φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΥΠΟΘΕΤΩ ότι θα ανησυχείτε, μπορεί και να φοβάστε, μήπως γίνει παγκόσμιος πόλεμος με χρήση πυρηνικών όπλων. Σέβομαι και την ανησυχία σας και τους φόβους σας αλλά δεν τους συμμερίζομαι. Συνεχίζω να υποστηρίζω ότι παγκόσμιος πόλεμος με χρήση πυρηνικών όπλων δεν θα γίνει. Μπορεί να κάνω λάθος βέβαια αλλά, αν σκεφτούμε τι θα γίνει μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο, πώς θα ζούμε, εάν ζούμε, το λάθος και το σωστό δεν θα έχουν πια κανένα νόημα. Πώς όμως καταλήγω στην πρόβλεψη ότι δεν θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος με χρήση πυρηνικών όπλων;
ΦΙΛΕΣ και φίλοι, κάνουμε υποθέσεις γιατί μας παρωθούν να διατυπώσουμε ερωτήματα, τα οποία μας αναγκάζουν να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον – όχι στο παρελθόν. Από δω και πέρα, το μέλλον θα μας διδάσκει, όχι το παρελθόν. Αυτό το έχουν κατανοήσει και οι σύμβουλοι του Κυρίου και έχουν πέσει με τα μούτρα στις σπουδές του μέλλοντος ( των μελλόντων, future studies) και στη στρατηγική πρόβλεψη (strategic foresight). Το πρώτο σύνθετο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής: θα ήθελαν οι ισχυροί και πλούσιοι της εποχής μας να υπάρξει μια κατάσταση εξαθλίωσης, κοινωνικής αποδιοργάνωσης και αστάθειας, κρατικής ανυπαρξίας, χάους και ανομίας, όπως αυτή θα διαμορφωθεί μετά από ένα παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, και να ζουν σε αυτήν; Θα χάσουν τον έλεγχο, την αρπαγή κοινωνικού πλούτου, την καθυπόταξη των πληθυσμών. Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα ενισχύει την εγκυρότητα της απάντησης στο πρώτο ερώτημα: ποιοι θα είναι νικητές σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο; Θα νικήσει ένας από τους δύο αντιπάλους; Δεν θα υπάρξει νικητής και όπου δεν υπάρχει νίκη, ο δυτικός Κύριος το σκέφτεται πολλές φορές – τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν, διαβάζουμε στον Θουκυδίδη. Κι όμως, θα υπάρξουν νικητές! Οι πληθυσμοί που θα βρεθούν μακριά από τις μεγάλες πόλεις, εκεί όπου οι ψιλικατζήδες θεοί του παρόντος θα ρίξουν τους σύγχρονους κεραυνούς τους και θα σπείρουν την καταστροφή και τον θάνατο. Το τρίτο ερώτημα: ποια θα είναι τα αντίπαλα πυρηνικά στρατόπεδα; Εδώ πια φεύγουμε από την κινούμενη άμμο των υποθέσεων και των εικασιών και κινούμαστε στα στέρεα μονοπάτια της βεβαιότητας: οι αντίπαλοι θα είναι δύο συμμαχίες: η συμμαχία των πυρηνικών δυνάμεων της Δύσης και η σινορωσική συμμαχία. Το κομβικό όμως ερώτημα είναι το τέταρτο: γιατί θα γίνει ένας πυρηνικός πόλεμος; Σε τι διαφωνούν, τι έχουν να μοιράσουν αυτές οι δύο αντίπαλες πυρηνικές συμμαχίες; Ποια είναι τα κίνητρα, οι επιδιώξεις τους; Και είναι τόσο σημαντικά ώστε να φτάσουν στο σημείο να αλληλοκαταστραφούν και να γίνει της Πόπης; Της Πόπης της πουτάνας – Πόπη είναι υποκοριστικό του ονόματος Παρθένα, το γνωρίζετε άλλωστε. Ζυμώνω και συνεχίζω.
ΤΟ τέταρτο ερώτημα μας οδηγεί στα μέτωπα του πολέμου που διεξάγεται στην Ουκρανία μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας (συνεπικουρουμένων των συμμάχων της, λιγότερο ή περισσότερο πρόθυμη η κάθε μια) και συνδέει άρρηκτα τη διεξαγωγή αυτής της σύρραξης με την επιχειρηματολογία υπέρ του αποκλεισμού του ενδεχομένου ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου. Διότι την απάντηση στο τέταρτο ερώτημα, ποιο (θα) είναι δηλαδή το επίδικο ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, θα τη βρούμε στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας. Μια νέα σειρά ερωτημάτων αναφύονται. Το πρώτο: Ποιος επιτίθεται, η Δύση ή η Ρωσία, κατά συνέπεια, ποιος αμύνεται, η Δύση ή η Ρωσία; Το δεύτερο: Για ποιο λόγο επιτίθεται, ποια είναι η κεντρική επιδίωξη της επιτιθέμενης συμμαχίας, όποια είναι αυτή; Το τρίτο: γιατί ο πόλεμος διεξάγεται στην Ουκρανία; Το τέταρτο, και άμεσα συσχετιζόμενο με τη συζήτηση για το ενδεχόμενο παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου: γιατί μέχρι τώρα δεν έχει επέμβει το ΝΑΤΟ με στρατεύματα και όπλα; Φοβάται; Τι φοβάται; Θα ξεπεράσει τους φόβους της η Δύση και θα επέμβει; Σε αυτή την περίπτωση, πώς θα αντιδράσει η Δύση;
ΟΛΑ αυτά τα ερωτήματα, τόσο αυτά που σχετίζονται με τον κίνδυνο ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου όσο και αυτά που αφορούν τον πόλεμο στην Ουκρανία, τα φέρνω στο προσκήνιο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου Ukrania delenda est. Θα μπορέσει η Δύση να κατακτήσει τη Σιβηρία; Για να κατακτηθεί η Ουκρανία (όλη ή το μεγαλύτερο τμήμα της, πρέπει να καταστραφεί και ο πληθυσμός της να εκδιωχθεί. Γιατί να κατακτηθεί όμως η Ουκρανία από τη Ρωσία και γιατί αυτό δεν το επιθυμεί η Δύση;
Φίλες και φίλοι, το κομβικό σημείο της σημερινής και αυριανής συγκυρίας, αυτό που φωτίζει και απαντά σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν είναι η επιδίωξη της Δύσης να κατακτήσει τη Σιβηρία. Η επιδίωξη αυτή έχει διατυπωθεί ρητά, πολύ πριν το 2000, από τον Ζπίγκνιου Μπρεζίνσκι (Η μεγάλη σκακιέρα. Η αμερικάνικη υπεροχή και οι γεωπολιτικές επιταγές). Στο βιβλίο αυτό ο Μπρεζίνσκι, που δεν φημιζόταν για τις διπλωματικές του ευαισθησίες τα λέει έξω από τα δόντια: “. . . οι ΗΠΑ θα ασκήσουν πολιτική ισχύος στη συμπαγή ευρασιατική εδαφική έκταση που αποτελεί την πατρίδα του μεγαλύτερου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού και το χώρο όπου βρίσκονται οι περισσότεροι φυσικοί πόροι και αναπτύσσεται η σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα” (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, η έμφαση δική μου). Η Σιβηρία όμως είναι η μισή Ευρασία, ας μην το ξεχνάμε, και το πρόσφατο εντονότατο ενδιαφέρον πολλών αναλυτών, της γεωπολιτικής και των Διεθνών Σχέσεων για την Ευρασία αφενός και τις σχέσεις Ρωσίας και Κίνας δεν νομίζω πως είναι άσχετο με όλα αυτά που συζητάμε. Για να πάρουμε μια ιδέα το τι εκδίδεται και τι γράφεται αυτόν τον καιρό, αυτούς τους μήνες και αυτές τις μέρες (κυριολεκτώ), ας διαβάσουμε τους τίτλους τεσσάρων βιβλίων. “The Dawn of Eurasia: On the Trail of the New World Order” (B. Macaes, 2018)· ” The Making of Eurasia: Competition and Cooperation between China’s Belt and Road Initiative” (M. Pieper, 2022)· “The Return of Great Powers: Russia, China and the Next World War” (J. Sciutto, 2024, μπεστ σέλλερ στην Αγγλία εδώ και μερικούς μήνες)· “China and Russia: Four Centuries of Conflict and Concord” (P. Snow, 2023). Οι ΗΠΑ θα ασκήσουν πολιτική ισχύος – τι σημαίνει αυτό, μάγκες μου, καλά μου φιλαράκια; Το γνωρίζουμε πολύ καλά, είμαστε βέβαιες και βέβαιοι: αμείλικτη καθυπόταξη και ανηλεής αρπαγή κοινωνικού πλούτου.
Πώς όμως; Εδώ είμαστε. Γιατί να κατακτήσουμε τη Σιβηρία, πώς θα το κάνουμε; Εάν η Σιβηρία κατακτηθεί από την καπιταλιστική Δύση, η επέκταση του καπιταλισμού θα παραταθεί και θα ενισχυθεί, η συρρίκνωσή του, που έχει ήδη αρχίσει ταυτόχρονα και παράλληλα με την ολοένα και επιβραδυνόμενη επέκταση (ανάπτυξη) και η μετάβαση από την εποχή της αφθονίας και της σπατάλης στην εποχή της ένδειας, της σπάνης και της φειδούς θα αναβληθεί. Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτηθεί η Σιβηρία: μέσω του πολέμου και μέσω της πολιτικής. Ο πρώτος τρόπος οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε χρήση πυρηνικών όπλων από τη μεριά της Ρωσίας, στην οποία η Δύση ή θα κάνει πίσω ή θα στείλει κι αυτή τα δωράκια της. Είναι βέβαιο ότι η χρήση στρατιωτικής βίας για την αμεση και ταχεία κατάκτηση της Σιβηρίας έχει αποκλειστεί κατηγορηματικά. Προκρίνεται η πολιτική λύση: η διάλυση της Ρωσίας μέσω της αποδυνάμωσής της και η ένταξη της στον δυτικό κόσμο – το καλύτερο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Γερμανίας που πρόβαλλε αξιώσεις ισχύος και τελικά και το κεφάλι έσκυψε και την ουρά έβαλε ανάμεσα στα σκέλη της.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη και στην Ουκρανία δεν αποσκοπεί σε μια μελλοντική στρατιωτική επίθεση κατά της Ρωσίας αλλά είναι ένας από τους τρόπους που προσανατολίζονται προς την στρατηγική της αποδυνάμωση και εξάντληση αλλά και την ιδεολογική της απαξίωση. Οι οικονομικές κυρώσεις και ο τοπικός πόλεμος της Ουκρανίας που επιδιώκουν να είναι ένας παρατεταμένος, μεγάλης διάρκειας, πόλεμος φθοράς είναι οι δύο βασικοί τρόποι. Οι οικονομικές κυρώσεις απέβησαν αναποτελεσματικές, λίαν επιεικώς. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ έχει αποκλειστεί μέχρι τώρα και υποστηρίζω ότι τελικά δεν θα επέμβει. Γνωρίζει ότι, εάν επέμβει, η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα, τα οποία δεν θα ρίξει σε πόλεις αλλά σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις και στα πεδία των μαχών. Ο φόβος τους συγκρατεί. Αυτός είναι ο πρώτος φόβος. Υπάρχει κι ένας δεύτερος: εάν επέμβει το ΝΑΤΟ με στρατεύματα, πολύ σύντομα θα στέλνουν τα φέρετρα στον τόπο καταγωγής των νεκρών, αυτών που δεν θα εξαϋλώνονται από τις βόμβες αλλά θα τους μένει κάνα πόδι και κάνα χέρι – και έτσι αναπόφευκτα θα εμπλακούν και οι κοινωνίες στον πόλεμο, εμπλοκή που δεν την θέλουν κατά κανένα τρόπο και μέχρι τώρα την αποφεύγουν συνειδητά και προγραμματισμένα.
Κι αφού δεν θα επέμβει το ΝΑΤΟ, η ήττα της Δύσης είναι αναμενόμενη. Είχα γράψει, θα το θυμάστε, ότι ο πόλεμος θα τελειώσει τέλη του ’24 ή αρχές του ’25. Θα δούμε, εδώ είμαστε. Μπορεί να διαρκέσει άλλο ένα χρόνο αλλά δέκα και είκοσι χρόνια, όχι. Η Ρωσία θέλει να αποφύγει έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς (war of attrition), θέλει να τελειώσει τον πόλεμο όσο γίνεται πιο γρήγορα ώστε να ακυρώσει τη στρατηγική της Δύσης – να αποτρέψει την αποδυνάμωση και τη διάλυσή της.
ΑΥΡΙΟ το πρωί: η φιλοσοφία της ισχύος, η φιλοσοφία της παραμυθίας και η φιλοσοφία της αυτοκατανόησης
Σχολιάστε ελεύθερα!