θεωρία επανάστασης
There are 259 posts filed in θεωρία επανάστασης (this is page 11 of 26).
(πρόβα)· να ποια είναι η επανάσταση: νικάμε χωρίς να πολεμάμε: απουσία και γλέντι: δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο, καταναλώνουμε όσο γίνεται λιγότερο, κάνουμε παρέα και γλεντάμε: να εκτινάξουμε την ύφεση στο 10% κάθε χρόνο, στο 60% την ανεργία
αναζητώντας τις πρώτες μικρές νίκες· πανταχού απουσία, επιλεκτική καταναλωτική αποχή: μπορούμε να κλείσουμε την εφημερίδα ‘Πρώτο Θέμα’
φίλες και φίλοι, καλημέρα
Η επιλεκτική καταναλωτική αποχή είναι ένα ισχυρότατο όπλο (ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου) στα χέρια των Υποτελών Παραγωγών: εάν είναι καθολική, μπορεί να σταματήσει την παραγωγή ενός εμπορεύματος. ΄Η κατανάλωση’, γράφει ο Κάρολος στα Grundrisse (Στοχαστής, μετ. Διονύσης Διβάρης, Τόμος Α, σελ. 59), ‘παράγει την παραγωγή διπλά 1) γιατί μόνο στην κατανάλωση το προϊόν γίνεται πραγματικό προϊόν. . . 2) Γιατί η κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για νέα παραγωγή . . .’
Η επιλεκτική καταναλωτική αποχή είναι ένα όπλο που όσο περισσότεροι και περισσότερες το χρησιμοποιούν, τόσο πιο ισχυρό και αποτελεσματικό και αποδοτικό είναι και γίνεται. Είναι ένα όπλο που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όλοι και όλες, παιδιά, έφηβοι, έγκυες, ασθενείς, γέροι, νέοι. Είναι ένα όπλο αόρατο: δεν φαίνεται, δεν αποθηκεύεται, δεν χρειάζεται συντήρηση, δεν χρειάζεται να το αγοράσεις, ούτε σφαίρες χρειάζεσαι. Ως άυλο και άορατο όπλο, την επιλεκτική καταναλωτική απουσία δεν μπορεί ο Κύριος να την αρπάξει από τα χέρια μας και να μας επιβάλει την κατανάλωση. Δεν μπορεί να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και να σε προστάξει ‘αγόρασε το Πρώτο Θέμα’ .
Εδώ στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών αναζητούμε να βρούμε όπλα, τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, που α) ο Κύριος δεν μπορεί να καταστείλει, δεν διαθέτει ένα ισχυρότερο όπλο, β) μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όλες και όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας και γ) η ισχύη τους και η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από τον αριθμό των χρηστών -πολεμιστών. Στον αντίποδα αυτής της προβληματικής βρίσκεται η βόμβα μολότοφ: ο Κύριος μπορεί να την καταστείλει γιατί διαθέτει ισχυρότερα όπλα· δεν μπορούν να την χρησιμοποιήσουν όλοι και όλες· με βάση τα δύο προηγούμενα, η ισχύη της και η αποτελεσματικότητά της είναι αμελητέα – παντελώς αμελητέα. Χρησιμοποιώντας τη μολότοφ (ή το καλάζνικοφ, κτλ.) δεν κάνεις τίποτα άλλο από τα μιμείσαι τον Κύριο: μιμείσαι και αντιγράφεις τον τρόπο με τον οποίο πολεμά ο Κύριος: όσο γίνεται με λιγότερους, όσο γίνεται με πιο καταστρεπτικά και εξοντωτικά όπλα.
Όταν πολεμάς όπως πολεμάει ο Κύριος, γίνεσαι Κύριος, είσαι Κύριος.
γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν οι καθηγητές ότι θα ηττηθούν;
φίλες και φίλοι, καλημέρες
Πέρασαν τρισήμισι χρόνια, από τον Μάιο του 2010, από τότε που άρχισε η σφοδρή, αδίστακτη και ανηλεής και ανοικτίρμων επίθεση του Κυρίου ημών καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος εναντίον των Υποτελών Παραγωγών και των αυταπασχολούμενων, των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Η επίθεση ήταν μια ριπή αλλεπάλληλών νικών. Τον σκοπό της επίθεσης τον έχουμε αναλύσει πολλές φορές αλλά μιας και συχνάζουν στη Κακιά Σχολή νέες φίλες και νέοι φίλοι θα τον εκθέσω άλλη μια φορά επιγραμματικά. Μέσω της λιτότητας, της περικοπής μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, μέσω της φορολογίας , μέσω των απολύσεων κρατικών υπαλλήλων και μέσω των αποκρατικοποιήσεων επιχειρείται ο περιορισμός των κρατικών δαπανών για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους, η συρρίκνωση του Κράτους και κυρίως η καταστροφή των αδύναμων κεφαλαίων, των επιχειρήσεων των αυταπασχολουμένων, των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Γιατί να καταστραφούν τα αδύναμα κεφάλαια; Μα για να ενισχυθεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων: ό,τι θα καταναλώνουμε, θα το παράγουν οι ελληνικές και ξένες μεγάλες εξαγωγικές παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις.
Η συνταγή αυτή είναι πάρα πολύ σωστή, από τη σκοπιά του Κυρίου ασφαλώς, αφού είναι αποδοτική και αποτελεσματική – η κερδοφορία ενισχύεται. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: η ανεργία. Όταν θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της εκκαθάρισης των αδύναμων κεφαλαίων, μέχρι το 2021-2, η πραγματική ανεργία θα αγγίζει το 40%. Κάποιοι θεωρούν ότι θα υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Θα δημιουργηθούν 1.5 εκ. θέσεις εργασίας για να περιοριστεί η ανεργία στο 10%; 1,5 εκ. θέσεις εργασίας είναι 1500 εργοστάσια των 1.000 εργατών· ή 3.000 εργοστάσια των 500 εργατών· ή 6.000 εργοστάσια των 250 εργατών. Σε ποιόν άλλον τομέα της παραγωγής θα μπορούσε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Στη γεωργία, όπου συγκεντρώνεται η γη σε λίγα χέρια; Ή στον τουρισμό;
Τώρα, τρισήμισι χρόνια μετά την έναρξη της ομοβροντίας, οφείλουμε να διατυπώσουμε το ερώτημα: γνώριζε ο Κύριος ότι θα νικήσει, ότι οι σφοδρές και αλλεπάλληλες επιθέσεις Του δεν θα αποκρουστούν; Θα ήταν ολέθριο σφάλμα να μην διατυπώσουμε και το παρακάτω ερώτημα: γνώριζαν οι Υποτελείς Παραγωγοί, οι αυταπασχολούμενοι, οι μικροαστοί και οι μεσοαστοί ότι ο Κύριος θα νικήσει, ότι δεν θα μπορέσουν να αποκρούσουν τις ανηλεείς επιθέσεις του Κυρίου;
πολύ ευχάριστα νέα: το τέλος των ανθρωποβοσκητικών συγκεντρώσεων
μπορούμε να καταργήσουμε το εισιτήριο στις αστεακές συγκοινωνίες: μέρες ελεύθερης (ομαδικής) μετακίνησης
φίλες και φίλοι,καλή σας μέρα
Και τώρα τι κάνουμε; Καίμε τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ; Δε χτυπάμε εισιτήριο, χτυπάμε τους ελεγκτές; Συνεχίζουμε, ο καθένας μόνος του, να μη χτυπάμε εισιτήριο με τη ψυχή στο στόμα, έμπλεοι, γεμάτοι με φόβο και άγχος; ΟΧΙ, φίλες και φίλοι, κατηγορηματικά ΟΧΙ!
Παράθεσα χτες κάποιες γενικές και υποτυπώδεις σκέψεις για την έννοια της κλιμάκωσης της σύγκρουσης. Η κλιμάκωση δεν μπορεί να αποφευχθεί, είναι αδύνατον – εκτός εάν θέλουμε να παραμείνουμε Υποτελείς. Εάν δεν θέλουμε, θα πρέπει να τη λάβουμε στα σοβαρά, όσο γίνεται περισσότερο. Δεν χάνω ευκαιρία να επαναλαμβάνω ότι με τις ζωές των ανθρώπων δεν παίζουμε, ότι οι επιλογές μας δεν είναι πολλές όταν κινδυνεύουν ζωές. Έχοντας κατά νου το εμμενές χαρακτηριστικό της σύγκρουσης, την κλιμάκωση, συνειδητοποιώντας ότι, σε επίπεδο βίας, ούτε την υπεροχή σε κάθε επίπεδο της κλιμάκωσης διαθέτουμε ούτε την υπεροχή του έσχατου όπλου διαθέτουμε ώστε να προειδοποιήσουμε τον αντίπαλο Κύριο και έτσι να την περιορίσουμε – την κλιμάκωση εννοώ. Θα με κατακρίνετε ως πασιφιστή (ειρηνιστή) και ηττοπαθή. Οκέι. Ο καθένας και η καθεμιά αναλαμβάνει, θα αναλάβει την ευθύνη του τί γράφει και του τί λέει.
Είναι γνωστή η δυσχέρεια και την επαναλαμβάνω: εάν με τα όπλα, με τις εκλογές και τις διαματυρίες – διαδηλώσεις δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που μας προκαλεί με τις ανηλέητες και χωρίς σταματημό επιθέσεις του ο Κύριος, τί μπορούμε να κάνουμε; Οι μετακινήσεις στις πόλεις είναι ένα πρόβλημα· είναι πεδίο σύγκρουσης αλλά είναι και αντικείμενο σύγκρουσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, προτείνουν την δωρεάν μετακίνηση των ανέργων, και όχι μόνο. Δε μπορώ να μην συμφωνήσω! Πώς θα εφαρμοστεί όμως; Όταν θα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν δεν γίνει; Κι αν γίνει και το ξεχάσει;
Το πρόβλημα της μετακίνησης επιλύεται μερικώς από πολλούς και πολλές που δεν κόβουν εισιτήριο και πολύ καλά κάνουν. Πριν φύγω από την Αθήνα, τον Μάιο του 1997, επί χρόνια δεν χτύπαγα εισιτήριο γιατί πράγματι δεν είχα μία (δραχμή). Πήγαινα στον Εθνικό Κήπο, έβρισκα κάνα αβγό πάπιας, πουλούσα παλιές τηλεκάρτες κι αγόραζα ψωμί. Θυμάμαι το άγχος μου και το φόβο μου μήπως μπει ο ελεγκτής – κοντά στην πόρτα να προλάβουμε να κατεβούμε πριν προλάβει να μας πλησιάσει· κι αν μας πλησίαζε, αυτοσχεδιάζαμε. Ψυχοφθόρα κατάσταση. Η ατομική αντιμετώπιση του προβλήματος είναι παντελώς ανεπαρκής και επικίνδυνη, όπως τελικά αποδείχτηκε. Σε αυτή τη διαπίστωση μας αναγκάζει να καταλήξουμε η σημερινή κοινωνική κατάσταση.
Τα ερωτήματα που αναφύονται είναι εάν μπορούμε να καταργήσουμε μονομερώς τα εισιτήρια, εάν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τους ελεγκτές, εάν μπορούμε να τους διώξουμε από τα μέσα μετακίνησης, εάν μπορούμε να καταργήσουμε αυτή τη δουλειά του Κράτους. Ποιά είναι η δουλειά του ελεγκτή, άρα (και) του Κράτους; Είναι να ιδιωτικοποιήσει κάτι που είναι κοινόκτητο και κοινόχρηστο. Η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης από το Κράτος, από τους κρατικούς υπαλλήλους της
οn escalation: παρατεταμένος πόλεμος φθοράς
Τρία θα είναι σήμερα τα αντικείμενα του σημερινού σημειώματος: η σχέση αποφασιστικότητας- φόβου, η έννοια της κλιμάκωσης της οποιασδήποτε μορφής σύγκρουσης (φιλική, συνεργατική, ερωτική, οικογενειακή, πολιτική, οικονομική, πολεμική) και η έννοια του παρατεταμένου πολέμου φθοράς. Δεν είναι καθόλου άσχετα μεταξύ τους – αυτό θα υποστηρίξω, αν και συνοπτικά· επί όλων αυτών των ζητημάτων θα επανέλθω, θα επανέρχομαι επί το διεξοδικότερον.
ανοιχτή επιστολή στη μεγάλη καριόλα συγγραφέα Κυρία Λένα Διβάνη: από την ευθεία (του δόρατος) στην ευθύνη (του ελεγκτή)
προς την καριόλα συγγραφέα Κυρία Λένα Διβάνη
Λένα Διβάνη, είσαι μεγάλη καριόλα συγγραφέας Κυρία. Θα αγνοείς βέβαια ότι η βρισιά καριόλα ωχριά μπροστά στη βρισιά Κυρία. Εάν καριόλα είναι η ανήθικη γυναίκα (αποσυνδέω άκρως συνειδητά τη βρισιά από το νυφικό κρεβάτι), η Κυρία είναι η αδίστακτη ανήθικη γυναίκα. Μεταξύ των δύο βρισιών, η λέξη συγγραφέας δεν μπορεί παρά να λειτουργεί κι αυτή ως βρισιά. Το ότι πολλές λέξεις που μέχρι πρότινος εξέφραζαν ισχή, κύρος, πλούτο και φήμη διευρύνονται σημασιολογικά και αποκτούν υβριστικό περιεχόμενο (Κυρία, Κύριος, βουλευτής, πολιτικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος) είναι κάτι που δεν θα έχεις υποψιαστεί διότι είσαι συγγραφέας, δηλαδή κάποια που γράφει χωρίς να σκέφτεται. Έτσι αρχίζουμε να προσλαμβάνουμε πλέον τον όρο συγγραφέας. Θα αγνοείς βέβαια ότι με τη λέξη Κυρία εννοούμε την ένοπλη ζητιάνα. Είσαι λοιπόν και
πως πολεμά ο Κύριος (καπιταλιστής), πως πολεμούν οι Υποτελείς (Παραγωγοί)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Λεωνίδα – με πολλά φιλίά
Εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, ο Κύριος αναδεικνύεται νικητής στον πόλεμο με τους Υποτελείς. Όχι ότι δεν έχει υποστεί ήττες, αλλά ουδέποτε αυτές ήταν στρατηγικής σημασίας. Στις μέρες μας, ο Κύριος καπιταλιστής παραδέχεται (ένας αμερικάνος πάμπλουτος άρπαγας και υπουργός) ότι υπάρχει ταξική πάλη και διαπιστώνει ότι εμείς είμαστε οι νικητές. Δεν θα παραποιούσαμε τη σημασία της απόφανσής Του εάν συμπληρώναμε και τη λέξη πάντα. Σε αυτά τα συμφραζόμενα, το χρονικό επίρρημα πάντα δηλώνει την αποίκιση, τον έλεγχο του μέλοντος: το ίδιο θα γίνεται και στο μέλλον. Διαθέτουμε κάποια απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Κύριος είναι (πάντα) ο νικητής; Απάντηση; Ούτε καν ερώτημα!
Εκθέτω ευθύς αμέσως τη δική μου απάντηση, η οποία έμμεσα απαντά και στο ερώτημα γιατί δεν έχει διατυπωθεί και το ερώτημα γιατί ο Κύριος είναι (πάντα) ο νικητής.
1. Ο Κύριος είναι ο νικητής διότι
α) είναι αδίστακτος και
β) πολεμά βάσει σχεδίου·
2. κατά συνέπεια, οι Υποτελείς ηττώνται διότι
α) δεν είναι αδίστακτοι και
β) δεν πολεμούν βάσει σχεδίου.
3. Λογικά σκεφτόμενοι, για να νικήσουν οι Υποτελείς θα πρέπει
α) να γίνουν αδίστακτοι και
β) να πολεμήσουν βάσει σχεδίου
η (ιστορική) Αριστερά είναι αναχρονιστική και ανεπίκαιρη και καθυστερημένη
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η ιστορική Αριστερά γεννήθηκε στη Δυτική Ευρώπη το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, μεταξύ του 1840 και του 1880, εποχή εργατικών και λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Τότε αποκρυσταλλώθηκαν οι θέσεις της, οι αρχές της, οι πολλές και ποικίλες τάσεις και ρεύματα. Όταν λέμε Αριστερά εννοούμε (και) έναν τρόπο σκέψης, αν και δεν εμφανίζεται καθόλου μα καθόλου ενιαίος. Υποστηρίζω ότι η ιστορική Αριστερά, ένας συγκεκριμένος και ιστορικά καθορισμένος τρόπος σκέψης πεθαίνει στις μέρας μας – άρχισε τον Αύγουστο του 1945 και τα τελευταία της πέταλα θα τα τινάξει μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Υποστηρίζω επίσης ότι ένας νέος τρόπος σκέψης διαμορφώνεται αργά, εκδήλωση μιας πνευματικής παγκόσμιας επανάστασης και ότι, επομένως, μια νέα Αριστερά θα σκάσει μύτη μετά το 2020-2025.
Η ιστορική Αριστερά πεθαίνει διότι είναι αναχρονονιστική και ανεπίκαιρη, δεν μπορεί να δει δήλα δή με νέα ματιά, με νέα μάτια, με νέα μάτιά, τις νέες εξελίξεις. Έχοντας ακλόνητη πίστη στην ανθρώπινη δημιουργικότητα, θεωρώ βέβαιο ότι θα δούμε με μια νέα ματιά, με νέες ματιές τις νέες εξελίξεις. Η εγκατάλειψη ενός τρόπου σκέψης είναι μια μακράς διάρκειας διαδικασία, τουλάχιστον δέκα χρόνια, εάν όμως συντρέξουν κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις, που θα συντρέξουν, είναι βέβαιο ότι η διάρκεια της διαδικασίας της εγκατάλειψης συντομεύεται, ενώ επιταχύνεται η διαδικασία της εμφάνισης και διαμόρφωσης του νέου τρόπου σκέψης. Η ιστορική Αριστερά πεθαίνει εδώ και πάνω από 60 χρόνια, τα επόμενα όμως δέκα θα είναι καθοριστικής σημασίας. Αλλά και η Αριστερά του μέλλοντος, ο νέος τρόπος σκέψης κυοφορείται εδώ και πάνω από 60 χρόνια αλλά μέσα στα επόμενα δέκα θα έχουμε γεννητούρια.
Οφείλω λοιπόν να εξηγήσω γιατί η ιστορική Αριστερά είναι αναχρονιστική και ανεπίκαιρη. Θα παραθέσω μία μόνο από τίς πάμπολλες εκδηλώσεις τη αναχρονιστικότητας και ανεπικαιρότητας, στην οποία θα επανέλθω για να την παρουσιάσω πιο διεξοδικά, και ακολούθως θα εκθέσω τα δύο βασικά μου επιχειρήματα.
Ενώ η ιστορική Αριστερά είναι υπέρ της υποχρεωτικής κρατικής εκπαίδευσης, η Αριστερά του μέλλοντος θα ταχθεί με τον πιο αποφασιστικό και κατηγορηματικά τρόπο υπέρ της κατάργησής της. Ενώ η ιστορική Αριστερά προσπαθεί να διασώσει την υποχρεωτική κρατική εκπαίδευση από τις επιθέσεις του Κυρίου, η Αριστερά του μέλλοντος θα προσανατολιστεί προς την αποδιάρθρωσή της, προς την κατάργησή της. Η ανάγκη συρρίκνωσης του Κράτους, λόγω της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, επιφέρει την ανάγκη συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης (καπιταλιστικοποίησης) της κρατικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Να ποιος είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός του Κυρίου: στα χρόνια που έρχονται θα περιοριστεί δραστικά ο αριθμός των φοιτητών και τα Πανεπιστήμια θα γίνουν ιδιωτικά, θα σπουδάζουν δήλα δή μόνο οι γόνοι των Κυρίων και των υπηρετών Του. Αυτό σημαίνει και δραστική μείωση των διδασκόντων και των διδασκουσών. Ο αριθμός των μαθητών του Λυκείου θα μειωθεί δραστικά, με τις πολλές και δύσκολες εξετάσεις να είναι ο βασικός εκκαθαριστικός μηχανισμός. Στο βάθος του χρόνου βλέπω και ιδιωτικοποίηση του Λυκείου: ή τα φροντιστήρια θα γίνουν Λύκεια ή τα Λύκεια θα ιδιωτικοποιηθούν και θα γίνουν φροντιστήρια. Κατά συνέπεια, θα μειωθεί δραστικά και ο αριθμός των καθηγητών και των καθηγητριών. Ολοένα και περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού και ιδίως του Γυμνασίου θα εγκαταλείπουν τις σχολικές αίθουσες, με τη μετατροπή του παιδιού και του έφηβου σε ακόμα πιο σκληρά εργαζόμενο να είναι ο βασικός εκκαθαριστικός μηχανισμός. Είναι βέβαιο ότι κάθε προσπάθεια των δασκάλων και των καθηγητών να αποτρέψουν τη συρρίκνωση και τη μερική κατεδάφιση της υποχρεωτικής κρατικής εκπαίδευσης θα αποβεί άκρως αναποτελεσματική. Και όταν η ήττα θα ολοκληρωθεί, τότε θα αναρωτηθούμε:
τί θα έπρεπε να είχαμε κάνει;
τί θα κάνουμε τώρα;
Μόλις τεθούν αυτά τα ερωτήματα και αρχίσει η διαδικασία της διαμόρφωσης απαντήσεων από παιδιά, εφήβους, διδάσκοντες και γονείς, τότε θα έχουμε τις πρώτες ενδείξεις ότι άρχισαν οι πόνοι της γέννησης ενός νέου τρόπου σκέψης, της Αριστεράς του μέλλοντος δήλα δή. Αυτά όμως τα ερωτήματα θα εμφανιστούν σε όλα τα κοινωνικά πεδία κι αυτό θα είναι μια σαφέστατη ένδειξη της εκκίνησης της διαδικασίας μιας κοινωνικής επανάστασης. Και έρχομαι τώρα να εκθέσω τα επιχειρήματά μου γιατί η ιστορική Αριστερά είναι αναχρονιστική και ανεπίκαιρη – αφού πιω ένα καφεδάκι και καπινίσω ένα τσιγαράκι· θα αράξω σήμερα, θα ξεκουραστώ.