έχει σκοπό η (Παγκόσμια) Ιστορία; ποιος είναι;

      φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Στο ερώτημα ποιο είναι το άθροισμα της απείρου σειράς   ν=1-1+1-1+1-1. . .  έχουν διατυπωθεί τρεις απαντήσεις: το 0, το 1 ενώ ο μέγας Euler απεφάνθη ότι δεν είναι ούτε το μηδέν ούτε το ένα αλλά το 1/2!  Ποια απάντηση είναι η σωστή, φίλες και φίλοι, ποια από τις τρεις να επιλέξουμε;

   Προτείνω να μην επιλέξουμε καμία γιατί και οι τρεις είναι λάθος. Όχι, όχι, δεν είναι λάθος: στο ερώτημα που παρέθεσα δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει  απάντηση, οπότε αυτό που εκλαμβάνουμε ως απαντήσεις δεν είναι απαντήσεις. Γιατί όμως δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση; Δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση διότι το ερώτημα έχει συγκροτηθεί και διατυπωθεί με τρόπο αντιφατικό, καταγράφει μια ανεπίλυτη αντίφαση: δεν μπορεί να υπάρξει άθροισμα απείρου σειράς, οι έννοιες άθροισμα και άπειρος σειρά είναι ασύμβατες, το άθροισμα είναι πεπερασμένο, η άπειρος σειρά είναι άπειρος· το ερώτημα είναι α-νόητο, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει και απάντηση. Το ερώτημα πρέπει να πάει στο συνεργείο να αλλάξει κυλινδροπίστονο, μιας όμως και δεν επιδέχεται επισκευή καλύτερα να πάει για ανακύκλωση.

    Είμαι βέβαιος ότι αντιληφθήκατε που το πάω, για να μιλήσω το ποιμενικό ιδιόλεκτο (το ιδιόλεκτο, ουδέτερο!). Μήπως το ερώτημα του τίτλου του σημερινού σημειώματος είναι α-νόητο; Εάν είναι α-νόητο, δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση. Υπάρχει κάποια ανεπίλυτη αντίφαση που δεν μας επιτρέπει να διατυπώσουμε κάποια απάντηση;  Ασφαλώς και υπάρχει, φίλες και φίλοι, αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό – υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό, κάτι που τονίζει ακόμα πιο πολύ το α-νόητον του ερωτήματος. Βέβαια, έχουν διατυπωθεί απαντήσεις – οι εξής δύο, ως προς το πρώτο σκέλος του ερωτήματος: έχει σκοπό, δεν έχει σκοπό. Αυτοί που λένε ότι έχει σκοπό, επικαλούνται πολλούς –  αύριο θα εξετάσουμε την απάντηση του Hegel (Χέγκελ,  Έγελος)· οι άλλοι απλά υποστηρίζουν ότι δεν έχει σκοπό και είμαι ένας από αυτούς, μέχρι που κατανόησα ότι το ερώτημα είναι α-νόητον. Παρόλο όμως που το κατανόησα, υποκύπτω στον πειρασμό να μην αδιαφορήσω και να συμμετάσχω στη συζήτηση, να εκθέσω τα επιχειρήματά μου περί της ανυπαρξίας σκοπού στην Παγκόσμια Ιστορία. 

 

Continue reading

anastasis is death: στάση, ανάσταση, επανάσταση

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Η αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο είναι μια προκατάληψη ποιμενικής προέλευσης – που ενισχύει και αναπαράγει ασφαλώς την Κυριαρχία.  (Λησμονούμε, μου φαίνεται,  πως ό,τι κάνουν κι ό,τι λένε οι Υποτελείς ενισχύει και αναπαράγει την Κυριαρχία – θα το εξετάσουμε ένα άλλο πρωινό).  Αν και θα έπρεπε να εκθέσω πρώτα τις σκέψεις και τα επιχειρήματά μου για την καταγωγή και διαμόρφωση αυτής της προκατάληψης, τώρα άρχισα κι είναι αργά, δεν μπορώ να σταματήσω. Θα συνοψίσω όμως αυτό το μελλοντικό σημείωμα σε λίγες αλλά περιεκτικές γραμμές και δεσμεύομαι ότι θα επανέλθω.  

     Οι ποιμένες ήταν αναγκασμένοι να προχωρούν μπροστά για να βρουν ή να μετακινηθούν σε  βοσκοτόπια που ήταν αβόσκητα, πλούσια σε χορτάρι. Μόλις εξαντλούνταν το λιβάδι, έπρεπε να φύγουν και να μετακινηθούν και πάλι προς τα μπρος, όχι προς τα πίσω, προς το εξαντλημένο λιβάδι. Το πίσω έγινε συνώνυμο της αποτυχίας, της πείνας, της εξαθλίωσης, της ήττας – το μπροστά της επιτυχίας, του πλούτου, της δόξας, της νίκης. Να  σταματήσεις είναι αδύνατον –  το σταμάτημα είναι συνώνυμο του θανάτου. Εάν μια ζωή προχωράς μετακινούμενος μπροστά, τότε αναπόφευκτα σχηματίζεις μια αντίληψη, μια παράσταση του χρόνου  όλως τοπική: το μέλλον είναι μπροστά μας, το παρ-ελθόν (αυτό το οποίο έχουμε περάσει πορευόμενοι) είναι πίσω μας –  εδώ που βρίσκομαι τώρα είναι το παρόν. Ο χρόνος είναι μια πορεία προς τα μπροστά – είναι μια γραμμή που η αρχή της αρχίζει από τα βάθη του εκρηκτικού παρελθόντος (λατρεία της έκρηξης!) και  καταλήγει, χάνεται στα βάθη του μέλλοντος – αυτό είναι το βέλος του χρόνου.

     Η ποιμενικής προέλευσης προκατάληψη για το χρόνο έχει αποικίσει τη δυτική Κυριαρχία, άρα και την καπιταλιστική, ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως – μέχρι και την Επιστήμη, τη Φυσική. Η προκατάληψη αυτή όχι μόνο ήταν η πηγή έμπνευσης για την κατασκευή του ρολογιού αλλά έχει υλικά ενσωματωθεί στο ρολόι, έχει κωδικοποιηθεί στο ρολόι. Οι δείκτες κινούνται πάντα μπρος, μπροστά είναι το μέλλον, πίσω το παρελθόν και το παρόν είναι παρόν αλλά φευγαλέο. Και βέβαια η μεγαλύτερη συμφορά δεν είναι να πηγαίνει λάθος αλλά να σταματήσει.

     Οι μόνιμα εγκατεστημένες αγροτικές κοινότητες είχαν διαμορφώσει  μια όλως διαφορετική παράσταση του χρόνου, την κυκλική, αυτήν της επανάληψης των εποχών: η διάκριση σε μέλλον, παρελθόν και παρόν ήταν ανύπαρκτη!  Δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε – θα πούμε πάρα πολλά για αυτό το ζήτημα, θα επανερχόμαστε διαρκώς. Θα παραθέσω ένα παράδειγμα που θα μας βοηθήσει να προκαλέσουμε τις πρώτες ρωγμές στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο – ένα πολύ χαρακτηριστικό και εντυπωσιακό παράδειγμα.

 

Continue reading

το ἀγαθόν του Πλάτωνος και τα ξερά κρεμμύδια του Αθανασίου

η μαβρη εκκλησια (της Αποστολίας)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Όταν σε κάποια φάση της ζωής μου, πριν πολλά χρόνια, συνειδητοποίησα ότι το εντονότερο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας, τουτέστιν η ζωτικότερη προσδοκία και  επιδίωξη του δυτικού Κυρίου ήταν, είναι και θα είναι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος, περπατούσα και παραμιλούσα ψιθυρίζοντας ασταμάτητα ‘αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος. . . ‘  για να αναγκάσω τον εγκέφαλο να αποθηκεύσει αυτή τη συνειδητοποίηση τόσο έντονα ώστε να μπορώ να την ανασύρω με ευκολία ανά πάσα στιγμή.  Θεώρησα ότι αυτή η γνώση ήταν γόνιμη αφού πολύ σύντομα διεγέρθη το εξής ερώτημα: αύξηση, μεγέθυνση της ισχύος, πολύ ωραία, αλλά μέχρι ποιό σημείο;  Είναι δυνατόν η ισχύη να φτάσει σε τέτοιο σημείο που να μην μπορεί να μεγεθυνθεί περαιτέρω;  Στο ερώτημα αυτό απάντησα ως εξής: η απόλυτη ισχύη είναι η σωματική αθανασία. Επίσης γόνιμη επίγνωση. Διότι ευθύς αμέσως ένα νέο ερὠτημα προβάλλει στο προσκήνιο – σε ευχαριστώ, εγκέφαλἐ μου: είναι εφικτή η σωματική αθανασία;

     Έχουν διατυπωθεί δύο απόψεις: είναι εφικτή – δεν είναι εφικτή. Ύπάρχουν Κύριοι που διατείνονται ότι είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι· υπάρχουν μαρξιστές που πιστεύουν πως είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι. Εγώ υποστηρίζω  ότι η απόλυτη ισχύς, η σωματική αθανασία, δεν είναι εφικτή – να το επιχείρημά μου: η ζωή επινόησε τον θάνατο για να μην εξαλειφτεί· εάν εξαλείψουμε τον θάνατο, θα εξαλειφθεί η ζωή· μόνο ο νεκρός είναι αθάνατος.

     Πώς έφτασα σε αυτή την αλληλουχία κατανοήσεων, επιγνώσεων, διατύπωσης ερωτημάτων;  Έφτασα χωρίς να το πολυκαταλάβω με την μελέτη του Πλάτωνος.  Αλλά!  Υπάρχει ένα τεράστιο αλλά! Το θέμα δεν είναι να διαβάσεις τον Πλάτωνα αλλά πώς θα τον διαβάσεις. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα διάβασμα· εάν διαβάζουμε χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε κάτι, δεν θα βρούμε τίποτα, χαμένος χρόνος το διάβασμα. Όταν λέω ότι όταν διαβάζω ψάχνω να βρω κάτι σημαίνει ότι το διαβάζω από κάποια σκοπιά.  Διάβασα λοιπὀν τον Πλάτωνα από μαρξιστική αναρχοκομμουνιστική σκοπιά.

 

Continue reading

κακοκαιρία: ο βρομοπαλιοσκατόκαιρος θα χαλάσει

οι δυο ανθρωποι που κλενε (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Να καταργηθεί η δυστυχία, να καταργηθεί ο πόνος, να καταργηθούν τα γηρατειά, να καταργηθεί ο θάνατος, να καταργηθεί η κακοκαιρία,  κραυγάζει ο δυτικός Κύριος και σιγοτραγουδάει ο Υποτελής υπάκουος υπήκοος, και εκτρεφόμενο ζώο με παραλλαγή και στρατιώτης με πολιτικά – πόσο τον σκέφτομαι και τον αγαπάω!  Να καταργηθεί η φύση! Να καταργηθεί το χιόνι, και η βροχή και ο κάψωνας, που λέει και η Αποστολία. Να έχουμε  (πανταχού παρόν βρε παιδιά αυτό το ρήμα!), να έχουμε ήλιο αλλά να μην κάνει πολλή ζέστη, μια θερμοκρασία γύρω στους 25 με 30 βαθμούς Κελσίου! Ο επίγειος Παράδεισος! Υπάρχει επίγειος Παράδεισος, υπάρχει,  εκεί στη Μαλαισία, στη Ταϊλάνδη, στην Ινδία, εκεί που ένας νεόπλουτος αν δεν πάει δεν θεωρείται πλούσιος, δεν θεωρείται Κύριος. Το να ζεις εκεί, στους επίγειους Παραδείσους, είναι μια έμμεση διακήρυξη των επιθυμιών του Κυρίου να υποτάξει τη φύση – είναι σαν την πλατωνική και χριστιανική αθανασία της ψυχής:  αφού αυτόν τον καιρό δεν μπορούμε να τον έχουμε εδώ, ας τον έχουμε αλλού. Εάν πάμε εκεί, τη νικήσαμε τη Φύση – την ώρα που η Ευρώπη έγινε παγοδρόμιο και η Αγγλοουαλία μια τεράστια λίμνη βάθους δύο μέτρων.  ” Εδώ κάτω”, διαπίστωνε η ρεπόρτερ στη τηλεόραση, πάνω σε βάρκα ευρισκόμενη,   “έβοσκαν πρόβατα και λίγο πιο κάτω ήταν ένα γήπεδο γκολφ “.  Ο Παρατατικός μου αρέσει πάρα πολύ, είναι 0 χρόνος του δυτικού πολιτισμού.

    Continue reading

για την ένοπλη βία (1) : καλύτερα σαράντα χρόνια ελεύθερη ζωή παρά μια ώρα σκλαβιά και φυλακή

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω, το γράφω δηλαδή για να το διαβάσουν όχι μόνο οι φυλακισμένοι που κατηγορούνται για ένοπλη βία  αλλά για να το διαβάσουν αυτοί κι αυτές που θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν, αυτοί κι αυτές που θα πεθάνουν κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους.  Και μιας και τους το αφιερώνω ανοιχτά και δημόσια, θα το διαβάσετε κι εσείς, φίλες και φίλοι.

    Ίσως να δίνω την εντύπωση  ότι είμαι κατηγορηματικά βέβαιος ότι κάποιοι θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν και θα πεθάνουν·  εάν απλά σας δίνω την εντύπωση, σας ζητώ συγγνώμη· άλλη είναι η πρόθεσή μου: είμαι τόσο βέβαιος ότι θα συλληφθούν, θα φυλακιστούν και θα πεθάνουν όσο είμαι βέβαιος ότι σε δυο ώρες θα ανατείλει ο ήλιος.  Δεν είναι λίγοι οι Υποτελείς  που πιστεύουν πως οι της ένοπλης βίας είναι δυνατόν να αποφύγουν τη σύλληψη, τη φύλάκιση και τον θάνατο·  δεν είναι λίγοι, παρ’  όλα αυτά είναι λίγοι. Οι περισσότεροι, είμαι ένας από αυτούς, θεωρούν ότι είναι ζήτημα χρόνου αφενός και ζήτημα διαχείρισης το πότε θα συλληφθούν, θα φυλακιστούν και,  εάν κριθεί αναγκαίο, θα φονευθούν, θα εκτελεστούν δηλαδή.

      Κι ενώ ο Χριστόφορος Ξηρός είναι βέβαιος ότι σχετικά σύντομα θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί, και, εάν αμυνθεί με τη χρήση όπλων και  κριθεί χρήσιμο κι αναγκαίο από τον Κύριο ημών, θα εκτελεστεί, ο πιτσιρικάς που πετάει μολοτώφ, μετά βάζει γκαζάκια και μετά σκέφτεται να κάνει ληστεία για να επιβιώσει και να χρηματοδοτήσει τον επαναστατικό αγώνα, δεν είναι βέβαιος ότι θα συλληφθεί, ότι θα φάει το ξύλο της αρκούδας, ότι  θα

Continue reading

σύντομη εισαγωγή στην ιστορία των τρόπων σκέψης (1)

     Εάν, φίλες και φίλοι, δεχτούμε ότι δεν υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος σκέψης (το αναφέρω γιατί ο Κύριος θεωρεί ότι υπάρχει μόνο ένας, ο δικός Του – θα δούμε ποιος είναι), θα αναγκαστούμε να φέρουμε στο προσκήνιο πληθώρα ερωτημάτων. Αυτή είναι, το γνωρίζετε, μία από τις πολλές υπέρτατες ηδονές μας – η διατύπωση ερωτημάτων. Πόσοι τρόποι σκέψης υπάρχουν σήμερα; Πόσοι υπήρξαν; Από αυτούς που υπήρξαν, επιβίωσαν κάποιοι και ποιοί; Τί είναι ένας τρόπος σκέψης; Πώς εμφανίζεται, ποιές συνθήκες και προϋποθέσεις πρέπει να υπάρξουν για να εμφανιστεί; Ποιοί είναι οι πρώτοι που σκέφτονται με έναν νέο τρόπο σκέψης; Μπορούμε να σκεφτούμε για το πως σκεφτόμαστε, είναι δυνατόν ο τρόπος σκέψης να γίνει αντικείμενο της σκέψης; Ποιός τρόπος σκέψης κυριαρχεί σήμερα; Υπάρχουν ενδείξεις ότι εμφανίζεται ένας νέος τρόπος σκέψης;

     Το γεγονός ότι διατυπώνουμε αυτά τα ερωτήματα, το ότι καιγόμαστε να σκεφτούμε για το πως σκεφτόμαστε,  είναι μια σαφηνής ( ο Αισχύλος την έπλασε τη λέξη, μου αρέσει πολύ, εξ ου και σαφήνεια)  ένδειξη ότι υποφώσκει ένας νέος τρόπος σκέψης. Το ενδιαφέρον μου στρέφεται προς τον εντοπισμό και τη μελέτη αυτών των ενδείξεων – θα μας απασχολήσουν στο μέλλον, μην ανησυχείτε. Προκαταβολικά, ας περιοριστώ να πω ότι αυτόν τον υποφώσκοντα νέο τρόπο σκέψης τον ονομάζω κομμουνιστικό,  δεν θα ασχοληθούμε όμως σήμερα με αυτόν, θα χρειαστούμε πολλά πολλά πρωινά για να τον μελετήσουμε. Σήμερα, και τις επόμενες μέρες,  θα σουλατσάρουμε στην παγκόσμια ιστορία και θα παρουσιάσουμε τους τρόπους σκέψης που εμφανίστηκαν από την ώρα που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε. Για να το κάνουμε όμως αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι ένας τρόπος σκέψης.

Continue reading