ζουν πολύ περισσότερο με προβλήματα υγείας, νοσηρότητας  λόγω της ίασης, της θεραπείας.  Ο αριθμός δεν είναι μεγάλος. Εάν όμως είσαι γονιός και το παιδί σου διαγνωστεί με κάποια μορφή καρκίνου (είναι πολλές, οι πιο συχνές, σε ποσοστό 5ο%, είναι η λευχαιμία και όγκοι στον εγκέφαλο), τότε η σπανιότητα είναι κάτι που θα σε αφήσει αδιάφορο. Θα αναρωτηθείς και θα ρωτήσεις τους ειδικούς: μα γιατί να συμβεί αυτό στο παιδί μου; Ποιες είναι οι αιτίες του παιδικού καρκίνου; Οι ειδικοί επιστήμονες θα σηκώσουν τους ώμους τους και θα πουν: δεν ξέρουμε τις αιτίες του παιδικού καρκίνου. Δεν ξέρουν. Τι άλλο δεν ξέρουν; Πολλά. Δεν είναι μόνο πολλά, είναι ότι γίνονται ολοένα και περισσότερα. Γιατί δεν ξέρουν; Δεν ξέρουν γιατί δεν ξέρουν. Γιατί δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν; Θα το μάθουν; Μήπως αποφεύγουν να διατυπώσουν  τα ερωτήματα που πρέπει να διατυπωθούν; Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως  ξέρουν και κάνουν πως δεν ξέρουν; Μήπως ψεύδονται, μήπως υποκρίνονται; Μήπως θα τα μάθουν στο μέλλον, μιας και η πρόοδος της επιστήμης δεν σταματά ποτέ; Μήπως δεν θα τα μάθουν ποτέ γιατί η μέθοδός τους είναι παντελώς λανθασμένη; Μήπως η υγεία και η ασθένεια δεν είναι (μόνο) ζήτημα επιστήμης αλλά καθορίζεται από κάτι άλλο; Από τι; Πολλά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, πολλά.

Continue reading →

”θέλω να σταματήσει ο πόνος!”

ο τρίχρονος Μαρκος μετά από πέσιμο, γδάρσιμο και μάτωμα στο γόνατο

”νους ανάγκης άρχων. . .  ανάγκη ηττωμένη υπό πειθούς έμφρονος”

Πλάτων, Τίμαιος 48a

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

”Αποστολία, θέλεις δε θέλεις θα μείνεις  στο κρεβάτι. Άμα θέλεις, σε δυο μέρες θα είσαι περδίκι. Άμα δε θέλεις, θα ταλαιπωρείσαι καμιά βδομάδα. Από τον Ιούλιο δε σταμάτησες λεπτό, ξενύχτια, ποτά, δουλειά. Κουράστηκε το σώμα σου κι αφού δε σταματάς μόνη σου, σε σταμάτησε αυτό. Υπάρχει πιο ωραία ασθένεια από το να μένεις στο κρεβάτι από κούραση; Μακάρι μια ζωή έτσι να αρρωσταίνεις. Απόλαυσέ την την αδυναμία σου. Μόνο έτσι θα γίνεις δυνατή. Αύριο τω πρωί θα ανάψω και τη σόμπα, θα το γιορτάσουμε”.

ΑΥΤΑ είπα χτες στη γριπωμένη και εξαντλημένη δεκαεξάχρονη κόρη μου . Δεν τα ακούει πρώτη φορά αλλά κάθε φορά τα ακούει με μεγάλη προσοχή.  Το να αρρωσταίνεις από κούραση, από ζωή, είναι η πιο ωραία αρρώστεια, αδυναμία. Δεν θέλουμε να αρρωσταίνουμε, να μένουμε στο κρεβάτι, δεν θέλουμε να πονάμε, ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, αλλά δεν γίνεται να μην πονάμε. Δεν νοείται ζωή χωρίς πόνο. Ο τρίχρονος Μάρκος δεν ήθελε να πονάει και το εξέφρασε με σαφήνεια αλλά το σώμα αδιαφορεί για τον Μάρκο, αδιαφορεί για μένα, για σένα, για όλους και για όλες.

Continue reading →

“θέλω να περάσει ο πόνος!”

(διαμαρτυρία τρίχρονου αγοριού που έπεσε, χτύπησε και μάτωσε στο γόνατο)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το σώμα, οι αισθήσεις και το αισθητηριακό ιεραρχικό καθεστώς στον δυτικό πολιτισμό, το φως και το σκοτάδι θα είναι κάποια από τα ζητήματα με τα οποία θα ασχοληθούμε φέτος –  μέχρι τον Απρίλιο. Δεν θα τα εξετάσουμε από βιολογικής, φυσικής ή ιατρικής άποψης αλλά από ανθρωπολογικής, κοινωνιολογικής και ιστορικής οπτικής γωνίας. Εφόσον υπάρχει η κοινωνιολογία του σώματος, είναι δυνατόν να υπάρξει και μια ιστορική κοινωνιολογία του σώματος.

ΘΑ ασχοληθούμε με το σώμα γιατί, θα το έχετε παρατηρήσει, το σώμα έρχεται τις τελευταίες δυο τρεις δεκαετίες, όλο και πιο συχνά στο προσκήνιο. Το εμβόλιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας covid 19 γίνεται στο σώμα μας,  το σώμα μας ασθενεί και θεραπεύεται, το σώμα μας επιτηρείται, το σώμα μας γεμίζει με τατουάζ, με το σώμα μας ασχολούμαστε σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο συνεχώς. Δεν υπάρχει η παραμικρή επιφύλαξη: τις προσεχείς δεκαετίες το ενδιαφέρον αυτό θα επιταθεί. Αποτέλεσμα αυτού του ενδιαφέροντος ήταν η συγκρότηση της κοινωνιολογίας του σώματος, η οποία είναι θυγατέρα της κοινωνιολογίας της ασθένειας και της υγείας,  ανηψιά της κοινωνιολογίας της ιατρικής και μακρινή ξαδέρφη της κοινωνιολογίας.

Continue reading →