αποανθρωποποίηση

There are 2 posts filed in αποανθρωποποίηση (this is page 1 of 1).

μια σύντομη ιστορία της κάβλας (1): τότε που τρώγαμε πολλά φρούτα, κάναμε σεξ κάτω από τα δέντρα και μιλούσαμε με τα φίδια

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΛΗΘΩΡΑ ενδείξεων από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες μας ωθεί να διατυπώσουμε την υπόθεση ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα εισέρχεται σε μια νέα εποχή, στην εποχή της αγαμίας: η συχνότητα της σεξουαλικής συνεύρεσης στους νέους και τις νέες τείνει να μειώνεται, αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης της κάβλας, του σεξουαλικού ερεθισμού που με τη σειρά του είναι συνέπεια της συρρίκνωσης των κοινωνικών σχέσεων, του ατομικισμού και του οικιακού εγκλεισμού. Δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε για τα αίτια, τις συνθήκες και το μέλλον αυτής της πολύ αρνητικής εξέλιξης, που είναι άλλη μια έκφανση της απώλειας ιδιαίτερων ανθρώπινων χαρακτηριστικών, της διαδικασίας της απο-ανθρωποποίησης. Μήπως μία από τις πολλές αρνητικές συνέπειες της αγαμίας θα είναι η αύξηση της επιθετικότητας και των δύο φύλων αλλά περισσότερο των ανδρών; Εάν εισερχόμαστε αργά και βασανιστικά στην εποχή της αγαμίας, ποια εποχή θα αφήσουμε; Πόσες εποχές προανθρώπνης και ανθρώπινης σεξουαλικότητας υπήρξαν;  Υπάρχει τρόπος να τις εντοπίσουμε;

Continue reading →

σκέψεις για το τέλος του γλειψίματος και του γλειφομουνιού

τρελαίνομαι όταν βλέπω ιδρωμένη γυναίκα· θέλω να την πλύνω με τη γλώσσα μου

Αθανάσιος Δρατζίδης (1959-2069)

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ γλείφουμε πια . Σταματήσαμε, εδώ στον δυτικό πολιτισμό, να γλείφουμε εδώ και πολύ καιρό. Δεν γλείφουμε κόκαλα, δεν γλείφουμε τα δάχτυλά μας, δεν γλείφουμε τις πληγές μας, δεν γλείφουμε το σώμα των άλλων. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος που δεν γλείφει είναι άνθρωπος. (Ο γλείφτης άνθρωπος, ο κόλακας, δεν είναι ο άνθρωπος ο γλείφων). Απαντώ: και είναι και δεν είναι. Ενώ είναι, τείνει να μην είναι. Θα θεωρήσετε πως είναι υπερβολικό να υποστηρίζουμε ότι το γλείψιμο των κοκάλων και των δαχτύλων μας έκανε ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους και το γλείψιμο –  των κοκάλων, των δαχτύλων, του σώματος των άλλων. Πρώτα γλείφαμε και μετά μιλήσαμε. Εάν δεν γλείφαμε με τέτοια συχνότητα και τέτοια μανία, δεν θα μιλούσαμε. Ποιος, ποια δεν είναι βέβαιος, βέβαιη ότι πρώτα γλείψαμε μουνί (δεν ξέρω για τον πούτσο) και μετά μιλήσαμε;

ΤΟ  γλείψιμο είναι μια ηδονική πρακτική –  εννοώ το γλείψιμο των κοκάλων. Ήταν και είναι ηδονική γιατί ενισχύει τη ζωή –  με το γλείψιμο αποσπούσαμε και τα τελευταία ίχνη κρέατος από τα κόκαλα. Όταν αρχίσαμε να το ψήνουμε, όχι πριν. Πριν δούλευαν τα δόντια, με το ψήσιμο η γλώσσα. Μια πολύ σημαντική στιγμή της ανθρωποποίησης, αυτής της διαδικασίας των 3 εκ. ετών, ήταν η μετάβαση από τη σημαντικότητα των δοντιών σε αυτήν της γλώσσας και των χειλιών, συνέπεια της χρήσης της φωτιάς και του μαγειρέματος της τροφής. Το γλείψιμο των κοκάλων έφερε αναπόφευκτα το γλείψιμο των δαχτύλων, των δικών μας και των άλλων. Αυτό ήταν το δεύτερο στάδιο. Το τρίτο ήταν το γλείψιμο του άλλου, της άλλης.

Continue reading →