Τα έσχατα καταφύγια του ανθρώπου παραμένουν ο γιατρός και ο Θεός. Ή θα πούμε “σώσε με, γιατρέ μου” , ή, “βοήθησέ με, Θεέ μου”. (Και το “Θεούλη μου”, δεν είναι άσχημο). Κι ενώ είμαστε βέβαιοι ότι οι γιατροί δεν κάνουν θαύματα και ότι δεν είναι Θεοί, το παραδέχονται άλλωστε και οι ίδιοι σε οριακές στιγμές, κανείς δεν αμφιβάλλει για τις ιατρικές ικανότητες του Θεού. Όταν οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια, αναλαμβάνει ο Θεός και ή θα πάρει τον ασθενή κοντά του, προφανώς γιατί τον αγάπησε, ή θα του χαρίσει τη ζωή και θα του επιτρέψει να παρατείνει την ταλαίπωρη ύπαρξή του, προφανώς γιατί τον μίσησε. Ο Θεός είναι γιατρός· όταν έστειλε τον Γιο του στη Γη, τον έστειλε ως θεραπευτή – το επάγγελμα ήταν ανέκαθεν κληρονομικό.

Continue reading →