φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΙΑ παιδική ανάμνηση έρχεται και ξανάρχεται, άλλοτε με κάποια αφορμή κι άλλοτε σκάει έτσι, αιφνίδια. Είμαι πέντε χρονών, κρατάω το αλέτρι, μόλις που το φτάνω, και ο παππούς δίπλα μου να με καθοδηγεί, να με μαθαίνει να οργώνω. 1963, Πετράδες Διδυμοτείχου. Τα γελάδια μπροστά να τραβάνε το αλέτρι, αμμουδερό, μαλακό το έδαφος – ευτυχώς γι’ αυτά. Ήξεραν τι να κάνουν, πότε τελειώνει η αυλακιά, πότε να γυρίσουν, αν και ο παππούς μου με προσταγές τους υπενθύμιζε ποιος είναι ο αφέντης. Μία μόνο θυμάμαι, για να σταματήσουν: οχάα! Περπατούσαν αργά, όχι νωχελικά, βαριεστημένα θα έλεγα, και θα πρέπει να ήταν ευχαριστημένα – δεν τα κούραζε ο παππούς μου. Οργώναμε ένα μικρό χωραφάκι, τα έζευε στο κάρο, φόρτωνε το αλέτρι και πηγαίναμε στο ποτάμι, στον Έβρο. Τα έλυνε, τα ποτίζαμε, πίναμε κι εμείς από το πεντακάθαρο νεράκι της Μαρίτσας, και τα αφήναμε να βοσκήσουν. Ο παππούς μου μάζευε ξερόκλαδα λεύκας και κοιμόταν μπρούμυτα, με τις δυο γροθιές του για μαξιλάρι. Τον μιμήθηκα αλλά ήταν πολύ άβολα. Για τον παππού μου, μεταξένιο με πούπουλα.