Ukrania delenda est (πρόλογος)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΩ σήμερα τον πρόλογο του βιβλίου

Ukrania delenda est: θα μπορέσει η Δύση να κατακτήσει τη Σιβηρία;   Δεν θα δημοσιεύσω, για ευνόητους λόγους, τίποτα άλλο. Τη συνέχεια θα τη διαβάσετε όταν θα εκδοθεί το βιβλίο –  μέσα στο 2025. Μάρτυς μου η ζωή. Και εσείς.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

1

 

αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη,

ο τίτλος και ο υπότιτλος του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας καταγράφουν επιγραμματικά τις στρατηγικές επιδιώξεις των αντιπάλων στρατοπέδων του πολέμου που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια στα εδάφη της ανατολική, ορθόδοξης και ρωσόφωνης  Ουκρανίας –  του πολέμου μεταξύ της συμμαχίας των δυτικών καπιταλιστικών κρατών και της Ρωσίας. Ο τίτλος UKRANIA  DELENDA  EST,  η Ουκρανία πρέπει να καταστραφεί, συνοψίζει τον στρατηγικό στόχο του ρωσικού κράτους και είναι η απάντηση στον στρατηγικό στόχο της Δύσης να κατακτήσει τη Σιβηρία. Φαντάζομαι, αλλά δεν παραξενεύομαι, πως η ανάγνωση και μόνο του τίτλου και του υποτίτλου θα προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, με κυρίαρχες την έκπληξη και την αγανάκτηση,  και θα εγείρει πολλά ερωτήματα. Όσον αφορά τις ποικίλες αντιδράσεις, δεν μπορώ να κάνω τίποτα –  ούτε να αμυνθώ και να απολογηθώ μα ούτε και να χαρώ. Ως προς τα εύλογα και ευκόλως εννοούμενα ερωτήματα όμως,  θα κάνω πολλά. Θα τα διατυπώσω με απλότητα, συντομία και σαφήνεια και με τον ίδιο τρόπο θα εκθέσω τις απαντήσεις μου – τη μεθοδολογία, τις σκέψεις και τα επιχειρήματά μου που με οδήγησαν στη θεωρία του στρατηγικού, μακροπρόθεσμου στόχου της Δύσης να κατακτήσει τη Σιβηρία, να αρπάξει τη γη και τον φυσικό πλούτο της.

Ευθύς αμέσως μετά την ανάγνωση του τίτλου και του υπότιτλου, οι αναγνώστες θα αναρωτηθούν: Μα γιατί η Δύση να επιδιώκει να κατακτήσει τη Σιβηρία; Υπάρχει σαφής ομολογία αυτού του στόχου; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε να την κατακτήσει και ποιος  είναι ο προσφερότερος; Μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία υποδεικνύει τον τρόπο που έχει προκριθεί; Ποιος είναι αυτός; Η στρατιωτική κατάκτηση της Ρωσίας ή μήπως η πλήρης  αποδυνάμωσή της, που θα επιφέρει την αδυναμία αναπαραγωγής της ρωσικής οικονομίας και κοινωνίας, τη αποδιοργάνωση και διάλυση του ρωσικού κράτους, μέσω ενός πολέμου μακράς διάρκειας, πιθανόν δεκαετίας ή και μεγαλύτερης;  Θα μπορέσει τελικά να κατακτήσει τη Σιβηρία;  Ο στόχος αυτός είναι τόσο φιλόδοξος και εμπεριέχει πλήθος διακινδυνεύσεων ώστε μας παρωθεί να εικάσουμε ότι θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τα κράτη της Δύσης. Αυτό σημαίνει ότι η μη επίτευξη αυτού του στόχου θα έχει τόσο αρνητικές συνέπειες ώστε δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την εικασία μήπως με την αποτυχία αυτή διακυβεύεται το μέλλον του δυτικού καπιταλισμού και του δυτικού πολιτισμού. Τα δυτικά κράτη έχουν επίγνωση της δυσκολίας ή είναι βέβαια ότι ο στόχος μια μέρα, μετά από μερικές δεκαετίες θα εκπληρωθεί; Εάν έχουν κάποια βάση όλα αυτά που εικάζουμε, εάν ο πόλεμος είναι τόσο σημαντικός για τους εμπλεκόμενους αντιπάλους, τότε η έκβαση του θα έχει υπαρξιακές διαστάσεις: όποιος νικήσει όχι μόνο θα επιβιώσει αλλά επιπλέον θα αυξηθεί ο πλούτος, η ισχύς και το κύρος του.

Πώς όμως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Δύση επιδιώκει να κατακτήσει τη Σιβηρία και ότι η μετατροπή όλης ή μέρους της ουκρανικής επικράτειας σε μια ευρεία και μεγάλου μήκους τάφρο που θα χωρίζει τη Δύση και τη Ρωσία και στην οποία δεν θα υπάρχει ούτε καν ένα δυτικό περίστροφο είναι ο μόνος τρόπος να αποκρουστεί η Δύση και να αποτραπεί η διάλυση της Ρωσίας και η κατάκτηση της Σιβηρίας; Η κατανόηση του πολέμου με οδήγησε σε αυτά τα συμπεράσματα. Πώς όμως μπορούμε να κατανοήσουμε ένα εν εξελίξει πόλεμο; Ποια είναι η μέθοδος; Θα την διαβάσετε στην Εισαγωγή.

 

2

« Η μελέτη Γεωπολιτική του πολέμου κατά της Ουκρανίας του Ιωάννη Ε. Κωτούλα (Δρ Ιστορίας, Δρ Γεωπολιτικής) είναι η πρώτη αυτοτελής ακαδημαϊκή μονογραφία στην ελληνόγλωσση βιβλιογραφία για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη σημαντικότερη γεωπολιτική εξέλιξη της εποχής μας.» Αυτά διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο της μελέτης του Ι. Ε. Κωτούλα, μελέτη 500 σελίδων και επιπλέον 70 σελίδων διεθνούς βιβλιογραφίας. Ο τίτλος είναι σαφής – θα διαβάσουμε μια γεωπολιτική μελέτη του εν εξελίξει πολέμου που γίνεται κατά της Ουκρανίας. Είναι σαφές, περιττό να αναφερθεί,  ότι η Ρωσία πολεμά κατά της Ουκρανίας, ότι τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι η Ρωσία και η Ουκρανία. Τι θα διαβάσουμε σε αυτή τη μελέτη που το αντικείμενό της είναι ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας;  «Η μελέτη αναλύσει σε βάθος βάσει της Ιστορίας, των Διεθνών σχέσεων και της Κλασικής Γεωπολιτικής την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: το ιστορικό και γεωπολιτικό υπόβαθρο του πολέμου, τον ρωσικό αναθεωρητισμό και προπαγάνδα, τις επιχειρήσεις της εισβολής, τα στρατηγικά και τακτικά διδάγματα, τα πολεμικά σενάρια, τα συμπεράσματα για την τέχνη του πολέμου και την νέα παγκόσμιο ισορροπία με πλούσια ιστορική τεκμερίωση και ανάλυση. Αξιοποιώντας ποικίλους επιστημονικούς κλάδους και αποδίδοντας έμφαση στην Ιστορία και την Γεωπολιτική ο συγγραφέας προτείνει μια μεγαλόπνοη μακροϊστορική ερμηνεία του πολέμου κατά της Ουκρανίας ως συνέπεια της ρωσικής ιστορικής πορείας και  των βαυειών δομών της ιστορίας, του πολιτισμού και της γεωγραφίας».

Κι αφού τα διαβάσουμε όλα αυτά με προσοχή, προς το τέλος της μελέτης (σ. 432) ο συγγραφέας σημειώνει: « Όταν η ρωσική προπαγάνδα αναδεικνύει την διεθνή διάσταση της συγκρούσεως προβάλλοντας τον θεματικό τόπο του πολέμου Δύσεως-Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας ως εμμέσου δρώντος, έχει δίκιο σε ορισμένο βαθμό».

 

3

Πόσο θα διαρκέσει ο πόλεμος που γίνεται στην Ουκρανία μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, ποια θα είναι η έκβασή του;  Όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι η διάρκειά του θα είναι μεγάλη αλλά δεν μας επιτρέπεται ούτε καν εικασίες να διατυπώσουμε. Είναι βέβαιο όμως ότι κάποτε θα τελειώσει. Πώς θα μετεξελιχθεί ο πόλεμος, πώς θα τελειώσει, ποιος θα είναι ο νικητής; Ο Ι. Ε. Κωτούλας, τασσόμενος στο πλευρό της πλειονότητας των αναλυτών, προτείνει και επεξεργάζεται τρία σενάρια. Παρατεταμένος πόλεμος φθοράς (σενάριο 1), νίκη της Ρωσίας (σενάριο 2), ουκρανική νίκη, νίκη της Δύσης (σενάριο 3). Υπάρχει κάποια λογική σε αυτή τη σειρά; Ασφαλώς και υπάρχει.  Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, ο πόλεμος θα μετεξελιχθεί σε έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς (war of attrition), κατά τη διάρκεια του οποίου «καθε πλευρά επιδιώκει να προκαλέσει την στρατηγική εξάντληση του αντιπάλου σε βάθος χρόνου» (Κωτούλας, 413). Το σενάριο αυτό δεν μας λέει κάτι για την έκβαση του πολέμου αλλά για την μετεξέλιξή του.  Όσο και να παραταθεί ο πόλεμος φθοράς δεν μπορεί παρά μια μέρα να τελειώσει. Και θα τελειώσει με νικητές και ηττημένους. Η έκβαση ενός παρατεταμένου πολέμου φθοράς « δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί επακριβώς λόγω των πολλαπλών μεταβλητών» (Κωτούλας 410-411). «Οι πόλεμοι φθοράς δεν συνεπάγονται κατ’ ανάγκη ένα στρατηγικό αδιέξοδο, καθώς είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε πολιτική νίκη της μιας πλευράς, εάν έχει επιτευχθεί υψηλή αναλογία απωλειών στον αντίπαλο και  φθορά του εσωτερικού κοινωνικού μετώπου» (Κωτούλας, 413).  «Το Σενάριο 1 (πόλεμος φθοράς), ωστόσο, είναι δυνατόν να μεταβληθεί  και μάλιστα κατά τρόπο απότομο προς άλλη εξέλιξη και δη προς το Σενάριο 2 (ρωσική νίκη) ή έστω προς μία περιοδική σαφή μεταβολή της στρατηγικής ισορροπίας υπέρ της Ρωσίας εάν ο κύριος παράγοντας καθορισμού των εξελίξεων είναι ο ρυθμός αναπληρώσεως των απωλειών ανθρωπίνου δυναμικού  και πολεμικού υλικού»  Και, αμέσως παρακάτω: « Το πρώτο σενάριο θεωρείται βάσει των υφισταμένων έως τώρα (2024) δεδομένων το πιθανότερο  και ακολουθούν κατά σειρά με μικρότερο βαθμό πιθανότητας το δεύτερο και το τρίτο» (Κωτούλας, 411).

Το σενάριο 1 δεν είναι σενάριο που προβλέπει τη νίκη διότι και στον πόλεμο φθοράς, όσο παρατεταμένος κι αν αποβεί, κάποιος θα νικήσει, όπως παρατηρεί και ο Ι. Ε. Κωτούλας. Τις περισσότερες πιθανότητες, υποστηρίζει ο συγγραφέας,  συγκεντρώνει το σενάριο 2 (νίκη της Ρωσίας) ενώ το σενάριο 3, νίκη της Δύσης, «βάσει των έως τώρα δεδομένων αξιολογείται ως το λιγότερο πιθανό» (Κωτούλας, 418).

 

4

Ποιος από τους δύο αντιπάλους είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος στον πόλεμο που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια στην ανατολική Ουκρανία μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας; Έχουν κατατεθεί δύο θέσεις –  δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερες. Σύμφωνα με την πρώτη, την επικρατέστερη, αυτήν που υποστηρίζει η συντριπτική πλειονότητα των δυτικών αναλυτών, μεταξύ των οποίων και ο Ι. Ε. Κωτούλας, επιτιθέμενη είναι η Ρωσία, αμυνόμενη η Δύση. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης πιθανολογούν ότι θα νικήσει η Ρωσία, ποιο όμως θα είναι το πλαίσιο της λήξης και της νίκης του πολέμου;  Άλλα σενάρια κατατίθενται στο τραπέζι της γεωπολιτικής εικασίας και της πολιτικής φαντασίας, βασιζόμενα στο δόγμα ότι η Ουκρανία είναι ένα τείχος, μια τάφρος  που προστατεύει τη Δύση από την ρωσική επιθετικότητα. Το ήπιο σενάριο προβλέπει ότι η  Ρωσία  θα κατακτήσει όλη την ανατολική και νότια Ουκρανία και θα σταματήσει στον Δνείπερο ποταμό, περιορίζοντας την Ουκρανία δυτικά του Δνειπέρου. Το τρομακτικό σενάριο προβλέπει ότι η  Ρωσία θα κατακτήσει όλη την Ουκρανία και «θα διαμορφώσει νέες στρατιωτικές βάσεις στα όρια της Πολωνίας, της Σλοβακίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας αναβιώνοντας την γεωπολιτική πίεση της ψυχροπολεμικής περιόδου (Κωτούλας, 417). Υπάρχει και το εφιαλτικό σενάριο: η Ρωσία θα συνεχίσει την επέλαση, θα εισβάλει στις χώρες που συνορεύουν με την Ουκρανία και θα φτάσουν ακόμα και στη Γερμανία, αφού ο ρωσικός στρατός επιτεθεί κατά των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Η στρατηγική επιδίωξη της Ρωσίας δεν είναι μόνο η καταστροφή του τείχους (Ουκρανία) που προστατεύει τον δυτικό πολιτισμό από την αναθεωρητική και κατά συνέπεια την αυτοκτατορική επιθετικότητα της Ρωσίας αλλά κυρίως η αποδυνάμωση της Δύσης μέσω της στρατιωτικής σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ.

Στις 14 Οκτωβρίου 2024, ο επικεφαλής της γερμανικής ομοσπονδιακής υπηρεσίας πληροφοριών (BND) Μπρούνο Καλ δήλωσε τα εξής στη γερμανική Βουλή: «ως προς το στρατιωτικό προσωπικό και τους εξοπλισμούς, οι ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις θα είναι πιθανότατα σε θέση να επιτεθούν εναντίον του NATO το αργότερο μέχρι το τέλος της δεκαετίας, δηλαδή μέχρι το 2030 . . .Είτε μας αρέσει είτε όχι είμαστε σε άμεση και απευθείας αντιπαράθεση με την Ρωσία . . . ο μακροπρόθεσμος στόχος του Προέδρου Βλάντιμιρ Πούτιν είναι να αποδυναμώσει την Δύση και η στρατιωτική σύγκρουση με το NATO αποτελεί πλέον επιλογή για την Ρωσία».

Αυτή θα είναι η εφιαλτική συνέπεια της νίκης της Ρωσίας: μετά την Ουκρανία θα κατακτήσει και την ανατολική Ευρώπη, αφού πφροηγουμένως επιτεθεί κατά των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.  Ο μόνος τρόπος να αποκλειστεί αυτό το ενδεχόμενο είναι η νίκη της Δύσης, η παροχή οικονομικής και οπλικής συνδρομής στην Ουκρανία. Κι αν αυτά δεν αρκούν ώστε να σταματήσουν την επέλαση της Ρωσίας; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την έδωσε ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν: η Δύση πρέπει να αναρωτηθεί εάν πρέπει να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία.  «Αν οι Ρώσοι έσπαγαν τις γραμμές του μετώπου, αν υπήρχε ουκρανικό αίτημα – αυτό δεν ισχύει σήμερα – θα έπρεπε νομίμως να θέσουμε στους εαυτούς μας το ερώτημα», δήλωσε στον  Economist. ο Εμανουέλ Μακρόν. Δήλωσε επίσης: «Αν το αποκλείσουμε a priori, είναι σαν να μην έχουμε αντλήσει τα διδάγματα των δύο τελευταίων ετών», όταν οι χώρες του ΝΑΤΟ απέκλεισαν αρχικά το ενδεχόμενο αποστολή τανκς και αεροσκαφών στην Ουκρανία για να αναγκαστούν στην συνέχεια να αλλάξουν γνώμη. . . Όπως έχω πει, δεν αποκλείω τίποτε, διότι αντιμετωπίζουμε κάποιον που δεν αποκλείει τίποτε. . .Αναμφίβολα έχουμε υπάρξει υπερβολικά διστακτικοί θέτοντας όρια στην δράση μας απέναντι σε κάποιον που δεν έχει όρια και είναι ο επιτιθέμενος. . . Εχω έναν ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο: η Ρωσία δεν μπορεί να νικήσει στην Ουκρανία. Αν η Ρωσία νικήσει στην Ουκρανία, δεν θα έχουμε πλέον ασφάλεια στην Ευρώπη. Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι η Ρωσία θα σταματήσει εκεί; Ποια ασφάλεια θα έχουν οι γειτονικές χώρες, η Μολδαβία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Λιθουανία και τόσες άλλες; Και εν τέλει, ποια αξιοπιστία θα έχουν οι Ευρωπαίοι που θα έχουν δαπανήσει δισεκατομμύρια, που θα έχουν πει ότι διακυβευόταν η ασφάλεια της ηπείρου και δεν έδωσαν στον εαυτό τους τα μέσα για να σταματήσουν την Ρωσία; Κατά συνέπεια, ναι, δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτε».

Η Ρωσία πρέπει να αποδυναμωθεί ώστε ο δυτικός κόσμος να είναι ασφαλής. Εάν δεν αποδυναμωθεί, η Ρωσία θα κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής Δύσης: η επιθετικότητα είναι εγγεγραμμένη στο DNA της. Υποχώρησε μετά τη διάλυση της αυτοκρατορικής Σοβιετικής Ένωσης αλλά τώρα επανακάμπτει αναθεωρώντας βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου και προβάλλοντας αυτοκρατορικές αξιώσεις επέκτασης και κυριαρχίας. Πρέπει να τη σταματήσουμε χωρίς να αποκλείουμε τίποτε.

5

Τη δεύτερη θέση υποστηρίζει ένας μικρός αριθμός δυτικών αναλυτών, θέση που ταυτίζεται με την επίσημη πολιτική του ρωσικού κράτους, και την οποία δέχεται όχι μόνο το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του ρώσικου πληθυσμού αλλά και ένα μικρό μέρος, το οποίο τείνει να αυξηθεί, του πληθυσμού των δυτικών κοινωνιών –  κυρίως των ευρωπαϊκών : η Δύση επιτίθεται κατά της Ρωσίας. Ποια είναι η στρατηγική επιδίωξη της Δύσης; Είναι η αποδυνάμωση της Ρωσίας με απώτερο σκοπό είτε να την εντάξει ως υποτελή στον δυτικό κόσμο  είτε να τη διαλύσει σε πολλά και αποδυναμωμένα κρατίδια, αφού την αφοπλίσει ολοκληρωτικά, εξαλείψει δηλαδή τον πυρηνικό της εξοπλισμό. Η επιτυχία αυτών των δύο εκδοχών της στρατηγικής επιδίωξης της Δύσης θα εξαρτηθεί απο την έκβαση του πολέμου, αφού προηγουμένως ένα αναγκαίο βήμα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία: η επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της ανατολικής και βόρειας Ευρώπης που συνορεύουν με τη Ρωσία ή βρίσκονται κοντά της. Μόνο μία χώρα δεν εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, η πλέον σημαντική για την περικύκλωση της Ρωσίας –  η Ουκρανία. Η Ουκρανία δεν είναι το τείχος που προστατεύει τη Δύση από τη ρωσική επιθετικότητα αλλά μια μεθοριακή ζώνη, η οποία πρέπει να μετατραπεί σε ένα πανίσχυρο αχανές φρούριο, σε ένα ευρύτατης έκτασης προκεχωρημένο φυλάκιο, από το οποίο θα συντονίζονται επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας. Η Ουκρανία είναι κόκκινη γραμμή. Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία για να αμυνθεί, επιτίθεται για να αμυνθεί, για να αποτραπεί η μετατροπή της Ουκρανίας, με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ,  σε φρούριο της Δύσης. Θα κατακτήσει την Ουκρανία μέχρι τον Δνείπερο, θα ελέγχξει δηλαδή την ανατολική και νότια Ουκρανία, τη μισή Ουκρανία και θα σταματήσει. Θα συνεχίσει μόνο εάν συνεχίσει ο αντίπαλος. Δεν θα επιδιώξει να κατακτήσει την υπόλοιπη, τη δυτική Ουκρανία αλλά, εάν η Δύση συνεχίσει τον πόλεμο, θα την καταστρέψει ολοσχερώς.

6

Συντάσσομαι με τη δεύτερη θέση. Η θέση όμως αυτή είναι ελλιπής, προβληματική. Θα υποστηρίξω ότι η θεωρούμενη ως στρατηγική επιδίωξη της Δύσης, που βρίσκει σύμφωνα και τα δύο αντίπαλα μέρη  –  η ένταξη της Ρωσίας στον δυτικό κόσμο σε θέση υποτέλειας ή η διάλυση της Ρωσίας σε πολλά και ανίσχυρα κρατίδια, υποτελή στη Δύση – είναι τακτική επιδίωξη·  άλλη είναι η στρατηγική επιδίωξη. Ποια είναι;

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής των τελευταίων κεφαλαίων της προκείμενης μελέτης  ανακάλεσα μια μέρα στη μνήμη μου  μια διαφήμιση μάρκας μικρών μπαταριών που βλέπαμε στις τηλεοπτικές μας οθόνες κατά τη δεκαετία του 1980.  Μερικά παιχνίδια (κούκλες; αυτοκινητάκια; ρομποτάκια;)  που κινούνταν με την ενέργεια μπαταριών σταδιακά ένα ένα σταματούσαν λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη της διαφήμισης –  ένα όμως από αυτά συνέχιζε να κινείται, και σε σύγκριση με τα άλλα, για πολύ χρόνο ακόμα.

Ας αποσύρουμε το βλέμμα μας από τη δεκαετία του 1980 κι ας το στρέψουμε στο μέλλον, διατηρώντας όμως την ίδια χρονική απόσταση των σαράντα ετών, στη δεκαετία 2060. Τι θα δούμε; Ποια χώρα θα συνεχίσει να κινείται με τις δικές της ισχυρές μπαταρίες, με τη δική της ενέργεια, τις δικές της πρώτες ύλες, την τροφική της αυτάρκεια, όταν όλες οι άλλες θα ξεμείνουν ή θα αναμένεται να ξεμείνουν και από ενέργεια και από πρώτες ύλες; Το ερώτημα προϋποθέτει την υποστηριζόμενη από πολλούς και πολλές θέση του μεταβατικού χαρακτήρα της εποχής μας, που θα διαρκέσει καθ΄όλον τον υπόλοιπο 21^ο αιώνα: της μετάβασης από την εποχή της αφθονίας και της σπατάλης στην εποχή της σπάνης, της έλλειψης και της ένδειας. Πολλοί αναλυτές και επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οδεύουμε, εάν δεν έχει ήδη αρχίσει, προς την εποχή της επιταχυνόμενης εξάντλησης των ορυκτών καυσίμων, της ανικανότητας να ολοκληρώσουμε μια ενεργειακής μετάβασης που θα είναι συμβατή με την προστασία της φύσης και της κοινωνίας,  της  έλλειψης πολλών και βασικών πρώτων υλών, της επιδείνωσης της κλιματικής αλλαγής και της παγκόσμιας τροφικής ένδειας.  Ποια θα είναι λοιπόν η χώρα που θα συνεχίσει να κινείται όταν οι μπαταρίες των άλλων χωρών θα έχουν εξαντληθεί;

Όλοι και όλες γνωρίζουμε ποια είναι αυτή η χώρα. Πριν την αναφέρουμε ρητά και απερίφραστα, ας επισημάνουμε ότι από τον 16^ο αιώνα και μέχρι τον 20ό, για μια χρονική περίοδο που ξεπερνάει τους τέσσερις αιώνες, οι μεγάλες και οι μικρές ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις (Ολλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία και Ιταλία) είχαν κατακτήσει όλες τις ηπείρους –  σε αυτές προστέθηκαν, στα τέλη του 19^ου και αρχές του 20ού αιώνα και οι ΗΠΑ. Υπήρξε όμως μια αχανής περιοχή που δεν την κατέκτησαν, δεν την λεηλάτησαν, , μεγαλύτερη σε έκταση από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μαζί, μια περιοχή με τεράστιο φυσικό πλούτο –  ενέργεια και πρώτες ύλες, αραιοκατοικημένη, απομακρυσμένη και με ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες. Ποια είναι αυτή η περιοχή;

Θα αντιληφθήκατε ότι στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι κοινή: η χώρα που θα συνεχίσει να κινείται με δικές της μπαταρίες, με δικές της πρώτες ύλες, με αφθονία  και αυτάρκεια τροφής, με αστείρευτες ποσότητες πόσιμου νερού, με θετικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής είναι η Ρωσία, στην οποία ανήκει η Σιβηρία της μόνης χώρας και της μόνης περιοχής που δεν κατέκτησαν οι δυτικές ευρωπαϊκές χώρες. Επιχείρησαν δύο φορές να την κατακτήσουν αλλά απέτυχαν οικτρά. Επιχειρούν άλλη μια φορά. Όλα, προς στιγμήν, δείχνουν ότι θα αποτύχουν και αυτή τη φορά. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα των ερωτημάτων: ποιο θα είναι το μέλλον του δυτικού πολιτισμού και του ανεπτυγμένου καπιταλισμού των δυτικών κοινωνιών;

 

7

Τρία είναι λοιπόν τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνομαι στη μελέτη που κρατάτε στα χέρια σας. Υποστηρίζω, το πρώτο ζήτημα,  ότι η στρατηγική επιδίωξη της ενωμένης Δύσης είναι η κατάκτηση της αχανούς Σιβηρίας και η αρπαγή του τεράστιου φυσικού πλούτου της: ενέργεια (φυσικό αέριο και πετρέλαιο, ξυλεία, μεταλλεύματα).  Δεύτερο: ο μόνος τρόπος να ακυρωθεί η άρρητη στρατηγική επιδίωξη της Δύσης είναι η μερική ή ολική καταστροφή της Ουκρανίας, του προπυργίου της Δύσης, εφ΄όσον βέβαια αυτή συνεχίσει τον πόλεμο. Και, τρίτο, η αποτυχία της κατάκτησης και λεηλασίας της Σιβηρίας θα επιταχύνει τόσο την παρακμή του δυτικού πολιτισμού όσο και τη συρρίκνωση του δυτικού καπιταλισμού.