φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η αδίστακτη και ανοικτίρμων επίθεση του Κυρίου ημών  κατά των υποτελών Παραγωγών στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, η νἰκη ήταν και είναι συντριπτική. Για τους υποτελείς, η ήττα ήταν και είναι ολοσχερής. Κάποιοι και κάποιες εδώ και τρία χρόνια περιμένουν τον ξεσηκωμό, την εξέγερση, την κοινωνική έκρηξη -φαίνεται όμως πως θα περιμένουν για πολύ ακόμα. Κι αν γίνει όμως, η ήττα θα είναι καυστική, σαν βιτριόλι, και η θέση των ηττημένων ακόμα πιο δεινή και το παρόν ακόμα πιο βαρύ. Πολλοί και πολλές επιχειρούν να διατυπώσουν μια εξήγηση για την αδυναμία, αδιαφορία ή έλλειψη διάθεσης ξεσηκωμού και εξέγερσης. Θα παραθέσω μία από αυτές τις απόπειρες, αρκεί και περισσεύει,  μιας και συμπυκνώνει όλη τη σχετική επιχειρηματολογία και τον υποβαστάζοντα τρόπος σκέψης. Ακολούθως, θα παραθέσω τη δική μου θέση: εάν δεν απεργήσει το βιομηχανικό προλεταριάτο, η ήττα θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Αυτό όμως δεν απεργεί, οπότε η ήττα είναι και θα είναι οριστική και αμετάκλητη, εκτός εάν . . .  -γιατί δεν απεργεί όμως; Θα απεργήσει; Πότε, κάτω από ποιες συνθήκες και προϋποθέσεις; Γιατἰ δεν απεργεί τώρα;

Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι. Εάν κάποιοι και κάποιες ενοχληθούν και θυμώσουν, να πιουν ξύδι να συνέλθουν κι αν δεν έχουν ξύδι να με βρίσουν· γουσταρίζω!!!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Κάποτε,  σε ένα καφενείο, στην Παλιά Πεντἐλη, στου Γαλάνη, με το υπέροχο ρυζόγαλο, ήμουν κι εγώ εκεί, μια παρέα νεαρών ρώτησε ένα γέρο, πολύ γέρο, τι κατάλαβε από τη ζωή του. Ο γέρος απάντησε: ‘δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα θα καταλάβω’.

Πέρασαν σαράντα χρόνια κι ακόμα θυμάμαι την απάντησή του, τόσο με εντυπωσίασε. Και θα τη θυμάμαι μέχρι να καταλάβω κι εγώ. Έχω την εντύπωση πως τότε, ξέρετε πολύ καλά πότε, όλοι και όλες θα καταλάβουμε. Μέχρι τότε θα προσπαθούμε να καταλάβουμε. Όσο όμως υπάρχει προσ-πάθεια, υπάρχει μια τάση, μια έφεση προς το πάθος, αλλά πάθος δεν είναι. Αυτό που καταλαβαίνουμε εν ζωή, μπορούμε να το εκφράσουμε με πολλούς τρόπους -με τη συζήτηση, με την ποίηση, με τη ζωγραφική, με τον χορό, με πολλούς τρόπους. Αυτό όμως που θα καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορέσουμε να το εκφράσουμε, τον Θεό μπάρμπα να ‘χουμε. Θα πάρουμε το feeling μαζί μας. Κι ‘όσο υπάρχουμε, θάνατος δεν υπάρχει. Όταν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς’. Επίκουρος έφη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, πολλές καλημέρες

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος, ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς, άνδρες και γυναίκες, αντιλαμβάνονται με τις κεραίες της σκέψης τους το (πολιτικό) πνεύμα της εποχής μας, της συρρίκνωσης/κατάρρευσης του καπιταλισμού: το τέλος της διαμαρτυρίας και του αιτήματος, το τέλος δηλαδή της ιστορικής Αριστεράς. Θα έλεγα ότι η αποκρυστάλλωση αυτής της αντίληψης, της σύλληψης του πνεύματος,  είναι αποτέλεσμα του μετασχηματισμού των συναισθημάτων της αγανάκτησης και της οργής, που τόσο έχουν υμνήσει διάφοροι θεωρητικοί, μαρξιστές κατά το πλείστον. Γίνεται αντιληπτό ότι η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου είναι ασύμβατη με την οργή και την αγανάκτηση, άρα και με την διαμαρτυρία και τα αιτήματα. Πληθώρα πολλών και σοβαρών ενδείξεων, λόγου χάριν η αποχή από τις βουλευτικές εκλογές, μας παρωθούν να διαπιστώσουμε ότι ενώ μέχρι τώρα οι Υποτελείς  δεν ήξεραν πως να πολεμήσουν, τώρα ξέρουν πως να μην πολεμήσουν,  εάν βέβαια οι καταλήψεις των πλατειών και οι διαδηλώσεις είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου – που δεν είναι τον Θεό μπάρμπα να ‘χεις. Την εξέλιξη αυτή την θεωρώ ως προοίμιο της εμφάνισης μιας νέας Αριστεράς που θα φέρει στο προσκήνιο αφενός τις δυνατότητες της εποχής μας, της δίμηνης εργασίας και της πρόσβασης στον τεράστιο και συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, και αφετέρου θα φέρει στο προσκήνιο το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, τη συρρίκνωσή του και την κατάρρευσή του.

Τολμώ λοιπόν να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι και ο καπιταλισμός και η συνείδηση των Υποτελών Παραγωγών διανύουν μια μεταβατική εποχή. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει μια σχέση ανατροφοδότησης (feedback): η συρρίκνωση του καπιταλισμού και του Κράτους, κατά συνέπεια και η αδίστακτη και ανηλεής εγκατάλειψη της υποχώρησης και του συμβιβασμού από τον Κύριο, θα επιταχύνει τη μεταστροφή πολλών αυταπατών των Υποτελών, ενώ οι μετεξελιχθείσες αυταπάτες  σε σκέψη και συνείδηση θα συμβάλλει στην περαιτέρω επιδείνωση της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης.

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλημέ!

Η πιο σαφής ένδειξη ότι διεξάγεται ή πρόκειται να διεξαχθεί (κοινωνικός) πόλεμος είναι το πλησίασμα των ανθρώπων -προφανώς θα είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των τωρινών και επερχόμενων δυσχερειών και των παντοίων (ποικίλων, παντός είδους) κινδύνων. Το ότι η διαδικασία αυτή, η γενίκευση και η επέκταση της σύμπηξης συμβιωτικών ομάδων,  έχει εκκινήσει είναι γεγονός αναμφίλεκτον, όπως έχουμε ήδη υποστηρίξει. Ας σημειώσουμε ότι οι διαδικασίες, άλλοτε ασυνείδητες και άλλοτε συνειδητές (πόσο τρόμο προκαλούν στον Κύριο αυτές οι τελευταίες!. . .!) είναι έργο των ζωντανών ανθρώπων. Η εν εξελίξει λοιπόν αυτή αφανής διαδικασία στα υπόγεια της κοινωνίας δεν είναι παρά μια μακροπρόθεσμη μεταβολή τόσο κοινωνικών πρακτικών όσο και ατομικής συμπεριφοράς, μεταβολές που τα αποτελέσματά τους θα φανούν στο βάθος του χρόνου και σε όλα τα επίπεδα (παραγωγή, οργάνωση της εργασίας, τέχνη, πολιτική, ηθική, λογοτεχνία, φιλοσοφία, κτλ).

Τους επόμενους όμως μήνες θα ζήσουμε, σε πολιτικό επίπεδο,  δυο πολύ  σοβαρές μεταβολές. Η μία είναι η αρχή της διάλυσης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και η άλλη η μετάλλαξη της Χρυσής Αυγής.  Μιας και δεν θα αργήσουν να γίνουν εκλογές, δυο είναι τα πιθανά ενδεχόμενα: ή μια κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Χρυσής Αυγής.

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

Στο χτεσινό σημείωμα υποστήριξα ότι η επίσκεψη της θεάς, της ντίβας Μέρκελ  είναι μια  επίδειξη ισχύος κατά τη διάρκεια ενός κοινωνικού πολέμου, η έκβαση του οποίου, κατά τους μεταμοντέρνους θεούς, έχει ήδη κριθεί. Σήμερα, θα επιχειρηματολογήσω υπέρ αυτής της άποψης. Και διατυπώνω ευθύς αμέσως την παρακάτω υπόθεση εργασίας. Θα ερχόταν η θεϊκή Μέρκελ εν μέσω γενικής απεργίας διαρκείας; Πριν απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, θα ήθελα να σαφηνίσω εν συνόψει και απλά ορισμένα πράγματα. Ποια είναι η Μέρκελ; Τι λέει ότι έρχεται να κάνει; Τι εννοώ  όταν λέω ΄γενική απεργία διαρκείας΄;

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Χάρη

   Η άποψη που εξέθεσα από τους πρώτους μήνες (2009) της ύπαρξης της Κακιάς Σχολής ότι η ιστορική Αριστερά δεν θα υπάρχει σε καμιά δεκαριά χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2020, ας πούμε, ήταν μια άποψη στην οποία είχα καταλήξει πριν τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Αυτό το οποίο δεν μπορούσα να εκτιμήσω ήταν ο τρόπος της εξαφάνισής της. Το ότι θα ήταν το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας το θεωρούσα βέβαιο. Εκείνο που δεν ήταν βέβαιο ήταν οι φάσεις αυτής της διαδικασίας. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο σαφή. Το ΚΚΕ θα συρρικνωθεί σε μια εξωκοινοβουλευτική οργάνωση και θα εκλείψει. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου είναι η αρχή αυτής της διαδικασίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανιστεί με τελείως διαφορετικό τρόπο. Εάν είναι το ΠΑΣΟΚ Β’ (όπως λέμε Εδουάρδος Α’, Εδουάρδος Β’, κλπ), που είναι, το ομολογούν τα ηγετικά στελέχη του άλλωστε, τότε θα έχει την ίδια τύχη με το ΠΑΣΟΚ Α’.  Εάν για να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ Α’, διότι έχει διαλυθεί, πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια, θα πρέπει μάλλον να είμαστε βέβαιοι, και θα εξηγήσουμε γιατί, ότι το ΠΑΣΟΚ Β’, ο ΣΥΡΙΖΑ,  θα διαλυθεί πολύ πιο γρήγορα. Και εάν θέσουμε το ερώτημα ‘ποιό θα είναι το ΠΑΣΟΚ Γ΄’, η απάντηση είναι ότι δεν θα υπάρξει ΠΑΣΟΚ Γ΄, δεν μπορεί να υπάρξει, όπως θα δείξω στη συνέχεια. Θα φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να μην υπάρχει ιστορική Αριστερά εν Ελλάδι, όπως δεν υπάρχει πλέον σε πολλές, σε όλες σχεδόν,  τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Σε όσες υπάρχει, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε σε αυτές. Η τελευταία που θα απομείνει θα είναι ίσως η γαλλική ιστορική Αριστερά, μόνο που η κατάρρευσή της θα είναι η πιο εκκωφαντική, όταν θα συντρέξουν οι προϋποθέσεις, και δεν θα αργήσουν.

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

   Η πρακτική της υγειονομικής ταφής των σκουπιδιών προέρχεται από την ταφή των πτωμάτων. Η παρατήρηση αυτή υπονοεί ότι το πτώμα είναι ένα σκουπίδι, της ανθρώπινης κοινότητας ασφαλώς,  το οποίο πρέπει να απομακρυνθεί και να ταφεί συλλογικά – για καθαρά υγειονομικούς λόγους. Η συλλογική κηδεία, που σημαίνει φροντίδα, έγνοια περί του πτώματος-σκουπιδιού, είναι μια κομμουνιστικότητα, όπως είναι και ο γάμος, τα βαφτίσια, η γιορτή, κ.α. Η κηδεία λοιπόν του ΚΚΕ θα είναι μια κομμουνιστικότητα: το ΚΚΕ θα συμπεριφερθεί κομμουνιστικά μόνο ως πτὠμα-σκουπίδι που απομακρύνεται, θάβεται από την κοινότητα.

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλημέρα σας

Είμαι πολύ χαρούμενος! Μία από τις τρεις επιθυμίες μου σε λίγες μέρες θα εκπληρωθεί. Πριν κλείσω τα ματάκια μου, θα ήθελα να δω να κατεδαφίζεται το ΟΑΚΑ, να καταργείται η υποχρεωτική εκπαίδευση και να ζήσω μια κυβέρνηση της Ιστορικής Αριστεράς. Εκεί που ήταν κάποτε το ΟΑΚΑ, αυτό το τεράστιο ανθρωπομαντρί, ήταν κάποτε ένας ελαιώνας – θυμάμαι μια Πρωτομαγιά τον πατέρα μου να παίζει γκάιντα και ο κόσμος, εργάτες και εργάτριες, μετανάστες από τον Έβρο,  να χορεύει ζωναράδικο, ήταν κάποτε ένας ελαιώνας που έβοσκαν κατσικούλες, που παίζαμε μπάλα, που πίναμε τα πρώτα μας γάρα, που γλείφαμε για πρώτη φορά βυζάκια και χύναμε πάνω μας από τη πολλή την κάβλα -πόσο θα ήθελα να δω την Καλογρέζα ένα τεράστιο πάρκο, ένα χώρο ελευθερίας!  Πριν κλείσω τα ματάκια μου να δω τα παιδιά να πηγαίνουν όποτε θέλουν στο σχολείο, να κάνουν όσα και όποια μαθήματα θέλουν, χωρίς εξετάσεις και βαθμούς, να μην υπάρχουν επαγγελματίες δάσκαλοι και δασκάλες.  Αλλά δεν θα δω ούτε το ΟΑΚΑ να

Continue reading →

[16 Ιανουαρίου 2012]

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘Μπαμπά, μπαμπά, κοίτα, αυτός περπατάει στον αέρα και δε πέφτει και μόλις καταλάβει ότι περπατάει στον αέρα πέφτει – δεν έχει πλάκα;’

Έχει μεγάλη πλάκα, Αποστολία!

Και τώρα βέβαια θα έχετε την περιέργεια να μάθετε ποιος έχει μια απόλυτα ρεαλιστική επαφή με την πραγματικότητα. Μα η μεγάλη μου αγάπη, ο μεγάλος μου έρωτας, η μεγάλη μου αδυναμία – ο Φώτης Κουβέλης, προχτές στην τηλεόραση τον άκουσα. Έχω την εντύπωση ότι μοιραζόμαστε την ίδια βεβαιότητα: εάν ξεσπάσει αύριο, μεθαύριο μια κοινωνική επανάσταση, ο Φώτης Κουβέλης θα ταχθεί με το μέρος των σωτήρων της χώρας, της πατρίδας, της οικονομίας, δηλαδή του Καπιταλισμού, της Κυριαρχίας, του Κράτους, του Χρήματος, της Δημοκρατίας, του Δυτικού Πολιτισμού. Λυπάμαι πολύ, εάν κάποιος δεν είναι και πολύ βέβαιος, δεν έχει δηλαδή μια απόλυτα ρεαλιστική επαφή με την πραγματικότητα.

Continue reading →