φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Με αφορμή τις εγκυρότατες πληροφορίες που αναφέρουν ότι επίκειται η εμφάνιση ενός μορφώματος της Αριστεράς που θα συγκροτηθεί από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ), ένα τμήμα του ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα σχολιάσουμε σήμερα τις εξελίξεις στην (ευρωπαϊκή) ιστορική Αριστερά και θα επιχειρήσουμε να δούμε το μέλλον υπό το φως των κινήσεων των τεκτονικών πολιτικών πλακών, κινήσεις που καθορίζονται από την εκλύουσα ενέργεια του εσωτερικού ήλιου που έχει εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της Γης, τον οποίο, σε κοινωνικά συμφραζόμενα , αποκαλούμε κοινωνικό πόλεμο.
Η διαδικασία αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία επιταχύνεται, ενώ έχει ήδη ολοκληρωθεί σε πολλές κοινωνίες της Ευρώπης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα δεν υπάρχει Αριστερά στην Ευρώπη και εννοώ την ιστορική Αριστερά. Και όπου υπάρχει, υπάρχει ως αρχαϊσμός. Υπάρχει όμως μια Αριστερά πέραν της ιστορικής Αριστεράς, η οποία εμφανίζεται ως ένα σύμπαν πολιτικών, κοινωνικών, θεωρητικών, καλλιτεχνικών ομάδων και απομονωμένων προσώπων, από την οποία και θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος. Θα είναι μια μακράς διάρκειας διαδικασία, δεκαετιών ίσως, κατά την οποία τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν εφόσον αντιμετωπίσουμε δύο κομβικά ζητήματα: το Κράτος και την Ανεργία.
Θα κατακτήσουμε το Κράτος και μετά θα το καταργήσουμε, όπως πρέσβευε η ιστορική Αριστερά και απέτυχε παταγωδώς ή θα του δημιουργούμε όσο γίνεται περισσότερα προβλήματα, με ένα πόλεμο θέσεων, με κοινωνικό αντάρτικο, με τη δημιουργία νέων θεσμών με σκοπό να το περιορίσουμε, να το καταργήσουμε; Θα επιλύσουμε την Ανεργία με επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας ή με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας; Με το πρώτο ερώτημα συνυφαίνεται το μείζον ζήτημα της οργάνωσης και του επαναστατικού υποκειμένου, ενώ με το δεύτερο το επίσης μείζον ζήτημα των δυνατοτήτων της εποχής μας. Κόμμα-Κράτος-Στρατώνας- Μαντρί ή αυτόνομες ομάδες που συνεργάζονται; Ηθική της Εργασίας και της Ταλαίπας ή δυο μήνες το χρόνο εργασία και ανάπτυξη των ικανοτήτων μας και αισθαντική απόλαυση της ζωής;
Φαίνεται πως η διαδικασία της αποχώρησης της ιστορικής Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο και αυτή της συγκρότησης της Αριστεράς του μέλλοντος είναι εξελίξεις ταυτόχρονες και παράλληλες, αλληλοεπηρεαζόμενες: άλλοτε επιταχύνεται η μία, άλλοτε η άλλη, εξελίξεις της πρώτης επηρεάζουν τη δεύτερη και ούτω καθ’ εξής. Η διαδικασία σύμπηξης της Αριστεράς του μέλλοντος θα επιταχυνθεί εάν και όταν αποχωρήσει ολοσχερώς από το πολιτικό προσκήνιο η ιστορική Αριστερά – αυτός είναι ο λόγος που παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις στην νεκροζώντανη Αριστερά.
Καθοριστικής σημασίας για την επιταχυνόμενη έξοδο ή μη της Αριστεράς θα είναι οι εξελίξεις στο ΚΚΕ. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πως θα εξαφανιστεί το ΚΚΕ; Θα συρρικνώνεται συνεχώς, αργά και βασανιστικά, ως έχει, μέχρι που να γίνει μια θλιβερή εξωκοινοβουλευτική οργάνωση ή μήπως θα διασπαστεί, οπότε η διαδικασία συρρίκνωσης θα επιταχυνθεί; Η απάντησή μου: η αντίδραση τμημάτων του ΚΚΕ στη διαδικασία συρρίκνωσης θα επιφέρει την διάσπαση και θα συμβεί αυτό που θα επιχειρήσουν να αποφύγουν: επιτάχυνση της αποχώρησης και της εξαφάνισης!
Πολλοί και πολλές στην ιστορική Αριστερά πιστεύουν στην ενότητα όλης της Αριστεράς και πολλοί και πολλές προωθούν αυτή την πολιτική. Μέχρι τώρα, ενότητα δεν είδαμε. Και όμως! Η ιστορική Αριστερά είναι καταδικασμένη να ενωθεί για να διαιωνίσει την ύπαρξής της – κι αν ενωθεί θα επιταχύνει την εξαφάνισή της μιας και η ενότητα της θα είναι και σύγκλιση όλων των ελαττωμάτων και των ανεπαρκειών της!
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο επιλογές. Η μία είναι η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διατύπωσε πρόσφατα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Η επιλογή αυτή εκφράζει την ανησυχία και τον φόβο τόσο των ηγετικών ομάδων του Συνασπισμού και του ΚΚΕ όσο και του Αριστερού Ρεύματος μήπως εμφανιστεί παραπλεύρως και στα αριστερά τους μια πολιτική κίνηση που θα τις υπερκεράσει, που θα λειτουργήσει ως τρίτος πόλος. Εάν συμπηχθεί αυτός ο τρίτος πόλος, και μαθαίνουμε ότι όντως συζητιέται (ΜΑΑ, τμήμα του ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), τότε οι άλλοι δύο πόλοι (ΣΥΡΙΖΑ, [εναπομείναν] ΚΚΕ) θα βρεθούν αντιμέτωποι με προβλήματα που δύσκολα θα διαχειριστούν. Η μόνη λύση θα είναι η ενότητά τους – αυτό διατύπωσε ο Λαφαζάνης και το διατύπωσε γνωρίζοντας τα τεκταινόμενα στο βάθος αριστερά. Ο Λαφαζάνης κάνει μια απόπειρα να δελεάσει και να πάρει με το μέρος του το θλιβερό ομιχλώδες συνοθύλευμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο ζαλισμένο παραπαίει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Εάν ο τρίτος πόλος συμπηχθεί, δεινή θα είναι και η θέση του επίσης θλιβερού ομιχλώδους συνοθυλεύματος του Αριστερού Ρεύματος. Με ποιούς θα πάει, ποιούς θα αφήσει; Θεωρώ ότι μια μέρα θα αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, ολόκληρο ή διασπασμένο. Με την επερχόμενη υπερβέβαιη όξυνση και κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου, και ο ίδιος ο Συνασπισμός θα διασπαστεί: ένα μέρος θα καταλήξει σε κάποια κόμμα της ενωμένης κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ)ενώ το άλλο ή θα ενωθεί με το εναπομείναν ΚΚΕ ή θα προσκολληθεί στον τρίτο πόλο. Αυτές θα είναι και οι επιλογές του εναπομείναντος ΚΚΕ: ή θα ενωθεί με τον εναπομείναντα αριστερό Συνασπισμό ή θα προσκολληθεί και αυτό στον τρίτο πόλο που θα είναι κάποια στιγμή και ο μόνος! Υπάρχει κι ένα τρίτο ενδεχόμενο: να παρατείνει την θλιβερή του ύπαρξη ως εξωκοινοβουλευτική οργάνωση και να αυτοδιαλυθεί συνεχώς συρρικνωνόμενο.
Οδεύουμε ολοταχώς προς την πολυπόθητη ενότητα της ιστορικής Αριστεράς! Η οποία μπορεί να φανεί πάρα πολύ χρήσιμη στον Κύριο. Μήπως όμως υπάρχει το ενδεχόμενο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να τολμήσει τη σύγκρουση, την όξυνση και την κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου;
Ας μην το αποκλείσουμε, no problem. Δεν ξεχνάω όμως ότι είναι ιστορική Αριστερά, ότι δεν μπορεί να δει το καινούργιο με καινούργια ματιά. Θα επιχειρήσει να καταλάβει το Κράτος, με εκλογές οπωσδήποτε, και να επιλύσει την ανεργία με την ανάπτυξη που θα προκύψει από την αποφασιστική χρησιμοποίηση του μοχλού, του λεβιέ, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η αποτυχία προεξοφλείται βέβαιη.
Ναι, ενδέχεται να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά θα είναι η συσκευασία που θα καλύψει μια ανεκτίμητης αξίας υπηρεσία που θα προσφέρει η ενωμένη ιστορική Αριστερά στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος: να αναλάβει το ρόλο της μετάβασης και της προσαρμογής στη νέα κατάσταση που θα προκύψει από τη διάλυση της ΟΝΕ και του εβρού. Θα αναλάβει να νομιμοποιήσει και να μονιμοποιήσει τις κατακτήσεις του Κυρίου, προβαίνοντας σε κάποιες επουσιώδεις αλλαγές και παραχωρήσεις.
Θα βρεθεί αντιμέτωπη όμως με μια ανεργία που θα ξεπερνάει το 50%, το λιγότερο. Τι θα κάνει; Θα κόψει χρήμα και θα προσανατολιστεί προς την παροχή ενός επιδόματος για όλους τους ανέργους, άνδρες και γυναίκες, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικά όρια, μέχρι να φανούν τα πρώτα δείγματα της ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού που θα προκύψει από επενδύσεις; Όχι, φίλες και φίλοι, αυτό δεν θα του το επιτρέψει ο Κύριος. Και, ή θα συγκρουστεί μαζί Του ή θα συνεργαστεί.
Θα συνεργαστεί – δεν θα προσανατολιστεί προς την παροχή ενός επιδόματος για τους ανέργους. Η αδυναμία να αντιμετωπίσει την ανεργία θα σηματοδοτήσει και το τέλος της ιστορικής Αριστεράς.
Αύριο πάλι, με μια ματιά στην ανθρωπολογία και την ιστορία των συμβιωτικών ομάδων. Θα θέσουμε το εξής ερώτημα: την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα και του Οκταβιανού, 1ος προ-και πρωτοχριστιανικός αιώνας, η αραιοκατοικημένη δυτική Ευρώπη ήταν μια τεράστια περιοχή ελών, βάλτων και δασών. Κατά τον 12ο-15ο αιώνα, ήταν ένας τεράστιος σιτοβολώνας! Πως έγινε αυτή η μεγαλειώδης αλλαγή; Ποιοί την έκαναν;
Την απάντηση μας τη δίνει ο Ουίλιαμ Μακνίλ στην Άνοδο της Δύσης: οι μεσαιωνικές συμβιωτικές ομάδες.
Και θα καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα: οι φορείς κάθε νέου πολιτισμού είναι οι συμβιωτικές ομάδες.