φίλες και φίλοι, καλημέρα

    Όποιος, όποια καταπιάνεται με το ζήτημα της σωματικής αθανασίας του ανθρώπου οφείλει να ερευνήσει,  και να εκθέσει τα αποτελέσματα των ερευνών του, σχετικά με τον θάνατο: την προέλευσή του και την επίγνωσή του από τον άνθρωπο. Και μετά να αναρωτηθεί πώς μπορεί να επιτευχθεί η σωματική αθανασία και πώς θα ζει ο αθάνατος άνθρωπος. Στο προηγούμενο σημείωμα εξετάσαμε την προέλευση του θανάτου, η οποία μας επιβάλλει να διατυπώσουμε την άποψη ότι εάν δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τον θάνατο, και πράγματι δεν μπορεί να υπάρξει, τότε η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη, παντελώς,  οπότε τα ερωτήματα  πώς θα επιτευχθεί η σωματική αθανασία και πώς θα ζει ο αθάνατος άνθρωπος είναι περιττά ερωτήματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα τα θέσουμε και δεν θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε· κι αυτό διότι ενισχύουν το συμπέρασμά μας ότι η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη.

Η βεβαιότητα, ούτε καν η δυνατότητα, της σωματικής αθανασίας του ανθρώπου είναι η μόνη κολόνα, για να μιλήσω ως οικοδόμος, πάνω στην οποία στηρίζεται το τεράστιο και μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής ιδεολογίας της Θεϊκότητας του Ανθρώπινου Είδους που πρεσβεύει ο Επίκτητος Μοντανός στο βιβλίο που ασκούμε κριτική, τα βασικά σημεία του οποίου παρουσιάσαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Εάν προσβάλλουμε την κολόνα αυτή, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει ως τραπουλοχαρτοκατασκευή. Ακολούθως, και εκ του σύνεγγυς, θα μπορέσουμε να μελετήσουμε τα ερείπια για να δούμε και από τι υλικό είναι κατασκευασμένο.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΩΔΙΚΟΣ ‘ΘΕΟΣ’: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ

(τα εισαγωγικά στη λέξη ΘΕΟΣ είναι δικά μου) με υπότιτλο:

Και η Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση του 21ου αιώνα ο δρόμος για την εκπλήρωσή του

    Υπάρχει μυστικό σχέδιο του ανθρώπινου είδους, με το κωδικό όνομα ΘΕΟΣ, σκοπός του οποίου είναι να γίνει ο άνθρωπος Θεός, να γίνει δηλαδή σωματικά  αθάνατος. Πως θα γίνει σωματικά αθάνατος: μέσω της

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Την άνοιξη του 1987, η εθνική Ελλάδας μπάσκετ ανδρών κατέκτησε το κύπελλο στο πρωτάθλημα εθνικών ομάδων της Ευρώπης. Η συμβολή του ηγέτη, του συντονιστή, του εμψυχωτή  της ομάδας Νίκου Γκάλη ήταν μεγάλη. Πριν τον αγώνα, έλεγε στους συμπαίκτες του: μπαίνουμε στο γήπεδο, τους κοιτάμε στα μάτια και με το βλέμμα μας τους λέμε: έχετε χάσει. Και μετά παίζουμε.

Δεν γνωρίζω εάν ο Νίκος Γκάλης είχε ασχοληθεί με τη θεωρία του πολέμου κι αν είχε διαβάσει Σουν Τζου. Πάντως, εάν μπορούσε ο κινέζος θεωρητικός του πολέμου,  θα συγχαιρόταν απερίφραστα τον Γκάλη, διότι αυτό που έλεγε στους συμπαίκτες του ήταν η εφαρμογή του δεύτερου κατά σειρά βασικού αξιώματος της διεξαγωγής του πολέμου: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Γνωρίζουμε που οφειλόταν η αποφασιστικότητα και η αυτοπεποίθηση του Γκάλη – στην κατάργηση της βαρύτητας. Όταν οι άλλοι πηδούσαν και έπεφταν, ο Γκάλης έμενε στον αέρα λίγο παραπάνω από τους άλλους. Η άμυνα είχε εκμηδενιστεί, άρα ο εξοβελισμός της ήττας από τους αντιπάλους ήταν ανέφικτη.

Ο Γκάλης δεν θα έλεγε ποτέ στους συμπαίκτες του ‘εάν νικήσουμε, θα σας πάω το βράδυ στα μπουζούκια’. Και με αυτή τη φράση, τρέχω να προλάβω τις παρεξηγήσεις που πιθανόν να δημιουργηθούν λόγω της απόσπασης του τίτλου από τα συμφραζόμενα του βιβλίου του Γιώργου Λιερού για την άμεση δημοκρατία, με το οποίο και θα ασχοληθούμε σήμερα. Ο Λιερός τονίζει (σελ. 33 κ.ε.) την ανωτερότητα και την υπεροχή της άμεσης δημοκρατίας, όπως εφαρμόστηκε στη Πλατεία Συντάγματος με τους ‘αγανακτισμένους’,  έναντι του Κράτους να αντιμετωπίσει την οικτρή κατάσταση της παραγωγής, της οικονομίας, της κοινωνίας, κλπ. και γράφει, (οι υπογραμμίσεις με πλάγια και έντονα είναι δικές μου): ‘Εάν το πλήθος στην Ελλάδα έπαιρνε την κατάσταση της χώρας στα χέρια του, μαζί με την άρνηση της πληρωμής του χρέους θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια γρήγορη ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού, θα έπρεπε να εξασφαλίσει την επάρκεια των βασικών αγαθών και να πετύχει σύντομα την αυτάρκεια, τουλάχιστον στα τρόφιμα. . . Το τιτάνιο έργο της ανόρθωσης της παραγωγής δεν μπορεί να επιτευχθεί με διατάγματα. . . Και όμως υπάρχει λύση και μάλιστα έχει δοκιμαστεί στην πλατεία Συντάγματος .’  Και συνεχίζει: ‘ Ας φανταστούμε αυτό τον οργανωτικό ιστό να απλώνεται σε όλες τις πλατείες, να περνάει μέσα από τους χώρους της εκπαίδευσης και του πολιτισμού, να καταλαμβάνει τους χώρους εργασίας. Θα ενεργοποιούνταν εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια. . . απλοί άνθρωποι θα εμπνέονταν . . . οι νέες τεχνολογίες θα αξιοποιούνταν. . . θα επινοούνταν νέες βελτιώσεις. . . θα ξαναστήναμε στα πόδια της την παραγωγή και θα το κάναμε αποκεντρωμένα, μέσα από μικρές τοπικές αυτοδιαχειριζόμενες μονάδες. . . θα αποτελούσαμε ένα σημαντικό παράδειγμα εκείνου του άλλου κόσμου, ο οποίος όχι μόνο είναι εφικτός αλλά επίσης είναι ήδη εδώ. . . θα ήμασταν μια ‘απελευθερωμένη ζώνη’. . .η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια χώρα θα ήταν μεγάλη νίκη. . ‘

Κι άλλα πολλά ‘θα’. Κι επειδή ‘η άμεση δημοκρατία γενικά δεν συνάδει με το γιγαντισμό’ επικαλείται την Χάνα Άρεντ η οποία ‘εκτιμούσε ότι το ”νέο παράδειγμα” στο οποίο ήλπιζε ”έχει πιθανότητες να εμφανιστεί – αν είναι να συμβεί κάτι τέτοιο – σε μια μικρή χώρα” ‘.

Και ο Λιερός συμπληρώνει: Εάν νικήσουμε, οι εκτιμήσεις της θα αποδειχτούν προφητικές.

Αυτό το ‘εάν νικήσουμε’ εγείρει τα παρακάτω ερωτήματα, με την διευκρίνηση ότι το ‘εμείς’ περιλαμβάνει τους υποστηρικτές της άμεσης δημοκρατίας, τους διαδηλωτές και διαμαρτυρόμενους και αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος, στους οποίους θα πρέπει να προσθέσουμε κι άλλα εκατομμύρια που θα εμπνέονταν: Θα νικήσουμε; Εάν δεν νικήσουμε; Εάν δεν νικήσουμε, γιατί δεν θα νικήσουμε; Το’εάν θα νικήσουμε’  εκφράζει αβεβαιότητα; Που οφείλεται αυτή η αβεβαιότητα; Στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε την έκβαση της διαμαρτυρίας, της διαδήλωσης, της διατύπωσης αιτημάτων; Ή μήπως του πολέμου – ποιου πολέμου;

Γνωρίζουμε ότι οι αγανακτισμένοι ηττήθηκαν. Αυτό το ‘εάν νικήσουμε’ υπονοεί ότι τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα. Ότι δηλαδή θα επιστρέψουν και ενδέχεται να νικήσουν (‘εάν νικήσουμε’). Ενδέχεται όμως και να μην νικήσουν. Εμείς έχουμε υποστηρίξει ότι δεν έχουν ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να νικήσουν – κάθε φορά που θα εμφανίζονται, θα ηττώνται και θα σκορπίζουν και θα τρέχουν να σωθούν και θα τρώνε ξύλο ανηλεές.

Τι σχέση έχουν όμως αυτές οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις για τη νίκη με την άμεση δημοκρατία και τις απόψεις του Γιώργου Λιερού;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Όταν πήρα την απόφαση να επισκεφτώ τη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα να περάσω από κάποιο βιβλιοπωλείο να ρίξω ένα βλέφαρο στη μετάφραση του Θουκυδίδη από τον Ν. Μ. Σκουτερόπουλο (εκδόσεις Πόλις), καθηγητή της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και συγκεκριμένα να δω πως έχει μεταφράσει μια πρόταση από τον Επιτάφιο του Περικλέους. Το έκανα και δεν άντεξα και αγόρασα ένα βιβλιαράκι των 9 εβρών (κάποτε έσκαγα και 50 και 100 εβρά για βιβλία. . .), πολύ ενδιαφέρον, Φωνές από τη Βαϊμάρη, εκδόσεις Υψιλον, εισαγωγή και μετάφραση  Γ. Λυκιαρδόπουλου – μια συλλογή σύντομων άρθρων  που γράφτηκαν μεταξύ 1918 και της ανάληψης των ηνίων του Κράτους από το ναζιστικό κίνημα και τον Χίτλερ από ανθρώπους που ζούσαν τα γεγονότα (Αϊνστάιν, Φρόιντ, Γιούργκερ, Χάινριχ Μαν, Κομμουνιστική Ομάδα Σπάρτακος, Γκέμπελς, Τσβάιχ και άλλοι).

Αυτό που διάβασα με απογοήτευσε και με λύπησε, δεν με εξαγρίωσε, διότι δεν θα μπορούσα κατά κανένα τρόπο να χαρακτηρίσω το πολύ σοβαρό μεταφραστικό ατόπημα που διάβασα ως μεταμοντέρνο σκοταδισμό, χαρακτηριστικό κρούσμα του οποίου είναι το βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη για την αλφαβητική οργάνωση των ομηρικών επών. Με το σημερινό σημείωμα δεν κρίνω την αξιόλογη και πολυτετή και χρήσιμη μεταφραστική εργασία του Ν.Μ. Σκουρτερόπουλου – εστιάζω την προσοχή μου σε ένα συγκεκριμένο μεταφραστικό λάθος που κάνουν όλοι οι μεταφραστές του Επιτάφιου του Περικλέους. Οπότε, δεν θα εξηγήσω μόνο ποιο είναι το λάθος  αλλά θα προσπαθήσω να κατανοήσω γιατί γίνεται και μάλιστα από όλους – από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Ο Επιτάφιος του Περικλέους είναι ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του δυτικού Κυρίου, του δυτικού πολιτισμού: μας δείχνει τις πηγές εμφάνισης ενός συγκεκριμένου τρόπου απόσπασης από τον Κύριο της υπακοής και της αφοσίωσης των υποτελών υπηκόων. Πρόκειται για αυτό που ονομάζω  Μιμητική (Τέχνη και Επιστήμη) , τη Μίμηση του Κυρίου στο πολιτικό αλλά και ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο – μια Τέχνη και Επιστήμη η οποία όχι μόνο επιβιώνει αλλά χρησιμοποιείται από τον Κύριο όλο και πιο συχνά. Παραθέτω σύντομα και απλά τη λογική και το περιεχόμενο της Μιμητικής: Δεν υπάρχει κανένας λόγος εγώ ο Κύριος και εσύ ο Υποτελής να συγκρουόμαστε. Μη με φθονείς για την Ισχύ μου, τον Πλούτο μου και τη Φήμη μου. Μπορείς κι εσύ να γίνεις πλούσιος, ισχυρός και διάσημος. Σου διαθέτω δέκα λεπτά διασημότητας, πίνε ουίσκι όπως ο Ωνάσης και θα νιώσεις Ωνάσης, ντύσου όπως η Δέσποινα Βανδή, μπορείς να παίξεις Τζόκερ και Χρηματιστήριο και να πάρεις τον γάιδαρο στο αεροπλάνο, να πάρεις αυτοκίνητο και να αρπάζεις χώρο και να διώχνεις τους πεζούς από το δρόμο  – κι αν τύχει, πάτα το γκάζι αντί για το φρένο και καθάρισε και κανέναν και πες μετά στο δικαστήριο ότι έκανες λάθος. Δύο από τις σύγχρονες εκδοχές της Μιμητικής είναι η διαφήμιση και ο φασισμός/ναζισμός ως απόπειρα ομογενοποίησης μιας κοινωνίας της οποίας η ενότητα έχει διαρραγεί λόγω κοινωνικών εντάσεων.

Εάν, φίλες και φίλοι, μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε τον Επιτάφιο (Β 35-46)  σε μια πρόταση που θα επιλέγαμε από το ίδιο το κείμενο, η πρόταση αυτή θα ήταν η εξής: Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος (43.3), των ανθρώπων των ξεχωριστών τάφος είναι η γη ολόκληρη, μεταφράζει ο Ι. Κακριδής – και ό,τι μεταφράζω από δω και πέρα είναι του Κακριδή). Δηλαδή: οργανώστε πολεμικές επιδρομές σε όλα τα σημεία της γης που υπάρχει πλούτος, σκοτώστε, αρπάξτε και γίνετε πλούσιοι και ισχυροί και διάσημοι. Αυτό κατανοώ εγώ – μήπως όμως κάνω λάθος;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Δεν μπορείτε να φανταστείτε, φίλες και φίλοι, πόσο εξοργισμένος και εξαγριωμένος είμαι αυτή τη στιγμή. Είχα σκοπό να μη γράψω σήμερα το πρωί αλλά είναι τόση η αγανάκτησή μου που δεν αντέχω, θα σκάσω, θα βγάλω καρκίνο αν δεν μοιραστώ μαζί σας αυτά που διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου αυτά που διαβάζω. Τσιμπιέμαι, είμαι ξύπνιος, είναι Πέμπτη, πρωί, έξι και είκοσι, η Αποστολία παίζει κοντά μου, είμαι στα καλά μου, δεν μπορώ παρ΄όλα αυτά να πιστέψω ότι αυτά που διαβάζω όντως τα διαβάζω.

Άρχισα προχτές να διαβάζω το βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη Ο Όμηρος και το αλφάβητο (εκδ. Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, Αθήνα, 2010). Γνώριζα ότι το είχαν απορρίψει όλοι οι εκδοτικοί οίκοι που το είχε στείλει, όπως  γνώριζα και το θέμα του, την ‘αλφαβητική οργάνωση των επών’, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ για ποιο λόγο το απέρριπταν. Όταν το έμαθα, σκέφτηκα ότι ίσως το βιβλίο να αφορά ένα πολύ εξειδικευμένο αναγνωστικό κοινό, ότι δεν θα πουλούσε και το απέρριπταν. Έχουν διατυπωθεί τόσες και τόσες θεωρίες και απόψεις για το ομηρικό ζήτημα που άλλη μια δεν περισσεύει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώνει τις απόψεις του και τη θεωρία του, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι, αρκεί να έχει διαβάσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια κι αυτά που εκθέτει να τα υποστηρίζει με το κείμενο, να υπάρχουν στο κείμενο, να μην λέει ότι υπάρχουν ενώ δεν υπάρχουν! Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τη διαφωνία, το γνωρίζετε πολύ καλά, αλλά με την αυθαιρεσία εξοργίζομαι, εξαγριώνομαι, αγανακτώ και βρίζω. Καλά θα κάνω αυτά που ξεστομίζω να μην τα γράψω. Εγώ θα γίνω ρεζίλι.

Continue reading →