Κυριαρχική
There are 200 posts filed in Κυριαρχική (this is page 20 of 20).
για τη δόξα: ο Κύριος ήταν, είναι και θα είναι ύπουλος
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος θα είναι η λέξη δόξα. Θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην δημιουργία της λέξης, στην πρωταρχική της σημασία, τη σημασιολογική της εξέλιξη και στη συνέχεια θα κάνουμε κάποιες σκέψεις πάνω στις γνώσεις που θα φέρει στο προσκήνιο η έρευνά μας. Δεδομένης της βαθύτατης σχέσης του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, με τη δόξα, καλούμαστε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: τι μπορούμε να μάθουμε για τον ήρωα, τον αρχαϊκό Κύριο, από τη μελέτη της λέξης δόξα;
Continue reading
θέλει ο Κύριος να τον μισούμε; σκέψεις για το ταξικό μίσος και την ιστορική Αριστερά
Ναι, θέλει! Ο Κύριος θέλει να τον μισεί ο υποτελής!
Γιατί, φίλες και φίλοι; Στο σημερινό μας σημείωμα θα ασχοληθούμε με τη λέξη μίσος και τη σχέση που έχει με την ισχύ του Κυρίου. Τι λέει ο ίδιος ο Κύριος σχετικά με αυτό το ζήτημα;Σε ποιο κείμενο του Κυρίου να καταφύγουμε με την ελπίδα ότι θα εντοπίσουμε την άποψή του;
Θα στραφούμε σε ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα του Κυρίου. Σπουδαίο κείμενο είναι το κείμενο που μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον Κύριο. Μας βοηθάει η Ιλιάδα, μας βοηθάνε οι Ψαλμοί, μας βοηθάει ο Θουκυδίδης. Στο έργο αυτού του αριστοκράτη, δουλοκτήτη ιστορικού, στο δεύτερο βιβλίο, βρίσκουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Πριν παραθέσω αυτά που λέει ο Περικλής σχετικά με το μίσος θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου στη διευκρίνηση της σχέσης του μίσους με τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός και το μίσος είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος:δεν νοείται η μία χωρίς την άλλη. Ο ανταγωνισμός είναι ένα μέσο εξασφάλισης της διάκρισης, της νίκης, της υπεροχής, της ισχύος, του πλούτου, της φήμης, της χαράς που προκαλούν όλα αυτά, αλλά και της ήττας, της υστέρησης και της θλίψης που συνεπάγονται. Ο μη διακριθείς φθονεί και μισεί τον διακριθέντα, επομένως το μίσος είναι μια έκφραση της αναγνώρισης της μεγάλης ισχύος, της σταθερής υπεροχής. Όποιος μισεί τον ισχυρό, τον Κύριο αναγνωρίζει την ισχύ του, την ανωτερότητά του.
Να τι βάζει στο στόμα του Περικλή ο Θουκυδίδης (Β΄64): Το δε μισείσθαι και λυπηρούς είναι εν τω παρόντι πάσι μεν υπήρξε δή όσοι έτεροι ετέρων ηξίωσαν άρχειν, οστις δε επί μεγίστοις το επίφθονον λαμβάνει ορθώς βουλεύεται. Μίσος μεν γάρ ουκ επί πολύ αντέχει, η δε παραυτίκα τε λαμπρότης και ες το έπειτα δόξα αείμνηστος καταλείπεται. Ο έστι μεθερμηνευόμενον:όσοι πρόβαλαν την αξίωση να άρχουν πάνω σε άλλους δεν απέφυγαν να μισηθούν και να προκαλέσουν λύπη. Πως μπορούμε να καταλάβουμε εάν κάποιος παίρνει σωστές αποφάσεις – που αυξάνουν την ισχύ του; Από το εάν τον φθονούν οι άλλοι. Όσο πιο πολλοί τον φθονούν, τόσο πιο σωστές αποφάσεις παίρνει. Το μίσος δεν αντέχει για πολύ, η λαμπρότητα όμως (διάβαζε:η ισχύς) του παρόντος γίνεται δόξα την οποία όλοι θα θυμούνται στο μέλλον.
Πρέπει να μισεί ο υποτελής Παραγωγός του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Εάν τον μισεί και τον φθονεί, αναγνωρίζει την υπεροχή του, την ισχύ του, και αποτελεί ένδειξη ότι ορθώς βουλεύεται ο Κύριος, ότι παίρνει τις αποφάσεις εκείνες που αυξάνουν την ισχύ του. Το κρίσιμο ερώτημα είναι:ποιον θεωρεί πιο ισχυρόν ο υποτελής Παραγωγός; Τον Κύριο ή τον εαυτό του; Εάν είναι ο Κύριος, προς τι η ταξική πάλη; Εάν είναι ο υποτελής Παραγωγός, προς τι το μίσος, η αναγνώριση της ισχύος του Κυρίου;
η γένεση του θεού και η επιστροφή στον Θεό
φίλες και φίλοι,
πολλά από τα σημαντικότερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και του καπιταλισμού ειδικότερα έχουν καταγραφεί στην Ιλιάδα άλλοτε ως σαφείς επιθυμίες του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, και άλλοτε ως ιδιότητες των θεών. Θα ήθελε πολύ ο ήρωας να μην γερνούσε, να μην πέθαινε, να ήταν άτρωτος, να ήταν αόρατος, να ήταν αήττητος, πιο ισχυρός από τη φύση, να ζούσε ψηλά στον ουρανό και να μετακινιόταν στον αέρα με ιπτάμενα άρματα, να είχε στην κατοχή του όπλα πιο ισχυρά, σαν τον κεραυνό και την καταιγίδα, να μπορούσε να δει και να ακούσει από μακριά, να μεταδώσει τις πληροφορίες και τα μηνύματα όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, γύρω στα 1300 μ.Χ., μέχρι σήμερα σχεδόν όλες αυτές οι επιθυμίες του έχουν πραγματοποιηθεί. Κι όχι μόνο έχουν πραγματοποιηθεί άλλα έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ! Τι είναι το ιπτάμενο άρμα του Δία και της Ήρας μπροστά στα σημερινά αόρατα και μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη και τα Στέλθ; Τι είναι η Ίριδα μπροστά στη σημερινή ηλεκτρονική μετάδοση του μηνύματος και της πληροφορίας; Τι είναι ο κεραυνός μπροστά στα πυρηνικά και το σημερινό RMA (Revolution in Military Affairs);
Ο ήρωας, ο Κύριος, ο άρπαγας και καταστροφέας του συλλογικά παραγόμενου και τεράστιου κοινωνικού πλούτου, έγινε θεός. Αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού την εποχή της εκπλήρωσης των επιθυμιών του Κυρίου. Ζούμε στο τέλος αυτής της εποχής, που άρχισε, όπως είπαμε, από το 1300, με τους πρώτους κανονιοβολισμούς. Εκπληρώνονται και θα εκπληρωθούν,στο άμεσο και απώτερο μέλλον, κάποιες δευτερεύουσας σημασίας επιθυμίες αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο Κύριος αντιλαμβάνεται, και το παίρνει απόφαση, ότι υπάρχουν δυο επιθυμίες, εκφρασμένες εδώ και χιλιετίες, που δεν θα μπορέσει να τις εκπληρώσει. Δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ αθάνατος και δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί από τους (υποτελείς) Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Διάταγμα για την Πανστρατιά (21 Απριλίου 1813)
Στις 21 Απριλίου του 1813 δημοσιεύτηκε στη πρωσσική συλλογή νόμων (σελ. 79-89) το Διάταγμα για την Πανστρατιά (Verordnung uber den Landsturm), με το οποίο ο Πρώσσος μονάρχης Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’ (1797-1840) καλεί τους Υποτελείς του να αντισταθούν με ανταρτόπολεμο στην εισβολή των στρατιών του Ναπολέοντα στη Πρωσσία. Δεν γνωρίζουμε από ποιον ή ποιους έχει συνταχθεί αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχει συνταχθεί από τον πρώσσο μονάρχη. (Σε ένα μελλοντικό σημείωμα θα δείξω ότι το έχει συντάξει ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς (1780-1831) ή έχει βάλει αποφασιστικά το χέρι του). Το μανιφέστο αυτό του ανταρτοπολέμου, πάνω στο οποίο βασίστηκαν όλα τα αντάρτικα της υπαίθρου κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα, έχει βασιστεί σε δύο ισπανικά διατάγματα, που εμφανίστηκαν μετά τον ανταρτοπόλεμο των Ισπανών κατά του Ναπολέοντα: στο Reglamento de Partidas y Guadrillas, της 28ης Δεκεμβρίου του 1808 και στο Corso Terrestre, της 17ης Απριλίου 1809 – τα οποία και θα δημοσιεύσουμε μόλις μας δοθεί ευκαιρία. Ο (φασίστας) Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη, γράφει, σχολιάζοντας το Διάταγμα για την Πανστρατιά (σελ. 43): ‘Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το όνομα του νόμιμου βασιλιά βρίσκεται σε ένα τέτοιο κάλεσμα για ανταρτοπόλεμο. Αυτές οι δέκα σελίδες της πρωσσικής συλλογής νόμων συγκαταλέγονται σίγουρα στις πιο ασυνήθιστες σελίδες όλων των νομικών δημοσιευμάτων του κόσμου’, και το χαρακτηρίζει ως τη ‘Μαgna Carta του ανταρτοπολέμου’.
Verordnung uber den Landsturm
Verordnung über den Landsturm*
[Σύντομη εισαγωγή και μετάφραση μπορείτε να βρείτε στο ‘Διάταγμα για την Πανστρατιά]
Vom 21sten April 1813
Ich habe Meinem getreuen Volke die Vollendung der Landesbewaffung durch den Landsturm verheissen. Die Landwehr ist, wie Ich mit dankbarer Anerkennung solches Eifers und solcher Anstrengungen erfahre in allen Provinzen für errichtet anzunehmen.
Es soll daher überall sofort zur Einrichtung des Landsturms mit der bisherigen hätigkeit geschritten werden, damit der Feind, wie auch die Erfolge unserer Waffen, die in Gottes Hand liegen, sehn mögen, gewahr werde, dass ein Volk nicht besiegt werden kann, welches eins mit seinem Könige ist.
Diese Unüberwindlichkeit hangt nicht von einer besondern Beschaffenkeit eines Terrains ab. Die Sümpfe der alten Deutschen , die Gräben und Kanäle der Niederländer, die Hecken und das Buschwerk der Vendee, die Wüsten Arabiens, die Berge der Schweizer, der wechselnde Boden der Spanier und Portugiesen haben, vom Volke vertheidigt, stets ein und dieselbe Folge erzengt.
Hat der Gebirgsbewohner den Vortheil unangreifbarer Höhen, Schlupwinkel durch Felsen gesichert; so hat der Bewohner der bebauten Ebene, seine Seen, Wälder und Sümpfe und den Vortheil, leichter eine gewisse Menge auf einen Fleck zu versammeln, als die zersteut liegenden Wohnungen in der Vergeit diess gestatten.
Hat auf der Angreifer die Wahl des Angriffs-Punktes für sich, Vaterlandsliebe, Ausdauer, Erbitterung, nähere Hülfsquellen geben, auf die Länge, dem Vertheidiger das Übergewicht.
Και είπεν ο Κύριος:
Κυρίες και Κύριοι!
Ο αδυσώπητος ρεαλισμός, τον οποίο υπηρετούμε, μας αναγκάζει να περιγράψουμε, με λίγα και απλά λόγια, την σημερινή παγκόσμια κατάσταση ως εξής: Ο παγκόσμιος κοινωνικός πλούτος, ο πλούτος που παράγουν συλλογικά οι υποτελείς Παραγωγοί μας, είναι τεράστιος, φτάνει και περισσεύει όχι μόνο για να ζήσουν όλοι και όλες ικανοποιώντας τις βασικές τους ανάγκες (τροφή, κατοικία, περίθαλψη, ένδυση, εκπαίδευση, μετακίνηση) αλλά και να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι τις δυνατότητες αυτές τις έχουν συνειδητοποιήσει ή τις συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι του πλανητικού χωριού. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση. Για τους υποτελείς Παραγωγούς μας, τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, η κατάσταση είναι πηγή ελπίδων και αισιοδοξίας. Για μας, τους Κυρίους, τους καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, η κατάσταση εγκυμονεί κινδύνους. Ελπίδα και αισιοδοξία από τη μια, φόβοι και κίνδυνοι από την άλλη. Γιατί; Η εξήγηση είναι απλή: εάν τα κοινωνικά προβλήματα επιλυθούν, ο καπιταλισμός, το κράτος, η δημοκρατία, το εμπόρευμα, το χρήμα, ο δυτικός πολιτισμός, η Κυριαρχία θα καταρρεύσουν. Κατά συνέπεια, τα κοινωνικά προβλήματα δεν πρέπει να επιλυθούν. Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: πώς μπορούμε να αποτρέψουμε την επίλυσή τους; Την απάντηση την γνωρίζετε: με την αποδυνάμωση, με την εξάλειψη τόσο του υποκειμενικού παράγοντα (τη συνείδηση και τη γνώση του υποτελούς Παραγωγού) όσο και του αντικειμενικού (του τεράστιου κοινωνικού πλούτου). Πως θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε τον υποτελή Παραγωγό να μην τολμήσει να επιχειρήσει την επίλυση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων; Με την κούραση, την απομόνωση, την αποβλάκωση, την ένδεια και το φόβο. Εάν είναι κουρασμένος, ενδεής, απομονωμένος, αποβλακωμένος και φοβισμένος, όχι μόνο τα κοινωνικά προβλήματα δεν θα επιλυθούν αλλά θα ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η Κυριαρχία μας. Εάν ο Υποτελής Παραγωγός καταστρέφεται και αναπηρώνεται καθημερινά, δεν θα είναι ικανός να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα, δεν θα είναι ικανός να επιχειρήσει την κατάλυση της Κυριαρχίας.
όχι στα μέτρα – ναι στη χρεοκοπία
Διαβάζω τις τελευταίες μέρες κάποια άρθρα, έγκριτων δημιογράφων, οικονομολόγων, καθηγητών Πανεπιστημίου που υποστηρίζουν ότι η απειλή που λανθάνει στο δίλλημα ‘λήψη μέτρων ή χρεοκοπούμε’ είναι κενή, μπλόφα με λίγα λόγια. Είναι βέβαιο δηλαδή ότι δεν θα χρεοκοπήσουμε, εάν δεν πάρουμε τα μέτρα. Το γνωρίζουν αυτό οι Κύριοι; Ασφαλώς και το γνωρίζουν! Μπορούμε να τους πείσουμε; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο. Οι Κύριοι δεν νοιάζονται για την αλήθεια. Ο Πλάτωνας , στην ‘Πολιτεία’ του, υποστήριξε ότι ο Κύριος πρέπει να χρησιμοποιεί το ψέμμα για να ενισχύει και να διαιωνίζει την Κυριαρχία του – αυτό κάνουν και οι σημερινοί Κύριοι.
Εάν δεν μπορούμε να πείσουμε τους Κυρίους, τι άλλο μας μένει; Μα να απαντήσουμε ανοιχτά στο δίλημμα: Μας ζητάτε να επιλέξουμε και εμείς επιλέγουμε: ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ! Τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της χρεοκοπίας. Εγείρεται όμως ένα ερώτημα: ποιος θα χρεοκοπήσει; Θα χρεοκοπήσει το Κράτος και δεν θα μπορεί να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους, θα χρεοκοπήσουν κι αυτοί που πήραν δάνεια για σπίτια, αυτοκίνητα, διακοπές, ταξίδια, ρούχα, σπουδές, για μικροεπιχειρήσεις, κλπ. Θέλει κανείς από αυτούς να χρεοκοπήσει; Θέλει ο δημόσιος υπάλληλος να χάσει τον μισθό του; Αυτοί που πήραν δανεικά, το σπίτι τους και το αυτοκίνητό τους; Όχι, κατά κανένα τρόπο!
Το δίλημμα ρωτάει: θέλετε να χάσετε ένα μέρος από αυτά που έχετε ή θέλετε να τα χάσετε όλα; Και βέβαια η απάντηση είναι: δεν θέλουμε να τα χάσουμε όλα, θέλουμε να χάσουμε λίγα, θα είναι καλύτερα έτσι.
Και τα μέτρα θα περάσουν!
Μπορούν οι Υποτελείς Παραγωγοί να απαντήσουν Ναι, προτιμάμε την χρεοκοπία, ναι, θέλουμε να τα χάσουμε όλα; ΟΧΙ, βέβαια.
Τα μέτρα θα περάσουν!
τα μέτρα θα περάσουν
1. Η στρατηγική επιδίωξη του Κυρίου, του καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος σήμερα, είναι η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας, δηλαδή της κατάργησης της αρπαγής και καταστροφής του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου από τους υποτελείς Παραγωγούς.
φάλαινα όρκα έφαγε τον (πανύβλακα καριόλη) εκπαιδευτή της
Ο σκοπός του δυτικού πολιτισμού είναι να εξοντώσει ή να υποτάξει την άγρια φύση. Σε λίγες δεκαετίες άγρια φύση θα υπάρχει μόνο στους ζωολογικούς κήπους. Τι είναι όμως ένας ζωολογικός κήπος; Είναι ένας χώρος επίδειξης της νίκης του Κυρίου, της ήττας , της αιχμαλωσίας της φύσης. Τι σημαίνει εκπαιδεύω μια φάλαινα; Σημαίνει την κάνω υπάκουη, την εξαναγκάζω να πάψει να είναι άγρια. Η άγρια, η ανυπότακτη φύση, ο θάνατος δηλαδή, είναι πιο ισχυρή από τον Κύριο κι αυτό τον ενοχλεί. Η φύση είναι ελαττωματική, θέλει διόρθωση, πρέπει να διορθωθεί. Εάν είναι ανεπίδεκτη διόρθωσης, πρέπει να υποταχτεί, κι αν δεν υποταχτεί, πρέπει να εξοντωθεί. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η επιθυμία του Κυρίου να γίνει αθάνατος: εάν η ζωή καταστραφεί, ο θάνατος θα εξαλειφτεί! Ο Κύριος θα έχει νικήσει τον θάνατο! Μόνο που ούτε αυτός θα υπάρχει! Αρχίζει να το καταλαβαίνει: αρχίζει το τέλος του δυτικού πολιτισμού. Την Κυριακή, 28 Φεβρουαρίου, θα εκθέσω αναλυτικά την άποψή μου σχετικά με την αντίδραση της φάλαινας. Στη θέση της, κι εγώ θα τον έτρωγα! Τον πανύβλακα καριόλη!