Όταν ψηφίζουμε, αποφασίζουμε. Έτσι δεν είναι; Αποφασίζουμε ποιος θα αποφασίζει. Αποφασίζουμε ότι δεν θα αποφασίζουμε εμείς αλλά κάποιος άλλος – γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι αυτός ο άλλος: είναι είτε ο Κύριος είτε κάποιο τσιράκι του (πολιτικός ή ειδήμων, ειδικός της γνώσης). Αυτή είναι η εγγενής αντίφαση της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: κάθε συμμετοχή στις εκλογές είναι μια ενίσχυση, μια εκ νέου εγκαθίδρυση της συμμετοχής όλων στη λήψη των αποφάσεων και ταυτόχρονα μια ακύρωση αυτής της συμμετοχής. Όλοι και όλες μαζί, παραχωρούμε το δικαίωμα της λήψης των αποφάσεων σε κάποιους λίγους. Έτσι, η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι και δεν είναι δημοκρατία. Διευκρινίζω ότι με τον όρο δημοκρατία (χωρίς προσδιορισμούς) εννοώ τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων.
Όποιος και όποια θα πάει τη Κυριακή να ψηφίσει, θα επικυρώσει και θα ακυρώσει τη δημοκρατία. Όσο περισσότεροι την επικυρώνουμε, τόσο λιγότερο την ακυρώνουμε. Όσο λιγότεροι των επικυρώνουμε, τόσο περισσότερο την ακυρώνουμε. Έτσι, υπάρχουν δυο δημοκρατίες: η καπιταλιστική αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) δημοκρατία και η δημοκρατία. Όταν η πρώτη κυριαρχεί, η δεύτερη εξοβελίζεται. Όταν η πρώτη περιορίζεται (από τη μη συμμετοχή στη ψηφοφορία). η δεύτερη έρχεται στο προσκήνιο. Πως να εξηγήσουμε αυτή την αντίφαση; Είναι δυνατόν να λυθεί και πως;
Μια από τις προσεχείς μέρες θα ασχοληθούμε αφενός με τη μελέτη των αρχαιότερων μαρτυριών των λέξεων κυβερνήτης, κυβερνώ και κυβέρνηση και αφετέρου με την προέλευση της σχετιζόμενης με αυτές τις λέξεις εικόνας της πολιτείας (της κοινωνίας, του κράτους, της χώρας) ως πλοίο.
Στη συνέχεια, θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την προέλευση των λέξεων Polizei, Polizia και Police (Αστυνομία) από τη λέξη πολιτεία (<πολίτης<πόλις, η αρχική σημασία της οποίας ήταν, και είναι, ‘φρούριο, οχυρό, κάστρο’. Δε λέμε συχνά, ‘Αθήνα, ανοχύρωτη πόλη’;).
Εννιά και μισή, τα παιδιά αποσύρθηκαν για ύπνο, θα μπορέσω να γράψω κάνα δυο ωρίτσες. Θα υποστηρίξω ότι ο Κύριος και τα τσιράκια του, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, θα επιχειρήσουν να επιβάλουν δίδακτρα στα πανεπιστήμια κατά την τριετία 2014-2016, εάν βέβαια μέχρι τότε δεν αλλάξουν δραστικά τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα, εάν δηλαδή ο συσχετισμός ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου παραμείνει ως έχει, δηλαδή υπέρ των πρώτων. Και θα το κάνουμε έχοντας υπόψη μας ότι η Κυριαρχία είναι ένα σύνολο δομών τόσο συνεκτικό που η αταξία σε κάποιο τμήμα της απειλεί την τάξη στο σύνολό της. Θα πρέπει ακόμα να λάβουμε υπόψη μας ότι η (καπιταλιστική) εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, είναι ένα από αυτά τα τμήματα που βρίσκονται οριακά κοντά στην αταξία, κοντά στην κατάρρευση. Είναι ένα ηφαίστειο που θα εκραγεί – θα το επισπεύσει η διαρκής μεγέθυνση του αριθμού των ανέργων. Θα γνωρίζετε ότι κάθε κοινωνικό πρόβλημα που δεν επιλύεται, γεννάει άλλα κοινωνικά προβλήματα τα οποία γεννούν ή επιδεινώνουν άλλα, κοκ. Και κάτι ακόμα, κάτι που διακατέχεται από την ίδια λογική της κλιμάκωσης: κάθε σκέψη που γεννάει άλλες σκέψεις είναι μια γόνιμη σκέψη, άρα επικίνδυνη για την Κυριαρχία.
Θα θέσουμε πρώτα απ’ όλα το εξής θεμελιώδες ερώτημα: θα ήθελε ο Κύριος να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές στα πανεπιστήμια; Είμαστε βέβαιοι για την απάντηση που θα δώσουμε; Εάν είμαστε βέβαιοι, τότε η απάντηση αυτή θα είναι μια γόνιμη σκέψη που θα γεννήσει άλλες. Έχω την εντύπωση ότι ο Κύριος θα ήθελε πολύ να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές. Θα αυξηθούν τα κέρδη του. Και όχι μόνο οι φοιτητές. Θα ήθελε να πληρώνουν δίδακτρα μέχρι και τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Το δωρεάν, δηλαδή οι επενδύσεις του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, είναι ένα βδέλυγμα, ένα μίασμα για τον Κύριο: πρόκειται για τον κομμουνισμό του παρόντος.
Η επιδίωξη (επιθυμία) του κοινωνικού πολεμιστή (του Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου που όχι μόνο δεν θέλει να είναι υποτελής αλλά προσανατολίζεται προς την κατάλυση της υποτέλειας στον Κύριο) να γνωρίσει τον εαυτό του δεν μπορεί να ολοκληρωθεί εάν δεν γνωρίζει τον εχθρό του, εάν δεν τον παρατηρεί ασταμάτητα. Τι σημαίνει όμως γνωρίζω τον εχθρό μου; Σημαίνει ότι έχω εξακριβώσει τις επιθυμίες του και τους φόβους του. Όχι τις προσωπικές – δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα – αλλά τις πολιτικές, με την ευρεία σημασία της έννοιας. Πως μπορώ να γνωρίζω της επιθυμίες του και τους φόβους του;
Ας επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε τις επιθυμίες και τους φόβους [ανησυχίες] ενός Κυρίου που βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, δηλαδή στο κέντρο της λήψης των αποφάσεων. Πρόκειται για τον συντονιστή της κυβέρνησης, τον πρωθυπουργό, η οποία κυβέρνηση συντονίζει τη λειτουργία του Κράτους, δηλαδή υλοποιεί αποφάσεις, δηλαδή εκτελεί διαταγές του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος). Αυτό που γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα είναι ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας υποτελής Κύριος, ένας υπηρέτης, ένα τσιράκι, ένας λακές, ένας ρουφιάνος του Κυρίου καπιταλιστή. Ο υποτελής Κύριος είναι μια έννοια που μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν, θα καταπιαστούμε όμως με αυτήν διεξοδικά στο μέλλον. Ο υποτελής Κύριος είναι και Κύριος και υποτελής κι αυτός ο συνδυασμός παράγει κάποια αποτελέσματα, τα οποία δεν τα έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε. Ένα από αυτά είναι η αίσθηση της παντοδυναμίας που αποκτά όταν υλοποιεί με ευκολία τις αποφάσεις-διαταγές που έχει διαταχθεί να υλοποιήσει. Θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι ο υποτελής Κύριος πάντα αμείβεται από τον Κύριο – ο υπουργός θα γίνει πρωθυπουργός ή προέδρος της Δημοκρατίας ή θα του δώσουν ένα αξίωμα εκτός συνόρων – όπως θα γίνει με τον σημερινό πρωθυπουργό. Οι επιθυμίες του υποτελούς Κυρίου, του πρωθυπουργού στη περίπτωσή μας, προσδιορίζονται από την στρατηγική του Κυρίου. Ποια είναι αυτή; Θα σας την περιγράψω απλά και με σαφήνεια. Έχει δυο σκέλη: το πρώτο: να μας επιβάλει να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλη μας τη ζωή, για ένα ξεροκόματο. Το δεύτερο: να κλείσει όλους τους μικρούς υποτελείς Κυρίους και να αφαιρέσει πλούτο από τους αυτοαπασχολούμενους. Αυτή είναι η στρατηγική του, η οποία ασφαλώς έχει κάποιο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Είναι η αντιμετώπιση της κρίσης του Κεφαλαίου και του Κράτους. Τι σημαίνει κρίση του Κεφαλαίου; Σημαίνει ότι δυσκολεύομαι να αυξήσω τα κέρδη μου, να αρπάξω δηλαδή περισσότερο κοινωνικό πλούτο, με μέσον το εμπόρευμα και το χρήμα, και προσανατολίζομαι προς την ωμή οικονομική βία. Αρπάζω τον πλούτο με διαταγές, προεδρικά διατάγματα, νομοσχέδια, υπουργικές αποφάσεις, κλπ. Τι σημαίνει κρίση του Κράτους; Σημαίνει ότι από τη στιγμή που δεν μπορεί να αρπάξει περισσότερο πλούτο, περιορίζονται τα έσοδα του Κράτους. Για να αυξηθούν θα πρέπει να αρπαχτεί κι άλλος κοινωνικός πλούτος, με ωμή οικονομική βία και εδώ.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.