φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

    Αν και ο δεσμός δεν είναι άγνωστος στη φύση, σε πτηνά και θηλαστικά, ισχυρότερος δεσμός από αυτόν που συνάπτουν δύο ανθρώπινα όντα δεν υπάρχει. Θα μπορούσαμε να μεταχειριστούμε τον όρο σχέση, για να αποφύγουμε τους αρνητικούς συνειρμούς που προκαλεί ο όρος δεσμός (δεσμά, δέσμιος, δεσμώτης, δεσμοφύλακας) αλλά και η λέξη σχέση δεν είναι και τόσο αθώα, δεν είναι καθόλου· από την ίδια ρίζα προέρχεται και η ισχύς και η κατ-οχή και άλλα· και οι δύο όροι είναι σαφώς αρχαιοελληνικής ποιμενικής προέλευσης,  άλλα δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα παγίδων, ή περιορισμών, της γλώσσας. Προσεγγίζουμε και περιγράφουμε τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα με  λέξεις που είναι ιδεολογικά φορτισμένες, δήλα δή, με λέξεις που κωδικοποιούν κοινωνικές σχέσεις. Η διερευνητική ματιά μας, η μελέτη της φύσης και της κοινωνίας,  δεν είναι ποτέ αθώες, βλέπουμε τα πάντα αυπό το πρίσμα των εγκαθιδρυμένων κοινωνικών σχέσεων. Ας παραθέσω ένα απλό και σαφέστατο παρέδειγμα: Εάν ο Ζεύς είναι ο κάτοχος και ο βάλλων τον κεραυνό είναι γιατί ένα τέτοιο όπλο θα επιθυμούσε να έχει ο ακροατής, ίσως και συνθέτης, αριστοκράτης γαοκτήμονας της αρχαϊκής εποχής – τί να σου κάνει το δόρυ με βεληνεκές είκοσι μέτρα, που συνήθως δεν έβρισκε τον στόχο του;  Σε αυτήν την επιθυμία δεν λανθάνει και η επιθυμία ελέγχου και καθυπόταξης της φύσης; Δεν υποφώσκει και η επιθυμία αποφυγής της ήττας, από τη φύση και τον αντίπαλο ανταγωνιστή Κύριο ή τον αντίπαλο Υποτελή; Αυτό που συμβαίνει μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων δεν είναι ούτε δεσμός ούτε σχέσις – οι όροι αυτοί είναι μεταφορές ελλείψει άλλων όρων. Αυτές οι μεταφορές όμως, όλες οι μεταφορές, θέλουν πολύ μεγάλη προσοχή – οι μεταφορές είναι το σημείο συνάντησης των κοινωνικών σχέσων με τη φύση και την κοινωνία. Ίσως μια μέρα να επινοήσουμε κάποιον άλλον όρο κι αυτό δεν αφορά μόνο το ζήτημα που εξετάζουμε.

    Εάν λοιπόν ο τόσο ισχυρός δεσμός μεταξύ δύο ανθρωπίνων όντων είναι ένα ιδιάζον, ένα ειδοποιό χαρακτηριστικό, σκέφτομαι ότι θα πρέπει να σχετίζεται με άλλα, και είναι πολλά, ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Γίνονται έρευνες εάν μάς επιτρέπεται να το συσχετίσουμε με την επίγνωση της ασθένειας και του θανάτου – ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα της φύσης που γνωρίζει ότι θα αρρωστήσει και θα πεθάνει.  Επιπλέον, ας παρατηρήσουμε, πριν ασχοληθούμε διεξοδικά,  τον χειμώνα, πίνοντας κρασί και κάνα (τσι)γαράκι κοντά στη τζακόσομπα, κι έξω να χιονίζει, ας παρατηρήσουμε ότι το περιεχόμενο του δεσμού είναι η απόλαυση και η φροντίδα – ή μήπως η φροντίδα και η απόλαυση; Όποιο και να βάλεις πρώτο, πάλι κάτι χάνεται – ας το πούμε φροντιδαπόλαυση!   

       Αν και ο ισχυρός δεσμός, η φροντιδάπολαυση,  είναι πανταχού  παρούσα και τα πάντα πληρούσα, σε κάποια κοινωνικά φαινόμενα αυτός ο ισχυρός δεσμός, η φροντιδαπόλευση, υποχωρεί, εκλείπει, ατονεί, εξοβελίζεται. Εάν πάει ο νους σας στον όχλο, πολύ καλά έκανε και πήγε. Μιας και ο όχλος εκρήγνυται, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε έρευνες για την εκρηκτικότητα του όχλου, να αναρωτηθούμε δηλαδή εάν αυτή η εκρηκτικότητα σχετίζεται με την απουσία του κοινωνικού δεσμού. Εάν δεν νοείται κοινωνία χωρίς δεσμό, μας επιτρέπεται να αναρωτηθούμε εάν ο όχλος είναι κοινωνικό φαινόμενο. Μήπως είναι αντικοινωνικό φαινόμενο; Μήπως είναι ένα ζωολογικό φαινόμενο που πάει να γίνει κοινωνικό,  χωρίς να μπορεί, από τη φύση του, να τα καταφέρει, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ως απ-άνθρωπο και αντικοινωνικό; 

    Μήπως πίσω από τη φράση κοινωνική έκρηξη λανθάνει η εκρηκτικότητα του όχλου; Δεν θα έπρεπε να εξετάσουμε την έννοια της εξέγερσης υπό το πρίσμα όλων αυτών των ερωτημάτων;

Continue reading →

https://www.badarts.gr/2012/05/2014-2034-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-2/

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Η διαμαρτυρία και η ικεσία είναι δύο παραπροϊόντα της κυριαρχικής σχέσης, της Κυριαρχίας· (για την άνω τελεία πατάμε alt και 0183)· δεν είναι τα μόνα: είναι και το αίτημα και ο όχλος και ο θεατής και άλλα πολλά, με τα οποία  θα καταπιαστούμε στο εγγύς μέλλον. Αν και ουδέποτε υπενόησα ότι το εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες είναι αίτημα, η διατύπωση της φράσης είναι τέτοια που επιτρέπει σε κάποιον, σε κάποιαν να την προσλάβει ως αίτημα. Πρόκειται για ολοφάνερη παρεξήγηση, παρερμηνεία.

    Θα ήταν ολοφάνερη ασυνέπεια. Διότι δεν είναι μόνο ότι υποστηρίζω ότι το αίτημα είναι παραπροϊόν της Κυριαρχίας, εκδήλωση της υποτακτικότητας και της δουλοπρέπειας,  αλλά και ότι η εποχή του αιτήματος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, λόγω της ισχύης του Κυρίου και της συρρίκνωσης του καπιταλισμού και του Κράτους.  Ακόμα και σήμερα επιβιώνει ως καταχωνιασμένη παράδοση  η αποστροφή προς το αίτημα: όποιος ζητάει έχει χάσει ήδη το μισό παιχνίδι. Θα πούμε περισσότερα όταν θα ασχοληθούμε διεξοδικά με την προέλευση του αιτήματος.

    Εάν το εικοσάωρο και μισθός για όλους είναι αίτημα, τότε θα απευθύνεται προς τον Κύριο καπιταλιστή· δεν θυμάμαι όμως να έχω γράψει κάτι τέτοιο. Πριν δούμε τί είναι, ας εξετάσουμε το πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί:  με το πέρασμα στην πράξη.  Ούτε με την ένοπλη πάλη, ούτε με τις εκλογές, ούτε με διαδηλώσεις ικεσίας και αιτήματος και εκφοβισμού. Με την μονομερή και συλλογική μείωση του χρόνου εργασίας. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι ανέφικτο, αδύνατο. Εγώ όμως θα βρω καταφύγιο σε μια φράση του Νέλσον Μαντέλα: το αδύνατο είναι αδύνατο μέχρι να πραγματοποιηθεί! Θα βρω καταφύγιο και στο  κεντρικό σύνθημα της νοτιοαφρικάνικης εξέγερσης – επανάστασης στη γλώσσα των Ζουλού: ubutu, όλοι μαζί (χωρίς να είμαστε όχλος!).

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Αναρωτιέμαι: υπάρχει διαμαρτυρία, ικεσία και εκφοβισμός στη φύση, στα ζώα; Γιατί διατυπώνουμε αυτό το ερώτημα, γιατί να μας ενδιαφέρει εάν αυτές οι συμπεριφορές υπάρχουν στη φύση;

    Στην κοινωνία υπάρχουν. Αυτή όμως δεν είναι απάντηση, είναι μπαρμπούτσαλα. Και είναι μπαρμπούτσαλα γιατί εγκλωβίζεται στα πλαίσια του αυτονόητου. Αυτό το αυτονόητο θα επιχειρήσουμε να πλήξουμε σήμερα, αυτό είναι το μεράκι μας – ούτε δουλειά μας είναι ούτε καθήκον, μεράκι είναι.

   Για να το πλήξουμε θα πρέπει να έχουμε κατά νου έναν ορισμό της κοινωνίας. Κοινωνία είναι οι σχέσεις, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Ιδεοτυπικά (<ιστορικά), μεταξύ των ανθρώπων εγκαθιδρύονται δύο είδη σχέσεων: η σχέση της συνεργασίας και της πρότασης και η σχέση της διαταγής, της υπακοής και της εκτέλεσης της διαταγής. Την πρώτη την ονομάζουμε κομμουνιστική σχέση (εμμενής κομμουνισμός), τη δεύτερη κυριαρχική σχέση (Κυριαρχία). Αυτό που μας ενδιαφέρει και στις δύο είναι ή ίδια η σχέση, η διαδικασία εγκαθίδρυσής της, η διαδικασία αναπαραγωγής της και η διαδικασία κατάλυσής της. Πέρα από την κυριαρχική σχέση και τις σχετικές με αυτήν διαδικασίες μας ενδιαφέρουν  τα μάλα και οι φορείς της σχέσης, ο Κύριος και οι Υποτελείς.

   Όταν λοιπόν ρωτάμε εάν η διαμαρτυρία, η ικεσία και ο εκφοβισμός υπάρχουν στην κοινωνία, εννοούμε εάν οι φορείς των σχέσεων, της κυριαρχικής εν πρώτοις , διαμαρτύρονται, ικετεύουν και εκφοβίζουν.  Είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε κάποιες απαντήσεις:

ο Κύριος δεν διαμαρτύρεται

ο Κύριος δεν ικετεύει

ο Κύριος εκφοβίζει

οι Υποτελείς διαμαρτύρονται

οι Υποτελείς ικετεύουν

οι Υποτελείς εκφοβίζουν.

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλἠ σας μέρα

    Ζούμε το μακρόσυρτο τέλος της ιστορικής Αριστεράς, το τέλος της εποχής της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ του Κυρίου και τών Υποτελών, της  εποχής της επέκτασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της καπιταλιστικής Κυριαρχίας δήλα δή, της εποχής της διόγκωσης, της μεγέθυνσης του Κράτους. Σε πολλούς κοινωνικούς σχηματισμός η Αριστερά είναι ήδη ανύπαρκτη, ενώ σε άλλους αργοπεθαίνει ως νεκροζώντανος οργανισμός. Έχουμε εισέλθει, ή εισερχόμαστε,  σε μια νέα εποχή, την εποχή της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του Κυρίου, της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συρρίκνωσης του Κράτους.

   Αριστερά δεν υπάρχει, ή αργοπεθαίνει, επειδή η ιστορική Αριστερά δεν βλέπει με νέα ματιά τη νέα εποχή αλλά με τη ματιά του παρελθόντος. Η αδυναμία αυτή επιτρέπει στον Κύριο να εξαπολύει μια σφοδρότατη επίθεση και να μεταβάλει τον συσχετισμό δυνάμεων, την κατανομή της ισχύης που είχε αποκρυσταλλωθεί κατά την προηγούμενη εποχή. Διότι δεν ήταν και λίγες οι νίκες! Ο τρόπος όμως με τον οποίον τις καταγάγαμε είναι αναχρονιστικός, ο Κύριος το έχει κατανοήσει και πυροβολεί κατά ριπάς.  Οι τρόποι της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου την εποχή της σχετικής οπλικής ισορροπίας, της επέκτασης του καπιταλισμού και του Κράτους δεν μπορεί να έχουν αποτελέσματα την εποχή της συντριπτικής οπλικής ισορροπίας, της συρρίκνωσης του καπιταλισμού και του Κράτους. Ακόμα κι αν διατυπωθούν επιφυλάξεις ή διαφωνίες σχετικά με τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά, το πρώτο (η συντριπτική οπλική υπεροχή)  φτάνει και περισσεύει για να χαρακτηρίσει τη νέα εποχή.

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ας φανταστούμε ότι είμαστε στην κορυφή ενός λόφου και κάτω, στους πρόποδες,  υπάρχει μια καμπή, μια στροφή  σιδηροδρομικής γραμμής· από κει ψηλά βλέπουμε,  στα αριστερά μας και στα δεξιά μας, δυό τρένα να κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση και με μεγάλη ταχύτητα. Φαίνεται πως, εξ αιτίας του λόφου, τα τρένα δεν έχουν ορατότητα, φαίνεται πως το ένα αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη· μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε; Δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Εάν τρέξουμε να ειδοποιήσουμε τον έναν από τους δύο μηχανοδηγούς, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να είμαστε πιο κοντά τη στιγμή της σύγκρουσης.

    Με αυτή τη φανταστική παρομοίωση συνοψίζω την ιστορία του 21ου αιώνα. Το ένα τρένο ονομάζεται καπιταλιστική Κυριαρχία και το άλλο κοινωνική επανάσταση, κομμουνισμός. Ο μηχανοδηγός του πρώτου τρένου είναι ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος· του δεύτερου, ο Υποτελής Παραγωγός του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.

     Τι θα συμβεί με τη σύγκρουση; Θα εκτροχιαστούν και τα δύο τρένα; Θα υποστούν και τα δύο τις ίδιες καταστροφές; Είμαστε βέβαιοι ότι το ένα τρένο αγνοεί τό άλλο; Πριν από μερικές δεκαετίες, το ένα θα αγνοούσε το άλλο. Σήμερα όμως, με την δορυφορική επιτήρηση του πλανήτη, οι μηχανοδηγοί έχουν την δυνατότητα να γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια τί κινείται πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή. Ο Κύριος, ο κάτοχος του ύψους και του Ουρανού, το γνωρίζει και θωρακίζει το τρένο ακατάπαυστα ώστε (στο ώστε υπολανθάνει πάντα ένα σύμπαν σκέψεων) να επιφέρει τις περισσότερες καταστροφές στον αντίπαλο –  αυτή είναι η προληπτική αντεπανάσταση. Λίγοι Υποτελείς γνωρίζουν την ύπαρξη του αντίπαλου τρένου, αυτοί οι λίγοι όμως γίνονται ολοένα και περισσότερο –  αυτή είναι η παγκόσμια πνευματική επανάσταση των ημερών μας.

    Γιατί είναι αναπόφευκτη και αναπότρεπτη η σύγκρουση; Διότι συγκρούονται δύο βουλήσεις: η βούληση του Υποτελούς να επιλύσει τα παγκόσμια (τοπικά, προσωπικά) κοινωνικά, υπό την ευρεία έννοια, προβλήματα και η βούληση του Κυρίου να αποφευχθεί η επίλυση των προβλημάτων.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Το σημείωμα το αφιερώνω στον Γιώργο και τον Γιώργο (ριφιφί).

   Δεν θα ήθελα να ήμουν ούτε δούλος ούτε δουλοπάροικος ούτε εργάτης. Το τί θέλουμε όμως και το τί δεν θέλουμε πολύ συχνά δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Είμαι στο μεροκάματο από τα έντεκά μου – σαράντα τέσσερα χρόνια, αν και ποτέ δεν δούλεψα πάνω από έξι μήνες το χρόνο. Στο ερώτημα του τίτλου απαντώ ως εξής – οφείλουμε να απαντήσουμε, έχει πολύ μεγάλη σημασία, και θα δούμε γιατί: θα ήθελα να ήμουν δουλοπάροικος παρά εργάτης· θα ήθελα να ήμουν εργάτης παρά δούλος. Γιατί αυτή η προτίμηση; Ποια είναι η δική σας; Και δεν εννοώ μόνο του Γιώργου και του Γιώργου.

Πέμπτη 27/6/13

    Είναι τέσσερις και μισή. Σε μια ώρα θα πάω να ποτίσω τα φασόλια και τα καρπούζια, με τον κουβά, από ένα ρυάκι που τρέχει όλο το χρόνο δίπλα στο χωράφι και στις εφτά θα πάω σε ένα χωράφι στους πρόποδες του βουνού για να το οργώσει ένας γνωστός από το χωριό κι εγώ θα μείνω να καθαρίσω τις πέτρες και ρίζες. Θα πάρω μαζί μου δυο αβγά βραστά, μας έφερε καμιά εικοσαριά ο  γείτονας που ο γιος του παίζει με τα παιδιά μας  και τρώει στο σπίτι μας όταν τον βρει το μεσημέρι, μια ντομάτα από τον κήπο, ψωμί δικό μας και λίγες ελιές. Εργάζομαι όπως θέλω, χωρίς ρολόι, κάθομαι να ξεκουραστώ όποτε θέλω και φεύγω όποτε θέλω. Το πόσο υποφέρω στο μεροκάματο και υπό το βλέμμα του Κυρίου, δεν μπορείτε να το φανταστείτε, ίσως και να μπορείτε. Ξέρετε ποιός είναι ο πόνος μου; Ότι εργάζομαι μόνος μου. Έρχεται μαζί μου καμιά φορά  η Τασούλα, αλλά καμιά φορά, δεν είναι και λίγος ο μόχθος του νοικοκυριού και μάλιστα μετά από μετακόμιση. Πόσο θα ήθελα να ήταν ένας φίλος να εργαζόμασταν μαζί! Πόσο θα ήθελα το μεσημέρι να πίναμε μαζί ένα τσιπουράκι και το βραδάκι να στρίβαμε ένα τσιγαράκι και να τα λέγαμε! 

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

    Αν μπορούσα να σας δανείσω για λίγο τα μάτια μου, θα βλέπατε τους πολιτικούς ντυμἐνους με στρατιωτική στολή, με γαλόνια και σιρίτια κι αστέρια, με ξιφίδια στη ζώνη και το κινητό μέσα στη  θήκη του περιστρόφου – το συνηθίζουν οι καραβανάδες, μα την Παναγία, σε λέω! Όπως υπάρχουν μπάτσοι με πολιτικά, οι ασφαλίτες (και οι ασφαλιστές), υπάρχουν και στρατιωτικοί με πολιτικά, το πολιτικό προσωπικό του Κυρίου, του κυρίου του χρόνου, του χώρου και του κοινωνικού πλούτου, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί της κυβέρνησης, οι διαχειριστές του Κράτους, οι συντονιστές της επίθεσης κατά των Υποτελών, οι θεοί,οι τοποτηρητές της κατάκτησης, της διαχείρισης του κομμουνισμού του παρόντος.

    Θα καταφύγω σε μια από τις πλέον διάσημες ιλιαδικές παρομοιώσεις για να σχολιάσω τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης της Πασοκονεοδημοκρατίας.  Στη ραψωδία Π, ο Πάτροκλος πείθει τον τσαντίλα Αχιλλέα να ηγηθεί της επίθεσης κατά των Τρώων για να αναχαιτίσει την προέλασή τους και οι στρατιώτες είναι έτοιμοι, όπως και οι επικεφαλής των τμημάτων του στρατεύματος. Λαχταρούν τόσο πολύ να πολεμήσουν, να σφάξουν και να αποκεφαλίσουν!  Την πολεμοχαρή και αιμοδιψή διάθεση ο ποιητής την αποδίδει με την εξής παρομοίωση (Π 155-163, μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή):

  Κι ωστόσο στα καλύβια τρέχοντας τους Μυρμιδόνες όλους

αρμάτωνε ο Αχιλλέας και φρένιαζαν αυτοί, σα σαρκοφάγοι

λύκοι, που δύναμη ακατάλυτη τους σπρώχνει, κι ως σπαράζουν

τρανή  λαφίνα,  διπλοκέρατη μες στα βουνά, την τρώνε

αρπακτικά· κι ως τα μουσούδια τους βαφήκαν μ΄ αίμα ακράτο,

κοπαδιαστά να πιουν ξεκίνησαν σε μαύρη νερομάνα·

και το βαθύ νερό απανάλαφρα με τις λιγνές τους γλώσσες

λάφτουν, κι αναξερνούν τα γαίματα· μα ατρόμητη στα στήθια

βαστάει η ψυχή τους, κι ας εβάρυνε τόσο πολύ η κοιλιά τους·

    Αν θα θέλαμε να ήμασταν συντομότεροι, η γνωστή ρήση του Χάρολντ Πϊντερ θα ήταν επίσης ένας καίριος σχολιασμός: οι μεγάλες πούτσες βγήκαν έξω.  

     Δύο από τις μεγάλες αυτές πούτσες ξεχωρίζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε είναι δηλωτικές των διαθέσεων και των επιδιώξεων του Κυρίου ημών: ο αιμοδιψής ταξίαρχος Άδωνις Γεωργιάδης και ο αιμοβόρος και αιμοχαρής σωματάρχης (αντιστράτηγος) Κυριάκος Μητσοτάκης.  Η κυβέρνηση αυτή θα γαμήσει και δείρει απηνώς και ανηλεώς και αδιστάκτως.

    Μπορούμε να τη σταματήσουμε; Η απάντησή μου: μπορούμε. Πώς;   

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Woland, ο οποίος θα γνωρίζει ότι τα μέτωπα του κοινωνικού πολέμου είναι πολλά, πάρα πολλά.

Είναι τρεις και μισή, αργεί να ξημερώσει. Ήπια ένα καφεδάκι και είπα να γράψω. Τελείωσα την ανάγνωση, μελέτη θα έλεγα, του άρτι εκδοθέντος έκτου τεύχους του Blaumachen, αφού για λίγες μέρες παραμέρισα την Άνοδο της Δύσης του Γουίλιαμ ΜακΝίλ και τις Δύο πηγές της ηθικής και της θρησκείας του Ανρί Μπερξόν. Η Άνοδος της Δύσης είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ιστοριογραφίας από την πλευρά των νικητών, του δυτικού Κυρίου, της δυτικής κοινωνικής Ισχύης, δήλα δή της δυτικοκεντρικής θέασης της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ο ΜακΝίλ είναι μαθητής του Άρνολντ Τόινμπι (με τη σειρά του μαθητής του Όσβαλντ Σπένγκλερ[ Η παρακμή της Δύσης]), ο οποίος στη Σπουδή της Ιστορίας υποστηρίζει ότι ο δυτικός Κύριος αναδεικνύεται νικητἠς διότι ένα από τα βασικά του μελήματα είναι η συστηματική, προγραμματισμένη, συνειδητή υπονόμευση της ισχύης του εχθρού,  η αδιάλειπτη αποδυνάμωση του αντιπάλου, είτε του ανταγωνιστή Κυρίου είτε των Υποτελών Παραγωγών, του προλεταριάτου αν θέλετε, για να μιλήσουμε και το μπλαουμαχενιανό επιστημονικίζον ιδιόλεκτο. Τα έξι τεύχη του Blaumachen δεν με έχουν πείσει ότι οι συντάκτες του περιοδικού δεν αγνοούν την παραπάνω στρατηγική του Κυρίου ημών κι αυτό το έλλειμμα, όταν θα έρθει η ώρα θα το χαρακτηρίσω ατόπημα,  θα είναι το αντικείμενο ενός προσεχούς σημειώματος.

    Δεν θα είναι όμως και το μόνο· θα ακολουθήσουν άλλα τρία: το ένα θα

Continue reading →