φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Διατυπώνω τέσσερα ερωτήματα· τα ερωτήματα αυτά θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το παρελθόν, το παρόν και κατά κάποιο τρόπο το μέλλον μας – ομιλώ ως Υποτελής Παραγωγός και απευθύνομαι όχι μόνο (σε λίγους φίλους και λίγες φίλες )Υποτελείς Παραγωγούς αλλά σε όσους και όσες προβληματίζονται και σκέφτονται τον κομμουνισμό και την επανάσταση, τους οποίους άλλους γνωρίζω κι άλλους δεν γνωρίζω. Θα έλεγα ότι τα τέσσερα αυτά ερωτήματα συγκροτούν μια μέθοδο διερευνητικής προσέγγισης της Ιστορίας μας, ανάλυσης της κοινωνικής μας κατάστασης και διαύγασης του μέλλοντος. Οι απαντήσεις που θα διατυπωθούν θα είναι πολλές και ποικίλες αλλά αυτό ουδόλως είναι πρόβλημα, τουναντίον: είναι ένδειξη ελευθερίας και ευρύτητας πνεύματος.
Άλλο είναι το πρόβλημα: η αδιαφορία να απαντηθούν τα ερωτήματα ή ακόμα, πολύ σημαντικό, η αδιαφορία να ελεγχθούν τα ίδια τα ερωτήματα εάν θεωρηθεί ότι μεθοδολογικά και επιστημολογικά δεν στέκουν – δεν έχω καμιά αντίρρηση να διατυπωθούν αλλιώς ή να διατυπωθούν και άλλα. Γιατί θα υπάρξει αδιαφορία;
Θα υπάρξει αδιαφορία και γύρισμα της πλάτης για δύο λόγους. Ο πρώτος: τα ερωτἠματα είναι πολύ ενοχλητικά, πάρα πολύ ενοχλητικά και αυτό δεν συγχωρείται – είναι πολύ κουραστικό να σκέφτεσαι αλλιώς, να αναθεωρείς, να επανεξετάζεις, το διανοητικὀ και πνευματικό κόλλημα είναι βολικό και ο άνθρωπος, το ξέρουμε, τείνει προς το βόλεμα και την αποφυγή της κούρασης και της δυσκολίας, σωματικής και πνευματικής. Ο δεύτερος λόγος: αυτός που ρωτάει εμπεδώνει μια σχέση στην οποία, ως αναλαμβάνων την πρωτοβουλία της διατύπωσης του ερωτήματος, εμφανίζεται ως αρχ-ηγός(άγει ο αρχός, αυτός που κάνει την αρχή είναι ο ηγέτης), διαμορφώνει τον πόλο του Κυρίου κι αυτός που απαντάει εμφανίζεται ως Υποτελής. Εάν δηλαδή, λόγου χάριν, η ομάδα Πλατύπους ή η ομάδα του περιοδικού Blaumachen απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, που εγώ ο Αθανάσιος Δρατζίδης διατυπώνω, τότε θα θεωρήσουν ότι εγώ περιέρχομαι στην κατάσταση του Κυρίου και αυτοί υποβιβάζονται στην κατάσταση του Υποτελούς. Θα θεωρήσουν ότι εγώ προβάλλω αξιώσεις Κυριαρχίας και η αδιαφορία στο να απαντηθούν τα ερωτήματα συνιστούν αντίσταση και εξέγερση κατά ενός φιλόδοξου και κρυψίνου τύπου που θέλει να γίνει αρχηγός και Κύριος με όποιον τρόπο μπορέσει.
Το ζήτημα αυτό είναι ένα από τα τέσσερα ερωτήματα που διατυπώνω και θα το δούμε σε όλο του το μεγαλείο μία από τις επόμενες μέρες. Δεν ξέρω εάν είναι το πιο ενοχλητικό ερώτημα, είναι πάντως πολύ ενοχλητικό και μου αρέσει πάρα πολύ. Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα από τα τέσσερα ερωτήματα – αυτό που αφορά το μέλλον, τον κομμουνισμό, μια δίκαιη κοινωνία, μια χειραφετημένη κοινωνία, δεν ξέρω, ας την πούμε όπως θέλει ο καθένας και η καθεμία να την πει. Όπως και να την πούμε όμως, το ερώτημα παραμένει ως έχει και πρέπει να απαντηθεί. Το ερώτημα του σημερινού σημειώματος μπορούμε να το διατυπώσουμε και με άλλον τρόπο, πιο οικείο: είναι δυνατόν να καταργηθεί η εργασία, ο καταμερισμός της εργασίας πλήρως και απολύτως, και η ανθρώπινη εργασία να γίνει ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα; Θα φτἀσουμε ποτέ στο σημείο να περιμένουμε πότε να ξημερώσει να πάμε να καθαρίσουμε τις κοπριές των αγελάδων στους κομμουνιστικούς στάβλους;
