Αντώνη Μπαλασόπουλε (Radical Desire > Lenin Reloaded), η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών θα διαλύσει το ΚΚΕ, δεν το γνωρίζεις;

49 Comments

1. Ειναι προφανές το γιατι δεν απέργησαν οι προλετάριοι των εταιρειών και βιομηχανιών γιατι ειναι Καπιταλιστές και θέλουν να περάσουν τα μέτρα επειδή περνάνε πολύ καλα με τα 580€ / μήνα μικτά και όταν απολυθούν η συνταξιοδοτηθούν θα πάρουν μερίδιο απο τις μετοχές και αν πεθάνουν τα παιδιά τους θα μπουν στο διοικητικό συμβούλιο των μετόχων. Θα πάρουν κότερο και θα ζουν ζωή και κότα κάνοντας ταξίδια με πλήρωμα από Φιλιππινέζες και παρέα με με φωτόμοντέλα ταξιδεύοντας
   ελεγχοντας τις εταιρείες τους απο το τηλέφωνο

2. Πολύ θα ήθελα μια αντιπαράθεση συκροτημένη, χωρίς χαρακτηρισμούς και προκαταλήψεις, αν και πιστεύω αγαπητέ Αθανάσιε πως δεν θα αποφευχθούν και αυτά, μιας και μιλάμε για μια ριζική διαφορά αντιλήψεων, χαρακτήρων, προσανατολισμών στη ζωή, και φυσικά πολιτικής θέσης.
   Το ενδιαφέρον σε αυτή την αντιπαράθεση θα ήταν να μας πει ο αγαπητός Λένινριλοουντετ πως δικαιολογείται να λαμβάνει (σύμφωνα με την οπτική του) μια “λανθασμένη” (και απαράδεκτη) θέση ένας εργάτης και με ταξική καταγωγή εργατική, και μια “σωστή” ένας μεσοαστός όπως αυτός. Αυτό φυσικά αφορά την δική του τοποθέτηση και κοσμοθεωρία που ενοχοποιεί την προσωπική ταξική θέση (όποτε του γουστάρει του λενινιστή κομμουνιστή) και την παραβλέπει (πάλι όποτε του γουστάρει). Αυτό θα ήθελα να του το ζητήσω, μιας και όσον αφορά τον εαυτό μου δεν έχω κανέναν τρόπο να αποδείξω πως είμαι εργάτης ντούρος, όντας δημόσιος υπάλληλος. Όσον αφορά τα άλλα, νομίζω πως η αντιπαράθεση θα είναι άγονη, ο Αντώνης θα σου παραθέσει ένα σωρό απεργιών και αγώνων που ίσως αγνοείς, και συ θα του λές ότι όλα αυτά δεν υπερβαίνουν το όριο του ποσοτικά ασήμαντου. Είστε σε λάθος δρόμος και οι δύο, και πολύ λυπαμαι για αυτό, όντας μάλλον σίγουρος για το ποιόν και των δυο ανθρωπων. Κρίμα, αν και παίρνω το μέρος σου. Είναι άδικο να διασύρεις στο νετ, έναν εργάτη, έναν φτωχό, έναν υποτελή, επειδή έχει αντίθετες απόψεις. Πργματικά λυπάμαι για λογαριασμό του..

3. Και μια συμπλήρωση, χρήσιμη για σένα Αθανάσιε:
   Νομίζω πως αδικείς τη θέση του κκε και συνεπαγωγικά του Μπαλασόπουλου για το αν τα μέτρα πέρασαν, και για το τι έλεγε το κκε. Νομίζω πως ποτέ το κκε, στην φάση 2010-2014, δεν είπε πως τα μέτρα δεν θα περάσουν, αλλά το αντίθετο, ό,τι δηλαδή χωρίς αγώνα για “λαϊκή εξουσία” κλπ δεν μπορεί πλέον να γίνει ούτε ο στοιχειώδης αγώνας κλπ. Άλλο που αυτή η “λαϊκή εξουσία” είναι ένα ιστορικό τίποτα, και δεν σημαίνει κάτι ελπιδοφόρο (στρατηγικά), αλλά πάντως σημαίνει το στρατηγικό όραμα του κκε, και αυτό το προτάσσει ως όρο για κάθε αγώνα. Άρα τα βέλη σου όσον αφορά τις αριστερες πολιτικές-συνδικαλιστικές δυνάμεις, και την “αντιμετρολογία” τους, είναι μάλλον άστοχα. Φυσικά δεν είμαστε υποχρεωμένοι ως μη-οργανωμένοι προλετάριοι, μισο-προλετάριοι, μικροαστοί κλπ να γνωρίζουμε τι λέει και τι θέλει το κκε και το κάθε κκε, αυτό είναι το “καθήκον” του κκε να το κάνει.
   Και κάτι τελευταίο:
   Γιατί ρε Αθανάσιε ανοίγεις πόλεμο με έναν οργανωμένο χώρο όπως το κκε? Εσύ θα τρέχεις στα χωράφια, θα τρέχεις στις οικοδομές, θα αγωνιάς για τον επιούσιο, και αυτοί, ειδικά οι ξενύχτηδες του ίντερνετ, θα σε κάνουν φύλλο και φτερό. Μήπως πιστεύεις πως ένας υποτελής, ανοργάνωτος, μοναχικός, φτωχός, κουρασμένος, μπορεί ν ανταπεξέλθει σε ιδεολογικό πόλεμο με ένα σμήνος οργανωμένων κομμουνιστών; λάθος..

4. Iωάννη, δε συμφωνώ μαζί σου στο τελευταίο απ΄ τα λεγόμενά σου. Αν οι κάθε λογής Μπαλασόπουλοι κάνουν το λάθος ν΄ ανοίξουν διάλογο με τον Αθανάσιο, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τον κάνουν φίρμα -και αυτό θα φανεί χειροπιαστά στην επισκεψιμότητα της Σ.Κ.Τ. [Το αν μπορεί, ή δε μπορεί ο φτωχός και μόνος καουμπόης Αθανάσιος να τα βγάλει πέρα μαζί τους, αυτό είναι εντελώς άλλης τάξεως θέμα -και εντελώς αδιάφορο γι΄ αυτό που θέλω να πω.]
   Σκέψου το ως εξής: Όποιος μπαίνει σε διάλογο με κάποιον άλλο, είναι σα να δέχεται εκ προοιμίου την επί της αρχής ισοτιμία των δύο διαλεγομένων πλευρών.
   Υπό κανονικές συνθήκες, θα στοιχημάτιζα ότι ο πανεπιστημιακός -με τα διπλώματα και τα παπλώματα- δε θα έκανε το λάθος ν΄ανοίξει διάλογο με έναν άνεργο οικοδόμο, άνευ τυπικών προσόντων. Επειδή όμως εδώ μιλάμε για κουκουέδες (και όχι για κομμουνιστές, Ιωάννη!), τους οποίους έχω ικανούς για κάθε λογής πατάτα, τίποτα δεν αποκλείεται. Θα δείξει…

5. Αγαπητέ Φιλίστωρ(α). Έχεις δίκιο, το θέμα είναι αλλού.
   Προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να ανοίξει μια πιο ουσιαστική συζήτηση, για αυτό και μίλησα έτσι. Εκτιμώ και τους δύο ανθρώπους, αν και όπως έγραψα στο δικό μου τσαρδί, καταληκτικά, δεν συμφωνώ με κανέναν, παίρνω τη θέση του Αθανασιου γιατί ένοιωσα την κατάφωρη αδικία και προσβολή προς έναν λαϊκό άνθρωπο που άκουσον άκουσον έχει και άποψη (κουτσή-στραβή-καλή;), αλλά επίσης δεν γνωριζόμαστε και από κοντά με κανέναν τους. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Το μέσο (νετ) είναι μεγάλο πρόβλημα, υπάρχουν διαπληκτισμοί εντελώς ανούσιοι, αν και σε κάθε περίπτωση κάτι σημαίνουν. Είμαι και γω μισθωτός σκλάβος, και χαλιέμαι με όλα αυτά, χαλιέμαι πολύ.

6. Έχω την βάσιμη εντύπωση πως καμία ενδιαφέρουσα συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί με τον κο Μπαλασόπουλο. Άδικα δίνεις Αθανάσιε τόση σημασία στα λεγόμενά του. Ο άνθρωπος δεν έχει να μας πει απολύτως τίποτα. Προσωπικά με είχε αποκλείσει πριν 1-2 χρόνια από τον σχολιασμό στο Blog του απλώς και μόνο επειδή δεν είχε την δυνατότητα να απαντήσει στα -απολύτως εντός πλαισίων ευγένειας και διαδικτυακής ευπρέπειας- σχόλιά μου. (Γενικά νομίζω πως η μη απάντηση σχολίων στα blog μας -ό,τι μα ό,τι σχόλια και κα είναι αυτά- είναι χαρακτηριστική συμπεριφορά ανθρωποβοσκού διότι η πρακτική αυτή υπονοεί αδιαφορία και εμπεριέχει υπεροψία…)
   Έχω πειστεί πως όλοι μας έχουμε να ασχοληθούμε με πολύ σοβαρότερα πράγματα παρά με μπαλασόπουλους και τα τοιαύτα. Νομίζω.

7. Όπως ο ετοιμοθάνατος λίγο πριν πεθάνει τυχαίνει μερικές φορές να ανανήψει ροδοκόκκινος πριν τον οριστικό χαμό έτσι και η νεκροζώντανη ιστορική αριστερά σταλινικών καταβολών (μην ξεχνάμε την «ευρωκομμουνιστική») με κατακόκκινα τα μηνίγγια από τα φθηνά συνθήματα φωνασκεί: «Λαοκρατία» versus «Πλουτοκρατία» ακρωτηριάζωντας κι άλλο τη σκέψη των υποτελών («εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» σ.σ. «Εργάτη γίνε αφεντικό… του εαυτού σου») εξαγοράζοντας χρόνο ζωής με την αισθητικοποίηση του «εργάτη» (κοινό χαρακτηριστικό, ναι, ναι… με τον φασισμό) ως «παραγωγού του πλούτου».

   Αυτή η αριστερά εκφράζεται στο πρόσωπο του κάθε Βαλασόπουλου και η κακόβουλη, χλευαστική επίθεση στην Σ.Κ.Τ. αποκρυσταλλώνει ακριβώς αυτό το υπαρξιακό αδιέξοδο της Νεκροζώντανης. Είναι ένα προμήνυμα θανάτου. Του δικού της θανάτου. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κάποια μορφή διαλόγου μεταξυ ημών (κάθε επίθεση στο δάσκαλο-μαθητή της Σχολής είναι και υπόγεια επίθεση στο μαθητή-δάκαλο) και της Νεκροζώντανης για τον απλούστατο λόγο ότι η τελευταία (και πολύ περισσότερο) με το «γυαλιστερό υφάκι» του διανοούμενου-ακαδημαικού είναι παντελώς ανίκανη να προβληματικοποιήσει τον ίδιο της τον εαυτό.

   Με αφορμή αυτή τη βασική ανικανότητα θεωρώ πως παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον μια διερεύνηση πάνω στους λόγους ύπαρξης του ΚΚΕ μετά την πτώση του “υπαρκτού”. Δεν είναι άξιος διαλόγου ο διπλός, σχεδόν ερωτικός δεσμός του ΚΚΕ με τις μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις και το Κράτος;

8. Νομίζω πως όλοι σας, το λέω χωρίς πρόθεση άγονων αντιπαραθέσεων, κινείστε στον Λόγο σαν να υπάρχει ένα κενό από το οποίο αναδυόσαστε-αναδυόμαστε. Τι νόημα έχει μια συζήτηση με τόσο σίγουρο το αποτέλεσμά της; έχει νόημα να συνεχίσει ένας διάλογος που έχει κακοήθη προαπαιτούμενα στην θεμελίωσή του; εκτός κι αν τελικά καταλήξουμε όλοι στην άποψη πως ο λεγόμενος “διάλογος” δεν υπάρχει, τα επιχειρήματα δεν έχουν νόημα, και η “ζωή” συνεχίζεται. Δεν θα παίξω (εδώ) τον ρόλο του μεσολαβητή ή ισορροπιστή, αλλά το αντίθετο: θα αξιώσω την αλήθεια αυτών που λέω πάνω από αυτή την (ιστορική;) αντιπαράθεση. Η νεκροζώντανη όπως τη λέει ο Αθανάσιος αριστερά περιλαμβάνει και όλους αυτούς που την κρίνουν όντας -λένε- στο ιστορικό κενό ή από την σκοπιά του “αριστερού-αντισταλινικού θύματος”. Δεν υπάρχει όμως κάποιο τέτοιο θύμα. Αυτά αλλού, όχι σε μένα. Τα θύματα και οι θύτες σε αυτό το ιστορικό δράμα μπλέκονται γλυκά στην πορεία πάνω στα ερείπια, και ερείπια είναι και το κκε, και ο αριστερισμός, και η καλωσυνάτη αριστερη σοσιαλδημοκρατία (συριζα) και η αναρχία και οι καταστασιακοί και όποιος άλλος αξιώνει και υποστηρίζει την “απελευθέρωση” του ανθρώπου. Θέλετε δε θέλετε, θέλουμε δε θέλουμε, νεκροί είσαστε-είμαστε όλοι, και τα λεγόμενα “εμμένειας” (όπως αυτά που πρεσβεύει ο Αθανάσιος) είναι μη-υπαρκτά, δεν υπάρχει τίποτα ζωντανό σε κανένα κίνημα, ούτε σε κανένα από τα θραύσματα της αριστεράς, ακόμα και αυτής που λέει πως δεν είναι αριστερά (κκε). Όλα είναι νεκρά, και πάνω στα ερείπια, εμείς, άθλιοι ή “αξιοι” επίγονοι, μαιμουδίζουμε πρόσωπα που είναι απομακρυσμένα στην ομίχλη του παρελθόντος. Και η νεωτερικότητα είναι παράδοση, πλέον. Θέλετε να δούμε την πραγματική κατάντια όλων; όλων μας; όλων τους; Σταματήστε (αντισταλινικοί) να σκυλεύετε έναν νεκρό, σταματήστε (σταλινικοί ή “λενινιστές”) να φαντάζεστε ό,τι κάποιος άλλος παρεκτός των άλλων φαντασμάτων ασχολείται μαζί σας. Εγώ ξέρω πως είμαι νεκρός, ξέρω πως δεν εχω τύχη μέσα στον καπιταλισμό, ξέρω πως δεν θα δω κίνημα, εσείς το ξέρετε. Και για να το πω λαϊκά: νομίζετε πως έναν μισθωτό σκλάβο σαν εμένα ας πούμε, τον νοιάζουν όλα αυτά;

9. Πάντως, Αθανάσιε, θα συμφωνήσω με τον grsail ότι καμία συζήτηση της προκοπής δε μπορεί να γίνει με τον Αντώνη Μπαλασόπουλο. Το πολύ-πολύ να γίνει ένας ακόμα από τους γνωστούς σκυλοκαυγάδες, που τόσο συνηθίζονται μεταξύ των bloggers.

   Όχι ότι με ενοχλούν οι σκυλοκαυγάδες μεταξύ των bloggers. Κάθε άλλο. Μη σου πω ότι με διασκεδάζουν κιόλας. Για κάποιο περίεργο λόγο μου φέρνουν στο νου τα μπινελίκια που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι ομηρικοί ήρωες, προτού ριχτούν στο μακέλεμα. Το μόνο κακό με τους καυγάδες των bloggers είναι ότι αναγκαστικά μένουν μόνο στα λόγια -κι από τηγανίτα τίποτα.

   Αλλά, μιας κι έπιασα τα ομηρικά, θα σου πω και το άλλο: Παρά την υποκειμενική του πρόθεση να σε διασύρει, ο Μπαλασόπουλος, αν το καλοσκεφτείς, σου απέδωσε έναν τίτλο τιμής. Στην ουσία σε αποκάλεσε Θερσίτη. [Btw, τα λόγια του Θερσίτη είναι οι μοναδικές λογικές κουβέντες που ακούγονται σ’ ολόκληρη την Ιλιάδα, συν το ότι είναι η μοναδική φορά που ακούγεται η φωνή των “αποκάτω”.]

   Και δηλώνει για τον εαυτό του ο Μπαλασόπουλος, όταν σε αποκαλεί Θερσίτη; Ότι ο ίδιος δεν είναι παρά ένας wannabe (ιλιαδικός) Οδυσσέας. Μέχρις εκεί φτάνουν οι φιλοδοξίες του. Ούτε Αχιλλέας, ούτε -πολύ περισσότερο- Αγαμέμνονας.

   Κατόπιν όλων αυτών, αν ήμουν στη θέση σου, θα θεωρούσα το ζήτημα λήξαν. Σιγά μην καθόμουν να μπω σε λεκτική μονομαχία με κάποιον που φαντασιώνεται ότι είναι τσιράκι του ποιμένος λαών. Γιατί αυτό είναι ο ιλιαδικός Οδυσσέας: Τσιράκι του Αγαμέμνονα.

   Είμαι λοιπόν υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι με ξενίζει κάπως η στάση σου, Αθανάσιε. Δεν το περίμενα να σε δω να αρματώνεσαι για μάχη και -ομηρικώ τω τρόπω- να ξεκινάς με την εξιστόρηση της γενιάς σου. Θερσίτες είμαστε, Αθανάσιε -και καμαρώνουμε γι΄ αυτό. Άλλα τα όπλα τα δικά μας, άλλα τα δικά τους.

10. Αυτός που βρίζει δεν έχει καμιά διάθεση να συζητήσει, το μόνο που θέλει να κάνει ο σκατόψυχος είναι να ρίξει το δηλητήριο της βρισιάς και να την κάνει – αυτό κάνει το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της ύπαρξής του, έως ότου επανέλθει για να ξανακάνει τα ίδια, ενώ αυτός που υβρίζεται θα ήταν πολύ αφελής, βλάκας θα έλεγα, εάν περίμενε να υπάρξει συζήτηση. Η συζήτηση όμως θα υπάρξει μεταξύ άλλων και τα ερωτήματα τα οποία διατυπώθηκαν θα πρέπει να εξεταστούν και να απαντηθούν: τα μέτρα πέρασαν, κι άλλα θα περάσουν – γιατί το βιομηχανικό και το εμπορικό προλεταριάτο, το μόνο που μπορεί να νικήσει τον Κύριο καπιταλιστή και τα τσιράκια του, ηττήθηκε ολοσχερώς;
    Η ευθύνη της ιστορικής Αριστεράς και ειδικά του ΚΚΕ είναι πολύ μεγάλη για την αρνητική έκβαση του κοινωνικού πολέμου, για την ήττα, για την θλιβερή και απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Υποτελείς τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ζούμε τα δέκα τελευταία χρόνια της ιστορικής Αριστεράς – το 2024 θα είναι ανύπαρκτη, ενώ το ΚΚΕ θα είναι μια εξωκοινοβουλευτική οργάνωση, θα έχει την τύχη του Γαλλικού ή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Θα τα ξαναπούμε λοιπόν, να είμαστε καλά, το 2024· όσο για τον Μπαλασόπουλο, ούτως εχόντων των πραγμάτων, θα ακολοθήσει το δρόμο της Δαμανάκη, του Ανδρουλάκη ή θα μετακινηθεί ακόμα πιο δεξιά, πολύ δεξιά.
    Εγώ το στόμα μου δεν πρόκειται να το κλείσω και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου κι από το μυαλό μου για να αποσυρθεί η ιστορική Αριστερά όσο γίνεται πιο γρήγορα από το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Ανώδυνη και χωρίς συνέπειες και αντίτιμα η αποχώρηση δεν πρόκειται να είναι. Πήραμε ήδη ένα δείγμα. Και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου και το μυαλό μου για να τεθούν τα θεμέλια μιας νέας Αριστεράς.
    Αὐριο θα εξετάσουμε το τρίτο ερώτημα.

11. Ζω ένα δράμα. Δεν μπορώ να ταυτιστώ με ένα δεδομένο σύνολο θεωρητικών απόψεων για την πραυματικότητα, ίσως επειδή δεν μπορώ να μυρίσω την πρακτική τους εφαρμογή. Μπορώ όμως να παρακολουθώ με ενδιαφέρον πολύ διαφορετικές απόψεις, κάποτε μεταξύ τους αντίθετες. Με κάποια όρια ασφαλώς. Ένα όριο είναι η λενινιστική σημαία της αριστεράς.

    Παρακολουθούσα μ’ ενδιαφέρον το Radical Desire. Κόλωσα όταν είδα τη μετεξέλιξή του σε Lenin Reloaded, αλλά κράτησα τον παλιό σύνδεσμο στο μπλογκ μου, αν και παρέπεμπε στη λενινιστική επαναφόρτωση. Με επιφύλαξη, που λένε.

    Δεν μ’ ενδιαφέρει να καταλάβω πώς ο ίδιος άνθρωπος που υπερασπιζόταν τους νέους του Δεκέμβρη του 2008, τους χαφιέδες σύμφωνα με το ΚΚΕ, είναι τώρα ΚΚΕ ολέ. Αφαίρεσα το σύνδεσμο του RD όταν διάβασα τη χλεύη για τον Holloway, όχι γιατί ταυτίζομαι μαζί του, αλλά γιατί με οργίζει το ύφος. Και προτιμώ να το αγνοώ.

    Πάντως εδώ έγινε διαφήμιση του κ. Α. Μ. και έψαξα ξανά στο μπλογκ του. Κάτι τελευταίο. Όλα αυτά αφορούν πάρα πολύ λίγους περίεργους στους οποίους φοβάμαι ότι συγκαταλέγομαι. Και ώρες ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε μια εικονική πραυματικότητα χωρίς καμιά ουσία. Κενά αγγεία. Καμιά σχέση με των φυτών που σφύζουν αυτόν τον καιρό.

    Αύριο θα ξανασκάψω την ίδια περιοχή στον μικρό μου κήπο και λέω να βάλω κολοκυθιές. Εδώ είμαστε πιο νότια, δεν χρειάζεται θερμοκήπιο (για να κλείσω στο ύφος της ΑΣΚακΤ).

12. Το πρόβλημα, Θανάση, είναι ότι οι ερωτήσεις σου έχουν εύκολες απαντήσεις, την ίδια στιγμή που οι προτάσεις σου(για το ταξικό κίνημα, έχοντας υπόψη μου παλαιότερα άρθρα σου) είναι μη-ρεαλιστικές και οδηγούν σε αδιέξοδο.

    Ενδεικτικά:

    1) Αν θεωρήσουμε ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο αριθμεί κάπου στα 850 χιλιάδες άτομα (με βάση στατιστική του 2002), τότε από μόνο του το ΠΑΜΕ έχει κατεβάσει πάνω από 10% σε απεργία (θυμάμαι χαρακτηριστικά απεργία όπου η το σώμα της πορείας του ΠΑΜΕ εκτεινόταν από Ομόνοια και έφτανε μέχρι ψηλά φιλελλήνων).

    http://www.athensinfoguide.com/gr/businesslabor.htm
    (πίνακας 4)

    2) Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν

    3) Το γεγονός ότι δεν απεργεί στο σύνολό της η εργατική τάξη δεν οφείλεται στο ότι το ΚΚΕ κάνει “κακή δουλειά” (μάλλον είναι το μόνο που παλεύει σε εργασιακούς χώρους προς ταξική κατεύθυνση, είτε συμφωνεί κανείς με την κατεύθυνση είτε όχι), ούτε βέβαια στο ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι “συντηρητικό”, αλλά σε άλλους λόγους – χρόνια προπαγάνδα για “τα εγκλήματα του κομμουνισμού”, πλήρης διαφθορά και απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος από ΠΑΣΟΚ (και τώρα σύριζα), δηλαδή από την άρχουσα τάξη, αποπροσανατολισμός κλπ κλπ. Αν θες να ανιχνεύσεις συντηρητισμό, τότε θα ήταν εύστοχο να πεις ότι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι συντηρητική και μάλιστα την έκαναν έτσι αυτοί που έχουν τα μέσα και τα φράγκα. Τμήματα του προλεταριάτου είναι φυσικό να αποπροσανατολιστούν ταξικά.

    Last but not least, το ζητούμενο είναι να βγει ενωμένο το προλεταριάτο στον δρόμο και μαζικά. Το ΚΚΕ, συμφωνείς ή διαφωνείς με τον προσανατολισμό του, προσπαθεί σε αυτή την κατεύθυνση με καθημερινούς αγώνες σε εργασιακούς χώρους. Θα μπορούσα να αντιτείνω “εσύ τι κάνεις? Τους λες για πανταχού απουσίες μέσω του blog σου?”…αλλά ας μείνουμε στα παραπάνω..

    Υ.Γ-“Αυτός που βρίζει δεν έχει καμιά διάθεση να συζητήσει, το μόνο που θέλει να κάνει ο σκατόψυχος είναι να ρίξει το δηλητήριο της βρισιάς και να την κάνει – αυτό κάνει το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της ύπαρξής του, έως ότου επανέλθει για να ξανακάνει τα ίδια”

    Να υποθέσω ότι πιστεύεις και εσύ στον “ηρωϊκό” χαρακτήρα των ταγμάτων ασφαλείας που μας έσωσαν από τον “σταλινισμό”?

    Φιλικά
    Χάρης

13. tamistas, χαίρομαι πολύ που τα λέμε και γνωριζόμαστε. Η ιστοσελίδα σου (ΜΗΝΥΜΑL) είναι μια όαση ελευθερίας και ευρύτητας πνεύματος.
    Αν σε ενδιαφέρει, έχω σπόρους από δύο ντόπιες ποικιλίες κολοκυθιάς που καλλιεργούνται αιώνες εδώ σε αυτά τα μέρη. Η μία είναι πολύ πολύ γλυκιά, είναι για ψήσιμο στο φούρνο, μετά από φαγητό μαζί με ένα λικέρ κράνου. Το κάτι άλλο, σε λέω. Η δεύτερη είναι πολύ γλυκιά και είναι για πίτες. Διατηρούνται μέχρι Απρίλιο – προχτές φάγαμε την τελευταία (στο φούρνο). Έχω επίσης και κολοκυθάκι Σαντορίνης, για πράσινο, φρέσκο.
    Σκέφτομαι ότι ένας ανθρωποβοσκός έχει δύο επιλογές:ή να συγκροτήσει το ποίμνιό του (αυτό συμβαίνει στο χώρο του θεάματος) ή να το βρει έτοιμο (αυτό συμβαίνει στο χώρο της πολιτικής). Η Κανέλλη και ο Μπαλασόπουλος, λόγου χάριν, εντάχθηκαν στο ΚΚΕ γιατί βρήκαν έτοιμο και σχετικά πολυπληθές και υπάκουο και αφοσιωμένο ποίμνιο. Εάν διαλυθεί το ΚΚΕ, είναι βέβαιο ότι θα αναζητήσουν αλλού πολυπληθές και υπάκουο ποίμνιο – δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κοπάδι. Που θα το βρουν δεν γνωρίζω αλλά έχω ικανό τον Μπαλασόπουλο να συνεχίσει να τραβάει προς τα πολύ δεξιά.

14. Lusifugo, ναι, έχει πολύ ενδιαφέρον μια διερεύνηση για την ύπαρξη και την αναπαραγωγή του ΚΚΕ μετά τη διάλυση του ‘υπαρκτού᾿ και η αιτία που αναφέρεις είναι βάσιμη. Θα προσέθετα και την υπόθεση της αναπαραγωγής του κομματικού μηχανισμού το οποίο εξασφαλίζει δουλειά και μέλλον σε πολλούς επαγγελματίες της πολιτικής. Αναρωτιέμαι επίσης και για τις συνθήκες αστοχίας της αναπαραγωγής του μηχανισμού. Μήπως τώρα με τη συρρίκνωση της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης το ΚΚΕ αντιμετωπίσει προβλήματα αναπαραγωγής; Αναρωτιέμαι επίσης και ποια θα είναι η ταχύτητα διάλυσης και αποσύνθεσης – εικάζω ότι θα διαλυθεί σε σχετικά πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το πότε δεν το γνωρίζουμε αλλά θα το ζήσουμε.
    Μόνο εγώ θα σε παίρνω τηλέφωνο;

15. Χάρη, είσαι ο Χάρης με τον οποίο έχουμε πιει ρακές, έχουμε συζητήσει επί ώρες και έχουμε συνεργαστεί; Εάν είσαι, εκπλήττομαι, μα τη Παναγία! Η υπόθεση που διατυπώνεις στο τέλος του σχολίου σου με προσβάλλει ΒΑΝΑΥΣΑ.
    Είσαι δεν είσαι όμως θα σχολιάσω το σχόλιό σου.

    Ενώ οι ερωτήσεις μου έχουν εύκολες απαντήσεις, κανείς δεν τις απαντάει – εσύ λες οι άλλοι φταίνε που το προλεταριάτο είναι συντηρητικό και δεν απεργεί. Πέρασαν τέσσερις φορές μέτρα, θα περάσουν άλλες τόσες, ηττηθήκαμε ολοσχερώς και κατά μέτωπο, θα ηττηθούμε και στο μέλλον, ρωτάω γιατί δεν απήργησε το βιομηχανικό-εμπορικό προλεταριάτο, το μόνο που μπορεί να νικήσει τον Κύριο καπιταλιστή αλλά απάντηση δεν ακούω και δεν διαβάζω. Να πάει στο διάολο να πάει, υποχωρώ στο παζάρι των αριθμών και υιοθετώ την άποψή σου ότι απήργησε το 10%. Όσο και να ζορίζετε την πραγματικότητα, όσο και να την εξωραΐζετε, όσο και να την εξιδανικεύετε, πέρα από το 10% δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν παίζει η απεργία στον ‘ιδιωτικό τομέα’, αυτή είναι μια γενικά αποδεκτή διαπίστωση, είναι κοινή γνώση, είναι κοινός τόπος, πως να το κάνουμε;
    Γιατί λοιπόν, Χάρη, το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν απήργησε για να μην περάσουν τα μέτρα; Εσύ διατυπώνεις κάποιες απαντήσεις, εγώ τις δικές μου:το προλεταριάτο κοιτάζει τη πάρτη του, είναι φοβισμένο (απολύσεις) και δε χωνεύει τους δημόσιους υπάλληλους. Η δική σου απάντηση είναι μετάθεση ευθυνών: για να φυτρώσει ο σπόρος της προπαγάνδας των ιδεολογικών μηχανισμών του Κράτους πρέπει να υπάρχει εύφορο έδαφος – και υπάρχει.

    Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ότι τα μέτρα δε θα περάσουν. Πολύ ωραία, παραδέχομαι το λάθος μου, αν και όλη η άλλη ιστορική Αριστερά ούρλιαζε ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Και τί είπε το ΚΚΕ; Ότι τα μέτρα θα περάσουν; Και γιατί θα περάσουν τα μέτρα; Και γιατί, αφού τα μέτρα θα περάσουν, το ΠΑΜΕ απεργούσε; Δεν είμαι καλά ενημερωμένος, θα ήθελα να με ενημερώσεις, μου αρέσει να μαθαίνω και να παραδέχομαι τα λάθη μου και να δέχομαι υποδείξεις. Μήπως απεργούσε για να δείξει ότι αγωνίζεται με σκοπό όχι να ανακόψουμε την επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή αλλά για να αναπαραχθούν οι μηχανισμοί του ΚΚΕ και να πληρώνονται τα στελέχη του, οι επαγγελματίες της πολιτικής;

    Χάρη, το ζητούμενο δεν είναι να βγει το προλεταριάτο ενωμένο στους δρόμους, το ζητούμενο είναι να απεργήσει και να νικήσει τον Κύριο καπιταλιστή. Εσύ λατρεύεις το δρόμο, τις διαδηλώσεις, τις πορείες, τις συγκρούσεις με τους μπάτσους, το τρεχαλητό και τα χημικά. Εγώ λέω όλα αυτά ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν: ο έλεγχος του χώρου δεν είναι εφικτός λόγω της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του Κράτους και λόγω της θεϊκής επιτηρητικής/παρακολουθητικής τεχνολογίας. Και λέω ότι, εάν μπορούμε να νικήσουμε, μπορούμε πια να νικήσουμε μόνο εάν ελέγξουμε τον χρόνο! Αυτή είναι η πανταχού απουσία που προτείνω. Η μεγαλύτερη νίκη μας ήταν ένας έλεγχος του χρόνου (απεργία, οχτάωρο, τέλη 19ου αιώνα), δεν ήταν ο έλεγχος του χώρου (Οχτωβριανή επανάσταση). Λοιπόν, ενώ δεν υπάρχει Αριστερά και η μια ήττα διαδέχεται την άλλη, ο δικός σας δρόμος δεν είναι αδιέξοδο – αλλά η δική μου πρότασή οδηγεί σε αδιέξοδο ενώ δεν έχει συζητηθεί και εφαρμοστεί!

    φιλικά

    Αθανάσιος

16. Γεια χαρά ξανά

    1) Η απάντηση που δίνεις στο “γιατί δεν έκανε τίποτα το προλεταριάτο” και η συνακόλουθη διαπίστωση “είναι συντηρητικό” είναι απλές εμπειρικές παρατηρήσεις, που ναι μεν έχουν δόση αλήθειας, αλλά δεν βοηθούν. Μένεις στις διαπιστώσεις και δεν απαντάς στο ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ κατέληξε να είναι έτσι το προλεταριάτο. Γιατί δεν υπάρχει ταξική συνειδητοποίηση και μια στοιχειώδης γνώση γύρω από την κριτική της πολιτικής οικονομίας? Σε αυτά ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ αλλά ταυτολογείς. Πέρασαν τα μέτρα γιατί το προλεταριάτο δεν έκανε τίποτα. Δεν έκανε τίποτα γιατί είναι συντηρητικό. Χαίρω πολύ. Ένας κομμουνιστής (κκες, όπως θες πέστον) θα μου εξηγήσει το πως και το γιατί και μπορώ να κρίνω τις θέσεις και τις διαπιστώσεις του – με τις οποίες συνήθως συμφωνώ, καθώς ενστερνίζομαι την μαρξική κριτική. Εσύ, ξαναλέω ζητάς απαντήσεις αλλά δεν κάνεις τον κόπο κάν να παρουσιάσεις συνεκτικά επιχειρήματα στο γιατί είναι έτσι τα πράματα πέρα από το γιατί το προλεταριάτο είναι συντηρητικό. Πως θα ξέρουμε τι θα κάνουμε αν δεν ξέρουμε πως φτάσαμε σε αυτό το χάλι? Νομίζεις ότι αρκεί μια αφηρημένη αναφορά σε “κυριαρχικές σχέσεις” κλπ? Όταν κάνεις λόγο για ταξικό-κοινωνικό πόλεμο, στα αλήθεια θεωρείς ότι αυτός ξέσπασε την τελευταία 4ετια, μαζί με την κρίση, ή μήπως ήταν συνεχής κατάσταση, με χαρακτηριστικά ΠΡΟΛΗΨΗΣ? Τα αφεντικά δεν ξέρουν τι κάνουν? Δεν έχουν τους πόρους να τα κάνουν? Δεν έχουν τους λακέδες τους και τους κάθε λογής “ελευθεριακούς” που νομίζουν ότι κάνουν αντίσταση κράζοντας δήθεν εξ΄αριστερών το κκε ενώ παίζει όχι να μην έχουν περάσει έξω από χώρο δουλειάς, αλλά ούτε αφισοκόλληση δεν παίζει να έχουν κάνει.

    2) Η αριστερά που ούρλιαζε για τα μέτρα “που δεν θα περάσουν” ήταν οι αριστεροί λακέδες των αφεντικών, ήτοι ο σύριζα, άντε και καμιά ανταρσύα. Το ΚΚΕ, αν ξέρω να διαβάζω καλά, και αν ακούω καλά, είπε ότι τίποτα το καλό δεν έχει να περιμένει η εργατική τάξη αν δεν διεκδικήσει και δεν πάρει την εξουσία στα χέρια της. Είναι ψέμα αυτό? ΟΧΙ. Έχει καμία σχέση η διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας με την διαμαρτυρία? Καμία απολύτως. Τα υπόλοιπα που λες, ότι το πάμε απεργούσε για τις εντυπώσεις (θα είχες τα αρχίδια να πας να το πεις σε έναν χαλυβουργό που απέργησε 9 μήνες αυτό άραγε?) δεν αξίζουν σχολιασμού. Δίκη προθέσεων είναι (ευτυχώς ή δυστυχώς) το πιο εύκολο πράγμα.

    3) Εγώ είπα να βγει στον δρόμο, εννοώντας προφανώς την γενική απεργία διαρκείας και με στόχο να διεκδικήσει την εξουσία. Εσύ μου λες ότι είμαι υπερ της διαμαρτυρίας. Σκιάχτρα είναι επίσης εύκολο να φτιάχνεις για να τους βάλεις φωτιά. Το ότι έχουν οπλική υπεροχή, υπεροχή σε πόρους γενικότερα (μέσα ενημέρωσης, ΜΚΟ κλπ) τι πάει να πει? Ότι πρέπει να το γυρίσουμε στο “κράτα εσύ σωστή στάση” ατομικά ο καθένας ως εργάτης/εργάτρια? Συμφωνώ ότι είναι δυσκολότερα τα πράγματα σε αυτές τις συνθήκες, αλλά τέτοιου είδους επιχειρήματα μου φαίνονται περισσότερο για ευκαιρίες παραίτησης από την ταξική πάλη. Μπορεί να μην θες να αγωνιστείς ταξικά σε ένα σωματείο που ανήκει στο ΠΑΜΕ. Οκ δεκτό. Κάνε κάτι όμως εσύ συλλογικά με άλλους εργαζομένους συναδέλφους σου, ανέπτυξε πολιτική δράση, και τότε μπορούμε να συζητήσουμε. Αυτή τη στιγμή όμως, ένας συνειδητοποιημένος εργαζόμενος ο οποίος τον ΠΙΝΕΙ, μόνο το ΠΑΜΕ έχει σαν στήριγμα.

    Υ.Γ- Ξέρεις, όταν βιάζεται να χαρακτηρίσει κανείς τον άλλο ιστορικό (δηλαδή ξεπερασμένο, απολίθωμα), συνήθως του έρχεται μπούμερανγκ. Εγώ δεν είμαι ξεχωριστό. Μεγάλωσα ακούγοντας ότι όλα αυτά (ο μαρξισμός, η ταξική πάλη κλπ) είναι πράγματα που είναι ξεπερασμένα κλπ.

    Υ.Γ2- Όταν χαρακτηρίζεις απολίθωμα το ΚΚΕ (ως τμήμα της “ιστορικής αριστερά”), δεν βρίζεις ένα αξιοπρεπές ποσοστό του ντόπιου και μη προλεταριάτου στην ελλάδα που επέλεξε να στρατευτεί με το ΚΚΕ? Δεν είσαι υπεροπτικός απέναντί τους, αν και πρώην οικοδόμος? Αν πήγαινες σε έναν από αυτούς τους “λίγοστούς” του ΠΑΜΕ που διακινδύνευσαν και απέργησαν και τους έλεγες αυτά που μου είπες, τι νομίζεις ότι θα σου έλεγε όταν έριχνες σκατά στον αγώνα του, και στον οποίο εσύ δεν συμμετέχεις με κανένα τρόπο?

    Φιλικά
    Χάρης

17. Η επιχειρηματολογία του Χάρη είναι αρκετά ισχυρή, και σε αυτήν πρέπει Αθανάσιε να απαντήσεις. Ειδικά σε ό,τι αφορά την θέση του κκε για την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας και τον ρόλο του “κινήματος”. Δεν βλέπω να υπάρχει φανατισμός στον Λόγο του, αν και ξεκίνησε την πρώτη παρέμβασή του με ένα φάουλ (αντι-κκε=πιθανός φασίστας) το οποίο θα έπρεπε να αποσύρει χωρίς περιστροφές. Βλέπω επίσης πάλι (στον Χάρη) έναν προσβλητικό αναγωγιστικό μαρξισμό που θα έπρεπε να αποσύρει πάραυτα. Τι παει να πεί, “πρώην οικοδόμος”? δηλαδή οι άνεργοι εργάτες είναι πρωην εργάτες? επειδή είμαι παλιά πουτάνα θα πω στον κατά τα άλλα ευγενικό Χάρη να αφήσει αυτά τα αναγωγιστικά μ-λ κολπάκια. Αδικούν τον εν γενει ευγενικό του Λόγο. Το λέω γιατί με τον ίδιο τρόπο έχουν και εμάς (τους δημοσίους υπαλλήλους) κατατάξει οι μαρξισταράδες του κόμματος στα μικροαστικά στρώματα, πράγμα για το οποίο δεν θα είχα πρόβλημα αν δεν σήμαινε, για όποιον καταλαβαίνει, απλά ένα είδος βρισιάς. Το ισχυρότερο επιχείρημα του Αθανάσιου το οποίο θα έπρεπε να προβληματίσει τον Χάρη δεν θα έπρεπε να είναι οι μάλλον “εμπειρικές” και μάλλον αυθαίρετες κρίσεις του Αθανάσιου για το εργατικό κίνημα, αλλά η απαράδεκτη διαίρεση που υπάρχει μέσα στον εργαζόμενο λαό, διαίρεση για την οποία το κκε δεν κάνει τίποτα, ή μάλλον έμμεσα – μέ έναν τρόπο που ένας παλιός στην λογική των μαρξισταράδων μπορεί να καταλάβει- την κολακεύει. Φυσικά λ.χ για το κκε ο δημόσιος τομέας δεν είναι και ο καλύτερος για ζύμωση χώρος, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί αυτά που “περνάει” στον κόσμο του. Ακόμη θυμάμαι στ’αυτιά μου την Α.Παπαρήγα να λέει για ”εμάς” ότι οι καλές εποχές τελείωσαν, και δεν το έλεγε με πολύ ”καλωσύνη”. Υπάρχει επισης μια απαράδεκτη τοποθέτηση της Μπέλλου για την “διόγκωση” του δημόσιου τομέα. Τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια. Το κκε που εκφράζει περισσότερο τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα δεν μας γουστάρει και πολύ, όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εκεί, πράγμα ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΓΚΙΣΕ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΟΥ. Αυτά είναι ντροπιαστικά πράγματα, και όσες στατιστικές κι αν παραθέσει ο κάθε κομμουνιστής καθηγητής αυτό ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Και κάτι άλλο: ο Αθανάσιος μίλησε προσβλητικά -για μένα αγοραία και υπερβολικά- για την βιομηχανική εργατική τάξη, και κάποιοι αντέδρασαν με ιερή οργή. Αυτή η ιερή οργή είναι ύποπτη, ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΗ. Δηλαδή εμείς (στο γκισε) που βριζόμαστε και φιλιώνουμε και ξαναβριζόμαστε (ΜΕ ΠΟΛΥ ΧΥΔΑΙΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ) με τους εργάτες και ιδιωτικούς υπαλλήλους ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΠΑΡ’ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΥΣ ΒΛΈΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΛΈΠΟΥΝ ΣΑΝ ΑΔΕΡΦΙΑ ΌΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΌΤΗΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΒΡΙΣΙΔΙ ΑΠΊΣΤΕΥΤΟ, τι είμαστε?? “προβοκάτορες”? Κύριοι καθηγητές της εργατικής τάξης (δεν μιλάω στον Χάρη) αει και γαμηθείτε..

18. Φίλε Γιάννη.

    Για αρχή, δεν είμαι κκε, αλλά μπορώ να σου πω ότι είμαι φανατικός αντι-αντικεε. Πάει αυτό.

    Δεύτερον, ο δημόσιος τομέας, όπως και οι αυταπασχολούμενοι ή οι αγρότες, δηλαδή αυτό που θα λέγαμε μικροαστικά στρώμματα είναι δύσκολη κατηγορία προσέγγισης, ιδιαίτερα σε καιρός “σταθερότητας”. Κανένας από αυτούς δεν υπάγεται στην εκμεταλλευτική σχέση, παρόλο που μπορεί να δουλεύει σκληρά. Το κκε μια ζωή λέει για συμμαχία αυτών των στρωμάτων με την εργατική τάξη, με όρους πάντα την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό, αλλά πως να το κάνουμε, όπως έλεγε και ο κάρολος, δεν είναι η συνείδηση αλλά οι υλικές συνθήκες που καθορίζουν την συνείδηση. Το αν αυτά λοιπόν τα στρώματα δεν ψηφίζουν κκε δεν πάει να πει ότι φταίει το κκε “που δεν κάνει πολλά”. Το κκε δεν είναι αστικό κόμμα να τάζει υποσχέσεις και να κερδίζει με πούστικους τρόπους ψηφοφόρους. Όλα αυτά τα χρόνια τα μικροαστικά στρώμματα, αλλά και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, έφαγαν τεράστια διαφθορά (με ευθύνες της σοσιαλδημοκρατίας στην ελλάδα, αλλά και γενικότερα με τον συνολικότερο στρατηγικό προσανατολισμό της δύσης ενάντια στο εργατικό κίνημα με και γαμώ τις τεχνικές προπαγάνδας), οπότε δεν είναι μόνο το κκε στην εξίσωση. Είναι και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τα οποία έχουν από πίσω τα αφεντικά, είναι και το μικρο υλικό συμφέρον-ψύχουλα των μικροαστικών στρωμάτων που μπορούν να εξασφαλίσουν από το εθνικό ή διεθνές (ΕΕ) κεφάλαιο. Ο όρος “μικροαστικός” χρησιμοποιείται ως “βρισιά”, αλλά εγώ δεν τον χρησιμοποιώ έτσι. Αυτά τα στρώματα δεν υπάγονται στην κυρίαρχη εκμεταλλευτική σχέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια γυναίκα δημοσιος υπάλληλος δεν ενδέχεται να υφίσταται καταπίεση. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος εγχώριος αντικομμουνισμός συγκεντρώνεται σε αυτά τα στρώματα? Στα στρώματα του “φτύσαμε αίμα για να κάνουμε το μινι μαρκετ/ταβερνουλα”? Στα στρώματα της μικρής ιδιοκτησίας που θα τους την κλέψουν οι κομμουνιστές?

    Καλός ή κακώς, “αριστερός” αντικομμουνισμός δεν υπάρχει, ουτε αριστερός αντι-κκεδισμός. Έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και ακριβώς η θεώρηση των κομμουνιστικών κομμάτων ως “ιστορικών” έχει μεγάλη ιστορία από πίσω της (και με πλούσιες χρηματοδοτήσεις από λαμπρά πρόσωπα).

    Για να το πω ξεκάθαρα: δεν μου αρέσει (και προπαγανδιστικά) η λέξη “λαός”. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα (με την έννοια ότι δεν τραβάμε όλοι τα ίδια), δεν είμαστε όλοι στην ίδια θέση και δεν είμαι διατεθειμένος να συμμαχήσω με κάποιον για να του επιτρέψω να είναι το μικρό ή μεγάλο μου αφεντικό. Και, ασφαλώς, κατά τον Αθανάσιο, και εσύ “Κρατικός Υπάλληλος” είσαι. Πως και δεν σε προσβάλει αυτό?
    Σε κάθε περίπτωση, το κκε είναι το τελευταίο κόμμα που μπορείς να πεις ότι τροφοδότησε αυτό το μίσος μεγάλου τμήματος της κοινωνίας ενάντια στους Δ.Υ. Αυτά τα κάναν τα δημοσιογραφικά επιτελεία των αφεντικών όταν μιλούσαν για εκατομμύρια Δ.Υ που έπαιρναν άπειρα φράγκα… τεσπα, καλύτερα να περιμένω απάντηση απο τον θαναση.

    “Ακόμη θυμάμαι στ’αυτιά μου την Α.Παπαρήγα να λέει για »εμάς» ότι οι καλές εποχές τελείωσαν, και δεν το έλεγε με πολύ »καλωσύνη».”

    Και εγώ το θυμάμαι και α) έπεσε μέσα β) κάνεις και εσύ δίκη προθέσεων.

    Υ.Γ- επειδή παρακολουθώ που και που την Σχολή, αν δεν κάνω λάθος ο θανάσης δεν είναι άνεργος, καθότι ασχολείται με τα του κήπου του, κάτι καθόλου κακό. Αν κάνω λάθος, αν δηλαδή αναζητά να “πουλήσει την εργατική του δύναμη” ακόμα και σήμερα, απολογούμαι αλλά δεν το χρησιμοποίησα με κακεντρέχεια. Ίσα ίσα, ως πρώην οικοδόμος θα έπρεπε να προσεγγίζει τέτοια θέματα με περισσότερη προσοχή. Αντιθέτως, θεωρώ εντελώς άστοχο από μέρος του να επιτεθεί στον συντάκτη του Leninreloaded ως άλλος noble savage (εργάτης) (κάτι που μυρίζει οπισθοδρομισμό και εργατισμό με την κακή έννοια της απαξίωσης κάθε μη-εργατικού στοιχείου) σε αντίθεση με τον επιτιθέμενο “ανθρωποβοσκό” “καθηγητή”, που και καλά δεν έχει το ίδιο δικαίωμα με αυτόν να ασχολείται με τα της ταξικής πάλης και να πάρει συνειδητά μέρος με τους καταπιεζόμενους. Τα καλύτερα μυαλά του εργατικού κινήματος ήταν, είναι και θα είναι αναπόφευκτα τμήματα των ανώτερων τάξεων (να αναφέρω μήπως παραδείγματα?) διότι ο αγώνας αυτός γίνεται στα πλαίσια της ταξικής κοινωνίας, του καταμερισμού της εργασίας κλπ. Αυτή λοιπόν η προσέγγιση του Θανάση μόνο ως απαξιωτική, δογματική και εντελώς ανιστόριτη μπορεί να χαρακτηριστεί.

    Φιλικά
    Χ.

19. Κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας του Αθανάσιου για να συνεχίσω την κουβέντα μας. Λές:

    “Όλα αυτά τα χρόνια τα μικροαστικά στρώμματα, αλλά και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, έφαγαν τεράστια διαφθορά (με ευθύνες της σοσιαλδημοκρατίας στην ελλάδα, αλλά και γενικότερα με τον συνολικότερο στρατηγικό προσανατολισμό της δύσης ενάντια στο εργατικό κίνημα με και γαμώ τις τεχνικές προπαγάνδας), οπότε δεν είναι μόνο το κκε στην εξίσωση. Είναι και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τα οποία έχουν από πίσω τα αφεντικά, είναι και το μικρο υλικό συμφέρον-ψύχουλα των μικροαστικών στρωμάτων που μπορούν να εξασφαλίσουν από το εθνικό ή διεθνές (ΕΕ) κεφάλαιο. Ο όρος «μικροαστικός» χρησιμοποιείται ως «βρισιά», αλλά εγώ δεν τον χρησιμοποιώ έτσι. Αυτά τα στρώματα δεν υπάγονται στην κυρίαρχη εκμεταλλευτική σχέση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια γυναίκα δημοσιος υπάλληλος δεν ενδέχεται να υφίσταται καταπίεση. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος εγχώριος αντικομμουνισμός συγκεντρώνεται σε αυτά τα στρώματα? Στα στρώματα του «φτύσαμε αίμα για να κάνουμε το μινι μαρκετ/ταβερνουλα»? Στα στρώματα της μικρής ιδιοκτησίας που θα τους την κλέψουν οι κομμουνιστές”

    Βλέπω μια μεγάλη σύγχυση, αν μου επιτρέπεις, στην διαχείριση των “κοινωνιολογικών” κατηγοριών, αφού βάζεις στο ίδιο τσουβάλι πολλές κατηγορίες υπό το γενικό εννοιολογικό όχημα “μικροαστικά στρώματα” , στα οποία μάλιστα δεν διευκρινίζεται ποια από όλα είναι μισθοσυντήρητα, ποια είναι βιοτεχνικά, ποιά είναι απλά κάτοχοι μικρο-ιδιοκτησίας. Συγνώμη αλλά συνεχίζω να θεωρώ προσβλητική την χρησιμοποίηση του γενικού οχήματος, αφού σημαίνει χοντρικά όπως το εννοείς, ότι αφού τα στρώματα αυτά, όλα, δεν παράγουν υπεραξία δεν είναι εκμεταλλευόμενα. Αυτή η εννοιολογική σύγχυση προκύπτει από την αναζήτηση της πούρας εργατικής τάξης, και από τις πολιτικές μεταφυσικές όχι μόνον του κκε αλλά και ενός τμήματος του αριστερισμού που ακουμπούνε σε αυτές τις μεταφυσικές. Δηλαδή, ο υπαλληλάκος που πεθαίνει από εγκεφαλικό (μπροστά μου) αφού πρώτα έχει λιώσει σε ένα πρωτόκολλο και έχει δεχτεί το βρισίδι όλων, ΜΑ ΟΛΩΝ, των κοινωνικών τάξεων, είναι μη εκμεταλλευόμενο στρώμα, και ο εργάτης (όχι ο κάθε εργάτης) που έχει μετά από τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ένα σχετικά καλό πόστο (αν και επικίνδυνο) στην αλυσίδα της παραγωγής (χωρίς να είναι εργατική αριστοκρατία) και έχει να λαμβάνει 1000 ή 1200 ευρώ, αλλά του αντλούν υπεραξία με την τυπική μαρξιστική έννοια, είναι ας πούμε η αντικειμενική πρωτοπορεία και ο κυριαρχα εκμεταλλευόμενος ενώ ο προηγούμενος (υπάλληλος) σχεδόν μικρο-εκμεταλλευτής??
    Λίγο χλωμά τα πράγματα φ’ιλε Χάρη για τους μαρξιστές καθηγητές τα βλέπω.
    Όσον αφορά την διαφθορά…
    Θα πω κατι που εχω ξαναπεί. Ήμουν παρών και μετέπειτα μάρτυρας στο θηριώδες σκάνδαλο του ΙΚΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ. Δεν ήμουν φυσικά συμμέτοχος στην μπάζα της “συμμορίας” η οποια έφτασε τα 20.000.000 εβρά! (Αν θέλετε το πιστεύετε, πάντως δεν πήραμε χαμπάρι οι υπόλοιποι 60 υπάλληλοι). Μόλις μπουζουριάσανε τις ένοχες (ήταν όλες γυναίκες) ΕΠΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΑΡΚΕΤΟΊ, ΕΙΔΙΚΆ ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΌ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ, απο την επιθεώρηση, απο τον ανακριτή, στο τέλος πήγαμε και στην δίκη (σαν μάρτυρες!), παρακολουθούσαν τα τηλέφωνά μας, μας παρακολουθούσαν στο σπίτι, και μετά μόνο από διασταυρωση όλων των περιουσιακών (όποιων) στοιχείων μας άφησαν μόνους. Ολο αυτό το διάστημα δεν μας συμπαραστάθηκε ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ! Ουτε φυσικά το κόμμα της εργατικής τάξης..Ούτε ένας συνδικαλιστικός εκπρόσωπος, πλήν μια φορά από το σωματείο, για εθιμοτυπικους λόγους. Ο κόσμος μας έβριζε, μας έφτυνε, μας ξεφτίλιζε καθημερινά, ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ “ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΎΣ”, και η πρωτοπορεία αφαντη, ούτε μια τοπική μια κόβα, κάτι…εμείς λοιπόν οι υπάλληλοι του Ικα καλλιθέας, οι μικροαστοί, ήμαστε υποδεέστεροι στην ταξική πάλη, εμείς οι αθώοι, από την αποψη τουλάχιστον του ποινικού δικαίου, εργαζόμενοι του ικα καλλιθέας, για μένα πραγματικοί ήρωες αξιοπρέπειας, ήμαστε “μικροαστοί” , και μάλιστα με ύποπτο ρόλο, ύποπτοι να γίνουμε συριζαίοι, ύποπτοι για “σοσιαλφασισμό”. Να σου πω Χάρη, και σενα Αθανάσιε, αν θελετε να σας πω την άποψή μου τελικά: χέστηκα, χεστήκαμε αν είμαστε ή δεν είμαστε μικροαστοί και ουχί εργάται, χέστηκα και χεστήκαμε αν ο μαρξισμός, ο αναρχισμός ο προλεταριακος κατι θεωρει πως η έννοια “λαός” είναι ξεπερασμένη, αυτό που ξέρω είναι ότι είμαστε και ήμασταν άνθρωποι που εξευτέλισαν και δεν βρέθηκε κανείς να πει κάτι. Αν η Παπαρήγα, ο Τσιπρας, ο τάδε ή ο δείνα αναρχικός, καταστασιακός, ή εργατιστής, η δεν ξέρω τι άλλο, θέλει να μας βλέπει σαν κάτι υποδεέστερο, αυτός χάνει και θα χάσει το τραίνο πάλι..

20. Σόρρυ αλλά η επιστημονική διάκριση του (μισθωτού) εργάτη από αυτόν που δεν είναι εργάτης είναι συγκεκριμένη και α) δεν έχει να κάνει με πόσα joule σπαταλά κανείς στην δουλειά του β) δεν αφορά ατομικές περιπτώσεις αλλά γενικές τάσεις και μέσους όρους. Αυτά κάνει η επιστήμη γενικά, είτε είναι οικονομική, είτε φυσική, είτε κοινωνιολογική, και εγώ προτιμώ να προσεγγίζω το θέμα επιστημονικά και όχι συναισθηματικά. Ο Γιώργος πχ μπορεί να είναι μισθωτός σερβιτόρος και να μην φτύνει το αίμα που μπορεί να φτύνει ο γιατρός σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Το ΣΥΝΟΛΟ όμως των μισθωτών σερβιτόρων είναι εντελώς άλλο πράγμα από το σύνολο των γιατρών του δημοσίου τομέα (δεν θα πάω βαθύτερα σε αυτό, όποιος κατάλαβε κατάλαβε). Κατά την ίδια λογική, και με σίγουρες εξαιρέσεις, μιλάμε για ΤΑΞΕΙΣ, κοινωνικές τάξεις, και όχι για τους γνωστούς μου και εμένα, που μας έκατσε η καλή ή η στραβή.

    Για τα στρώματα που χαρακτήρισα “μικροαστικά”, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω, προφανώς και μιλάμε είτε για στρώματα που απλά ανταλλάσσουν το προϊόν της εργασίας τους με εισόδημα (όχι με μισθό), για στρώματα που δεν υπόκεινται ως εργαζόμενοι στον ανταγωνισμό και στην παραγωγή αξίας (το ΙΚΑ ή η ΔΕΗ δεν λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες της ΔΕΗ που ιδιοποιούνται κάτι), και, τέλος, με στρώματα που κατέχουν μικρή ιδιοκτησία και είναι είτε αυταπασχολούμενοι είτε μικρα αφεντικά. Ευχαριστημένος τώρα? Αυτά είναι ενδεικτικά πάλι…

    Προσωπικά δεν μου καίγεται καρφί να σε κάνω να αλλάξεις γνώμη (γιατί δεν θα το κάνεις και αυτό φαίνεται). Κατα πάσα πιθανότητα δεν αναπτύσσεις κάποια πολιτική δράση, αλλά ακόμα και αν το κάνεις, φαίνεται ότι δεν είσαι διατεθειμένος να αντιπαρατεθείς πολιτικά με φορείς που ναι μεν ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο (λέμε τώρα) με εσένα, αλλά που διαφωνείς με αυτούς, και συγκεκριμένα με τον μεγαλύτερο φορέα συσπείρωσης της εργατικής τάξης στην ελλάδα. Όταν σας έσερναν για αυτή την υπόθεση κάνατε κάτι πέρα από τα προβλεπόμενα? Κάνατε καμιά συνέλευση για τα δίκια σας? Κάνατε κάτι ποιο μόνιμο για την υπεράσπισή των δικών σας συμφερόντων με μακροπρόθεσμη προοπτική ή περιμένατε τον σωσία? Μάλλον τίποτα δεν κάνατε. Και τώρα σε ακούω να λες “που πήγε το μπιφτέκι μου”. Το ΚΚΕ στήριξε και τους εργαζομένους της ΕΡΤ, και του ΜΕΤΡΟ, και άλλων τομέων των δημόσιων υπηρεσιών. Επομένως δεν στέκει αυτό που λες ότι γράφει στα @@ του γενικά τους ΔΥ. Μπορεί να μην έκανε τίποτα για την περίπτωσή σου, που μάλλον θα αδυνατούσε (ειδικά αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι ο πιο “αριστερός” από τους συναδέλφους σου…) ή στην χειρότερη, έκανε μλκια. Μήπως όμως και εσύ πας να γενικεύσεις? Επειδή δηλαδή σύμφωνα με τον μαρξισμό οι ΔΥ δεν είναι αυτό που λέμε εργατική τάξη, πάει να πει ότι οι κομμουνιστές δεν στέκονται δίπλα τους ή δεν τους θεωρούν πολύτιμο τμήμα του αγώνα?

    Τεσπα, εγώ απλά ήθελα να δώσω κάποιες ενδεικτικές απαντήσεις στην χολή που έβγαλε ο Θανάσης για το κκε, και όχι να απαντήσω διεξοδικά στην χολή του καθενός. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι τον συμφέρει…

    Χ.

21. Λές:

    “Όταν σας έσερναν για αυτή την υπόθεση κάνατε κάτι πέρα από τα προβλεπόμενα? Κάνατε καμιά συνέλευση για τα δίκια σας? Κάνατε κάτι ποιο μόνιμο για την υπεράσπισή των δικών σας συμφερόντων με μακροπρόθεσμη προοπτική ή περιμένατε τον σωσία? Μάλλον τίποτα δεν κάνατε. Και τώρα σε ακούω να λες «που πήγε το μπιφτέκι μου». Το ΚΚΕ στήριξε και τους εργαζομένους της ΕΡΤ, και του ΜΕΤΡΟ, και άλλων τομέων των δημόσιων υπηρεσιών. Επομένως δεν στέκει αυτό που λες ότι γράφει στα @@ του γενικά τους ΔΥ. Μπορεί να μην έκανε τίποτα για την περίπτωσή σου, που μάλλον θα αδυνατούσε (ειδικά αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι ο πιο «αριστερός» από τους συναδέλφους σου…) ή στην χειρότερη, έκανε μλκια.”

    Είπα εγώ “που πήγε το μπιφτέκι μου” ; ή δείχνω τέτοιος; Τελικά πόσο αφιόνι έχει πέσει στην πιάτσα του κκε για τους “μικροαστούς”; και γιατί παρακαλώ τέτοια ειρωνεία με εισαγωγικά στο ; “ξεραινόμαστε” ρε Χάρη; ξέρεις τι ψηφίζουν ή τι ψήφισαν οι συνάδερφοι; σε πληροφορώ πως το ποσοστό του κκε στο ικα είναι μεγαλύτερο απο ποσοστά του κκε σε εργατικά σωματεία…με το συμπάθειο δηλαδή. Δεν είμαι “πιο αριστερός” ή “αριστερός”, θέλεις να μετρηθώ τώρα; τι νόημα έχουν όλα αυτά; Θέλεις βιογραφικό??
    Πάρε:
    ΔΥΟ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΟ ΙΚΑ: 1) ΓΙΑ ΕΞΥΒΡΙΣΗ (ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ) ΜΑΦΙΟΖΟΥ (ΠΟΎΛΑΓΕ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ) ΚΑΙ 2) ΓΙΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
    Οπως κατάλαβες:
    Δεν πήρε κανείς το μπιφτέκι κανενός, το ψωμί του ρεφορμισμού το πηρε ο συριζας από το κκε, ένα ψωμί που το είχε το κκε καλά κρατημένο σε όλα τα σωματεία και τους φοιτητικους συλλόγους όλη την μεταπολίτευση. Θα μπορούσα να σου πω χιλιάδες ιστορίες για την περίοδο 90-93.
    Η διδακτική ανάλυση μαρξισμού δεν με προκαλεί για απάντηση αναλυτική. Δεν απάντησες σε κανένα ερώτημά μου παρά μόνον με την τετριμμένη ανάλυση για την “παραγωγική” και ”μη-παραγωγική εργασία” σύμφωνα με το κεφάλαιο του Μάρξ, την εποχή που οι “εμπορικοί προλετάριοι” και οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν μια μικρή ομάδα του εργαζόμενου πληθυσμού. Ξέρω και ξέρεις τις αναλύσεις που επικαιροποιούν αυτή την ανάλυση (Γ.Σταμάτης, αλλά ουσιαστικά και το θεωρητικοί του κκε), τις οποίες δεν αγνοώ ούτε υποτιμώ. Καλές για μαρξιστικό σχολαστικισμό, αλλά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του ύστερου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Πράγμα εμφανές από αυτό που λές όταν αναφέρεσαι στον μισθό (μας) ως εισόδημα από ανταλλαγή εργασίας, που στηρίζεται που φυσικά? στην υπεραξία των εμπορικών και βιομηχανικών εργατών. Καμμία σχέση με την πραγματικότητα, μπορώ να το αποδείξω και σε σένα και στον Σταμάτη, και στο κκε, και στον Μπαλασόπουλο, και με θεωρητικά επιχειρήματα και με στατιστικές. Τα λεφτά που θα πάρω στις 13 του μηνα, είναι “εισόδημα” και όχι μισθός! ωραία ρε Χάρη! δεν είμαι μισθωτός, είμαι μικρο-εισοδηματίας! Αλλά κάποια στιγμή, το έχω σκοπό θα πάρω όλες τις κομεπ, και όλα τα θεωρητικά κείμενα του κκε (και το ιστορικό δοκίμιο) και θα έχουμε καιρό, με επιχειρήματα να τα πούμε αν θέλεις, δεν αργεί η ώρα.
    Και κάτι τελευταίο:
    “Εμείς” δεν κάναμε πολλά πράγματα, είχαμε “μονιμότητα” φυσικά, αλλά και την οικονομική αστυνομία, την εισαγγελία, τον ανακριτή στο κατόπι, ούτε φυσικά είχαμε κανένα κόμμα να μας καλύψει επαρκώς..Σιγά μη ρίσκαρε το κόμμα κανενός να εμπλακεί με υπόπτους “απάτης”. Σιγά!

    Το “χαμένο μπιφτέκι”

22. Αν και πολύ μικρή σχέση έχει με το αντικείμενο της βασικής κουβέντας μας, θ΄ αποτολμήσω δυο-τρεις βιαστικές παρατηρήσεις πάνω στην (κοινωνιολογική) διάκριση ανάμεσα στην εργατική και τη μικροαστική τάξη:

    Παιδιά, το θέμα δεν είναι απλό. Ναι μεν μπορούμε να πούμε ότι ο βιομηχανικός εργάτης ανήκει σίγουρα στην εργατική τάξη, ενώ ο μπακάλης ανήκει σίγουρα στη μικροαστική, υπάρχουν όμως -ευτυχώς ή δυστυχώς- ουκ ολίγες γκρίζες ζώνες. Μια απ΄ αυτές αποτελεί και η κατηγορία των Δ.Υ. Μολονότι δε μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι (Δ.Υ. είναι ο εναερίτης της ΔΕΗ και ο οδηγός του απορριμματοφόρου του Δήμου, Δ.Υ. όμως είναι και ο δάσκαλος, για να μην πούμε τίποτα και για τον λέκτορα στο Πανεπιζήμιο), είναι σαφές ότι όλοι αμείβονται με μισθό, κάτι που τους φέρνει κοντά στην εργατική τάξη -και πιθανώς τους καθιστά τμήμα της.
    Έχουν όμως και κάποιες σαφείς διαφορές με τη stricto sensu εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα. Κατ’ αρχήν, το θέμα της μονιμότητας. Ο Δ.Υ. δεν κινδυνεύει (ή τουλάχιστον δεν κινδύνευε μέχρι πρότινος) να βρεθεί άνεργος, μόνο και μόνο επειδή έτσι κάπνισε του αφεντικού. Βρίσκεται επίσης πολύ λιγότερο εκτεθειμένος απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στην όποια της μορφή. Υπ΄αυτήν την έννοια, θα τολμούσα να πω (αν και σηκώνει πολλή συζήτηση) ότι οι Δ.Υ. ανήκουν στη λεγόμενη “εργατική αριστοκρατία”.

    Από την άλλη μεριά, κάποιες κατηγορίες εργαζομένων, που παλιά θεωρούσαμε ότι ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της τιμημένης εργατιάς, είναι σαφές ότι έχουν περάσει -εν όλω ή εν μέρει-στη μικροαστική τάξη. Ο κλάδος των οικοδόμων, για παράδειγμα, έχει μετατραπεί σε πολύ μεγάλο βαθμό σε κλάδο υπεργολάβων (κοινώς: “φατουρατζήδων”), οι οποίοι όχι μόνο δεν αμείβονται με μισθό, αλλά απασχολούν συχνά και προσωπικό με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Στα Σωματεία Οικοδόμων, ας πούμε, κουμάντο κάνουν εδώ και πολλά χρόνια ακριβώς αυτοί οι υπεργολάβοι. Όχι μόνο επειδή είναι αριθμητικά περισσότεροι, αλλά και επειδή οι άλλοι (δηλαδή όσοι έμειναν ακόμα να δουλεύουν για το μεροκάματο) είναι άμεσα εξαρτημένοι από τους πρώτους.

23. Υ.Γ.: Μου φαίνεται πραγματικά δύσκολο να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος να υποστηρίξει σοβαρά ότι το χρηματικό ποσό που εισπράττει κάθε μήνα, ως αμοιβή για την εργασία του, ο εναερίτης της ΔΕΗ, ή ο εργαζόμενος στην αποκομιδή των απορριμμάτων, ή ο οδηγός στους συρμούς του ΜΕΤΡΟ είναι κάτι άλλο από μισθός. Για τον εκπαιδευτικό, ή για τον διοικητικό υπάλληλο άντε να το συζητήσω, αν και πιστεύω ότι κι εκεί μισθός είναι. Μόνο για τους ένστολους δέχομαι χωρίς πρόβλημα ότι εκεί δεν είναι μισθός, γιατί -ως γνωστόν- “η ντροπή δεν είναι δουλειά”!

24. Χα χα! το τελευταίο ήταν πολύ καλό!

25. Κατ΄ αρχάς θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του Φιλίστωρα για τους ΔΥ. Τα στοιχεία που επεσήμανε εντάσσονται ασφαλώς μέσα σε αυτό που είπα παραπάνω “εκμεταλλευτική σχέση”. Κάτι άλλο που θα άξιζε να σημειωθεί, πέραν της εξασφαλισμένης μονιμότητας (μέχρι πρότινος τουλάχιστον) είναι και αυτό που λένε οι όψιμοι εκσυγχρονιστές του “τελευταίου σοβιετικού κράτους”, ήτοι του “πελατειακού” χαρακτήρα (ως ένα βαθμό) του δημοσιοϋπαλληλισμού. Και για να σε προλάβω Ιωάννη, δεν είμαι της “αξιοκρατίας”, ούτε υπέρμαχος μιας “κάθαρσης” στο δημόσιο (με τους όρους των αφεντικών θα γίνει ό,τι και να γίνει). Απλά είναι φυσιολογικό (και διαπιστώνεται και εμπειρικά) ότι η μεγάλο μέρος των ΔΥ που μπήκαν στο δημόσιο μέσω κονέ, δεν αποτελούν και άτομα από τα οποία περιμένεις μια οποιαδήποτε ριζοσπαστικότητα ή συνείδηση της αναγκαίας σύμπλευσής τους με την εργατική τάξη. Μάλλον πρόκειται για άτομα που μέχρι και πριν την κρίση κοίταζαν αποκλειστικά τον κώλο τους (έτσι μπήκαν και στην δουλειά) και απλά τώρα το αναγνωρίζουν με ντροπή όταν αναγκάζονται να αντιδράσουν στις απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Έχω δει και μιλήσει με αρκετούς τέτοιους και δεν το λέω αυθαίρετα. Έπρεπε να τους έρθει το χαρτί της διαθεσιμότητας για να καταλάβουν ότι ο παράδεισος ούτε ήταν τέτοιος ούτε διαρκεί για πάντα.

    Όσο για το αν ψηφίζουν κκε οι ΔΥ περισσότερο από τους ΙΥ, μάλλον δεν συμφωνεί μαζί σου η παρακάτω έρευνα:

    http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=8302&sw=1920

    Και κλείνω με αυτό εδώ (αφού ξεφύγαμε εντελώς): εσύ μπορεί να θεωρείς την ενασχόληση με την μαρξική θεωρία κάτι το σχολαστικό, γιατί (και καλά) αυτή δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή πραγματικότητα “του ύστερου μονοπωλιακού καπιταλισμού”. Περίεργο. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτοί από τους οποίους διάβασες την έννοια “ύστερος καπιταλισμός” μάλλον θα συμφωνούσαν μαζί μου. Αλλά είναι άποψή σου.Και όπως είπα στο τέλος του προηγούμενου σχολίου μου, σκωπτικά θα έλεγα, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι τον συμφέρει. Εγώ που θεωρώ ότι η λεπτομερής ενασχόληση με την επιστήμη δεν είναι θέμα σχολαστικό αλλά ουσιώδες, θα έλεγα εν προκειμένω, και ακολουθώντας την απολιθωμένη θεωρία, ότι μάλλον άλλοι είναι οι λόγοι που διαφωνούμε Ιωάννη, περισσότερο υλικοί, και όχι ο “ρεφορμισμός του κκε”…

    Φιλικά
    Χ.

26. Πάντως, Χάρη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχει μπόλικος σχολαστικισμός στη μαρξιστική γραμματεία. Προφανώς δεν υπάρχει μόνο σχολαστικισμός, ούτε βέβαια θεωρώ σχολαστικισμό την προσπάθεια να είμαστε, όσο γίνεται, αυστηροί στην ανάλυση και να οξύνουμε τα εννοιολογικά μας εργαλεία. Όπως επίσης δε θεωρώ ότι ο σχολαστικισμός είναι αποκλειστικότητα του “ορθόδοξου” λεγόμενου μαρξισμού. Κατά τη γνώμη μου, αν υπάρχει κάποιος μαρξιστής που απογείωσε το σχολαστικισμό σε νέα, δυσθεώρητα ύψη, αυτός είναι σίγουρα ο Αλτουσέρ.

    (Αυτά προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων και μόνο.)

27. Εγώ αυτό που πιστεύω τελικά για τους υπερ-μαρξιστές είναι ό,τι συνήθως κρύβουν τα στερεότυπά τους για την κοινωνική πραγματικότητα και τις πολιτικές-ιδεολογικές-“αξιακές” δεσμεύσεις τους κάτω απο τόνους ”μαρξιστικής επιστήμης”, και αυτό δεν είναι κακό, αστική δημοκρατία έχουμε και ο καθένας λέει ό,τι πιστεύει, και δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς λ.χ την ταξική του καθαρότητα για να ανέλθει στους θώκους της ιεραρχίας, ή απλά να επιβιώσει. Εδώ (στον καπιταλισμό) ο καθένας μπορει να αναλάβει την υπεράσπιση των συμφερόντων άλλων, και να κάνει ότι πιστεύει φυσικά, μάλλον εν αγνοία τους. Και γω είμαι ο βούδας, και το κκε το κόμμα της πρωτοπορείας, γι’αυτό εξάλλου ό,τι κάνει είναι καθορισμένο από αυτήν του την πεποίθηση, που έχει την θεμελίωσή του όπως είπαμε σε τόνους μαρξιστικής επιστήμης. Πάνω από όλα ο επιστημονικος σοσιαλισμός, ο οποίος φυσικά είναι η επιστημονική αντανάκλαση των συμφερόντων της εργατικης τάξης, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ακόμα, αλλά θα το μάθει, που θα πάει, εξάλλου δεν έχει μπει μέσα της ακόμα το πνεύμα, αλλά θα μπεί που θα πάει, και τότε θα καταλάβει, αλλά πριν καταλάβει το πνεύμα θα έχει βγεί, γιατί ως γνωστόν ό,τι μπαίνει βγαίνει και ότι βγαίνει δεν είναι σίγουρο πως ξαναμπαίνει, παρεκτός κι αν τελικά μεσολαβήσουν αυτοί οι βισματίες οι μικροαστοί, οι μπουχαρινικοί, οι οπαδοί της ελεύθερης πορνείας της εργασιακής δύναμης και όχι του κεντρικού πορνικού σχεδιασμού, να ξέρουμε ρε αδερφέ τι μας γίνεται, να μπεί μια τάξις σε αυτό το μπουρδέλο του καπιταλισμού και να μην έχει κονέ, να μην έχει μικροαστούς, να περάσεις καλοπερασάκια υπάλληλε του αστικού κράτους μια ριζική αναμόρφωση και να γίνει αιρετός και ανακλητός και μεταθέσιμος, όχι πιά βίσματα, γιατί ως γνωστόν ο επιστημονικός σοσιαλισμός δε χωράει βισματα, η εργατιά δε μασάει αν είναι οργανωμένη απο βίσματα, άλλο που η μισή κνε σπούδασε στο Λομονόσωφ, εκεί ήταν εργατικό το κράτος και πάνω από όλα αιρετό και ανακλητό και μεταθέσιμο εξ’ολοκλήρου, μπορούσε να βρεθούνε όλα αυτά τα ρεμάλια που ψηφίζουμε συριζα σε καταλληλότερες θέσεις, να μάθουνε να δουλεύουν οι κοπρίτες οι πασόκοι, ο μικροαστός είναι ζωό (δεν το λέω εγώ ένας σχολιαστης της αγέλης του καθηγητή τα έλεγε αυτά), και τα ζωα είναι δεν είναι άνθρωποι. Καλή σας νύχτα διαλεκτικοί υλιστές, ο αναγωγισμός σας είναι μέσα στην ατιμία, αυτό έχω να πω..
    Το παραλήρημα αυτό είναι το μόνο που σας αξίζει, καθόλου φιλικό

    Γιός εργάτη,εγγονός αγρότη, φτωχός άνθρωπος-μισθωτός υπάλληλος..
    σας πήραμε χαμπάρι

28. Το κκε έχει μερικές πολύ σοβαρές αντιφάσεις:

    –Είναι κατά της αστικής δημοκρατίας αλλά συμμετέχει σ’ αυτό το σύστημα και το νομιμοποιεί.

    –Συνεπακόλουθο της αντίθεσης του στην αστική δημοκρατία είναι ότι ενώ συμμετέχει στις εκλογές αν τις κερδίσει αμέσως μετά θα τις καταργήσει.

    –Εάν με κάποιο μαγικό (εν κενώ) τρόπο τις κέρδιζε θα έβαζε μπροστά το λαό (κατα δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα προεκλογικά) να αντιμετωπίσει σύσσωμος την αντίδραση των αφεντικών και το κκε απλώς θα τον καθοδηγούσε.

    Μάλιστα… περιμένει δηλαδή τον λαό (πρόσεξε, τον λαό που θεωρεί συντηρητικό και πλήρως χειραγωγημένο από την προπαγάνδα των αφεντιών) να μπει μπροστά να πάρει την εξουσία και μετά αυτό θα τον καθοδηγεί .
    Μα αν ο λαός είχε αυτή τη δύναμη (δύναμη και πυγμή αφεντικών) είναι προφανές ότι δεν θα είχε ανάγκη τις υποδείξεις του κκε.

    Το ασφαλές συμπέρασμα που εγώ βγάζω είναι ότι το κκε δεν θέλει και δεν έχει σκοπό να κερδίσει τις εκλογές. Θελει να παίζει μπάλα εκ του ασφαλούς όπως έχει μάθει μέχρι τώρα και γι΄ αυτό ένα δεύτερο συμπέρασμα που βγάζω από τα παραπάνω και μόνο χωρίς να έχω ενεργή πολιτική δράση και γνώσεις πολιτικής είναι ότι αποτελεί πλέον μια συντηρητική πολιτική δύναμη που αν δεν αλλάξει θα έχει την τύχη που του προδικαζει ο θανάσης.

29. Διογένη, μη βιάζεσαι! σε λίγο θα υποστείς διδασκαλία..όχι από τον διαχειριστή του μπλόγκ αυτού φυσικά.
    Πολύ δημοκρατία έχει πέσει εδώ μέσα. Άλλον λένε κωλόπαιδο, άλλον λένε μικροαστό, όλους ίσως και ψιλο-φασίστες, και δε τρέχει τίποτα. Αναρωτιέμαι σε άλλους τόπους του νετ θα υπήρχε τέτοια ανοχή. Εγώ αποχωρώ από τον σχολιασμό ολοκληρωτικά, παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν πιά, αλλά έχω να πω το εξής σε όλους τους φίλους και τον Αθανάσιο:
    Κανένα ερώτημά μου, από κανέναν, δεν απαντήθηκε παρά μόνον στα πλαίσια της “μαρξιστικής επιστήμης” ή δια της σιωπής του διαχειριστή. Φυσικά αλλού θα είχε κλείσει το θέμα από νωρίς με μπανάρισμα. Αυτό το εκτιμώ. Αλλά ως εκεί. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά πλέον για να τα εμπιστευτούμε σε άλλους, και φυσικά σε ιστορικά ερείπια. Ούτε όμως οι λύσεις της νέας αριστεράς, που προβάλλει ο Αθανάσιος, πέρα από το γενικό του σχήμα που έχει ενδιαφέρον πραγματικό, δεν αποτελούν μια προοπτική για τον κόσμο που να τον εμπνεύσει και να τον βγάλει από τα αδιέξοδα. Κλείνω. Καλή τύχη σε όλους..

30. Mπα σε καλό σου, Ιωάννη! Τι κουβέντες είν΄ αυτές; Περιμένεις πως θα εμφανιστεί ξάφνου ένας προφήτης, που να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα της ανθρωπότητας (και στα δικά σου μαζί) και να δώσει όραμα που θα εμπνεύσει τον κόσμο και θα τον βγάλει από τα αδιέξοδά του; Από τη σύντομη (ιντερνετική) γνωριμία μας, άλλη εντύπωση μου είχες δώσει. Τι να πω; Δεν ξέρω. Μακάρι να είναι μόνο λόγια της οργής. Kαι νομίζω ότι αυτό ισχύει…

31. Ειρήνη υμίν και ημίν, αδελφοί…
    Το φαινόμενο δεν αναλύεται τόσο απλά…
    Πρόκειται για σκεπτομορφή-παγίδα….

    Σας παραθέτω σουρεαλιστικές καταγεγραμμένες σκέψεις (σύντομος θεατρικός διάλογος) που προέκυψαν παλαιότερα, από ανάλογο -εσωτερικό- διάλογο….

    …και ένα ποίημα του Σαχτούρη, που μου φαίνεται ταιριάζει….

    Πάμε λοιπόν…

    Η ΕΞΗΓΗΣΗ…

    Δως μου μια εξήγηση….
    Γιατί ?
    Πως μπόρεσες…..

    Το Κόμμα τα ξέρει όλα, τι είναι αυτά που λες εσύ ?
    Κάνεις λάθος.
    Ναι, ναι, κάνεις λάθος.

    -Μα πώς, το διάβασα, να εδώ το λέει ξεκάθαρα.
    -Πσσσσσ, τι είναι αυτά που διαβάζεις….
    Σιγά, ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές τα έγραψαν, μην τα ακουμπάς, είναι λάθος.

    -Γιατίιιιιιι, αφού το λέει ξεκάθαρα…. “Οι τρελοί και τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια”.
    Γιατί μαμά ?

    ……

    Η αφήγηση θα μπορούσε αντί του “Γιατί μαμά?” να τελειώσει κάπως έτσι….
    Γιατί παιδί μου?

    Το γνωμικό, όπως και να ‘χει… ισχύει, ακόμη κι αν αντιστρέψεις τους ρόλους….
    Αν η ‘αλήθεια’ είναι αλήθεια, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι ότι τα ‘πρόσωπα’ συμφωνούν….
    Άρα διάλεξε εσύ πως σε βολεύει να τελειώσει…

    …με αφιέρωση στους πρώην γραμματείς, φαρισαίους, συντρόφους, ερωμένες …πρώην γενικώς.

    “Μετρώ στα δάχτυλα των κομμένων χεριών μου
    τις ώρες που πλανιέμαι στα δώματα αυτά τ’ ανέμου
    δεν έχω άλλα χέρια αγάπη μου κι οι πόρτες
    δε θέλουνε να κλείσουν κι οι σκύλοι είναι ανένδοτοι
    Με τα γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στα βρώμια αυτά νερά
    με τη γυμνή καρδιά μου αναζητώ (όχι για μένα)
    ένα γαλανό παράθυρο
    πώς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικά
    δίχως μιά χαραμάδα φως
    δίχως μιά αναπνοή οξυγόνου
    για τον άρρωστο αναγνώστη
    Αφού κάθε δωμάτιο είναι και μιά ανοιχτή πληγή
    πώς να κατέβω πάλι σκάλες που θρυμματίζονται
    ανάμεσα απ’ το βούρκο πάλι και τ’ άγρια σκυλιά
    να φέρω φάρμακα και ρόδινες γάζες
    κι αν βρω το φαρμακείο κλειστό
    κι αν βρω πεθαμένο το φαρμακοποιό
    κι αν βρω τη γυμνή καρδιά μου στη βιτρίνα του φαρμακείου
    Όχι όχι τέλειωσε δεν υπάρχει σωτηρία
    Θα μείνουν τα δωμάτια όπως είναι
    με τον άνεμο και τα καλάμια του
    με τα συντρίμια των γυάλινων προσώπων που βογγάνε
    με την άχρωμη αιμορραγία τους
    με χέρια πορσελάνης που απλώνονται σε μένα
    με την ασυχώρετη λησμονιά
    Ξέχασαν τα δικά μου σάρκινα χέρια που κόπηκαν
    την ώρα που μετρούσα την αγωνία τους..”

    Αυτά με το ποίημα και…

    Εν τέλει…
    “…έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε.
    Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα…”..το τελευταίο απόσπασμα αναδημοσιευμένο από http://molisxypnisa.wordpress.com/2012/02/13/166/

    Την καλησπέρα μου…

32. Και ένα υστερόγραφο:
    αλήθεια Αθανάσιε και άλλοι φίλοι, τι έκαναν χθές οι χαλυβουργοί (του κκε παρεπιπτόντως);
    Μήπως έγλειψαν τον….δεν συνεχίζω, είναι προφανές πόσο λάθος αποδεικνύεται η γενίκευση (η εργατική τάξη το ένα, η εργατική τάξη το άλλο) όταν μια έστω ομάδα της εργατικής ή λαϊκής τάξης σηκώνει ανάστημα. Μήπως δεν είναι αυτοί βιομηχανικοί εργάτες; κι αν ανήκουν στο 1% της εργατικής τάξης σημαίνει πως δεν δικαιούται όλη η τάξη και ειδικά το τμήμα της (βιομηχανικοί εργάτες) να ισχυριστεί πως είναι αντιστεκόμενη;
    Πόσο λάθος είναι να γενικεύουμε, το καταλάβατε; ή μήπως είναι και αυτό που λέω τώρα “αναμονή” ενός προφητικού Λόγου; Πως θα ασκηθεί κριτική στην λάθος αντίληψη του κκε και του κάθε κκε όταν λέγονται τέτοιες χοντράδες που τσουβαλιάζουν όλους τους εργάτες σε ένα τίποτα; Η δική μου προσπάθεια ήταν να επικεντρωθώ στην άγνωστη ιστορία των δ.υ και να τους υπερασπιστώ έναντι των υποτιμητικών αξιολογήσεων.

33. Iωάννη, να σου πω εν πρώτοις ότι χαίρομαι πολύ που επέστρεψες (ή, για την ακρίβεια, χαίρομαι που δεν έφυγες). Κατά δεύτερον, πράγματι είναι καλό να μη χάνουμε τις αποχρώσεις, κάθε φορά που προσπαθούμε να διατυπώσουμε ένα γενικό ερμηνευτικό σχήμα. Σ΄ αυτό έχεις δίκιο. Ας έχουμε όμως κι ένα περίσσευμα καρδιάς απέναντι σε όποιον προσπαθεί να διατυπώσει ένα γενικό ερμηνευτικό σχήμα, κι ας μην κοιτάμε να βρούμε αμέσως τα περιστατικά που το διαψεύδουν (ή που φαίνεται να το διαψεύδουν).

    Σε ό,τι με αφορά, ακριβώς επειδή δεν έχω ιδιαίτερη έφεση στη διατύπωση γενικών σχημάτων και αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, κοιτάζω πάντα με ευνοϊκή διάθεση την όποια τέτοια προσπάθεια και προσπαθώ να της δώσω χώρο να ανασάνει. Αυτό κάνω και με τον Αθανάσιο, με τον οποίο σε πολλά δε συμφωνώ. Την κριτική μου φροντίζω να την κάνω με τη μορφή ερωτημάτων, που προωθούν τη συζήτηση και συχνά οδηγούν στην τροποποίηση του ερμηνευτικού σχήματος, παρά με τη μορφή της ευθείας αντιπαράθεσης.

    Ας υποβάλω λοιπόν και σ΄ αυτήν τη συνάφεια ένα ερώτημα, που ίσως να βάζει τη συζήτηση σε νέα βάση: “Γιατί το 2002 είδαμε την εργατική τάξη, με αφορμή το νόμο Γιαννίτση, να κινητοποιείται μαζικά, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να υποχωρήσει, ενώ η γενικευμένη επίθεση της περιόδου 2010-2014 δεν οδήγησε την εργατική τάξη σε μαζική (και αποτελεσματική) κινητοποίηση; Σε ποιες αιτίες μπορεί να οφείλεται αυτή η τόσο χτυπητή διαφορά;”

34. Ωραία λοιπόν, ας επανέλθω στη κουβέντα όντας ψυχραιμότερος από χθές, αφού ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα αγαπητέ Φιλίστωρ(α):
    Νομίζω πως το θέμα όπως το έθεσε ο Αθανάσιος, και προκάλεσε την οργή (ιερή, ή υποκριτική; ή και τα δύο;) του καθηγητού της εργατικής τάξης έχει μια κατεξοχήν πολεμολογική έννοια: γιατί χάνουμε ως λαϊκές τάξεις (βάλε μέσα ό,τι θέλει ο καθένας, ας πούμε όμως εργάτες+μικροαστοί) τη μία μάχη μετά την άλλη από το 2009; Σύμφωνα με το επιχείρημα του Αθανάσιου, το οποίο επίτηδες το περιέβαλλε με κυνική έως υβριστική γλώσσα κύριος υπεύθυνος είναι το βιομηχανικό, άντε και το εμπορικό, προλεταριάτο, θα πεί βέβαια κανείς όχι με την έννοια που είναι υπεύθυνο ένα άτομο, αλλά λόγω των συνθηκών τρομοκράτησης και της διαίρεσης μεταξύ μικροαστών και προλεταρίων κλπ..Αν όμως ο Αθανάσιος θεωρούσε πως το προλεταριάτο δεν είναι υπέυθυνο με την έννοια που είναι ένα άτομο δεν θα έφερνε σαν εικόνα την εικόνα του συμπαθούς τετραπόδου που αυτο-ικανοποιείται κ.λ.π Η εικόνα αυτή μας οδηγεί αμέσως στην ανάληψη ευθύνης και μάλιστα μας οδηγεί με έναν έντονο λαικο-χυδαίο τρόπο (δεν κρίνω, δεν θίχτηκα με αυτή τη σκληρή γλώσσα, αλλά μπορώ να την ονομάσω έτσι, χωρίς να παρεξηγηθώ και πάλι). Άρα ό,τι και να λέει ο Αθανάσιος ύβρισε την βιομηχανική εργατική τάξη. Ο κύριος καθηγητής, που δεν είναι τόσο κακός όσο θέλει να παρουσιάζεται αλλά έχει ιεροποιήσει την εργατική τάξη, τον λαό κλπ εξέφρασε ίσως όχι τόσο την οργή του για το είδος των χαρακτηρισμών όσο για τον πυρήνα της άποψης. Δηλαδή το βιομηχανικό-εμπορικό προλεταριάτο (και μάλιστα το κκε-δικο) κατ’αυτόν έχει πράξει εντός των συνθηκών εργασίας και επιβίωσής του πολύ περισσότερα από οτι τα άλλα εργαζόμενα στρώματα (μικροαστικά και μη), πράγμα που αποδεικνύεται λ.χ από την απεργία της Χαλυβουργίας αλλά και άλλες άγνωστες απεργίες (άγνωστες όσο κανείς δεν διαβαζει τον ρίζο, ή αριστερίστικα έντυπα). Η συζήτηση θα μπορούσε να αποκτήσει νόημα εαν πετάγαμε τις ύβρεις όλων εναντίον όλων και κοιτάγαμε τα ισχυρά μέρη της επιχειρηματολογίας του καθενός, πράγμα για το οποίο δεν είναι κανείς τους έτοιμος φυσικά (από τους δύο εμπλεκόμενους στην διαμάχη). Ο μεν καθηγητής λέει το προφανές πως δεν μπορεί κανείς να υβρίζει, έστω με προφανές το κυνικό τσίγκλισμα, ανθρώπους που θυσιάζονται για την πάλη ενάντια στην εργοδοσία (λ.χ τους συγκεκριμένους χαλυβουργούς), και να απαξιώνει τον αγώνα τους μόνο και μόνο γιατί είναι άγνωστος ή γιατί αυτοί είναι κκε, ο δε Αθανάσιος επιμένει πως αυτός ο αγώνας είναι μάταιος εως επικίνδυνος εφόσον δεν είναι ένας γενικευμένος απεργιακός ή ταξικός αγώνας. Στον “διάλογο” αυτό, ο οποίος μου στοίχισε την καλή επικοινωνία και με τους δυο (για να μην πω πως μπήκα πάλι στα μαύρα κατάστιχα του διαδικτυακού κκε για μια άλλη φορά), πράγμα που δεν με νοιάζει αφού τους θεωρώ αρκετά ξεροκέφαλους αλλά εμέναν ακόμη περισσότερο..στον “διάλογο” αυτό λοιπόν δεν υπάρχει καμμία ελπίδα, γιατί στηρίζεται σε μεταφυσικές παραδοχές, μια απο τις οποίες αναπαρήγαγε ο ευγενικός (αλλά το ίδιο ξεροκέφαλος) Χάρης τον οποίο κατσάδιασα κάπως αγενώς, αλλά όχι αδίκως νομίζω από ότι θα καταλάβει. Ποιές είναι οι μεταφυσικές παραδοχές που διαπερνούνε και τον Καθηγητή και τον Αθανάσιο και τον Χάρη; Μα φυσικά είναι αυτές που διαφάνηκαν σε όλο τους το γενεαλογικό τους επιχείρημα περί εργατιάς. Η όλη “συζήτηση” απέκτησε σουρρεαλιστικό (με την κοινότοπη έννοια, όπως λέμε σουρρεάλ) χαρακτήρα με την εμφάνιση του παράδοξου γεγονότος ένας εργάτης (πρώην που λέει ο Χάρης) ή έστω φτωχός άνθρωπος να υβρίζει-χλευάζει-ειρωνεύεται την τάξη του, δηλαδή τον εαυτό του ως συλλογικό “σώμα” και ένας μεσοαστός, αλλά σίγουρα κομμουνιστής (κκε=ένα είδος κομμουνισμού, μη το κουράσουμε) να τον εγκαλεί για αυτή την βρισιά, αγνοώντας ίσως πως συμβαίνει αυτό το πράγμα. Η σιωπή του πιθανόν να αφορά την επίγνωση του παραδόξου, αλλά θα είναι προσωρινή (εξάλλου έκανε μια ειρωνεία) και θα σκεπαστεί συντόμως απο τόνους μαρξιστικής “επιστήμης” της “συνείδησης” (θέλω να το δω αυτό, το περιμένω με αγωνία). Ο δε Αθανάσιος για να καλύψει το γεγονός της καθύβρισης του βιομηχανικού-εμπορικού προλεταριάτου τόνισε το γεγονός της δικης του καταγωγής και την δική του άποψη για την νέα αριστερά.
    Ποιός ήταν Φιλίστωρ(α) το θύμα αυτής της προλεταριακο-προλεταριακής-αντικομμουνιστικο-κομμουνιστικής-μικροαστικής πάλης??
    Μα φυσικά οι “μικροαστοί”!!
    Δηλαδή ήδη από τα αποδυτήρια ας πούμε “εγώ”, ο υπάλληλος, ο οποίος παρεπιπτόντως υβρίζω τους συναδέλφους μου με τον όρο αυτό φυσικά (“μικροαστοί”)!
    Μικροαστέ του λέει ο ένας, όχι εσύ είσαι μικροαστός! άντε ρε μικροαστέ! ο άλλος, και στο τέλος έρχεται ο “ψύχραιμος” Χάρης και κάνει μια αναλυσάρα για τον….μικροαστισμό.
    Ποιό είναι το συμπέρασμα; Μήπως να μιλήσουμε για ενότητα των εργαζομένων; λέω…μήπως;
    Αλλά τι ενότητα όταν οι δύο-τρείς φίλοι χρησιμοποιούν για εργαζόμενους τον όρο “μικροαστός”; Και να μην με πιάσει πάλι ο Χάρης με τα “επιστημονικά” του..ο όρος έχει συκοφαντικό περιεχόμενο, ειναι ταξικά υποτιμητικός..
    Λαική ενότητα με τέτοια γλώσσα, έστω υπόγεια, υπόρηττη, έμμεση, δεν γίνεται….Αλλά Φιλίστωρ(α), εδώ μαλώνουν εργάτες, έναν μικροαστό θα ακούσουν; Τό’πιασες;

35. Ναι, ναι, αυτό θέλω να πω, είναι ένα από τα ερωτήματα που πρέπει να συζήτήσουμε και να διατυπώσει ο καθένας μας μια απάντηση – είναι ένα από τα πολλά. Εκτός εάν είναι αβάσιμο το ερώτημα. Το ερώτημα που διατυπώνει ο Φιλίστωρ είναι αβάσιμο; Ας αφήσουμε εργάτες και δημοσίους υπαλλήλους και μικροαστούς κι ας συζητήσουμε την έκβαση του ταξικού, κοινωνικού πολέμου – από αυτήν την έκβαση θα εξαρτηθούν πολλά, να μην πω τα πάντα. Είναι αβάσιμο το ερώτημα εάν μπορεί η εργατική τάξη ή το ΚΚΕ να πάρει την εξουσία με διαδηλώσεις, εκλογές ή όπλα; Είναι αβάσιμο το ερώτημα γιατί η Αριστερά στην Ευρώπη, από την Πορτογαλία μέχρι τη Ρωσία κι από την Σουηδία μέχρι την Ελλάδα μένει στάσιμη, στην καλύτερη περίπτωση, ή συρρικνώνεται σε βαθμό που μας επιτρέπεται να πούμε, υπερβολικά και προκλητικά και αθυρόστομα, ότι δεν υπάρχει Αριστερά;
    Στο ερώτημα του Φιλίστορος απαντώ πολύ συνοπτικά: η εργατική τάξη, και άλλα υποτελή στρώματα και κατηγορίες, φοβήθηκε και φοβήθηκε λόγω της ανεργίας και λόγω του δανεισμού. Και να αμέσως ένα νέο ερώτημα προβάλλει διότι το προηγούμενο είναι γόνιμο και επικίνδυνο (για τον Κύριο). Μήπως αυτά τα δύο είχαν προσχεδιαστεί για να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων (αφού γνωρίζουμε ότι εάν δεν εκφοβίσεις κάποιον δεν μπορείς να τον νικήσεις) ώστε να μην μπορεί να αποτραπεί η επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή (2010-2014); Θα ξεπεραστεί αυτός ο φόβος, πώς και πότε;

    Θέλουμε, μπορούμε όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα που θα αναφανούν να τα επεξεργαστούμε παρεΐστικά, ομαδικά, με τη πλάκα μας και με το καλαμπούρι μας και τις χονδράδες μας και με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά εν πνεύματι ελευθερίας και συνεργασίας; Αυτό με νοιάζει πάνω από όλα.

36. Ας επιχειρήσω λοιπόν κι εγώ να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα που έθεσα, το οποίο -θυμίζω- ήταν: «Γιατί το 2002 είδαμε την εργατική τάξη, με αφορμή το νόμο Γιαννίτση, να κινητοποιείται μαζικά, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να υποχωρήσει, ενώ η γενικευμένη επίθεση της περιόδου 2010-2014 δεν οδήγησε την εργατική τάξη σε μαζική (και αποτελεσματική) κινητοποίηση; Σε ποιες αιτίες μπορεί να οφείλεται αυτή η τόσο χτυπητή διαφορά;»

    Aπαντώ:

    “Η εργατική τάξη δεν κινητοποιείται μαζικά, αν δεν είναι πεπεισμένη (α) ότι έχει να κερδίσει κάτι χειροπιαστό και συγκεκριμένο, και (β) ότι μπορεί να νικήσει. Το 2002 (νόμος Γιαννίτση), συνέτρεχαν και οι δύο προϋποθέσεις.

    Σε ό,τι έχει να κάνει με το (α): Η εργατική τάξη ήξερε πολύ καλά τι είχε να κερδίσει, αν κατάφερνε να αποκρούσει την αντιμεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού. Ούτε δεύτερες σκέψεις υπήρχαν, ούτε αμφιβολίες μην τυχόν μας τα λέει σωστά ο Γιαννίτσης και κινδυνεύουμε στο τέλος να βρεθούμε χωρίς σύνταξη.
    Σε ό,τι έχει να κάνει με το (β): Η εργατική τάξη ήταν πεπεισμένη ότι, απέναντι σε μια γενικευμένη απεργία, η κυβέρνηση θα έκανε πίσω. Όπερ και εγένετο. Μια 24ωρη προειδοποιητική -που ήταν ωστόσο η μεγαλύτερη απεργία της μεταπολιτευτικής περιόδου- στάθηκε αρκετή για να τα κάνει πάνω του το σημιτέικο. Με την απειλή και μόνο μιας καθολικής απεργίας διαρκείας, η κυβέρνηση σήμανε ισπανική υποχώρηση.
    Γιατί όμως αποφάσισε η κυβέρνηση να υποχωρήσει; Απαντώ: Επειδή μπορούσε! Εν έτει 2002, ο Σημίτης είχε την πολυτέλεια να πορευτεί με βάση το δόγμα “Live and fight another day”.

    Από το 2010 και μετά, ούτε το (α) ισχύει, ούτε το (β). Σε ό,τι έχει να κάνει με το (α): Η εργατική τάξη δεν είναι σίγουρη ότι έχει πράγματι να κερδίσει κάτι συγκεκριμένο. Ναι μεν θα ήθελε να μην περάσουν τα μέτρα, από την άλλη μεριά όμως υπάρχουν δεύτερες σκέψεις ότι ίσως τα μέτρα είναι αναγκαία, ότι θα πρέπει να κάνουμε θυσίες για να μείνουμε στο ευρώ, ότι αν δεν περάσουν τα μέτρα μπορεί να πεινάσουμε κλπ.
    Σε ό,τι έχει να κάνει με το (β): Η εργατική τάξη αντιλαμβάνεται ότι αυτή τη φορά η κυβέρνηση -και, γενικότερα, το μπλοκ εξουσίας- δεν έχει δυνατότητα να υποχωρήσει. Είναι κι αυτή με την πλάτη στον τοίχο. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται να κάνει πίσω, επειδή απλούστατα δε μπορεί να κάνει πίσω. Και η εργατική τάξη -όσο παράξενο και αν σας φαίνεται- το αντιλαμβάνεται αυτό.

    Υ.Γ.: Σχετικά μ΄ αυτήν την τελευταία φράση, είμαι διατεθειμένος να δεχτώ στωικά κάθε κριτική ότι ενδίδω σε έναν “μεταφυσικό” τρόπο σκέψης, που αποδίδει “μυθικές” ιδιότητες στο προλεταριάτο. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω -ελλείψει καλύτερης εξήγησης- ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται “συλλογικός νους”. Όχι ότι αυτός ο “συλλογικός νους” είναι παντεπόπτης και αλάνθαστος· αλλά, σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι υπάρχει ένα είδος “συλλογικής νόησης”, που υπερβαίνει το σύνολο των επιμέρους νοήσεων που την απαρτίζουν…

37. Γιάννη, καταβάλλω κάθε πρωί πολύ μεγάλη προσπάθεια να χαλιναγωγήσω και να βάλω όρια στο προκλητικό, αθυρόστομο, υπερβολικό ύφος της γραφής μου. Η προσπάθεια αυτή έχει ένα όριο γιατί να τα εξαλείψω όλα αυτά ή προσωρινά να τα εξοβελίσω ολοκληρωτικά δεν μπορώ – και δεν θέλω. Προσπαθώντας με κάθε τρόπο και με κάθε αντίτιμο να είμαι όσο γίνεται λιγότερο εργάτης, δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο από τη στιγμή που σταμάτησα το Πανεπιστήμιο, έζησα στην πιάτσα και στο πεζοδρόμιο, που με βοήθησαν και διαφορετικά να σκέφτομαι και να μιλάω – και να γράφω. Εάν σκεφτόμουνα κι έγραφα στρωτά και σωστά και κόσμια θα ήμουν ή ο Μπαμπινιώτης ή ο Σταθάκης ή ο Πατίλης ή ο Πρετεντέρης ή ο Παπαδημούλης ή ή ή . . . Αλλά δεν θέλω να είμαι τίποτα από όλα αυτά.

    Όταν ήμουν έφηβος, δώδεκα δεκατρία χρονών, όταν άρχισα να τον παίζω, έσκυβα κι έγλειφα τον πούτσο μου – το κάνουν κι άλλοι έφηβοι, όσοι είναι ευλίγιστοι και φτάνουν να τον γλείψουν. Δεν μπορώ να πω, μου άρεσε αλλά άλλον πούτσο στο στόμα μου δεν έβαλα και μάλλον δεν θα βάλλω. Παρατήρησα ότι και τα σκυλιά γλείφουν τον πούτσο τους. Προφανώς το κάνουν για να τον καθαρίσουν (ή για κάποιο άλλο λόγο), κι όχι να αυτοϊκανοποιηθούν όπως οι έφηβοι αλλά αυτήν την εντύπωση δίνουν. Με αυτές τις εμπειρίες στο κεφάλι και στη ψυχή, με τον πεζοδρομιακό τρόπο έκφρασης διατύπωσα μια μεταφορά για να εκφράσω την αυτοϊκανοποίηση (συντήρηση) του βιομηχανικού- εμπορικού προλεταριάτου. Να υπογραμμίσω ότι κάθε νίκη, κάθε επανάσταση είναι συντηρητική διότι πρέπει να υπερασπίσει τις νίκες της και τα κεκτημένα της.

    Θα ήθελα να μάθεις ότι ό,τι και να μου πει κάποιος τώρα πια δεν παρεξηγούμαι με τίποτα! Και μαλάκα να με πει και πούστη να με πει και κωλόπαιδο να με πει δεν ιδρώνει το αυτί μου. Κάποιος έγραψε σε σχόλιο: είσαι μαλάκας. Κι εγώ του απάντησα: μεγάλος. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κι επειδής δεν παρεξηγούμαι με τίποτα έχω την (εσφαλμένη) εντύπωση ότι και οι άλλοι δεν θα παρεξηγηθούν λες και το ιντερνετ είναι καφενείο. Το καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να αλλάξω. Η όποια βρισιά που απευθύνεται σε μένα είναι μια ευκαιρία, μια αφορμή για να αναδείξω κάποιες πτυχές της πραγματικότητας που αξίζουν να συζητηθούν και να προβληματικοποιηθούν, να γίνουν αντικείμενο διερεύνησης. Ο Μπαλασόπουλος, και δεν είναι ο μόνος, δεν με χωνεύει, ακούει το όνομά μου και ξερνάει, με είχε βάλει στο μάτι εδώ και πολλά χρόνια – αυτό που τον ενοχλεί είναι ο ξερολισμός μου, το ότι γράφω επί παντός επιστητού αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό. Είναι επιδειξιομανία/δοκησισοφία ή είναι αγωνία να ερευνήσουμε και να προβληματικοποιήσουμε ζητήματα τα οποία μένουν στο απυρόβλητο, να εντοπίσουμε νέα ερευνητικά πεδία; Από τα δεκατέσσερά μου διαβάζω μανιωδώς, δεν σταματάω να σκέφτομαι και να γράφω, μια ζωή έψαχνα να βρω ανθρώπους που να γνωρίζουν περισσότερα από μένα για να μάθω κι εγώ, θεωρώ ότι θα είμαι μαθητής μέχρι να πεθάνω. Έμαθα κάποια πράγματα στη ζωή μου, τι να κάνω δηλαδή, να κρυφτώ ή να σκέφτομαι δημόσια και να δίνω, να χαρίζω τις σκέψεις μου και τις γνώσεις μου; Εάν οι σκέψεις αυτές και οι γνώσεις είναι σαβούρα/ μπάζα ή έχουν κάποια χρηστικότητα και χρησιμότητα είναι κάτι που θα το κρίνουν οι αναγνώστες. Στα επιχειρήματα αντιπαραβάλλουμε επιχειρήματα όχι χαρακτηρισμούς και βρισιές.
    Δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή χωρίς διαφωνία, διεκδίκηση και σύγκρουση, δεν μπορώ. Θεωρώ τον διαφωνούντα ιερό πρόσωπο. Ως κοινωνικά όντα, όρια στην επιθυμία και την ελευθερία πρέπει να βάζουμε, αλλά όρια στη σκέψη και στην έκφραση δεν μπορώ να διανοηθώ. Όταν όμως η διαφωνία δεν γίνεται αποδεκτή και καταστέλλεται με κάθε μορφή βίας (σωματική, ψυχική, κοινωνική κτλ.) τότε υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Πάρα πολύ μεγάλο.
    Με ενδιαφέρουν, Γιάννη, να εξετάσουμε και να επεξεργαστούμε ουσιώδη και κομβικά ερωτήματα, σαν κι αυτό που έθεσε ο Φιλίστωρ. Απάντησα, ως όφειλα, στο ερώτημά του, κι απάντησε κι αυτός, ως όφειλε. Διαφωνούμε – αλλά αυτός είναι λόγος να μην ξανασυναντηθούμε, να μην αγκαλιαστούμε και φιληθούμε και φάμε και πιούμε; Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχουν πάθει οι άνθρωποι με την διαφωνία, τόσο τρομερό πράγμα είναι; Σε όλα να διαφωνώ με τον Φιλίστορα, αναφέρω ενδεικτικά το όνομά του, και θα τον αγκαλιάσω και θα τον φιλήσω από τη στιγμή που θέλει να είμαστε μαζί και να κάνουμε καλή παρέα.
    Η καλή παρέα με ενδιαφέρει, η συζήτηση, η διαφωνία, η αθυροστομία, η προκλητικότητα, η συμβίωση, η συνεργασία και η διεύρυνσή τους. Δεν είναι ο μόνος, δεν είναι επαρκής συνθήκη, αλλά είναι πολύ σημαντικός τρόπος για να συμπήξουμε μια ενότητα χωρίς την οποία η έκβαση του κοινωνικού πολέμου θα είναι πάντα αρνητική για μας. Δεν με νοιάζει εάν ο άλλος είναι μικροαστός, δημόσιος υπάλληλος, ρέμπελος, φρικιό, πρεζάκι, κλεφτρόνι, πούστης, Βούλγαρος, εργάτης, αγρότης! Από την παρέα μου αναγκάζομαι να αποκλείσω μόνο όσους έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα με τη διαφωνία και τη συζήτηση, αναγκάζομαι να προστατευθώ από την κακία και την πονηριά του κόσμου – όπως φασίστες και ναζιστές. Δημόσια θα μιλούσα μαζί τους αλλά στο τραπέζι μου δεν τους θέλω. Έχω σχέσεις προσωπικές, φιλικές , συγγενικές με πολλούς του ΚΚΕ, τρώω και πίνω και ζω μαζί τους αλλά με ΚΚέδες που δεν τα έχουν καλά με τη διαφωνία και ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να σε βρίσουν, να σε προσβάλουν και να την κάνουν για να αποφύγουν την αντιπαράθεση δεν μπορώ να φάω και να πιω. Μ΄ έχουν σακατέψει ήδη στο ξύλο, άλλο ξύλο δεν αντέχω!
    Ένα από τα επίδικα αντικείμενα αυτής της συζήτησης και του περιστατικού με τον Μπαλασόπουλο είναι κι αυτό της αγωνιστικής ταυτότητας. Δεν με ενδιαφέρει η αγωνιστική ταυτότητα, το λέω ευθαρσώς για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί. Όποιος και όποια θέλει να αγωνίζεται, υπάρχουν δρόμοι να πάει να αγωνιστεί, του εύχομαι καλούς αγώνες, όπως λέει και ο Αλέξης Τσίπρας – ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, ούτε με διαδηλώσεις και λεηλασίες, ούτε με εκλογές ούτε με τα όπλα παρά πόδα. Συνεχίστε να αγωνίζεστε, να δούμε που θα μας βγάλει σε πέντε, δέκα χρόνια. Εμένα με ενδιαφέρει ο κοινωνικός πόλεμος, ο οποίος διεξάγεται αποτελεσματικά μόνο με τη γενική απεργία, ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ του Κεφαλαίου και των Υποτελών και πως αυτός αλλάζει. Και έχω στραμμένα το νου και τα μάτια στις ΝΙΚΕΣ μας! Και στις ΗΤΤΕΣ μας. Τελειώνω:

    η ήττα της περιόδου 2010-2014 ήταν η απάντηση του Κυρίου στις νίκες μας, στην ήττα Του, κατά το χρονικό διάστημα 1970-1985 και την άνοιξη του 2002. Ο Θουκυδίδης γράφει κάπου για τους Αθηναίους: τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε καν να την ακούσουν. Το ίδιο ισχύει και για τον Κύριο ημών Καπιταλιστή.

    Εάν δεν κάνω λάθος οι χαλυβουργοί υπέστησαν ήττα ταπεινωτική: θα μπορούσαν να νικήσουν; Απαντώ: ΟΧΙ. Κι έχω επιχειρήματα! Εάν ξέρω ότι θα ηττηθώ, δεν θα πολεμήσω. Εάν κατέβω να πολεμήσω κι ο,τι γίνει, τον πούτσο κλαίγανε, Γιάννη! Αλλά να υμνεί κάποιος μια πολλών μηνών απεργία που ήταν καταδικασμένη να ηττηθεί είναι μια εκδήλωση της αγωνιστικής ταυτότητας.

38. Δεν είμαι σίγουρος ότι βοηθάει στη συζήτηση, αλλά να πώς σκέφτεται ένα μικρό(?) τμήμα της εγχώριας ανώτερης-ανώτερης και ανώτερης-μεσαίας τάξης:
    http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=1354

    2 παρατηρήσεις:
    – Δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιεί τον Μαρξ (και τον Λένιν στον επίλογο)
    – Η προσέγγιση είναι μεσαιοταξο-κεντρική. Η εργατική τάξη εμφανίζεται μονάχα ως στατιστική…

    Το καταθέτω για προβληματισμό

39. Ναι, Φιλίστωρ, κι εγώ θεωρώ ότι υπάρχει αυτός ο συλλογικός νους. Η έννοια αυτή είναι ένα μεθοδολογικό εργαλείο που μας βοηθάει να κατανοήσουμε πολλά πράγματα, πάρα πολλά. Όταν κάποιοι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι της εκτέλεσης, λόγου χάριν, βιώνουν τις ίδιες συνθήκες, έχουν κοινές παραστάσεις και κοσμοαντίληψη, δέχονται τις ίδιες πληροφορίες, έχουν κοινές επιθυμίες, εκτιμούν με τον ίδιο τρόπο τις δυνάμεις τους αλλά και τις δυνάμεις του αντιπάλου, τότε σκέφτονται τα ίδια πράγματα και με τον ίδιο τρόπο. Αυτός είναι ο συλλογικός νούς, η συλλογική νόηση. Θεωρώ ότι η ανεργία και τα χρέη έβαλαν το χεράκι τους να σχηματιστεί αυτή η συλλογική νόηση.

    Συμφωνώ με την απάντησή σου – είναι μια πολεμολογική προσέγγιση την οποία πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη μας. Και επαναλαμβάνω το ερώτημα: μήπως η νίκη του Κυρίου ημών κατά την τετρατετία 2010-4 ήταν η απάντησή Του στις νίκες μας της περιόδου 1970-1985 και της άνοιξης του 2002;

40. “Εάν ξέρω ότι θα ηττηθώ, δεν θα πολεμήσω.”

    Ακριβώς αυτό, Αθανάσιε! Κανένας άνθρωπος -και κανένα συλλογικό υποκείμενο-, που έχει σώας τας φρένας, δεν πρόκειται να δώσει μάχη, αν δε νιώθει ότι:
    α) το διακύβευμα της μάχης είναι σαφές και χειροπιαστό
    β) ότι οι πιθανότητες νίκης είναι πραγματικές, και
    γ) ότι οι απώλειες της μάχης (γιατί σε όλες τις μάχες υπάρχουν απώλειες, ακόμα και σε περίπτωση νίκης -πόσο μάλλον σε περίπτωση ήττας) δε θα είναι μεγαλύτερες από το προσδοκόμενο κέρδος.

    Όπως είπα, αυτές οι προϋποθέσεις συνέτρεχαν το 2002, όχι όμως το 2010-2014. Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι μια γενικευμένη απεργιακή κινητοποίηση της εργατικής τάξης, ειδικά στους λεγόμενους “νευραλγικούς τομείς” (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, συγκοινωνία, μεταφορές, τραπεζικός τομέας κλπ) θα μπορούσε πραγματικά να παραλύσει το σύμπαν και να οδηγήσει την κυβέρνηση σε αναδίπλωση. Ούτε το Μνημόνιο 1 θα είχε ψηφιστεί (Μάης του ’10), ούτε το Μεσοπρόθεσμο (Ιούνης του ’11), ούτε το Μνημόνιο 2 (Φλεβάρης του ’12), oύτε τα κάθε λογής Πολυνομοσχέδια, αν η εργατική τάξη είχε απεργήσει μαζικά στους “νευραλγικούς τομείς”. Γιατί, μεταξύ μας τώρα, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι, αν κλείσουν τα μαγαζιά τους οι έμποροι, αν απεργήσουν οι δάσκαλοι, αν βγουν να τα σπάσουν οι άνεργοι, ή ακόμα-ακόμα αν κάνει 16 μήνες απεργία το ηρωικό προλεταριάτο στο ένα από τα δύο εργοστάσια της Χαλυβουργικής. Χέστηκε η φοράδα στ΄ αλώνι, παρέα με τη Φατμέ στο Γενί Τζαμί.

    Αντί όμως για γενική απεργία στους “νευραλγικούς τομείς”, τι είδαμε; Είδαμε κατά καιρούς τεράστια πλήθη κόσμου στο δρόμο (πάνω από 500 χιλιάδες νοματαίοι κατέβηκαν τον Ιούνη του ’11 στο Σύνταγμα των “Αγανακτισμένων”), γενική απεργία άξια του ονόματος δεν είδαμε ωστόσο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι “Αγανακτισμένοι” αποχτούσαν μαζικότητα τα απογεύματα και ιδίως τα Σαββατοκύριακα, δηλαδή σε μη-εργάσιμες μέρες και ώρες. Με άλλα λόγια, όλος αυτός ο κόσμος “αγανακτούσε” μετά τη συμπλήρωση του εργασιακού του ωραρίου. Ιδίως τα λεβεντόπαιδα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, που θα μπορούσαν να κατεβάσουν τους διακόπτες, αλλά δεν το έκαναν, είναι πραγματικά για πολλές μπάτσες. Όχι επειδή δεν το έκαναν (με γειά τους, με χαρά τους!), αλλά επειδή έρχονταν μετά στο Σύνταγμα κι “αγανακτούσαν” εκ του ασφαλούς.

    Η αντίσταση ενάντια στα Μνημόνια έγινε λοιπόν σε συμβολικό κατά βάση επίπεδο (αποκλεισμός της Βουλής και αδέξιες προσπάθειες για την κατάληψή της, σποραδικοί εμπρησμοί καταστημάτων και -το πιο πετυχημένο απ΄ όλα- μαζική δράση για τη ματαίωση παρελάσεων).
    Από το 2010 μέχρι και σήμερα, οι “από κάτω” δεν έχουν δείξει διάθεση να προχωρήσουν σε κάτι περισσότερο από δράσεις συμβολικού χαρακτήρα. Κάτι μεταξύ ικεσίας και απειλής, σα να λέμε.

    Ε, λοιπόν! Πάνε αυτά! Τέλειωσαν! Οι “από πάνω” δεν πρόκειται να κάνουν πίσω με ικεσίες και απειλές. Αυτή τη φορά είναι κι αυτοί στριμωγμένοι. Δεν έχουν περιθώρια ελιγμών, υποχωρήσεων, διαπραγματεύσεων. Και, στο βαθμό που ξέρουν ότι οι “από κάτω” εξακολουθούν να πορεύονται ακόμα με βάση τα σχήματα του παρελθόντος (πορεία-λιτανεία, διεκδίκηση, διαπραγμάτευση κλπ), αυτοί θα συνεχίσουν να μας πηγαίνουν γαμιώντας, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε με βάση το δόγμα: “Από ήττα σε ήττα, μέχρι την τελική νίκη!”. Για γέλια ή για κλάματα;

    Y.Γ.: Πολύ ενδιαφέρον το link του psychoprole. Δείτε το!

41. Αθανάσιε στο ερώτημά σου :

    Δεν μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά παρά μόνο εάν είμαστε από τη μεριά των αφεντικών. Γνώμη μου είναι πως ήταν απάντηση αλλά όχι τόσο προμελετημένη και τόσο οργανωμένη όσο αφήνεις να εννοηθεί. Δεν δημιούργησαν τη κρίση για να κερδίσουν τη μάχη στον κοινωνικό πόλεμο αλλά σίγουρα εκμεταλλευτήκαν τους κύκλους της οικονομίας και μπορεί να εξώθησαν στα άκρα κάποιους παράγοντες που έκανα την κρίση ακόμα πιο βίαιη.

42. Πραγματικά όμως, κυρίως Αθανάσιε και Φιλίστωρ, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να πάει κανείς στην μάχη, έστω σε μια σίγουρα σχεδόν χαμένη μάχη χωρίς να αποδεχτεί το γεγονός της ήττας. Η ήττα είναι ένα στοιχείο κάθε μάχης,ακόμη κι αν οι συσχετισμοί δύναμης είναι πολύ καλοί για τον μαχητή ή τους μαχητές. Ο πλήρης υπολογισμός των συσχετισμών δύναμης δεν είναι εφικτός όπως λέει περίπου ο Διογένης, και ίσως αυτό που περνάει μέσα από μια “αντικειμενική” ανάλυση είναι ένας παραλυτικός φόβος που είναι το άλλο άκρο της αποκοτιάς. Νομίζω πως ο Πλάτων έχει δείξει σαφώς την διαφορά θάρρους και αποκοτιάς. Αλλά θα έλεγα πως και ένας βαθμός αποκοτιάς και επικινδυνότητας είναι σχεδόν όρος της μαχητικότητας των υποψήφιων μαχητών-παλαιστών. Πως μπορεί κανείς να σταθμίσει τα δεδομένα, αν λόγου χάριν παραμείνει σε εικόνες μιας προηγούμενης εποχής; Αναφερόμαστε στον ηρωϊκό αγώνα των (μισών) Χαλυβουργών, αλλά ταυτόχρονα αναφερόμαστε στην ματαιότητά του. Έστω ότι υπήρξε ματαιότης. Αυτό σημαίνει έτσι απλά πως εμείς στεκόμαστε αμέτοχοι; Μήπως η ματαιότης είναι ακριβώς το πλαίσιο που δημιουργεί ο πεσσιμισμός για την συνολική κατάσταση, ένας πεσσιμισμός που έχει διαβρώσει την μαχητικότητα του λαού; Αν ας πούμε πήγαινε το 1/100 αυτών που με τις φραπεδιές τους σουλατσάρανε στην Πλ.Συντάγματος και βάζοντας τις χαλμύδες τους υλοποιούσανε φαντασιακά κάποια εδάφια καστοριαδικών βιβλίων, στην Χαλυβουργία, τι θα γίνονταν; Πιθανόν αυτό που λέω δεν έγινε γιατί ακριβώς υπάρχει ψυχικος και ιδεολογικός διαχωρισμός και μίσος μεταξύ των “βιομηχανικών” προλεταριών και άλλων εργαζόμενων στρωμάτων (μικροαστικών τε και μη-), και μίσος και διαχωρισμός μεταξύ κκε-δων και υπολοίπων. Αυτός ο διαχωρισμός είναι ταξικός; μήπως είναι κατασκευασμένος; δεν λέω με το τελευταίο πως υπάρχει συνωμοσία, αλλά πως κατι το “υποπτο” υπάρχει εδώ, και δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως αυτό το “ύποπτο” το υπηρετούν οι περισσότεροι, ξέροντας ή μη ξέροντας τι κάνουν. Πιθανόν λοιπόν αν πήγαιναν κάποιοι “μικροαστοί” στη Χαλυβουργία να έτρωγαν κράξιμο από το κκε, αλλά επίσης και όχι. Το σίγουρο είναι πως το κκε εξέφρασε αντιπάθεια και εχθρότητα προς την “πλατεία”, εις την οποία όμως εσύχναζαν κρυφίως και χρυσαυγίτες, για να μην πω πως εκεί εγινε και το ξεπέταγμά τους στην κοινωνία. Από την άλλη ο Κασιδιάρης εμφανίστηκε στην Χαλυβουργία και δεν τον πήρανε με τις πέτρες, αν και δεν ξέρανε ίσως τι καπνό φουμάριζε. Τέλος πάντων, πλίνθοι και κέραμοι..Το νόημα είναι πως πιθανόν να υπάρχει ψυχική, ιδεολογική, και πολιτική διαίρεση μέσα στις λαϊκές τάξεις που κανείς δεν μου βγάζει το μυαλό πως εξυπηρετεί διάφορα ταξικά συμφέροντα, αλλά και μαγαζάκια, ή απλά σημαίνει την ολοκληρωτική -ακόμα- αλλοτρίωση της “μάζας” και τον ύπνο τον βαθύ που έχει καταλάβει όλους ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ. Με αυτή την έννοια η συζήτηση δεν έχει νόημα.
    Αν υπάρχει υλικό υπόβαθρο, όπως αυτό που μας αναλύει ο Δοξιάδης, με τον γνωστό φιλελε τρόπο , τότε άστο καλύτερα, δεν εχει νόημα νομίζω. Η ελλάδα ως “μικρομεσαία” λειψά δυτική εξαίρεση παίζει πολλά χρόνια, όλα αυτά κινούνται μεταξύ κοινοτοπίας, μισο-αληθειών και προκατάληψης, και τελικά συνενώνουν όλους τους αντι-μικροαστούς μικροαστολόγους σε μια γενική αξιολόγηση του κακού πλήθους, των “καθυστερημένων” κ,λ,π. Οκ, αν είναι έτσι απλά, γιατί δεν συμπηγνύει η μεγαλοαστική τάξη ένα υποτιθέμενο “κοινωνικό συμβόλαιο” με την βιομηχανική εργατική τάξη; Αν ήταν έτσι θα ίσχυε καθ’ολοκληρίαν αυτό που λέει ο Αθανάσιος, και η (βιομηχανική ειδικά) εργατική τάξη θα αμείβονταν καλύτερα, δεν θα την κυνήγαγαν στα δικαστήρια, και όλα καλά, με σκοπό το τσάκισμα αυτής της υποτιθέμενης τεραστιας μικρομεσαίας (παραδοσιακής) μάζας. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι νομίζω, αυτό που έχει κατορθωθεί είναι η διάσπαση του κάτω λαού, οι εσωτερικές στον κάτω λαό τάξεις αλληλομισούνται, διανέμουν μεταξύ τους “θεωρίες” ενδοταξικού μίσους και μνησικακίας, ακόμα και στα υποτιθέμενα υψηλά κλιμάκια της μαρξολογικής ηγεσία του κόμματος της τάξης, αλλά και στο άντεργκράουντ (για να μην μιλάμε μόνο εναντίον του κκε), και όλα αυτά μάλιστα ή με ωμό τρόπο (όπως ο Αθανάσιος) ή με την ψευδο-ευγένεια της μαρξιστικής ανάλυσης αλά “εγκύκλιος”..

43. Στην Χαλυβουργία ήταν βέβαιο ότι θα έχαναν τη μάχη οι απεργοί με το ένα εργοστάσιο να λειτουργεί και το άλλο όπου γίνονταν η απεργία να είναι αχρείαστο λόγω μειωμένης ζήτησης χάλυβα. Αν θυμάμαι όμως καλά το αίτημα και η προσπάθεια των απεργών και του ΚΚΕ εκτός από το να μη χάσουν τη δουλειά τους οι εργάτες (που θα την έχαναν, τουλάχιστον το κκε θα το γνώριζε) ήταν να δημιουργηθεί ένα ρεύμα συμπαράστασης που θα οδηγούσε σε γενική απεργία και ξεσηκωμό όλων των κλάδων της οικονομίας. Πράγμα που δεν έγινε, όπως δεν έγινε και με την ΕΡΤ. Δεν κουνήθηκε φύλλο.

44. εγω επιμενω πως η συντεχνια καλα κρατει σε ολους τους μεχρι τωρα “αγωνες”.ονειρο μου η μαζικη γενικη αοριστου χρονου αγρια απεργια η μετεξελισομενη σε γενικευμενη ενοπλη αυτοδιευθηνση η οποια θα ζηταει την καταστροφη του πολιτισμου του εμπορευματος

45. Συνεχίζω τις σκέψεις μου…

    Η παγίδα δεν είναι πολύπλοκη, είναι απλή…

    Η παγίδα βρίσκεται στο γεγονός ότι το πλαίσιο σκέψης-δράσης είναι μεταβλητό, κινούμενο θα έλεγα…

    Ως υποκείμενο στην θεωρία, είσαι και μέσα και έξω…
    Το πότε είσαι μέσα και πότε είσαι έξω, φαίνεται να καθορίζεται από το ίδιο το υποκείμενο, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…

    Η ‘θεωρία’ έχει τον τρόπο-τεχνική, μέσα από αυτούς που την διαχειρίζονται, να σε πετάει απ’ έξω όταν το θέλει -και να σε καλεί όταν (τη θεωρία και τους διαχειριστές της ) βολεύει…

    Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, όμως το δίπολο…
    Εργάτης – μικροαστός…
    φαίνεται να λειτουργεί προς την ‘σωστή’ κατεύθυνση….

    Το αποτέλεσμα, ίσως και το ζητούμενο….
    Αμηχανία, διάσπαση, ενοχή….

    Ειδικά το τελευταίο, η ενοχή…
    είναι και η ταφόπλακα στην υγιή σκέψη και αντίδραση…

    Η σύγχρονη αριστερά τείνει να γίνει ή είναι, όπως κάθε θρησκευτικό δόγμα, διαχειριστής της ενοχής που μας προκαλεί….

    Οι μεγάλες κουβέντες περί λαού και επανάστασης…
    μην εκφραστώ καλύτερα….

46. Ρωτήστε τον Μπογιόπουλο.

    Ξέρει αυτός…

47. Μια υποσημείωση για LR: προσωπική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος (όπως δυστυχώς και μερικοί άλλοι στο ΚΚΕ) έχει το ήθος και το ύφος φασίστα. Σε αντίθεση όμως με τους δεξιούς φασίστες αυτός είναι ειδικός στο να διώχνει μακρυά τους λαϊκούς ανθρώπους με τον ελιτισμό/σνομπισμό του. Τέλος πάντων, είναι από αυτούς που όσο τον βρίζει κανείς τόσο του δίνει αξία και σε τελική ανάλυση μάλλον κακό κάνει στον χώρο που είναι παρά καλό.

    Κατά τα άλλα διαβάζω με ενδιαφέρον το ιστολόγιο τούτο εδώ και μερικές μέρες και αν μη τι άλλο φυσάει λίγο φρέσκος αέρας εδω μέσα.

    Τα σέβη μου

48. bill,

    ήρθε η ώρα ν΄ ανοίξουμε κι άλλα παράθυρα, να φυσήξει περισσότερος φρέσκος αέρας – χαίρομαι που συναντηθήκαμε, καλώς ήρθες!

49. Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος είναι πρωταθλητής στο ακραίο ψεύδος, πολιτικό και προσωπικό.

    Ενδεικτικά, αποκάλεσε χαφιεδισμό την… αναζήτηση που έκανα στο γκουγκλ για να βρω τη δημόσια σύνδεση που ο ίδιος έκανε, μεταξύ των μπλογκ του και του ονοματεπωνύμου του. Πρόβαλλε ο ίδιος το μπλογκ του (σαν αυτο-διαφημιση) ακόμη και σε ένθετο της “Ελευθεροτυπίας”, το Κοντέηνερ, αλλά -κατά τα άλλα- εγώ είμαι “χαφιές” και “υποκείμενο του ιντερνετικού υποκόσμου” επειδή τον εγκάλεσα με το πλήρες ονοματεπώνυμό του (και απέδειξα ότι έλεγε ψέμματα).

    Είναι γνωστή στη μπλογκόσφαιρα η παλιά μου διένεξη μαζί του, το 2012-2013. Δεν θα κάτσω να την εξιστορήσω, όμως, διότι… αν δεν την ξέρετε θα πήξετε από τον όγκο πληροφορίας, κι αν πάλι ήδη την ξέρετε θα… σκυλο-βαρεθείτε αν την ξανα-δείτε μπροστά σας! 🙂

    Απλώς θα δώσω ένα σύνδεσμο, που επανειλλημένα είχα δώσει και στο παρελθόν αλλά αγνοήθηκε ή συκοφαντήθηκε (σε περιβάλλοντα φιλικά προς τον Μπαλασό).

    https://stalinreloaded.wordpress.com/2012/02/12/neostalinism-against-googling/